आदी आदी आमी लई सावाध र्हायचो पन जस जस आक्काला जास्त मज्या येया लागली तस तिला माज्या आंडाच याड लागलं.
येकदा झवल्यान तिच समादान व्हईना. चांगल दोन तीन येळा तिला झवून काडल्यावर तिच मन भरायच. बर एकाद्या तासात दोन तीन येळा जवून व्हायाच नाई तव आमाला ज्यादा येळ लागाया लागला.
आन मग श्येवटी येक दिस व्हायच ते झाल. आयेन आमाला रंगेहाथ पकाडल.
त्या दिशी आक्काला दोनदा झवून जाल व्हतं. आता म्या तिसर्यांदा झवायच्या ब्येतात व्हतो आन बाहीर दाराची कडी वाजली. आमी लगबगीन उटलो आन कापड घालाया लागलो. कसबस कापड घालून म्या दरवाज्या उगडला तर आये बाहीर उभी व्हती.
“का र दार का बंद व्हतं?” आयेन दरडावत ईचारल.
“काय नाय. पानी प्येत व्हतो.” आस म्हनून म्या बाहीर पडलो.
“आर पन इतका येळ का लागला बाहीर येया?”
आयेला जवाब द्येया म्या तिथ थांबलोच नाय. तरातरा चालत म्या श्येताकडं निगून ग्येलो. आये आलेली आमाला माहीतच नाय. तशी ती बाहीरून आवाज देती पन त्या दिशी तिन आवाज्च दिला नाय.
आयेला सोंशय तर नव्ह आलाय? ती आक्शी खोदूनशान ईचारत व्हती. म्या तर पळून आलो पन ती आक्काला आत जावून काई ईचारेल का? आक्का काय सांगल. मला थोड भ्या वाटाया लागलं. रातच्याला म्या उशीराच घरला ग्येलो.
आतल्या खोलीत जेवाया बसलो तवा मला वाटत व्हतं काईतरी व्हईल पन काय जाल नाय. पन आये माज्याकडं येगळ्याच नजरेन बगत व्हती. म्या येकदा दोनदा आक्काकडं बगितल पन ती गालातच हासून माज्याकडं बगायची.
काय चाललय मला काई उमजना. आयेच आन आक्काच काई जाल की काय ते कळाना. आता येकदम उद्याच्यालाच कळल ह्ये माज्या ध्येनात आल. तोपतूर म्या गॅसवरच रहानार व्हतो.
रातच्याला मला कशानीतरी जाग आली. मला समजना म्या का जागा जालो. मग नजर सरल्यावर मला कळल कूनीतरी माज्या बाजूला व्हतं आन मला हालवून उठवत व्हतं. चांदन्याचा परकाश खिडकीतन येत व्हता त्यात मला दिसल की ती आक्का व्हती.
तिन त्वंडावर हात ठेवूनशान मला खूनावल की आवाज करू नगस. मग ती उटली आन आतल्या खोलीत ग्येली. दरवाज्यातून तिन मला आत येया खूनावल. म्या बाजूला झोपलेल्या आयेकडं बगितल. आस रातच्याला आक्कान मला आत कशाला बोलिवल?
आक्का आन आये आदी आतल्या खोलीतच जोपायच्या. पन रातच्याला प्वार उटून रडायच तवा आयेची झोपमोड व्हाया लागली. तिला सकाळच लवकर उटूनशान श्येतावर जाव लागायच तवा ती बाहेरच्या खोलीत झोपाया लागली.
म्या आन आये बाहेरच्या खोलीत जोपायचो आन बा बाहीर वसरीवर झोपायचा. तवा आये बाहीरच्या खोलीत झोपली आसताना आक्कान मला आतल्या खोलीत बोलिवत म्हनून मला आचीर्य वाटल. म्या जरा दबकत दबकतच आत ग्यालो.
आक्कान मला कडी लावाया खूनावल तवा तर म्या आनकीनच गुंदळलो. ह्ये काय चालल हाय? बाहीर आये आन बा आसताना आक्कान मला आत बोलवून कडी का लावाया सांगितली??
आतल्या खोलीतपन खिडकीतन चांदन्याचा परकाश येत व्हता. त्या परकाशात मला सपस्ट दिसत व्हतं. आक्का गोदडीवर लवांडली व्हती. म्या तिच्या जवळ ग्यालो तर तिन माजा हात धरून मला खाली वडल. म्या खाली बसलो तर तिन मला आपल्या आंगावर घ्यातल.
म्या लई भ्यालो. आर ह्ये काय चालल हाय? बाहीर बा आन आये हाय. आन ईकडं आक्का मला आंगावर घ्येत व्हती. म्या तिच्या बाजूला लवांडलो आन तिन मला गच्च आवळल. पन म्या तिला आवळल नाय.
माज्या थोबाडावरचा गोंदळ आक्कान ताडला. तवा तिन माज्या त्वंडाजवळ त्वांड आनल आन हळू आवाजात म्हनली,
“गनप्या. काय र येवडा घाबरलायस?”
“ह्ये काय ईचारन जाल व्हय, आक्का? बाहीर आये आन बा आसताना आपन आस आत काय हाय ह्ये?”
“आर हिच तर गंमत हाय.” आक्कान गालातच हासत म्हटलं.
“गंमत? तुला काय ही गंमत वाटतिया व्हय, आक्का??”
“आर गमतच की. दुपारच्याला कायतरी झालया. तवा ही गमत व्हतेया.” आक्का आजूनपन हासत व्हती.
“आक्का. माज टाळक फिरायची येळ आलीया. उगा कोड्यात बोलू नगस. काय त्ये सांग पटसरशी.”
“आर दुपारच्याला तू निगून ग्येला आन आये आत आली माज्याकडं. तिला काय सोंशोय आला कूनास ठाव. पन मला खोदून खोदून ईचाराया लागली की दरवाजा का लावला व्हता आन गनप्या आत काय करत व्हता?
म्या तिला म्हनल त्यो पानी प्येया आला व्हता पन तिला त्ये पटना. त्यात म्या चोळी, लुगड नीट नेसल्याल नव्हतं त्ये तिच्या नजरेत आल. तवा मग ती आनखीनच खोलात जावून ईचाराया लागली. तवा म्या तिला खर खर सांगितल.”
“काय???” म्या आक्शी वरडलोच पन आक्कान पाटकन माज्या त्वंडावर हात ठिवला.
“व्हय. म्या तिला सांगितल तू माज दुध प्येतो ते.”
“आन मग ती काय म्हनली??” मला तर कापर भराया लागलं.
“लई भडाकली.” आक्कान साळसूदपन म्हनल.
“मग? पुड काय जाल??” आता मला घाम फुटाया लागला.
“काय व्हनार. तिची आन माजी लई बाचाबाची जाली. ती मला सांगाया लागली ज्ये चाललय त्ये बर न्हाय. वंगाळ हाय. तवा म्या तिला लई समजीवल. प्वार पित नाय तर तुजी मला कशी मदत व्हतीया. कस तू माज्या उपेगी पडतुया त्ये म्या तिला पटीवल.”
“मग ती काय म्हनली?”
“काय म्हननार. गप जाली.”
“गप जाली? पुड काय बोलली नाय??” मला लई आचीर्य वाटल आये गप जाली त्ये आयकून.
“बोलली ना. थयथयाट काराया लागली.”
“थयथयाट??”
“व्हय. जवा म्या तिला सांगितल. तू मला झवतो पन.”
“काय??” पुना म्या वरडलो आन तिन माज मुस्काट दाबल.
“तू त्येपन सांगितल तिला??” मग म्या हाळू आवाजात ईचारल.
“व्हय. आता त्ये काय लपून र्हानात हाय व्हय लई दिस. तवा त्येपन सांगितल.”
“मग काय म्हनली ती??”
“काय म्हननार. तिला म्या आसा जवाब दिलाय की बोलतीच बंद जाली तिची.”
“काय म्हनली तू तिला, आक्का??”
“म्या तिला म्हनल. माजा काई दोश नव्हता तरी माज्या दादल्यान मला सोडचीटी दिली. आक्शी सुतावानी सरळ म्या वागत व्हते तर माज्यावर खोटा कांगावा क्येला. कंदी पाऊल वाकडं पडून दिल नाय तर माज्यावर आरोप क्येला. बाहीर श्येन खाल्ल म्हनून.
त्याच्यान पोटूशी र्हाईले तर तशीच इथ आनून टाकली. त्याने काई ईचार क्येला का माजा? बाईमानूस आस बदनाम व्हवून कस र्हाईल ह्येचा ईचार क्येला का त्यान? त्यान नाय तर नाय. बिरादरीन तरी ईचार क्येला का माजा?? नाय ना क्येला? मग म्या ठरीवल.
माजा कोनी ईचार नाय क्येला तर म्या कशाला त्यांचा ईचार करू? म्या कशाला बिरादरीच भ्या ठिवू?? म्या कायबी क्याल नव्हतं तरी माज्यावर बाहीर श्यान खाल्ल म्हनून आळ घ्येतला ना. मग म्या करूनच दावते त्ये. बाहीर श्यान खाल्ल नाय तरी बदनाम झाले ना मग श्यान खावूनच दावते.”
आक्काच बोलन म्या आ वासून ऐकत व्हतो आन ती पोट तिडकीन बोलत व्हती.
“म्या आयेला म्होर म्हनल. म्या ठरीवल तरी बाहीर श्यान खायच म्हनजी कटीन व्हतं. नाय म्हनले तरी मला बिरादरीच थोड भ्या व्हतं. आन त्येच्यात मला गनप्याचा आधार मिळाला. नाय म्हाले तरी म्या पोटूशी व्हती तवा त्यान मला लई धीर दिला.
जवा त्यो माज दुध प्येया लागला तवा मग म्या ठरीवल. गनप्याशीच का न्हाई सम्बध ठिवायचे? त्यो माजा भाऊ हाय तवा घरातल्या घरात माजी सोय व्हईल. बाहीरच श्येन खान्यापरीस घरच श्येन का नाई खायच? तशीबी म्या बदनाम हायेच मग बाहीरच श्येन खावून आनखीन बदनाम व्हन्यापरीस घरचच श्येन खावून भूक का भागवू नग??” आस म्हनून आक्का हासाया लागली
“तू आस म्हनली, आक्का?? मग आये काय बोलली??”
“काय बोलली नाय. गुमान कामाला लागली.”
“खरच, आक्का? ती म्होर काय बोलली नाय?? तिला आपल ह्ये समदं मान्य हाय??”
“तस तिन बोलून न्हाई दाकवल. पन म्या तिला म्होर ज्ये बोलले त्याचा जवाब तिन दिला त्यावरन सम जायचं की तिची काय हारकत नाय.”
“तू काय म्हनलीस पुड??”
“म्या तिला म्हनल. गनप्या आन माज आसच चालू र्हानार. आता तुला माहीत पडलय तर मग आनखीनच चालनार. तवा तुजी त्याला हरकत नाय पायजे. नायतर म्या बाहीर श्येन खाया जाईल.”
“मग तिन काय जवाब दिला?” म्या लगबगीन ईचारल.
“ती म्हनली, ती म्हनली, काय करायचय त्ये कर गनप्या बरूबर. पन ह्या घराच्या बाहीर जावू देवू नगस.”
“काय म्हनतीस, आक्का? ती आस बोलली?” म्या नवलाईन म्हनल.
“व्हय रे, गनप्या. तवा म्या ठरीवल. आता आयेला माहीत पडलच हाये तर मग त्याचा आनखीन फायदा घ्येयाचा. म्हनून म्या तुला ह्या वक्ताला आत घ्यातल. आता आपल्याला फकस्त दुपारची वाट बगायची गरज नाय. आता रातच्याला पन आपन मजा करायची.”
“आन बाच काय, आक्का? त्याला माहीत पडल तर??” म्या तिला परश्न क्येला.
“बाच काय नाय. त्ये आये बगून घ्येईल त्याला कस सांगायच त्ये. आपन त्याची चिंता न्हाई करायची.”
आस म्हनून आक्कानपन मला गच्च आवळल. म्या म्यापन तिला गच मिटी मारली.
आयेला आमच्या संबंदाबदल काई हरकत न्हाई ह्ये ऐकून म्या लई खूश झालो. आन मग आमचा ख्येळ रातच्यालापन चालू झाला. आता आमाला कसल बी भ्या नव्हतं.
त्या रातीला म्या स्वत आक्काच लुगड फ्येडून तिला नागडी क्याली. म्या पईल्यांदा इतक्या जवळून तिला पुरी नागडी पाईली. मग पहाटेच कोंबड आरवेपतूर म्या आक्काला झवत व्हतो, चाटत व्हतो, चोखत व्हतो. त्या राती म्या कितींदा चीक गाळला आन ती कितींदा झडली ह्ये आमी मोजलच नाय.
