सुभाषराव कुठे दौर्यावर जाऊन आले होते. घरात आल्या आल्या त्यांनी बायकोला मिठीत घेतले. तिच्या पाठीवरून त्यांचे हात नितंबांवर उतरले. त्यांचे नितंब कुस्करत, कुरवाळत त्यांची चुंबने घेत त्यांनी सर्वांग चोळले.
नंतर त्यांना फिरवून परत उलटे मिठीत घेतले, छातीवर दाब देऊन पंज्यांनी स्तन कुस्करायला सुरूवात केली. बाईंना मागून नितंबांवर होणारा त्यांच्या अर्धवट ताठरलेल्या लिंगाचा स्पर्श जाणवत होता. नंतर त्यांनी हात खाली आणून साडी परकरातून आत घातला. मांड्यांमध्ये हात घालून त्यांची योनी पंज्यात धरून चिवडली.
आधीच वाट पाहून ती ओली झालेली होती. बाईंना वाटलं की ते असेच त्यांना ओणवे व्हायला लावून मागून खुपसतील. पण त्यांना असा घाई घाईत संभोग करायला आवडत नसे. बोटांनी त्यांची योनी मनसोक्त चिवडून झाल्यावर ते हात बाहेर काढून नाकाशी धरत एक दीर्घ श्वास घेतला.
“आईऽऽ गं! कमु तू कधीपासून वाट बघत होतीस वाटतं. बघ कसं ओलं ओलं झालंय.”
“हो ना! मी कधीची दुपारपासून वाट बघतेय! कित्ती वेळ लावलात यायला? बघा ना सात वाजून गेले. कित्ती अंधार पडलाय बघा बाहेर! आणि शी! हा कसला वास घेताय. चला हात धुवा.” कौमुदीबाई लटक्या रागाने म्हणाल्या.
यावर सुभाषराव तेच बोट तोंडात घालून चाटतच म्हणाले,
“बघ धुतलं. आता छान चहा दे बरं.”
कौमुदीबाईनी एक मुरका मारत आपली नापसंती जाहीर केली. पण का कोण जाणे नवऱ्याने असं बोट त्यांनी नाकाशी धरलं की त्यांच्याही तिथून एक शिरशिरी उठत असे. जणू काही सुभाषरावांनी डायरेक्ट तिथेच नाक लावले आहे असे वाटे. कौमुदीबाई लगेच किचनकडे वळल्या. सुभाषराव तसेच त्यांच्या मागून दिसणाऱ्या नितंबांच्या हालचाली टिपत उभे होते.
कौमुदीबाईपण कमी नव्हत्या, आपल्या नवऱ्याला काय आवडते ते त्यांना चांगले ठाऊक होते. त्यामुळेच त्यापण आपली कंबर मटकावतच चालत होत्या. त्यातही आज बरेच दिवसानी त्यांना सुभाषरावांचा सहवास मिळणार होता, बरेच म्हणजे ५ दिवसच झाले होते विरहाला पण तरीही कौमुदीबाईना आणि सुभाषरावांना ते पाच वर्षासमान भासत होते.
कौमुदीबाई काही वेळातच दोघांसाठी चहा घेऊन आणला. बाहेरच्या दिवाणखान्यात बसून दोघांनीही आरामात घोटा घोटाने चहा घेतला. गेल्या काही दिवसांतल्या घटना आणि गंमती-जंमतींबद्दल चर्चा केली. एकूण सगळे ठीक होते.
गप्पा संपल्यावर साहेब उठले आणि बाथरूममध्ये गेले, छान अंघोळ करण्यासाठी. स्वयंपाकघरात बाई जेवणाची तयारी करत होत्या. साहेब अंघोळ झाल्यावर नुसताच टॉवेल लावून बाहेर आले. स्वयंपाक घराच्या दारातूनच त्यांनी विचारले,
“अगं, राहुल दिसत नाही कुठे?”
राहुल म्हणजे त्यांचा मुलगा.
“अहो तो आजीकडे गेलाय दोन दिवसांसाठी.” कौमुदीबाई त्यांच्याकडे न बघताच म्हणाल्या.
आता एकांत होता, दोघांशिवाय कुणीच नव्हते तिसरे. त्यामुळेच साहेबांनाही जरा मजा वाटली. साहेबानी पुढे काय करायचे त्याचे मनसुबे रचले आणि ते बेडरूमकडे निघाले. बेडरूममध्ये जायला स्वयंपाकघरातूनच रस्ता होता. बेडरूममध्ये गेल्या गेल्या साहेब ओरडले.
“अगं, माझा बनियन कुठेय?”
तसा बाईनीपण स्वयंपाक करतानाच आवाज दिला,
“अहो तिथेच तर आहे कपाटात.”
“अगं इथे सगळे कपडे नुसते कोंबून भरले आहेतं. काही सापडत नाहीये.”
बाई मग फणफणतच बेडरूममध्ये आल्या.
“डोळ्यासमोर असलेल्या वस्तू दिसत नाही साध्या यांना.”
पण तोपर्यंत साहेबांनी बनियन शोधून काढलेला होता. अर्थात हे नेहमीचेच होते.
“मिळाला ना? मग जाते मी.”
त्यांनी पाठ वळवली आणि साहेबांनी झडप घालून त्यांना मिठीत घेतलं.
“अगं बनियनसाठी नाही बोलावलं तुला!” त्यांना मागून मिठीत आणखिनच आवळलं म्हंटलं.
“माहितेय मला. उगीचच लाडी गोडी लावू नका. नेहमीचच आहे हे. जेवण तर करून घ्या पहिले.”
“हो ना. मला जवणंच करायचंय पहिले.”
यातला जवणं शब्द त्यांनी अस्पष्टसा उच्चारला.
“चला लवकर मग.”
कौमुदीबाई त्यांच्या जाळ्यात अलगद ओढल्या गेल्या.
“चलं.”
सुभाषरावांनी मग एक हात जबरदस्तीने पुढे नेऊन साडी परकर वर ओढत आत घातला दुसरा ब्लाउजच्या आत. ब्लाउजचे हुक्स घट्ट झालेले.
“अहो, मी जेवण म्हटलं, हे नाही.”
त्यांच्या मगरमिठीतून सुटण्याची धडपड करत त्या म्हणाल्या. पण तोपर्यंत सुभाषरावांचा हात परकराच्या नाडीशी झटापट करू लागला होता.
एका मिनिटात नाडी धरूनच खसकन बाहेर ओढली. एकदा नाडी ढिली झाली की साडी आणि परकर दोन्ही त्यांच्या पायांशी लोळण घेत होते. कौमुदीबाईना साडी आवरू की नवऱ्याचे अवखळपणे शरीरावर फिरणारे हात आवरू असं होऊन गेलं.
“अहो अहो, असं काय करता, जरा थांबा ना गडे.” शेवटी शरणागतीचा सूर लावत त्या म्हणाल्या.
सुभाषराव आता एकदम मुडमध्ये आलेले होते.
“ठीक आहे. तू म्हणते तसंच होऊ दे. चला नाऽऽ गडे होऊ या.” असं म्हणत ते थोडे मागे सरत आपल्या टॉवेलची गाठ सोडून टाकली कौमुदीबाईना आपल्याकडे फिरवले.
“शी! काहीच कसं वाटत नाही तुम्हाला असं नागडं फिरायला? अगदीच लाज सोडलीय तुम्ही!”
“तूपण हो ना मग अशीच. नाही तरी अर्धी नागडीच आहेस!”
पुढे होऊन त्यांनी बाईंच्या चड्डीला हात घातला.
आता पुढे काय होणार याचा अंदाज आल्याने कौमुदीबाईने विरोध करणे सोडून दिलं. सुभाषरावांनी त्यांना जवळ घेऊन बाकीचेही कपडे काढून टाकले. खांद्यांवर दाब देत खाली गुडघ्यांवर बसायला लावले.
“चल, जेवणापूर्वी एखादं एपेटायझर घे बरं.” असे म्हणत ते त्यांचे अर्धवट ताठरलेले लिंग त्यांच्या तोंडापुढे धरले.
एकदा ते समोर आलं की कौमुदीबाईची विरोध करण्याची इच्छा गळून पडत असे. मग त्यांनी त्यांच्या अंगाला येणारा साबण आणि शॅम्पूचा वास नाक जवळ नेऊन उरात भरून घेतला. हाताने लिंगावरची कातडी मागे सरकवत त्यांच्या लिंगाची सुपारी बाहेर काढून त्यावर जमा झालेले एखादं दोन थेंब जिभेने टिपून घेतले. जीभ तोंडात घोळवत ती चव अगदी आतपर्यंत जाऊ दिली.
सुभाषरावांनी अधीरपणे त्यांच्या डोक्यामागे हात घालत त्यांना जवळ ओढून आपला लवडा आत घशापर्यंत जाऊ दिला. मग कौमुदीबाईनी अगदी मनापासून लवडा चोखायला सुरूवात केली. हाताने हलवत सुपारी पूर्ण आत घेऊन आत त्यावर जीभ फिरवली. आपल्या दोन्ही गालांवर आतून घासली. टाळूवर घासल्यावर त्यांच्या तोंडातून निघणारा “आऽऽहऽ आऽ” असा उद्गार त्यांना अजूनच चेतावून गेला.
दुसर्या हाताने त्यांच्या गोट्या चोळायला सुरूवात केली. मधूनच आपल्या बोटांची नखे टोचली. त्यांच्या तोंडातून निघणारा “स्सऽऽ” त्यांना ते आवडत असल्याची पावती होती. नखांनीच त्या सुभाषरावांच्या मांड्यांवर आतल्या बाजूने अलगद ओरखडे ओढले.
त्यांच्या नितंबांवर आपल्या हळूवार स्पर्शाने हळूहळू त्यांची उत्तेजना चढवत नेली. अगदी सहन होईनासे झाल्यावर सुभाषराव त्यांचे तोंड डोक्यामागे हाताचा दाब देऊन आपल्या कमरेला अगदी घट्ट दाबून धरले. कंबर हलवत धक्के देत झडले.
लवड्यातून उसळणारी एकेक पिचकारी थेट कौमुदीबाईच्या घशात उतरली. श्वास रोखून बाईंनी उसळणारे एकेक कारंजे गिळंकृत केले. नंतर सुभाषराव धापा टाकत जवळच्या पलंगावर पडले. कौमुदीबाईही त्यांच्या जवळ त्यांच्या कमरेवर डोके ठेवून पडून राहिल्या, त्यांच्या लिंगावरच्या केसांमध्ये हात फिरवत.
“तुला माहितीये कमु, तू जगातली सर्वोत्तम ‘शिश्नशोषक’ आहेस. छान! एकदम पूर्ण समाधान होतं माझं.”
“शी! काहीही शब्द काढता तुम्ही बाई! काय तर म्हणे ‘शिश्नशोषक’ शी! तुम्ही ना मराठी भाषेची वाट लावाल.”
“अगं, उलट मी भाषा समृद्ध करतोय! आणि तुला जर मी ‘लंडचोखी’ म्हटलं तर आवडणार नाही म्हणून जरा सभ्य, संस्कृतोद्भव शब्द वापरला.”
“तुम्हाला कसं माहिती की मी सर्वोत्तम आहे म्हणून? तुम्ही कधी दुसर्या बाईकडून करून घेतलंय का? मग?”
“तसं अजून काही दुसर्या बाईकडे गेलेलो नाही. पण पुरूषांना बरोबर कळतं. तुझी परवानगी असेल तर कधी प्रयत्न करेन.”
“कसला प्रयत्न करणार? दुसर्या बाईकडून हे असं करून घ्याल?”
“नाही, म्हणजे तुझी परवानगी असेल तरंच. पाहिजे तर तुझ्यासमोर करेन, तुला मान्य असेल तर!”
”चला! काहीही बडबडताय तुम्ही. पुरे झालं आता, जेवण करून घेऊ आता.”
असे म्हणत त्या पलंगावरून उठल्या. आपले कपडे पडले होते तिथून कपडे उचलले. त्या कपडे घालायला सुरूवात करणार इतक्यात सुभाषराव उठून जवळ आले आणि त्यांच्या हातातले कपडे खेचून घेत म्हणाले,
“अं हं. आता कपडे नाही घालायचे. आपण आज नग्नोत्सव साजरा करायचा आहे. चिरंजीव नाहीयेत घरी. असा मोका मिळणार नाही लगेच परतं. तू तशीच नागडी रहा. आपण असंच जेवू.”
“अहो किचनच्या खिडक्या दारं उघडी आहेतं. मी काय अशीच नागडी किचन ओट्यासमोर उभी राहु? बाहेर गर्दी होईल आपला सिनेमा बघायला! काहीतरीच तुमचं!”
“अगं तेवढीच अडचण असेल तर मी करतो त्याची व्यवस्था.”
असे म्हणत सुभाषराव उठले टॉवेल गुंडाळून किचनमध्ये गेले. खिडक्या लावून आले. परत बेडरूममध्ये आत येत त्यांनी आपलाही टॉवेल काढून टाकला. मग कौमुदीबाईना एक हात माने खाली आणि एक हात गुडघ्यांखाली घालत उचलले, किचन ओट्यासमोर आणून उभे केले.
“अहो अहो, हे काय? सोडा मला.”
असे म्हणत बाईंनी केलेल्या विरोधाला न जुमानता ते स्वत: डायनिंग टेबल पाशी खुर्चीवर बसले मिष्कील नजरेने बारकाईने त्यांच्याकडे नजर रोखून पाहू लागले.
“तुम्ही असं बघू नका माझ्याकडे टक लावून. मला कसंतरीच होतं.” आपल्या अंगावर फुललेला काटा झटकत त्या म्हणाल्या.
“अगं ह्याला दृष्टीमैथुन म्हणतात. बाईच्या सौंदर्याचे डोळ्यांनी रसपान करायचे.” असे म्हणत ते अजूनच बारकाईने बाईकडे बघू लागले.
