मोबाईलचा अलार्म वाजताच तो धडपडत उठला. डोळे चोळत बाथरूममध्ये शिरला आणि चेहर्यावर पाण्याचे सपकारे मारून थोडा फ्रेश झाला. धावतच बाहेर येत त्याने आपल्या टेबलावरची सगळी वह्या पुस्तकं भरभर उचलून बेडवर भिरकावली.
टेबल रिकामा करून फतकल मांडून टेबलवर बसला आणि खिडकी उघडली आणि मोबाईलचा कॅमेरा चालू करून रस्त्याकडे लावला आणि वाट पाहू लागला. दोन तीन मिनिटांनी काही फोटो काढून तो पुन्हा खाली उतरला. हसत ते फोटो पाहत तो मोबाईलच्या स्क्रीनवरून हळुवारपणे आपली बोटं फिरवत होता.
दोन महिन्याभरांपूर्वीच समोरच्या नव्या बिल्डिंगमध्ये डॉ गिरीश कामात यांचं क्लिनिक सुरू झालं होतं. ते शहरातले प्रसिद्ध सर्जन होते. बिल्डिंग मध्येच फर्स्ट फ्लोरलाच अगदी त्यांच्या क्लिनिकच्या वरच त्यांनी राहण्यासाठी फ्लॅटही घेतला होता. त्यांच्या पत्नी डॉ शर्वणी कामत यांचीही दातांची प्रॅक्टिस त्यांच्या क्लिनिकमध्ये चालू झाली होती.
काही दिवसांपूर्वी सकाळी सकाळी क्रिकेट खेळून कट्ट्यावर मित्रांसोबत गप्पा मारत बसलेला असताना त्याला डॉक्टरीनबाई मॉर्निंगवॉक वरून परतत असताना दिसल्या. मित्रांकडून त्याने त्यांच्याबद्दलची बरीच माहिती मिळवली. त्या दिवशीपासून त्याचं क्रिकेट बंद झालं.
सकाळी नेमकं मॅडम मॉर्निंगवॉकवरून परतण्याच्या वेळी तो आपल्या खोलीच्या खिडकीत बसून त्यांचे फोटो काढु लागला. मनातल्या मनात कितीतरी वेळा त्याने त्यांना मिठीत घेऊन त्यांच्या आखीव टपोर्या ओठांची असंख्य चुंबनं घेतली होती.
तो एकटा एकटा राहू लागला. सारखा मोबाईलमध्ये काहीतरी चाळे करत बसू लागला. रात्रंदिवस फक्त शर्वणी शर्वणी आणि शर्वणीच त्याच्या डोक्यात घुमू लागलं होतं.
डॉक्टरीणबाई दिसायला खरंच लाखांत एक होत्या. देवाने त्यांच्यावर सौंदर्याची अक्षरशः उधळण केली होती आणि आपले सौंदर्य अजून कसं खुलवायचं हे त्यांना चांगलं ठाऊक होतं. त्यांची त्वचा कमालीची गोरी होती. आपल्या केसांना त्यांनी हलका भुरकट रंग दिला होता त्यामुळे त्या अगदी परदेशातल्याच असल्यासारख्या वाटत.
किंचित उभट चेहरा आणि मोठे काळे डोळे! त्यांच्या गोर्यापान चेहर्यावर त्यांचे टपोरे लालभडक ओठ एकदम उठून दिसत असत. मध्यम अंगकाठी, रूंद खांदा, भरलेले दंड, पाहताक्षणी डोळ्यात भरतील एवढे भव्य उरोज, त्याखाली अगदी सपाट पोट, दोन हातांमध्ये बर्यापैकी मावेल एवढी बारीक कंबर आणि कमरेखाली चालताना डुलणारे गरगरीत नितंब!
एरवी दिवसभर त्या जास्तीत जास्त साडीवरच असत. मध्येच एखाद्या दिवशी अगदी घट्ट सलवार कमीज किंवा मग स्लीव्हलेस कुर्ती आणि जीन्सची थ्री फोर्थ घालत असत. त्यांच्या सोसायटीतील इतर तरूणींना आजकाल कोणताही मुलगा भाव देईनासा झाला होता.
रोज सकाळी जॉगिंगला जाताना मात्र त्या घट्ट पांढरा टी-शर्ट आणि ट्रॅकपॅन्ट घालत असत. त्या पेहरावात त्यांच्या शरीराचा एक ना एक अवयव अगदी स्पष्ट अधोरेखित होतं असे.
भराभर चालत असल्याने त्यांचे उरोज जोरजोरात वर खाली होतं असत. टी-शर्ट घट्ट बिलगल्याने त्यांच्या स्लिपचा व ब्राचा आकार त्यावर उठावदार होतं असे पावलांच्या तालावर नितंब दोलायमान होतं असत.
खांद्यांच्या जरासं खालपर्यंत पोचणार्या केसांची डोक्यावर उंच बांधलेली पोनी आणि त्याखाली गोरीपान मान! सकाळी व्यायामाला येणारे तरूणच काय पण त्यांचे वडीलही त्यांच्याकडे पुन्हा पुन्हा वळून पाहायचे.
एखादी अभिनेत्रीदेखील त्यांच्या समोर फिकी पडावी असंच त्यांचं रूप होतं. त्यांच्याकडे पाहून कुणालाही असं वाटलं नसतं कि त्यांना पाच वर्षांची मुलगी असेल! त्यांनी अगदी नुकत्याच कॉलेजात जाऊ लागल्या मुलीसारखं स्वतःला मेंटेन केलं होतं.
त्याला वेड लागणं अगदी स्वाभिविक होतं. रात्रंदिवस त्यांचा विचार करणं, त्यांचे फोटो पाहणं आणि त्यांचा पाठलाग करणं एवढंच तो करत असे.
त्याच्या कॉलेजातल्या दांड्या आता जरा जास्तच वाढल्या होत्या. कॉलेजच्या वेळेत मॉल, बाजार, मिटिंग्स, कॉन्फरन्स जिकडे मॅडम तिकडे हा मागे मागे पोचलाच म्हणून समजा. त्यांचा अख्खा दिनक्रम त्याला माहित झाला होता.
डॉक्टरसाहेब बरेच प्रसिद्ध असल्यामुळे त्यांना खूप कमी वेळ मिळायचा. आठवड्यातून एखाद्या दिवशी ते मॅडमबरोबर मॉर्निंगवॉकला दिसायचे तेवढंच!
त्याची अस्वस्थता वरचेवर वाढू लागली होती. अभ्यासातील लक्ष तर उडलंच होतं; आता घरातही तो चिडचिड करू लागला होता. दिवस दिवस आपल्या खोलीचं दार बंद करून तो आतमध्ये बसून राही. मॅडमना आठवून तासंतास आपल्या लिंगाशी खेळत बसे.
आईबाबा दोघेही नोकरीसाठी सकाळी लवकर बाहेर पडत त्यामुळे त्याला घरी कुणी विचारणारे नव्हते. दिवसांमागून दिवस जात होते.
“बाबा! मला जिम जॉईन करायची आहे!” एकेदिवशी नाश्ता करता करता तो वडिलांना म्हणाला.
“काय? शुद्धीवर आहेस ना? सुधा! त्याला तापबीप आला आहे का बघ जरा!” त्यांचा आपल्या कानावर विश्वासच बसेना.
“बाबा! खरंच!” तो प्लेटमधल्या पोह्यांमध्ये चमचा फिरवत बोलत होता.
“ठीक आहे तो पुनीत आहे ना आमच्या ऑफिसातल्या शर्मांचा मुलगा, त्याने जिम टाकली आहे. मी सांगतो त्यांना. तू जा उद्यापासून!” बाबा म्हणाले.
“नको तिकडे! इकडे मागे जिम नाही का ती? फिटवेल? तिकडे जायचंय मला!” तो म्हणाला.
“का? तिथे काय सोन्याची उपकरणं आहेत का?” बाबा हसत म्हणाले.
“बाबा थट्टा बास ना! प्लिज माझे मित्र तिथेच जाणार आहेत सगळे!” तो उत्तरला.
“अच्छा! म्हणजे सामूहिक निर्णय आहे तर! म्हणजे समूहानेच बुडीत ही निघेल लवकरच!” बाबांनी आपले हात पुसले आणि चहा घेऊ लागले.
“नाही! नक्की!” तो म्हणाला.
“माहिनाभराचे पैसे भरू! जर केलीस व्यवस्थित तर मेम्बरशीप घेऊन देईन नंतर!” बाबा म्हणाले.
“चालेल! एक हजार रूपये द्या ना!” तो म्हणाला.
“ह्म्म” बाबांनी हजाराची नोट काढून त्याला दिली.
दुसर्या दिवशीच संध्याकाळी बरोब्बर चार वाजता स्वारी जिममध्ये जाऊन, पैसे भरून वॉर्म अप करू लागली. सव्वाचार वाजता शर्वणी मॅडम जिममध्ये आल्या. त्या तिथेही जात तिथली सगळ्या लोकांचं लक्ष आपोआप त्यांच्याकडे वेधलं जाई. जिममधील सगळी मुलं भान हरपल्यासारखं त्यांच्याकडे पाहू लागली.
पांढरा कुर्ता आणि स्किनफिट पांढरी लेगिंग मॅडमच्या सौंदर्याला मादक बनवत होती. मॅडम तडक आत चेंजिंग रूममध्ये गेल्या. त्याने वॉर्मअप सम्पवून ट्रेनरने सांगितलेला व्यायाम करण्यास सुरूवात केली. काही मिनिटांतच मॅडम चेंज करून बाहेर आल्या.
गुलाबी रंगाचा टँकटॉप आणि काळी योगापॅन्ट घालून मॅडम त्याच्या अगदी समोरच्या ट्रेडमिलवर येऊन उभ्या राहिल्या. त्याचा व्यायाम विसरून तो नेहमीप्रमाणे एकटक मॅडमकडे पाहू लागला. कानात हेडफोन अडकवत मॅडमने ट्रेडमिलवर धावण्यास सुरवात केली. त्याचा श्वासोच्छवास जणू जागच्या जागीच थांबला.
धावताना उसळ्या मारणार्या मॅडमच्या उरोजांवर त्याची नजर खिळली होती. मॅडमचं धावणं संपेपर्यंत त्याने ते मशीन बिलकुल सोडलं नाही. पूर्णवेळ तो मॅडम जिथे व्यायाम करतील त्याच्या आसपास घुटमळत राहिला.
कधी वाकल्यावर दिसणारी स्तनरेषा तर कधी उसळणारे उरोज तर कधी टरारून फुललेले नितंब! जेवढं शक्य होईल तेवढं तो त्यांना आपल्या नजरेत साठवत होता.
आता काहीही झालं तरी तो जिम चुकविणार नव्हता. मॅडममुळे तो नियमित जिमला जात होता. त्यामुळे बाबांनी त्याला आणखी सहा महिन्यांची मेंबरशीपही घेऊन दिली. त्याची शरीरयष्टी तर सुधारातच होती त्याबरोबर हळूहळू मॅडमचा व त्याचा परिचय वाढला.
स्मिहास्यपासून ते विकेंड बॅडमिंटन सेशन्सपर्यंत त्याने मजल मारली. बॅडमिंटन खेळताना तर त्याची चांगलीच पंचाईत होतं असे. एखादं दुसरी मॅचही जिंकणं त्याच्यासाठी अवघड होतं. कारण त्याचं लक्ष शटलकॉकपेक्षा मॅडमच्या बॉल्सवरच जास्त असायचं.
आता मॅडम त्याला चांगल्या ओळखू लागल्या होत्या. रोज ते एकत्रच गप्पा मारत जिमला येत व परत जातानाही एकत्रच जात. कधी बाहेरही भेट झाली तर मॅडम निदान स्मितहास्य करून तरी जाऊ लागल्या. आता त्याचा धीर हळूहळू वाढू लागला होता आणि अपेक्षाही!
इतके दिवस बाथरूमध्ये केलेला कल्पनाविलास सत्यात उतरविण्याची घाई त्याला होऊ लागली होती. अर्थातच मॅडमच्या मनात तसं काहीही नव्हतं. त्याची अस्वस्थता मात्र वरचे वर वाढत चालली होती.
एके दिवशी बॅडमिंटन खेळताना त्याला शर्वणी मॅडमकडून कळालं की दुसर्या दिवशी डॉ. कामत कॉन्फरन्ससाठी आठ दिवसांसाठी यूएसला जाणार आहेत. त्या रात्री त्याला झोप लागली नाही. काहीही झालं तरी ही संधी सोडायची नाही हे त्यानं पक्कं ठरवलं. आख्खी रात्र त्याने प्लॅनिंग करण्यात घालविली.
दुसर्या दिवशी दुपारी मॅडमना मॉलमध्ये गाठलं. कधी नव्हे ते आईशी भांडून तो महिन्याचं किराणा सामान आणायच्या निमित्ताने तिथे टपकला.
“हाय!” तो मॅडमच्या शेजारी जाऊन उगाच रॅकवरील बाटल्या चाचपू लागला.
“अरे आशु तू?” मॅडमने स्मितहास्य करत प्रतिसाद दिला.
“शर्वणीमॅडम एक काम होतं तुमच्याकडे!” तो म्हणाला.
“बोल ना!” मॅडम म्हणाल्या.
“माझ्या दाढा किडल्या आहेत” तो म्हणाला.
“काढून टाकता येतात.” मॅडम सामान घेत पुढे सरकत होत्या आणि त्यांच्या पाठोपाठ तोही!
“किती खर्च येतो!” त्याने पुढचा प्रश्न विचारला.
“तू माझी फीज बुडवण्याच्या विचारात आहेस तर!” मॅडम म्हणाल्या.
“तसं नाही मॅडम! ठीक आहे मग क्लिनिकला कधी येऊ” तो म्हणाला.
“मस्करी केली रे! तू उद्या क्लिनिकला ये सकाळी पाहू आपण!” मॅडम म्हणाल्या.
“उद्या सोमवार आहे! तुमचं क्लिनिक बंद असतं ना!” त्याने विचारलं.
“अरे हो! ठीक आहे पण! असंही काही काम नाहीये. ये तू उद्या!” मॅडम म्हणाल्या.
तो जाम खुश झाला. भराभर सामान घेऊन घरी गेला आणि उद्याच्या दिवसाची आतुरतेने वाट पाहू लागला.
