जवा आक्का पोटूशी व्हती तवा म्या तिच्याकड ज्यादा ध्यान दिल नव्हतं पन आता म्या पुना तिला चोरून पायला लागलो. बाळांतपनानंतर आक्का आता आनीक थोराड दिसाया लागली व्हती. तिला आता दुध येत व्हतं तवा तिच थान आता पपईवानी जाल व्हतं.
तिची चोळी आदीचीच व्हती तवा त्यात तिच वाढल्याल थान मावायच नाय. उटताबसता आन चालताना तिच थान लई मस्त हालायच. तिच्या जवळ आसलो की माज ध्यान सारख तिच्या थान्याकड जायचं. आता मला त्ये लई आवडाया लागलं व्हतं.
प्वाराला दुध पाजीताना आदी आदी आक्का लुगड्याचा पदर थान्यावर घीत व्हती पन नंतर तीन थान झाकायच सोडून दिल. तवा मी तिच थान चोरून बगाया सुरूवात केली. ती चोळी वर करायची आन थान्याच बोंडूस प्वराच्या त्वंडात द्यायची. तेवडच मला तिच बोंडूस दिसायच पन लई ग्वाड वाटायच बगायला.
तिच्या ढवळ्या थान्यावर ते काळ काळ बोंडूस लई झ्याक दिसायच. तीन प्वराला पाजाया घेतल की म्या आजूबाजूला घिरट्या घालायचो आन चोरून तिच्या थान्याकड पगायचो. कवा कवा माजी तिची नजर मिळायची आन म्या त्वांड फिरवून घ्यायचो पन तिच्या ध्यान्यात ते कवाच आल व्हतं.
यकदा दुपारी आमी दोघ घरात एकलेच व्हतो. आक्का प्वराला पाजीत व्हती आन म्या आत बाहिर करत तिला चोरून बगत व्हतो. तिच्या ध्येन्यात ते आल व्हतं. यकदम तीन मला इचारल,
“गनप्या! कार येरजर्या मारतोया?”
“अं? काय नाय आक्का. त… ते… म्या खुरप शोधतुया.” म्या चाचपत उत्तार दिल.
“कुड? माज्या पदरात?” आक्का हासून म्हनाली.
“क? काय? न… नाय.”
“आर माज्या ध्यानात आलय त्ये. तू माझ्याकडं बगत आसतो.”
“कोन? म्या? नाय. कुट काय.” म्या पुरता गुंधळून ग्यालो.
“काय बगतो एवड निरकून? माज्या थान्याकडं लई ध्यान आसत तुज.”
“न… नाय अक्का. म्या कुट बगतो. तुला भास जाला असलं.” म्या कसबस बोललो.
“अस! भास जाला व्हय. आसल. आसल.” आस म्हनत ती हसली.
गुमान तिथन बाहिर आलो आन रानात पळालो. सांज व्हई पातूर म्या रानात भटकत व्हतो. म्या लई घाबरलो व्हतो. आता आक्का काय करल? ती बा ला, आयेला सांगल का? सांगितल तर बा मला हानून काडल का? ईचार करून करून माज टकुर फिरायची येळ आली.
घरला जावस वाटत नव्हतं. पन रातच्याला गेल तर पायजे व्हतं. शेवटाला घरला आलो. बा बाहिर वसरीवर बसला व्हता. मला बगून काय बोलला नाय. म्या लगोलग घरात ग्येलो नाय. आडावर जावून पानी काडल आन हातपाय धुवाया लागलो.
मनात ईचार करत व्हतो आत्ता बा उटल आन मला हानाया येयील. पन त्यो काय उटला नाय. माज्याकडं एकदा दोनदा बगीतलं आन त्वांड फिरवल. मला थोड बर वाटल की त्यो काय बोलला नाय म्हंजी काय व्हनात नाय.
घाबरत घाबरत घरात पाय ठिवला. आये आतल्या खोलीत चुलीवर भाकर्या करत व्हती. मला पायल्यावर म्हनली,
“कुट व्हता रे ईतका येळ? कदीची वाट बगतेय? त्येल संपलीया. जा जाऊन घेवून ये.”
म्या गुमान आतल्या खोलीत आलो. आक्का आतच व्हती पन तिच्याकडं बगायची माज्यात हिमत जाली नाय. येवून त्येलाची बाटली घ्येतली आन बाहेर पडलो. जाऊन त्येल ग्येवून आलो.
आयेन जेवाया वाडल तवा गुमान बसून जेवू लागलो. समोरच आक्का प्वराला घेवून बसली व्हती. आयेन पुना ईचारल,
“कुट व्हता रे दुपार धरून? म्या श्येतात पन वाट बघित व्हते.”
“दुपारी तर गनप्या हीतच व्हता की घरात.” आक्का माज्याकडं बगून म्हनली.
म्या तिच्याकडं बगीतलं नाय पन मला माहित व्हतं ती माज्याकडं बगतेय.
“हितच व्हता? आन काय करत व्हता?”
“काय नाय. बघत व्हता.” आक्कान आस म्हटलं आन म्या घाबरून नजर वर करून तिच्याकडं बगीतलं. माज्याकडं बगून ती हासली आन पुड म्हनली, “बगत म्हंजी. सोधत व्हता. खुरप.”
“खुरप? आन ते र कशाला? मग घावल का?” आयेन नवल करत ईचारल.
“कंच घावनार. जीथ बगायच तीथ सोडून भलतीकडंच शोदत व्हता.” आक्का मोठ्यान हासत म्हनाली.
माजा जीवच चालला व्हता. आस वाटल आक्का आता बोलनार म्या कुट बगत व्हतो ते. पन नाय. ती त्ये काय बोलली नाय. नुसत गालात हासत व्हती आन माज्याकडं बगत व्हती.
म्या कसतरी भाकरी संपवली आन बाहीर पळालो. नंतर आट धा दिस म्या काय केल नाय. म्हंजी आक्काकडं बगीतलं नाय. मला भ्या वाटत व्हतं ती आयेला सांगल म्हनून पन ती चूप राहिली.
मग माज्यात धीर आला आन मी पुना आक्काला चोरून बगू लागलो. तीन वळखल म्या पुना तिच्याकडं बगाया लागलो त्ये पन ती काय बोलली नाय. एक दिशी आसच आमी घरात एकले व्हतो तेव्हा आक्कान मला बोलीवल आन जवळ बसीवल.
“गनप्या. म्या बाळाला पाजत आसल तवा माज्या थान्याकडं बगत जाऊ नगस.” ती म्हनली.
म्या काय बोललू नाय फकस्त खाली मान घालून बसलो.
“ऐकल का र गनप्या. म्या काय म्हनतेय ते?”
“व्हय आक्का.” तीन मला पुन्हा ईचारल तवा मी मान वर करून तिच्याकडं बगीतलं आन गुमान बोललो.
“आर म्या तुला ह्ये रागान सांगत नाय. पन येक गोश्ट घडतीया तवा म्या तुला सांगतेया.” तीन आस बोलल्यावर म्या चमकून तिच्याकडं बगीतलं.
“काय घडतय, आक्का?” म्या नवल करत ईचारल.
आता ती माज्यावर कातवली नाय आस सांगत व्हती तवा माज्यातपन धीर आला.
“आर तू माज्या थान्याकडं चोरून बगतो त्ये मला कळत आसत. त्यान दुधाची चव बदलतीया. म्हनून प्वार दुध प्येत नाय.”
“आस व्हय. मला वाटल आनखीन कायतरी हाय. पन, आक्का. आस कस घडतया?” म्या धीर करत पुढ ईचारल.
“आर कस म्हंजी. तू माज्या थान्याकडं बगतो ना. बगतो की नाई?”
“हा.” म्या नंदीबैलासारखी मुंडी हालवून म्हटलं.
“हा. आन त्याच थान्यान प्वार दुध प्यात ना. प्यात की नाय?”
“हा.”
“तवा दुधाला नजर लागतीया. आन दुधाची चव बदलतीया.”
“पन आक्का. मला कुठ तुज दुध दिसतया? म्या तर थान्याकडं बगतो. मग आतल दुध नासत कस?”
“आर दुध नासत नाय. त्याची चव बदलतीया. त्ये तुला नाय कळायच येवड्यात.” आस म्हनत आक्का लाजली.
मला कळना आस बोलताना तिला लाजाया काय झाल. म्या तिला त्ये ईचारनार येवढ्यात बाहेरून आयेची हाक कानावर आली. आक्का लगबगीन बारीक आवाजात म्हनाली,
“म्या तुला सांगल कवातरी ते. पन ध्यानात ठिव. प्वराला पाजताना पुना माज्या थान्याकडं बगू नगस.”
म्या चुपचाप मान डोलीवली आन बाहीर पळालो.
आक्कान सांगितल्याल म्या ध्यानात ठिवल. ती जवा प्वराला पाजायची तवा म्या तिच्या थान्याकडं बगायचो नाय पन बाकी वक्ताला चान्स मिळला की तिच्याकडं बगायचो. तिच माज्याकडं ध्यान गेल की ती गालात हसायची आन मग मला लई शरम वाटायची.
मग पुन्हा दोन तीन दिसानंतर तीन मला ईचारल,
“गनप्या! म्या तुला प्वराला पाजताना बगू नग म्हनले. म्हनूनशान तू बाकी वक्ताला सारख माज्याकडं बगत रहातो व्हय.”
म्या काय बोललो नाय नुसता तिच्याकडं बगून हासलो.
“आन आयेला कळल तर. तू माज्या थान्याकडं बगतोय त्ये.”
“छ्या. तिला नाय कळायच.” म्या आक्काला ठासून जवाब दिला.
“का? का नाय कळायच? तुला काय वाटत. मांजार डोळ झाकून दुध प्यात म्हंजी त्याला कूनी बगत नाय व्हय?”
“तस नाय, आक्का.” म्या तिला समजावीत म्हनालो, “आये असताना म्या जरी तुज्याकडं बगत आसलो तरी म्या काळजी घ्येतो. तिला कळनार नाय याची.”
“आस. व्हय. पन गनप्या. मला येक गोस्ट कळना. तू माज्या थान्याकडं सारका का बगतो?”
आक्कान त्या गावची नाहीच आस दाखवत मला ईचारल. म्या का बोललो नाय आन पुना लाजून मुंडी खाली घातली.
“आर लाजू नगस बायल्यावानी. थान्याकडं बगताना लाजतोस का असा? सांग की गुमान.”
“मला आवडत.” आखीर म्या अवसान आनून बोललो.
“आवडत? माज थान?” आक्कान दातात खालचा व्हट धरत चावटपन ईचारल.
“व्हय.” म्या येड्यासारख उत्तार दिल.
“येवढ काय आवडत माज्या थान्यातलं?”
“लई मोठं हाय.”
“मोठं हाय व्हय. तुला काय माहित केवड मोठं हाय ते?”
“दिसत ना ते. तुज्या चोळीवरन.”
“चोळीवरन. पन चोळीवरन कस कळल. क्येवढ मोठं हाय ते?”
“नाय म्हंजी. जवा तू प्वराला पाजती तवा पन कळत की.”
“आस व्हय. म्हनून तवा तू बगत आसतो. पन म्या प्वराला पाजते तवा तुला काय दिसत येवढ? माज बोंडूस प्वराच्या त्वंडात आसतया आन त्येच्या तोंडान माज थान झाकल्याल आसत.”
“नाय, दिसत की थोड थोड.”
“थोड दिसत व्हय. पन सारखं सारखं काय बगायच?”
“लई मजा वाटतेय.”
“आन बगताना मनात काय ईचार करतो?”
“म्हनजी? काय नाय.” म्या तिचा परश्न कळला नाय आस दाखवत म्हनलो.
“आर मनात काई इचार करत आसशील ना. का नुसताच बगतो माजी थान? मनात काईतरी येत आसल ना.” आक्कान पुना चावटपन ईचारल.
“येत ना. हेच की. प्वराची लई मजा हाय.”
“प्वराची मजा? आन कसली मजा प्वराची?”
“त्येला दुध प्याया मिळतय. थान चोखाया मिळतय.”
“आर त्येला भूक लागतीया. तवा तो दुध प्यातो. आन म्या थान त्येच्या त्वंडात द्येते तवाच तो चोखतोया. मग त्येला कसली मजा वाटत आसल.”
“त्येला मजा वाटत आसनार ना. तवाच त्यो इतक पितो.”
“तुला काय माहीत, त्येला मजा वाटतीया की नाय ते?”
“वा. आस कस. त्येला कायतरी मजा वाटत आसल ना.” म्या माजी बाजू लावून धरत म्हनलो.
“बर वाटत आसल त्येला मजा. पन तुज काय? तुला कसली मजा वाटतीया त्येला पिताना बगताना?”
“मला त्येचा हेवा वाटतो.” म्या बिनदास्त बोललो.
“हेवा वाटतोया. का? त्यो दुध पितोया म्हनूनशान? का थान चोखतोया म्हनूनशान?” आक्कान मला डोळा मारत हासून म्हटलं.
“दोनी मुळ.”
“आस. व्हय. मग सरळ सांगायच व्हतं की. त्येला ज्ये मिळतय त्ये तुला मिळत नाय. म्हनूनशान तुला त्येचा हेवा वाटतोया.”
म्या आक्काकडं बगत फकस्त दात ईचकावून हासलो.
“मग तुला प्यायचय का माज दुध?” आक्कान पटकन ईचारल.
“हं? काय??” मला जनू कळलच नाय तिन काय म्हटलं त्ये.
“आर तुला बगायचय का. त्येला काय मजा मिळतीया त्ये??” आक्कान हासत हासत मला ईचारल.
“त… म… मला प… ”
माजी तर बोलतीच बंद जाली. मनातून तर लई येळा इचार केला व्हता की आक्काच थान चोखाया मिळाल तर. तिच दुध प्याया मिळाल तर. आन आता ती इचारत व्हती तर माज्या त्वंडातून शब्द फुटत नवता.
