माझं बरंचसं लहान पण हे मा‍झ्या आत्याच्या गावी गेलं. गेल्या तीन वर्षांत मात्र तिथे जायला जमलं नव्हतं. ते गाव तसं लहानच आहे पण आमचे आतोबा म्हणजे गावकीतील प्रतिष्ठित सदस्य आहेत. गावात आत्याच्या सासर्यांनी बांधलेला चिरेबंदी वाडा आहे. त्यांची बर्यापैकी शेतजमीन आणि बागाईतसुद्धा आहे. पण हल्ली मात्र तिथे थोडी शांतताच असते.
आत्याला तीन मुलं आणि चार मुली आहेत पण वाड्यात त्यांच्यापैकी कोणीच राहत नाही. मुलांनी आपलं बस्तान शहरांत बसवलं आहे. सासरी गेलेल्या मुलीदेखील शहरातच स्थिरावल्या आहेत. सगळेजण स्वतःच्या व्यापात आकंठ बुडून गेले. रूबाबदार व्यक्तिमत्वाची आमची आत्या मात्र अगदी एकटी पडली आणि वेळेच्या आधीच म्हातारी होऊन गेली.
आतोबांचा काय, इकडे तिकडे कसाही वेळ जातो पण आमच्या काकांपैकी जे कोणी गावी जायचे त्यांना आत्याच्या एकाकीपणाबद्दल काळजी वाटायची. लोकांनी तिला बरंच समजावलं की आता शहरात मुलांकडे रहायला जा म्हणून. पण ती अशी थोडीच जाणार होती. मोठ्या मुश्किलीने एकदा मधल्या मुलाकडे जाऊन तिने स्वतःच्या मोतीबिंदूचं ऑपरेशन करून घेतलं होतं.
माझी हिवाळ्याची सुट्टी सुरू झाली तेव्हा आईनेच मला गावाला जायला सांगितलं. ती म्हणाली, “महिनाभर जाऊन आत्याबाईंची देखभाल करून ये.” मला खरं तर जावंसं वाटत नव्हतं, पण कंटाळा आला तर दोन चार दिवसात परत येईन असं आईला सांगून मी आत्याच्या गावी गेलो. तिथे पोचल्यावर समजलं की आत्याच्या नणंदेची मुलगी अमितादीदी ही सुद्धा सुट्टीची रहायला आली आहे.
मी तिला लहानपणी पाहिलं होतं. आता मात्र ती पूर्णपणे बदललेली समजूतदार मुलगी दिसत होती. तिच्या डोळ्यांवर चष्मा होता. रंग गोरा आणि उंची मध्यमशी होती. अंगाने व्यवस्थित भरलेली होती. बहुधा मला पाहून तिलाही हुरूप आला होता. पण ती माझ्याशी फार बोलायची नाही.
घरात कामाला एक सोळा सतरा वर्षांची कमळी नावाची पोरगी होती. भिंगरीसारखी ती इकडे तिकडे बागडत असायची. मला बघून उगाचच हसायची. आत्याने सांगितलं की ही त्या जुन्या आत्मारामची पोरगी. तिचे लग्न तर झालं होतं पण अजून सासरी पाठवणी झाली नव्हती. हेही मा‍झ्या लक्षात आलं की ती जितकी हसतमुख होती तितकीच बडबड्या स्वभावाची पण होती.
तिच्याबरोबर बोलतांना आरंभी मीच थोडा भिडस्त वाटत होतो पण संध्याकाळपर्यंत तिने “रमेशदादा… रमेशदादा…” म्हणत असं काही किर्तन सुरू केलं की एखाद्याला वाटावं ह्यांची फार पूर्वीपासून ओळख आहे. ती किंचित सावळ्या रंगाची असली तरी उंचीला अधिक होती. तिचे सारं अंगांग जणू तुमच्याशी बोलायला उत्सुक असायचं.
उर्वलवरची तिची ओढणी सारखी ढळत रहायची. तिच्या घरी पुरूष माणसं फार नसल्याने तिला पदर ओढायची सवय नव्हती. आपल्या ओढणीशी खेळणार्या तिला पाहून एकदा तर मला वाटलं की तिची ओढणी काढून सरळ फेकून द्यावी कुठेतरी. पण तेवढ्यात माझं लक्ष तिच्या भरलेल्या छातीकडे गेलं.
हाय!! तिच्या छातीवरची दोन टरबूजं पाहिल्यावर मा‍झ्या अंगात तर असं सळसळून आलं. वरची बोंडं तर ड्रेसमधूनही स्पष्ट दिसत होती. मीच काय पण कोणाचीही सुबुद्धी हरपली असती ते पाहून. मी आपला साधा सरळ स्वच्छ चारित्र्याचा पोरगा होतो तरीही मन थोडंसं ढवळलं गेलंच तिला पाहून.
ह्या अगोदरची तीन वर्षं मी हॉस्टेलवर राहत होतो. तिथे मी दोन तीन वेळा पूर्णनग्न सिनेमे पाहिले होते. शहरातल्या सिनेमागृहांमध्ये तर अर्धनग्न सिनेमांची लाटच आली होती. गावात राहून ज्या गोष्टींची मला गंधवार्तादेखील नव्हती त्या सर्व गोष्टी आता मला चांगल्याच उमजल्या होत्या.
सुट्टी संपवून जेव्हा मी गावाकडून परत यायचो तेव्हा माझे मित्र उघड शब्दांत आपल्या जोवाळणीच्या कथा सांगायचे आणि मलाही मा‍झ्या गोष्टी सांगायचा आग्रह करायचे. पण माझ्याकडे सांगण्यासारखं काहीच नसायचं. मग माझा मलाच फार राग यायचा. प्रत्येक वेळेस जातांना काहीतरी करण्याचा निश्चय करून जायचो पण हाताला काहीच लागायचं नाही.
माझी संगोत्कटता शमवायचा एकमेव मार्ग माझ्याकडे होता आणि तो म्हणजे हस्तमैथुन. पण कमळीला पाहिल्यावर मात्र मी ठरवूनच टाकलं की सगळीच्या सगळी सुट्टी इथेच रहायला लागलं तरी चालेल पण हिला जोवाळूनच परत जाईन. ह्याच भावनेतून मी येता जाता दोन तीन वेळा तिच्या अंगाला लगटून पुढे गेलो. त्यावर अंग चोरून घेण्याऐवजी तिनेही एक धक्का मारूनच मला उत्तर दिलं.
संध्याकाळी थंडीच्या कडाक्यामुळे आत्याने पडवीतील आंघोळीचं पाणी तापवायची चूल पेटवली. आजूबाजूच्या दोन तीन बायाही येऊन बसल्या. कमळी आणि अमितादीदी पण होत्या. एका बाजूला भिंत बांधून पडवी बंद केली होती. थंडीत आणि पावसाळ्यात आत्या तिथेच चुलीच्या उबेला झोपायची.
आत्या त्या बायांना सांगू लागली, “आधी कमळीची आई रात्री सोबतीला यायची पण अमिता आल्यापासून कमळीच सोबतीला यायला लागली.”
आत्याचा बिछाना तिथेच बाजल्यावर घातलेला होता. थोड्याच वेळात वीज गेली. अमितादीदी उठून बिछान्यावर बसली. ती गप्पच होती. दिवसा माझ्याबरोबर काहीबाही लिखापढी करत होती. इकडे चुलीजवळ बायकांच्या गप्पा चालू होत्या.
झोप आली म्हणून मी उठलो आणि माजघरात जायला निघालो. पण आत्याने मला थांबवलं. तिच्या गोष्टी अजून संपल्या नव्हत्या. तिनेच मला बाजल्यावर बसायला सांगितलं. अंगावर रजई ओढून घेऊन मी बाजल्याच्या दुसर्‍या टोकाला बसलो. अमितादीदी भिंतीला पाठ टेकवून बसली होती. बायकांच्या प्रश्नांना होय-नाही करत उत्तरं देत होती.
मी पाय थोडा लांबवला तसं पाऊल तिच्या मांडीला लागलं. परत थोडी चाळवा चाळव केली तशी तिची मांडीही थोडी हलली आणि माझा अंगठा तिच्या भगुलीपर्यंत पोचला. अमितादीदी आपले दोन्ही पाय जरा पसरूनच बसली होती. तिने काहीच प्रतिक्रिया केली नाही. कसल्या तरी विलक्षण भावना मा‍झ्या मनात उचंबळू लागल्या. त्या भरातच मी पाय आणखी थोडा दाबला.
ह्या खेपेस मात्र तिने माझा अंगठा पकडून जरा बाजूला केला. पण तो बेटा नेमका तिच्या दुसर्‍या मांडीशी सलगी करायला लागला. क्षणभराने मी मुद्दामच पाय परत पहिल्या जागी ठेवला. रजईच्या आतमध्ये अमितादीदीने परत माझा अंगठा पकडला. पण मी जेव्हा पाय काढून घ्यायला लागलो तेव्हा मात्र तिने त्याच जागी माझा अंगठा दाबून धरला आणि आपल्या भगुलीजवळ घासायला लागली.
मी तिच्याकडे पाहिलं तर तिच्या चेहर्‍यावरचं आनंदभरं स्मित हास्य मला आणखिनच मोहवून गेलं. माझा पंजा ती आता उत्साहाने कुरवाळत होती. माझं चित्त आता तिच्या भगुलीजवळच्या प्रदेशावर खिळलं होतं. बहुधा तिने सलवारच्या आत काहीच घातलं नव्हतं. कारण तिथल्या केसांचं अस्तित्व मा‍झ्या पावलाला स्पष्ट जाणवत होतं. ते केस नक्कीच मोठे आणि दाट होते. हे जाणवून मा‍झ्या अंतर्यामी एकच खळबळ माजली.
एवढ्यात तिथेच बसलेली एक बाई मला म्हणाली, “झोप रे तू आता.”
“खरंच… बंड्या बिचारा थकून आलाय. ह्याच्या आतोबाची पंचायतीची बैठक अजून चालूच असेल. उद्या ह्याचा बिछाना आत घालेन. आज इथेच झोपू दे. बबडे तू जरा बाजूला सरक बघू. बंड्या नीट सरळ झोप बघू.”
आत्या अमितादीदीला ‘बबडी’ म्हणत असे. का कोण जाणे पण मला पाहून कमळीला उगाचच हसू फुटत होतं.
वीज गेलेलीच होती. गावात असतेच कितीशी म्हणा. कंदिलाच्या अंधुक प्रकाशात मी अमितादीदीचा चेहरा पाहू लागलो पण त्या चेहर्‍यावरचे भाव काही मला कळले नाहीत. ती बिछान्यावरून उठायला लागली तशी आत्या म्हणाली, “तू कशाला उठतेस, बबडे? हा तर जाईल आता.” आणि बाहेरच्या खोलीकडे बोट दाखवून म्हणाली, “आजपासून मी कमळीलाही थांबायला सांगितलंय.”
अमिता भिंतीपासून थोडी लांब सरकली. मी अमिता आणि भिंतिच्यामध्ये एका कुशीवर झोपलो. माझी पाठ भिंतीकडे होती आणि माझे हात आता सहजपणे अमिताच्या छातीपासून मांडीपर्यंत पोचत होते. मला खात्री होती की ती विरोध केल्याचं फक्त नाटक करणार होती. मग मी तिच्या उर्वलच्या आत हात सरकवला आणि सरळ ब्लाउजमधल्या दु्धाळ्यांच्या खालच्या भागाला कुरवाळू लागलो.
हात वर नेऊन तिची सगळी छाती दाबावसं फार वाटत होतं. पण कोणी पाहिलं तर काय ही भीतीही मनात होती. तिच्या छातीची बोंडं आता ताठ होत होती. अंगावरची रजई तिने गळ्यापर्यंत वर ओढून घेतली. मग तर काय मला रान मोकळं मिळालं. हात लांबवून मी तिच्या स्वेटरची बटणं काढली. उर्वलवर सरकवून ब्लाउजही मोकळा केला. आता रजईच्या आतमध्ये तिच्या छातीवर फक्त ब्रा राहला होता.
आलटून पालटून मी तिची दोन्ही दुधाळी दाबायला लागलो. त्यांचा ताठरपणा वाढतच होता. त्याच वेळेस तिथे बसलेल्या एका बाईने अमिताला तिच्या आईची आणि बहीणभावांची खुशाली विचारायला सुरूवात केली. उत्तर देताना अमिता गोंधळायला लागली. तिचे अर्धं लक्ष मा‍झ्या खेळाकडे होतं. मला मजा येत होती. आणखिनच जोरात मी तिची छाती दाबत राहलो.
एक एक दुधाळं आकाराने एखाद्या फणसा एवढं होतं. दुसरा हात पाठीमागे नेला आणि तिच्या ब्राचा हूक काढला. पुढून ओढल्यावर ब्रा सैल झाला. दोन्ही दुधाळी आता मोकळी झाली आणि मा‍झ्या हातात खेळू लागली. तेव्हा मा‍झ्या बाजूचा आपला हात तिने मा‍झ्या मांडीवर ठेवला. पाय लांबवून ती बसली होती. मी तिच्या मांडीला एका हाताने ओढून जवळ आणलं.
मी केवळ लुंगीच घातली होती. माझं ताठलेलं मुसळ आता तिच्या मांडीशी सलगी करू लागलं. आपला हात ती मा‍झ्या मांडीवर फिरवत होती. साधारण अर्धा तास असाच गेला. मध्येच मी तिच्या छातीजवळचा हात खाली नेऊन तिच्या मांड्यांमध्ये सरकवला. सलवारच्या वरूनच मी तिच्या भगुलीपाशी हात लावून पाहिलं. तिथे सलवार ओली झाली होती.
आता तिथे जमलेल्या बायांपैकी शेवटच्या दोघीही उठल्या आणि आत्याला म्हणाल्या, “आम्ही आता झोपायला जातो.”
अमितादिदीनेही झटकन आपले कपडे नीट सावरले. ब्रा तर उघडाच राहला होता. ती उठल्यावर मलाही उठावंच लागलं. मुसळ अजूनही ताठलेलंच होतं. तसाच आपला सांभाळून उठलो.
बाहेर माजघरात माझा बिछाना घातला होता. तिथे अजूनही तीन चार जणं बसून गप्पा मारत होते. बिछान्यावर रजई नव्हती म्हणून मी परत आत आलो. जास्तिच्या अंथरूणा पांघरूणांचं कपाट माडीवरच्या खोलीत होतं.
आत्याने कमळीला रजई काढून द्यायला सांगितलं. कंदील घेऊन मलाही तिने कमळीबरोबर जायला सांगितलं. पुढे मी आणि पाठोपाठ कमळी असे आम्ही दोघे माडीवर पोचलो.
खोलीचं दार उघडून आम्ही आत गेलो. कपाटाचं दार उघडून खालच्या कप्प्यातली रजई काढायला म्हणून कमळी खाली वाकली. कंदील खाली ठेवून मी तिला पाठीमागून मिठीत घेतलं.
अमिताबरोबर इतका वेळ चाललेल्या खेळामुळे माझी भीड चेपली होती. ती थोडी गडबडली तेव्हा हातांचा मोहरा मी तिच्या छातीकडे वळवला आणि दोन्ही हातांनी तिचा एक एक स्तन पकडला.
तिच्या कानाची पाळी ओठांमध्ये पकडून दातांनी हलकेच चावायला सुरूवात केली. मा‍झ्या मिठीतून सुटायचा प्रयत्न ती करू लागली पण मिठी घट्ट असल्याने तिला जागचं जरा सुद्धा हलता आलं नाही. घाबरून ती म्हणाली, “बंडूदादा, सोडा आत्ता. कोणी तरी येईल इथे.”
तिचे बोलणं ऐकून मला आणखिनच चेव आला. तिच्या स्तनाग्रांना अंगठ्याने कुरवाळत मी म्हटलं, “आत्ता इथे कोण यायला बसलंय? मी काही तुझ्या भुगलीत शिरत नाहीये. फक्त दाबून बघतोय जरा.”
एव्हांना सारं काही लक्षात येऊन ती सावरली होती.
“बराच चावट दिसतोस की रे तू.”
“काय हवं ते समज.”
असं म्हणून पटकन तिला माझ्याकडे वळवलं आणि तिच्या ओठांना माझे ओठ भिडवले. तिच्या उर्वलच्या आत हात सरकवून सरळ तिच्या दुधाळ्यांकडे नेले. हळूहळू तीही रंगात यायला लागली.
तिच्या छातीवरची बोंडं ताठ व्हायला लागली. दोघांच्या ओठांचं रसपान संपल्यावर मादक स्वरात ती पुटपुटली, “आत्ता सोड. मला भीती वाटतेय. उशीरही होतोय.”
“एका अटीवर सोडेन.”
“कसली अट?”
“मला भुगलीत शि़रू दे.”
तिने अंगठा नाचवत नकार दिला आणि म्हणाली, “ही फुटाची गोळी घे.”
त्यावर झटकन हात खाली नेऊन तिचे पुढचं विवर दाबत मी म्हटलं, “फुटाची गोळी नाही. मला भुगली हविये.”
“ही घेऊन काय करणार आहेस?” मिठीतून सुटल्यावर तिने कपाटातली रजई काढत विचारलं.
“जोवाळणार आहे.”
रजई खांद्यावर टाकून मा‍झ्या मुसळाला लुंगीवरूनच कुरवाळत ती म्हणाली, “आत्ता नाही. उद्या.”
मग आम्ही खाली गेलो.
मी माजघरात जाऊन झोपलो. आत्या तर घोरायला लागली होती. पण मला काही झोप येत नव्हती. मन खुशीच्या हिंदोळ्यावर डोलत होतं. एकाच वेळेस दोन दोन पक्षी, झकास. मग दोघींच्या बरोबर काय काय करायचं ह्याचा विचार करत कधी झोप लागली ते कळलंच नाही.
