माजी हालात बगून आक्काला लई मजा वाटत व्हती. ती सारखी हासत व्हती. म्या गोंदळलेलो पगून तर ती आनखीनच हासत सुटली. तिला आपल हासू आवरना. तिच्या आवाजान आतल्या खोलीतल प्वार उटल आन रडाया लागलं.
ती हासत हासत उटली आन आत जावून त्येला घेवून आली. उभ्यान त्येला खेळवत खेळवत ती हासतच व्हती.
म्या खुळ्यासारका बसून व्हतो. आन मग माज्या टकुर्यात शिरल की आक्का माजी मस्करी करत व्हती. ती उगाच माजी गमत कराया तस बोलत व्हती.
मला लई राग आला तिचा. म्या रागान तिच्याकडं बगत उठलो आन बाहीर निगालो. तिच्या ध्येन्यात आल मला राग आलाय ते. ती हसायच थांबली आन मला ईचारू लागली पन म्या तिच्याकडं लक्श दिल नाय आन तरातरा चालत बाहीर पडलो.
मग म्या श्येतावर ग्येलो आन बा बरूबर काम करत राहिलो. सांजला श्येतातल काम आटपून बा आन आये घरला निगाले. म्या त्याना म्हटले तुम्ही व्हा म्होर म्या येतो मागन.
नंतर आंधार पडल्यावर म्या घरला आलो. आतल्या खोलीत बा जेवीत व्हता आन आये त्येला वाडत व्हती. म्या बाहीरच थाम्बलो आन आडाच पानी काडून त्वांड हात पाय धुवाया लागलो. तेवड्यात आक्का बादली घीवून आडावर आली.
म्या तिच्याकडं ध्यानच दिल नाय आन हात पाय धुवत राह्यलो. माज्याकडं बगत ती चावटपन हासली आन म्हनली,
“गनप्या. जरा बादलीत पानी दे की काडून.”
म्या काय बोललो नाय आन तिला पानी काडून देवू लागलो. मग माज्या आजून जवळ येत आक्का हळूच म्हनली,
“गनप्या. मगा म्या हासत व्हते म्हनूनशान तुला राग आला व्हय?”
म्या फकस्त मान वर करून तिच्याकडं रागान बगीतलं.
“आर तुज त्वांड बगून मला हासू येत व्हतं. पन म्या तुजी मस्करी नाय करत व्हते. म्या खरूखर तुला ईचारत व्हते.”
“हं??” म्या आचर्याने तिच्याकडं बगीतलं.
“व्हय रे. म्या खरूखर तुला ईचारत व्हते.”
“म्हंजी? तू खरूखर मला दुध द्येनार??” मला ईस्वासच व्हतं नव्हता तिच्या बोलन्याचा.
“व्हय. माज्या थान्यात लई दुध हाय. प्वार त्येवढ प्यात नाय. त्यान नाय प्याल तर माज थान दुखत. म्या आयेला ईचारल तर ती म्हनली थान पिळून काड. मग म्या ईचार केला थान कशाला पिळू? तू हायेच की. हां. पन तुला पायजे आसल तर.”
“म्या तर पिईन खुशीन. पन तू खरूखर द्येनार हाईस का? आन कुठ देनार? कदी देनार??”
“त्ये मी सांगन तुला नंतर. बा बाहीर येईल आता. म्या जाते आत. पन कोनाजवळ बोलू नगस आपल ह्ये गुपीत.”
आस म्हनत आक्का आत ग्येली.
मला खरच वाटना काय घडल त्ये! आक्का मला तिच थान चोखाया देनार. म्या तिच दुध प्येनार. कदी? कुठ? कस? म्या येकदम हवेत उडाया लागलो.
म्होरल्या दिशी दुपारच म्या बा आन आयेला श्येतावर भाकर देवून घरला आलो. मग म्या आन आक्का ज्यावलो. सगळं काम झाल्यावर आक्कान मला आतल्या खोलीत बोलीवल.
“दाराला कडी घाल आन ईकडं ये.” आक्कान मला सांगितल.
म्या कडी लावली आन तिच्याकडं वळलो. एक गोदडी आंथरून आक्का त्यावर पसारली व्हती. उश्याला तिन गाठुड घ्यातल व्हतं तवा तिच डोक वर व्हतं. तिच प्वार झोळीत झ्वापल व्हतं.
“इथ ये आन माज्या बाजूला बस.”
तिन मला म्हटलं आन म्या तिच्या बाजूला जाऊनशान बसलो. माज काळीज थाड थाड उडत व्हतं. पुड काय व्हनार याची हुरहुर लागू राहिली व्हती. आक्का माज्याकडं बगून हासत व्हती.
“गनप्या. आपन काय करतुया ह्ये कूनाला सांगायच नाय. तुला आन हाय माजी. आता कूनी आल तर म्या पांघरून घेवूनशान पडेन आन झोपायच स्वांग करीन. तू दार उगडून बाहीर जा. ईचारल तर सांग पानी प्याया आत आलो व्हतो. कळल?”
“व्हय आक्का!” म्या नंदीबैलावानी मान हलवली आन तिच्याकडं बगत रायलो.
माज्या डोळ्यात रोकून बगत आक्कान खांद्यावरचा पदर काडला. मग ती चोळीची गाठ सोडाया लागली. माज डोळ तिच्या डोळ्यावरून खाली तिच्या चोळीवर सराकल. ती येकदम निवांतपन चोळीची गाठ सोडत व्हती. गाठ म्वाकळी जाल्यावर तिन चोळी थान्यावरन बाजूला क्याली.
आता मला तिच थान सपस्ट दिसत व्हतं. येवड्या जवळून बाईच थान म्या पईली येळ बगत व्हतो. माज डोळ वटारल व्हतं आन म्या आधाशासारका तिच्या थान्याकडं बगत व्हतो. तिच बोंडूस लई ताठ झाल्याल व्हतं.
दोन चार मीनीट मला थान बगू दिल्यावर तिन माजा हात पकल्डा आन मला वढत म्हनली,
“ये गनप्या. झोप माज्या बाजूला.”
म्या आक्काच्या डाव्या बाजूला लवांडलो. म्या कुशीवर व्हतो आन आक्काच्या डोळ्यात बगत व्हतो. तिन आपला डावा हात उचल्ला आन माज्या डोक्याखाली घातला.
आता माज डोक तिच्या दंडावर व्हतं. मग मला तिन खाली सरकवल आन माज त्वांड तिच्या थान्याजवळ आल. उजव्या हातान आपलं डाव थान उचलत ती म्हनली,
“घे गनप्या. प्ये माज दुध.” आस म्हनत तिन माज डोक आपल्या थान्यावर दाबल. जन्माचा उपाशी असल्यागत म्या त्वांड वासल आन आक्काच थान त्वंडात घ्यातलं.
“आर तुला थान खायला नाय दिलय. चोखाया दिलय. तवा बोंडूस त्वंडात धरून चोख.”
आक्कान आस म्हनल्यावर म्या वशाळलो आन मग फकस्त तिच बोंडूस व्हटात धरून चोखाया लागलो. पन त्यातन दुध काई येयीना. आक्का खुदकन हासली आन म्हनली,
“प्येतापन येत नाय येड्याला. ईसरलास वाटत कस दुध वढायच त्ये. ईसरनारच म्हना. लई वरस जाली जवा तू प्यात व्हता. आयेच थान. घ्ये. आजून थोड थान त्वंडात घ्ये आन बोंडूस चोख जोरान.”
आस म्हानत आक्कान तिच थान माज्या तोंडात कोंबल. तिन सांगितल तस म्या तिच बोंडूस जोरान चोखाया लागलो आन तिच दुध बाहीर येया लागलं.
“आस्स. आता कस दुध वढलस. आसच जोरान चोख आन समदं दुध प्येवून टाक.”
आक्काच दुध चवीला लई येगळ लागत व्हतं, येकदम अम्रीतावानी! म्या लपक लपक करूनशान वढत व्हतो आन माज त्वांड दुधान भरून ग्याल व्हतं.
आक्काला माज प्यान आवडीत व्हतं कारन तिन मला जवळ घिवून गच्च आवळल व्हतं. म्यापन तिला जाम चिपकलो व्हतो. थोडा येळ गेला आन तिच्या थान्यातन दुध यायाच बंद जाल. म्या तरीबी तिच थान चोखत व्हतो.
“आर त्यातल दुध संपल आता. या बाजूला ये आन दुसरं थान प्ये.”
आस म्हनत आक्कान मला तसच गच्च धरत आपल्या आंगावरन दुसर्या बाजूला वढल.
म्या तिच्या आंगावर पार झ्वपलो व्हतो आन तसाच दुसर्या अंगाला आलो. मग तिन आपलं उजव थान माज्या त्वंडात कोंबल. मग पहिल्यासारकच म्या तिला चिपकत तिच दुसरं थान प्यायला लागलो.
आक्का मला लई ज्वरात आवळून धरत व्हती आन म्यापन लई ज्वरात तिच थान प्यात व्हतो. हळू हळू ह्ये थानपन रिकाम व्हाया लागलं आन मग त्यातून दुध यायच बंद जाल.
“आस्स. आक्षी बर वाटतया, गनप्या. प्वार दुध प्यात नव्हतं तर थान नुसत भरून रहायच. आता रिकाम जाल तर येकदम हालक हालक वाटतया.” म्या तिच बोलन ऐकत व्हतो आन गुपचूप तिच बोंडूस च्वखत व्हतो.
“आर बस जाल की आता. आता न्हाय यायच त्यातन दुध.” तिन माज्या क्येसातन हात फिरवत म्हटलं.
“आक्का! थोडा येळ च्वखू दे की तुज बोंडूस. लई झ्याक वाटतया चोखाया.” म्या तिच्या थान्यावरन त्वंड बाजूला घ्यातल आन म्हनालो.
“आर लई येळ जालाय. कूनी येयील की इतक्यात.”
“कूनी नाय यायाच. चोखू दे की थोडा येळ.” म्या तिला गळ घातली.
“बर बाबा. पन फकस्त थोडा येळ. आपल्याला लई सावाध रहाया पायजे.”
आस म्हनत आक्कान माज त्वांड पुना आपल्या थान्यावर दाबल. म्या गापकन त्वांड वासल आन तिच थान चोखाया लागलो.
ती माज्या क्येसात हात फिरवीत व्हती. म्या माजा वरचा हात म्होर आनला आन आक्काच डाव थान धरल.
ती काय बोलली नाय आन माज त्वांड आपल्या थान्यावर आनखी दाबू लागली. मग म्या तिच थान चिवडू लागलो. तिन मला आनखी गच्च आवळल आन जवळ वढल.
“गनप्या. लई आवडतात व्हय आक्काच थान तुला? म्हनूनशान गुपचूप बगत आसतो आक्काच्या थान्याकडं. ” आस काईबाई ती बडबडाया लागली.
म्या लई तापलो व्हतो. पईली येळ म्या एका बाईला चिकाटलो व्हतो. आन ती बाई म्हनजी माजी आक्काच व्हती. माजा आंड चड्डीत ताठ जाला व्हता. पन त्ये तिच्या ध्येन्यात येवू नये म्हनूनशान म्या माज ढुंगान माग घ्येत व्हतो.
तिचा आवाज घोगरा व्हतं व्हता आन तिच आंग कापात व्हतं. मला ती पार चिपकली व्हती आन आताशा माज्या अंगावर वरच तंगड टाकूनशान मला आनीक जवळ वढत व्हती. म्या कचाकचा तिच वरच थान दाबत व्हतो आन खालच चोखत व्हतो.
किती येळ म्या तिच्या थान्याशी ख्येळत व्हतो कूनास ठावून? पन लई येळ जाला. माज आंड गळायचाच तेवडा बाकी व्हता पन म्या गळालो आन आक्काच्या त्ये ध्येनात आल तर सगळं काम वंगाळ व्हनार व्हतं तवा म्या लई धीर धरून व्हतो.
“बास आता. गनप्या. लई येळ जाल.”
येकदम तिन मला ढकलत म्हनल. म्या काय बोललो नाय आन बाजूला जालो. ती उटली आन चोळीला गाठ मारू लागली. गाठ मारत ती माज्याकडं बगत व्हती. माजा चेहरा पडला व्हता आन तिच्या त्ये ध्येनात आल.
“आर गनप्या. मला पन उटावस नाही वाटत व्हतं पन कूनी आल आन आपल्याला रंगीहात पकाडल तर लई पंचायत व्हईल. परत म्या तुला द्येनार हाये दुध. पन आत्ता म्वाप जाल. उठ आता. आन जा बाहीर.”
आक्कान परत दुध द्येयाची गोस्ट केली तवा माजा चेहरा खुलला. म्या उटलो आन बाहीर निघालो. माजा आंड आजूनपन चड्डीत ताठ व्हता तवा माज शरट खाली वडून वडून म्या त्येला दडवत व्हतो आन बाहीर जात व्हतो.
“ऐकला का, गनप्या. आन हाय तुला माजी! कूनाजवळ बोलू नगस ह्ये. नाईतर ही मजा संपली.”
“व्हय, आक्का. नाय बोलनार कूनाला.” म्या मान डोलवत तिला म्हनल.
“आन. शरट वढायची गरज न्हाई. माज्या ध्येनात आलय तुज्या चड्डीत काय जालय त्ये. पळ आता.” आस म्हनत आक्का पदरात त्वांड लपवून हासाया लागली.
म्या लई वशाळलो आन बाहीर धूम ठोकली. लगीच टमर्याल घेवूनशान म्या वढ्याला पळालो आन आंड हालवून हालवून समदंा चीक गाळून आलो. मग म्या श्येतावर गेलो आन सांजच्याला घरला आलो. त्या दिशी नंतर काय घडल नाय.
