काही क्षणांनंतर तो शांतपणे म्हणाला,
“मला माहिती आहे.”
आपल्या डोळ्यांवरचा सोनेरी काड्यांचा बारीक फ्रेमचा चष्मा काढून त्याने डोळे चोळले. कांचनच्या मनात विचार आला, ‘आपल्या लग्नाची बातमी ऐकून समीरला रडू तर नसेल ना आले? पण लगेच तिने तो विचार झटकून टाकला. समीरला कशाला वाईट वाटेल? वाईट तर तिलाच वाटत होते, त्याच्या वागण्याचे, त्याच्या नकाराचे. म्हणून तर त्याच्या नाकावर टिच्चून ती आता लग्न करणार होती. समीरला काय वाटत असेल याचा विचार तिने आता का करावा? या सगळ्या गोष्टींना आता खूप उशीर झाला होता.’
“आपण थोडे एकांतात बोलू शकतो का?” समीरच्या प्रश्नाने कांचनच्या विचारांची साखळी तुटली.
“एकांतात? आत्ता? अं कुठे?”
आपण एकांतात भेटायला ‘हो’ किंवा ‘नाही’ म्हणण्याऐवजी थेट ‘कुठे’ असा प्रश्न विचारल्याचे तिच्या लक्षात आले. अर्थात समीर सोबत पुन्हा एकदा एकांतात थोडा वेळ घालवायला मिळणार, या कल्पनेनेच ती खुश झाली होती.
पण आता ती दुसर्‍या कुणाशी तरी लग्न करणार होती, त्यामुळे समीर तिच्यासाठी परपुरूष होता आणि परपुरूषासोबत एकांतात, छे छे! असे काय काकूबाईसारखे विचार करतोय आपण, असेही तिला वाटून गेले.
“वरच्या मजल्यावर जाऊन बघूया?”
समीरने विचारले आणि तिच्या उत्तराची वाट न बघता तो पायऱ्या चढू लागला.
“वरच्या मजल्यावर?” त्याच्या मागोमाग पायऱ्या चढताना कांचन पुटपुटली.
आज समीरचे वागणे नेहमीसारखे वाटत नव्हते. तिच्या दृष्टीने एकांतात भेटणे म्हणजे जवळच्या एखाद्या हॉटेलवर पण समीरच्या डोक्यात आज काहीतरी वेगळेच होते.
पासपोर्ट ऑफिसच्या बिल्डींगचे नुकतेच रिनोव्हेशन झाले होते. या मजल्यावरच्या खोल्या बांधून आणि रंगवून तयार होत्या, पण अजून वापरात नव्हत्या. दोन तीन खोल्यांची दार उघडून बघितल्यावर समीरला एक मनासारखी खोली सापडली. खोलीत रचलेल्या खुर्च्या आणि टेबलमधून वाट काढत तो समोरच्या खिडकीपर्यंत जाऊन पोहोचला.
“तुला दुखावण्याचा माझा अजिबात उद्देश नाही, पण.”
खोलीचे दार आतून बंद करत असताना कांचनच्या कानावर त्याचे शब्द पडले. चांगले की वाईट माहीत नाही, पण काहीतरी वेगळे घडत होते आज. खिडकीच्या कठड्यावर चढून बसलेल्या समीरकडे ती चालत गेली. असेच धावत जावे आणि समीरच्या मांडीत चढून त्याच्या पॅन्टमधल्या..
“पण काय, समीर?” मोठ्या मुश्किलीने आपल्या भावनांवर ताबा ठेवत कांचनने विचारले.
“तुला माझ्या आयुष्यात परत आणण्यासाठी मला काय द्यावे लागेल कांचन?” थेट मुद्याला हात घालत समीर म्हणाला, “आपण वेगळे झाल्यापासून मी हाच विचार करतोय. तुला परत कसे आणायचे? माझे आयुष्य तुझ्याशिवाय उदासवाणे आहे कांचन तू गेल्यावर मला तुझी खरी किंमत कळली. तुला माझ्यापासून लांब जाऊ दिले हीच माझी घोडचूक होती. माझ्या आता हे लक्षात आलेय कांचन आणि खूप विचार करून मी यावर उपायसुद्धा शोधून काढलाय.” कांचनच्या डोळ्यांत रोखून बघत तो एवढे सगळे एका दमात बोलला.
पण पुढच्या वाक्याला त्याची जीभ अडखळली, “हा उपाय तुला पटेल का? नाहीच पटणार पण तू गैरसमज नको करून घेऊस, प्लीज.”
“कसला गैरसमज? आणि कसला उपाय? काय ते स्पष्ट बोल ना समीर,” त्याच्या जवळ जात कांचनने आपल्या दोन्ही हातांचे तळवे त्याच्या मांड्यांवर ठेवले. तिला काहीही करून तिच्या शरीराची भूक भागवायची होती आणि समीर मात्र कधी नव्हे ते काहीतरी कोड्यात बोलत बसला होता.
“हे बघ कांचन, मी खूप विचार केला. तुझ्याबद्दल, माझ्याबद्दल, आपल्याबद्दल. तुझ्याशिवाय राहणे मला शक्य वाटत नाही, आणि तू तर तुझ्या आयुष्यात पुढे निघून चाललीयेस. मग सध्याच्या परिस्थितीत मला हा एकच उपाय सुचला. तू कदाचित चिडशील माझ्यावर पण मी.”
काही क्षण कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवत तो शांत राहला, मग अचानक बोलला, “मी तुझी किंमत ठरवायचा प्रयत्न केला कांचन! तुझी किंमत!” असे म्हणत त्याने शर्टच्या खिशातून एक छोटी डायरी आणि पेन काढले. डायरी उघडून एका पानावर एक आकडा लिहिला आणि ते पान कांचन समोर धरले.
“बस्स? एवढीच किंमत केलीस माझी?” या धक्क्यातून सावरत कांचन ओरडली, “एवढीच किंमत? तुझा मोबाईल सुद्धा यापेक्षा महागडा असेल समीर!”
“तुझा गैरसमज होतोय, कांचन,” आणि पुढचे वाक्य बोलताना समीरचा चेहरा लाजेने लाल झाला, “मला असे वाटतेय की एवढे पैसे मी तुला द्यावेत. पण एकदाच नाही, तर प्रत्येक वेळी. जेव्हा जेव्हा आपण.”
आई शप्पथ! तो तिच्याशी प्रत्येक वेळी संभोग करायचे पैसे देणार होता! म्हणजे त्याच्या दृष्टीने तिच्याकडून शरीरसुख मिळवणे एवढे विशेष होते तर. एवढे विशेष की तो तिला या कामासाठी रोख पैसे द्यायला तयार होता. अशा कामासाठी, जे तिने त्याच्या प्रेयसीच्या नात्याने या आधी शेकडो वेळा केले होते. फुकट!!
“प्रत्येक वेळी म्हणजे काय?” तिला त्याच्याकडून स्पष्ट उत्तर अपेक्षित होते.
“छे छे! हे काय करतोय मी?” समीर जोरात आपली मान हलवत म्हणाला, “तुझे लग्न होणार आहे थोड्याच दिवसांत आणि मी तुझ्याशी हे असे वागतोय. छे छे! तू विसरून जा मी काय म्हणालो ते.”
आपली डायरी मिटून खिशात ठेवण्यासाठी वर उचललेला त्याचा हात कांचनने मध्येच अडवला.
“तुला असे म्हणायचेय की तू अधूनमधून मला ठोकण्यासाठी एवढे पैसे देशील?”
“हे बघ कांचन, मी हे ठोकण्यासाठी वगैरे असे शब्द वापरू शकत नाही, पण खरं सांगायचे तर हो, मला तुझ्याकडून ते सुख इथून पुढेही मिळत राहवे असे वाटतेय,” एवढे बोलतानाही समीरचा चेहरा लाजेने लाल झाला होता. “हे भगवान! मी तुझ्याशी हे असे बोलू शकेन असे वाटले नव्हते मला, पण.. पण.. मला तुझी खरंच खूप खूप आठवण येते. मला तू खरंच हवीयेस गं.”
“अच्छा! आणि त्यासाठी मी अर्जुनला सोडून द्यायची गरज नाही असेही तुझे म्हणणे आहे, बरोबर ना? म्हणजे त्याच्याशी लग्न केले तरी तुझ्याशी शरीरसंबंध सुरू ठेवायचे, असेच ना?” कांचनने खात्री करून घेण्यासाठी विचारले. तिच्या आयुष्यातल्या एका नवीन गुपिताची ही सुरूवात होती.
“मी यापेक्षा जास्त अपेक्षा तरी करू शकतो का?” समीरने खाली मान घालत विचारले.
किती मूर्ख होता समीर! कांचनने त्याच्यासोबतचे संबंध तसेही सुरू ठेवले असते. फुकट!
पण त्याला जर त्याच्या बापजाद्याचा पैसा तिच्यावर उधळायची हौस होती, तर तिने हरकत घ्यायचे काहीच कारण नव्हते. असे एखाद्या वेश्येसारखे कुणाशी तरी पैशाच्या बदल्यात शरीरसंबंध ठेवणे, ते सुद्धा स्वत:चे लग्न ठरलेले असताना आणि होणाऱ्या नवऱ्याला अजिबात थांगपत्ता न लागू देता.
ती एवढ्या खालच्या थराला जाऊ शकत होती? खालच्या म्हणजे अगदीच खालच्या पातळीतल्या थराचे विचार होते हे. चांगले-वाईट, नैतिक-अनैतिक असले विचार डोक्यात यायच्या आधीच कांचनचे हात समीरच्या मांड्यांवर फिरू लागले.
आपले तोंड त्याच्या चेहर्‍याजवळ नेत ती अतिशय मादक आवाजात म्हणाली,
“आपल्याकडे वेळ खूपच कमी आहे, नाही का?”
तिला प्रचंड आवडणारी समीरच्या तोंडातल्या लाळेची चव पुन्हा चाखायला मिळेल याची आशाच कांचनने सोडली होती आणि तिच्या सुंदर ओठांच्या मधून एखाद्या गरीब शेळीसारखी वाट काढत आत शिरलेल्या त्याच्या जि‍भेने अचानक शिकारीच्या तयारीत असलेल्या सिंहाचे रूप घेतले, तेव्हा तर ती पूर्णपणे बेसावध होती. त्याचा हल्ला परतवून लावण्यासाठी ती त्याच्या शरीरावर झुकली आणि त्याच्या पाठीवरून घसरत आपले हात त्याच्या पॅन्टच्या मागच्या बाजूने आत घुसवले.
“तुझ्या तगड्या आणि देखण्या हत्याराची आठवण आली नाही असा एकही दिवस जात नाही, समीर.” ती त्याच्या कानात पुटपुटली.
“माझीपण हालत काही वेगळी नाही, कांचन,” तोही हळूच पुटपुटला.
अचानक तिला आपल्यापासून बाजूला करत तो उठून उभा राहला, तशी कांचनने त्याला घट्ट मिठी मारली.
“कुठे निघालास?”
“नाही नाही, कुठेही जात नाही. खिडकीच्या कठड्यावर बसून माझा पुठ्ठा दुखायला लागलाय.” हसत हसत तो एका लाकडाच्या भक्कम टेबलला टेकला.
कांचन सुद्धा हसत हसत त्याच्या समोर उभी राहिली आणि टाचा उंचावून तिने आपले ओठ त्याच्या ओठांवर दाबले. त्याचे ताठलेले लिंग आता तिच्या पोटाखाली धक्के मारत असलेले तिला जाणवले. कपड्यांवरूनच त्या दमदार लिंगाचा स्पर्श झाला तशी ती जुन्या आठवणींनी शहारली.
क्षणात एखाद्या जखमी वाघिणीसारखा तिने त्याच्या पॅन्टवर हल्ला चढवला. खोलीतल्या अस्वच्छ जमिनीची पर्वा न करता तिने गुडघे टेकले आणि खसकन् त्याची पॅन्ट खाली खेचली.
तिची साडी आता खालच्या धुळीत माखली. तिने धसमुसळेपणाने त्याचे कडक लिंग बाहेर काढले आणि लिपस्टिकच्या कांडीसारखे त्याचे टोक आपल्या ओठांवरून फिरवले. त्यातून हळूहळू स्त्रवणाऱ्या पातळ चिकट द्रवाचा एक थर तिच्या नाजूक ओठांवर जमा झाला.
हपापल्यासारखी आपली जीभ बाहेर काढत तिने तो द्रव चाखला. जगातला दुसरा कुठलाही पदार्थ तिच्या दृष्टीने एवढा चविष्ट नव्हता. ती पुन्हा डोळे मिटून जुन्या आठवणींमध्ये हरवली. समीरला ती हवी होती त्यापेक्षा कितीतरी पटींनी जास्त तिला तो हवा होता.
“कांचन.” समीरच्या आवाजाने ती भानावर आली. डोळे उघडून तिने वर त्याच्याकडे बघितले आणि नजरेनेच ‘काय?’ असे विचारले.
“कांचन, तू पूर्वी चाटायचीस तसे.” समीर बोलायला लाजत होता पण कांचन करायला लाजणार नव्हती.
