विश्वास आपल्या कामात अगदी तरबेज होता. त्याचा टीम लीडर नेहमीच त्याच्यावर पूर्णपणे विसंबून असे. कोणतीही डेडलाईन असेल, कोणतंही आव्हान असेल, तरी विश्वास उत्तम रिझल्ट्स द्यायचा. सातत्याने त्याला कंपनीत स्टार परफॉर्मरचं बक्षीस मिळत आलंय.
विश्वासच्या टीमलीडरच्याही बॉसने त्याला तात्पुरतं, थोडे दिवसांसाठी मेघाच्या टीममध्ये काम करण्यासाठी सांगितलं. तिच्याकडे असणाऱ्या प्रोजेक्टमध्ये खूप चुका झाल्या होत्या. डेडलाईन्स पाळल्या गेल्या नव्हत्या. क्लायंट चांगलेच नाराज होते. आणि त्यात तिच्या टीममधले दोघं अचानक नोकरी सोडून निघून गेले होते. अर्थात याला कारण स्वतः मेघाच होती.
मेघा देसाई. मूळची मराठी, पण वडील आर्मीमध्ये असल्याने बरीच वर्षं देशभर कुठे कुठे राहिलेली. नंतर बिट्स गोवा मधून इंजिनियरिंग केलं आणि अमेरिकेला पुढच्या शिक्षणासाठी गेली. तिथेच एका मुलाशी तिने लग्नही केलं. काही वर्षं त्यांचा संसार झाला. पण नंतर पटेनासं झाल्यावर घटस्फोट झाला आणि ती भारतात परत आली.
काही वर्षं दिल्ली, बंगळूरू इथे काम करून आता ती सिनियर टीम लीडर म्हणून विश्वासच्या कंपनीत आली होती. ३७ वर्षांची, घटस्फोटीत, गोरीपान आणि दाट कुरळ्या केसांची आणि अत्यंत सेक्सी गोलाई असणारी फिगर असलेली अशी मेघा कंपनीत आली तेव्हा एकदम हलचल झाली होती.
तिच्या एकेका नजरेसाठी अगदी नवीन नवीन नोकरीला लागलेली विशीतली कोवळी पोरं ते पन्नाशीला असणारे, टक्कल पडलेले काका लोक असे सगळेच झुरायचे. पण पहिल्या काही आठवड्यातच हे बदललं- ते तिच्या कामाच्या स्टाईलमुळे.
आर्मी कुटुंबातली असल्यामुळे असेल कदाचित, पण मेघा कमालीची कडक होती. लीडरपेक्षा ती बॉस जास्त होती. आपल्या टीममधल्या कोणी काम नीट केलं नाही तर ती त्यांना अद्वातद्वा बोलायची. जास्तीचं काम करण्याची शिक्षा द्यायची. अनेकांना तुच्छपणे वागवायची. सुरुवातीला तिच्याबद्दल असणारं चांगलं मत झपाट्याने बदललं.
लोक तिच्याबद्दल वाईट बोलू लागले, तिच्याबद्दलच्या सुरस कहाण्या पसरू लागल्या. हे तिच्या कानावर गेल्यावर तर तिच्यात अजूनच कडवटपणा आला. सिनियर स्टाफपर्यंत गोष्टी गेल्या. तिच्याबद्दल तक्रारीही केल्या गेल्या. पण कितीही नाही म्हणलं तरी कामाच्या बाबतीत मेघा अफाट होती.
एकतर बहुतेकवेळा तिचं काम बिनचूक असायचं. साहजिकच कंपनीला फायदा करून देणाऱ्या मेघाला एकदोनदा तोंडी समज देण्यापलीकडे कधी गोष्टी गेल्या नव्हत्या. सिनियर स्टाफ तिच्याविरोधात काही करत नाही म्हणून तिच्याबद्दलच्या कहाण्या अजूनच पसरल्या.
आता या प्रोजेक्टमध्ये गोष्टी वेगळ्या घडल्या होत्या. चुका झाल्या होत्या, स्टाफ सोडून गेला होता. मेघा चिंतेत होती आणि तिच्याबरोबर कोणी काम करायला तयारही नव्हतं. अखेर विश्वासने होकार दिला होता आणि त्यांचं एकत्र काम चालू झालं. स्टार परफॉर्मर आता तिच्या टीममध्ये आला तरी ती त्याला तुच्छपणेच वागवत होती.
“विश्वास हे काय आहे?” मेघा एकदा सगळ्यांसमोर विश्वासवर जोरदार खकसली.
“काय झालं?” विश्वासने गोंधळून विचारलं.
“तुझ्या कोडमध्ये किती बग्स आहेत!” मेघाने सांगितलं.
“मी बघू का एकदा?” असं म्हणत विश्वासने त्याने लिहिलेला कोड उघडला. सगळं तपासून बघितलं आणि मग एकदम ठामपणे म्हणाला, “मेघा, यात काहीही चूक नाहीये. तुम्ही हवं तर परत तपासून बघा.”
मेघाने आता बघितलं तर तिच्या लक्षात आलं की तिचंच तपासताना चुकलं होतं. पण स्वतःची चूक मान्य कशी करणार? तिने दुर्लक्ष केलं आणि ती तिथून निघून गेली.
त्या दिवशी मेघा घरी गेली. तिने तोंडावर पाणी मारलं. थोडावेळ तशीच बसली, कसलातरी विचार करत. तिला त्या क्षणी काय वाटलं कोण जाणे, तिने आपला फोन घेतला आणि विश्वासला मेसेज टाईप केला, “आज माझ्याकडून चूक झाली. मी नीट न बघताच असं ओरडायला नको होतं. आय इम सॉरी.”
तिचा मेसेज बघून विश्वासला आश्चर्य वाटलं. सगळ्या ऑफिसला वाटतं तशी मेघा मुळातूनच वाईट नसावी असं त्याला वाटलं. त्याने तिच्या मेसेजला रिप्लाय दिला, “इट्स ओके. मला माहिती आहे की तुम्ही प्रेशरखाली आहात. अशावेळी असं होऊ शकतं.”
तिला त्याचा हा रिप्लाय खूप आवडला. खूप साऱ्या स्माईलीज् तिने पाठवल्या. आणि मग गुड नाईट म्हणून संभाषण संपलं.
दुसऱ्या दिवशी विश्वास उत्साहात ऑफिसला गेला. आदल्या रात्रीच्या मेसेजवरच्या बोलण्यानंतर आता मेघाशी छान मैत्री होईल असं त्याला वाटलं होतं. पण कॉन्फरन्सरूम मध्ये शिरताच मेघा त्याच्यावर ओरडली, “आठ वाजून चार मिनिटं झाली. आपण आठला काम सुरु करणार होतो. एवढा उशीर का झाला? हा असला कसला तू स्टार परफॉर्मर?”
विश्वासला हे अगदीच अनपेक्षित होतं. त्याने निमूटपणे मन खाली घातली आणि स्वतःला कामात बुडवून घेतलं. त्या दिवशी तो घरी पोहोचला तेव्हा त्याचा मोबाईल वाजला. मेघा म्हणाली, “खरंतर चार मिनिटांचा उशीर म्हणजे फार काही नव्हता. पण मी ओव्हर-रिअँक्ट झाले. रिअली सॉरी.”
आता यावर काय म्हणायचं त्याला कळत नव्हत तेव्हा तो म्हणाला, “एवढं काही नाही. उद्या पुन्हा छान फ्रेश सुरुवात करूया, ओके?” विश्वासच्या या रिप्लायवर तिला हायसं वाटलं. तिने त्याला धन्यवाद दिले आणि एकमेकांना गुडनाईट म्हणलं.
तिच्या या दुहेरी वागण्याचा विश्वासला अर्थ समजेना. त्याच्या डोक्यात तेच विचार घोळत होते. त्याची बायको कल्पना मादक पध्दतीने त्याच्यापाशी आली आणि तिने त्याच्या शिश्नाला तोंडात घेऊन चोखायला सुरुवात केली. पण डोक्यातल्या वेगळ्या विचारांमुळे त्याच्या शिश्नाला ताठरताच येईना. कल्पनाने आश्चर्याने विश्वासकडे बघितलं.
“कामाचा खूप स्ट्रेस आहे… सॉरी!” विश्वास म्हणाला. त्यावर ठीक आहे म्हणत कल्पना झोपून गेली.
दुसऱ्या दिवशी पुन्हा आदल्या दिवसासारखंच झालं. मेसेजवर झालेल्या संभाषणातला ओलावा, मृदुपणा कुठेच नव्हता. विश्वास वैतागला. पण तो काहीच बोलला नाही. काय बोलणार? मेघा त्याची सध्या बॉस होती. आपलं काम त्याने निमूटपणे केलं. अर्थातच त्याच्या कौशल्यामुळे प्रोजेक्ट आता पूर्णत्वाकडे जाऊ लागला होता. पण मेघाचं ऑफिसमधलं वागणं काही फार बदललं नव्हतं.
त्या रात्री पुन्हा मेघाचा मेसेज आला. पण विश्वासने रिप्लाय दिला नाही. हे असंच तीन-चार दिवस झालं. अखेर प्रोजेक्ट मार्गी लागला. क्लायंट बरोबरच्या मिटिंगमध्ये विश्वासने प्रेझेंटेशन दिलं आणि क्लायंट खुश झाला.
आता यापुढे मेघाबरोबर काम करावं लागणार नाही या विचाराने विश्वासने सुटकेचा निःश्वास सोडला. पण क्लायंट कॉन्फरन्स रूममधून गेल्यावर मेघाने विश्वासला थांबवून घेतलं.
“तुम्ही व्हा पुढे…” टीममधल्या बाकीच्यांना मेघाने सांगितलं. विश्वासने तिच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघितलं.
“मला तुला धन्यवाद म्हणायचंय. हा प्रोजेक्ट तुझ्याशिवाय पूर्ण होऊ शकला नसता.” मेघा म्हणाली.
“मी फक्त माझं काम केलं.” विश्वास हसून म्हणाला, “पण एक विचारू का?”
“हो विचार.” मेघा थंडपणे म्हणाली. जणू तिला माहित होतं की विश्वास काय विचारणार आहे.
“ऑफिसमध्ये काम करताना तुम्ही माझ्याशी जे वागताय ते आणि नंतर मेसेजवर जे बोलणं व्हायचं ते… मला काही ताळमेळच लागत नाहीये. हा असा फरक का आहे?” विश्वासच्या प्रश्नावर मेघा काही क्षण काहीच म्हणाली नाही.
“मेघा?” विश्वासने पुन्हा विचारलं.
“आपण आज डिनरला जाऊया? प्रोजेक्ट सक्सेस बद्दल माझ्याकडून.” मेघा म्हणाली, “त्याचवेळी बोलू या सगळ्याबद्दल.”
“ठीक आहे.” विश्वास म्हणाला. खरंतर हे जेवणाचं निमंत्रण स्वीकारावं की नाही याबद्दल त्याला शंका होती. पण तिच्या डोक्यात नेमकं काय चाललंय हे जाणून घ्यायची त्याला खूपच उत्सुकता होती.
ठरल्यानुसार रात्री बरोब्बर ८ ला विश्वास मेघाला घ्यायला तिच्या घरी गेला. तिच्या बंगल्याबाहेर गाडीपाशीच तो उभा राहिला. त्याने साधा पांढरा शर्ट आणि निळी जीन्स त्याने घातली होती. फार विशेष कपडे घालून काही वेगळा सिग्नल देण्याची त्याची इच्छा नव्हती. मेघाचा अंदाज येत नव्हता. ती कधी कशी व्यक्त होईल सांगता येत नव्हतं.
तो वाट बघत उभा होता आणि तेवढ्यात बंगल्याचा दरवाजा उघडल्याचा आवाज आला. विश्वासने मान वळवून बघितलं आणि तो थक्कच झाला. लाल झिरझिरीत कापडाचा पार्टी ड्रेस मेघाने घातला होता. ड्रेस गुडघ्यापर्यंत असला तरी मांडीपाशी स्लीट होती ज्यातून एक पाय बाहेर येत होता. स्तन झाकणारं लायनिंग जरी असलं तरी बाकीच्या झिरझिरीत कापडातून तिचं गोरंपान शरीर दिसत होतं.
उंच टाचांचे बूट तिने घातले होते. आपले दाट सुंदर कुरळे केस तिने मोकळे सोडले होते. लाल लिपस्टिक आणि माफक मेक-अपमध्ये ती भलतीच आकर्षक दिसत होती. तिच्यासमोर तो अगदीचसाध्या कपड्यात दिसत होता. पण ती काहीच म्हणाली नाही.
“यू आर लुकिंग अमेझिंग!” विश्वासने कौतुक केलं. मेघा छान दिलखुलासपणे हसली.
“तू पण! पांढरा शर्ट आणि जीन्स वाईट दिसूच शकत नाही!” ती हे थट्टेने म्हणत आहे की खरंच मनापासून हे काही विश्वासला समजलं नाही. पण तो काही बोलण्याआधीच तिने विचारलं, “निघूया?”
मेघाने निवडलेलं हॉटेल अतिशय महागडं होतं. विश्वासलाही हे आवडायचं. दोघं बसले तसं वेटरने येऊन दोघांना जपानी ग्रीन टी दिला. नुडल्स, डम्पलिंग्स आणि सुशी ऑर्डर केली.
“चीअर्स!” साके म्हणजे जपानी राईस वाईनचा ग्लास उंचावत मेघा म्हणाली. त्यावर विश्वासने ग्लास उंचावत तिला प्रतिसाद दिला. दोघांच्या ग्लासचा खणखणाट झाला.
“हं… तर?” विश्वासने विषयाला हात घातला.
“खरंतर मी वाईट व्यक्ती नाहीये रे विश्वास… पण जेव्हापासून माझा घटस्फोट झालाय, साखरेला येऊन मुंगळे चिकटावेत तसे पुरुष येऊन चिकटायचा प्रयत्न करतात मला.” मेघा आपल्या मनातली व्यथा बोलून दाखवत होती, “या लोकांना दूर ठेवण्यासाठी घेतलेला हा मुखवटा आहे.”
