पुन्हा तिच्या समोर येत तो बोलला, “तू कशासाठी स्वतःला त्रास करून घेते आहेस एवढा? मी हात सोडतो तुझे. पण स्मार्टनेस दाखवणार नसशील तर!”
“मं… हंऽऽ!” तिने नकारार्थी मान हलवली. तिचा आवाज तिच्या घशातच कोंडला जात होता.
“ठीक आहे, तुला असं रफच आवडत असेल तर तसं करूयात! तसं मीही कधी असा अनुभव घेतलेला नाहिये अजून!” तो तिच्यापासून जरासा दूर जात आपल्या शर्टचं एकेक बटण काढत कुत्सितपणे हसत बोलत होता.
“हूं!” तिच्या कोंडलेल्या आवजातूनही तिचा तिरस्कार आणि तिची घृणा स्पष्ट जाणवत होती.
त्याने आपल्या कमरेचं बेल्ट काढून बाजूच्या नळावर अडकवला. आपल्या पॅन्टचं हुक काढून चेन खाली सरकवत त्याने आपल्या तंबूवरील दाब थोडा कमी केला. पॅन्ट आणि शर्ट काढून भिंतीवर अडकवले. नळावरचा बेल्ट हातात घेऊन त्याने आपल्या हाताच्या तळव्याभोवती त्या बेल्टची एक गुंडाळी घातली.
तिला अक्षरश: घाम फुटला. त्याच्या डोक्यातला विचार तिने आता मात्र क्षणार्धात ओळखला होता. त्याने जोरात बेल्ट उगारून तिच्या अगदी पायाजवळ जमिनीवर आपटून मोठा आवाज काढला. त्याने हात उगरताच तिने घाबरून डोळे गच्च मिटून घेतले होते.
आवाज झाल्यावर भानावर येत तिने डोळे उघडले. तिच्या कपाळावर, मानेवर घामाचे थेंब जमा झाले होते. ती जाम भेदरून गेली होती. आता किळस आणि घृणा जाऊन तिच्या डोळ्यात भीती आणि केविलवाणा भाव आला होता.
“अंओ! इऽऽऽ”
तिला बहुधा नको असं म्हणायचं होतं. तिचे बारीक पाणीदार डोळे आधीच अश्रूनी काठोकाठ भरले होते.
“का? बघू ना एकदा हार्डकॉर एक्सपिरिअन्स कसा वाटतो ते!” तो बेल्ट कुरवाळत तिच्याकडे रोखून पाहत बोलत होता.
ती पुन्हा नकारार्थी मान हलवत त्याला नको असं म्हणू पाहत होती.
“मग सोडू हात? नक्की?” त्याने प्रश्न केला.
आधी हात तर सोडवून घेऊन मग परत त्याच्या तावडीतून कसं सुटायचं ते नंतर पाहूयात, असा विचार करून तिने होकारार्थी मन हलवली.
“शहाण पण तर करणार नाहीस काही?” तो
तिने नकारार्थी मान हलविली.
“गुड! बाय द वे तसा प्रयत्नही करू नकोस. कारण मा‍झ्या तावडीतून जरी सुटलीस तर बाहेर तुला वाचवणार कोण? अशा विवस्त्र अवस्थेत तू चक्क स्टेशनवर जाणार? अर्ध्या तासात तुझा व्हिडीओ व्हायरल होईल अख्खा जगात. बरं नुसता व्हिडीओ व्हायरल झाला तर ठीक पण जर ती सगळी जनावरं तुझ्यावर तुटून पडली तर?” तो हसत तिच्या चेहर्यावरचे बदलणारे हावभाव पाहत होता.
तिने खरंच हा विचार केला नव्हता आणि तो बोलत होता त्यात शंभर टक्के तथ्य होतं. तिच्या अंगावर सरसरून काटा उभा राहला. तिचे सर्वांग थरथरू लागले आणि इतक्या वेळ डोळ्यांत साठून राहिलेल्या आसवांनी आपली वाट शोधली व बाहेर पडले.
आ पण जे आत्ता बोललो हे आपल्या डोक्यात कसं आलं याचं त्याला स्वतः लाही कमालीचं आश्चर्य वाटत होतं. पण नकळत टाकलेला तो पत्ता म्हणजे हुकूमाचा एक्का निघाला आहे, याची मात्र त्याला पक्की खात्री पटली. त्याने बेल्ट बाजूला ठेवून तिच्या पायातील तिची जीन्स सोडवून ती विरूद्ध बाजूच्या कोपर्यात भिरकवली आणि हाताला बांधलेली दुपट्ट्याची गाठ सोडून टाकली.
त्याला वाटलं होतं, ती थोडी तरी धडपड करेल पण तसं काहीच झालं नाही. तिने झटकन आपल्या तोंडात कोंबलेला रूमालाचा बोळा काढून टाकला आणि ती त्याच्या पायावरच कोसळली. आपल्या अंगावर अंतर्वस्त्रां व्यतिरिक्त काहीही नाही याचंही भान तिला उरलं नव्हतं.
“प्लीज! नको असं करूस! प्लीज!”
आता त्याच्या हातापाया पडून जर त्याचं मन विरघळवता आलं तरच आपल्या वाचण्याचा काहीतरी चान्स आहे, हे तिला कळलं होतं. त्याने तिचे दोन्ही मांसल दंड आपल्या हातांत धरून तिला उभे केले. ती आपले खांदे चोरून मुसमुसत उभी राहिली. आपले हात तिने ब्राच्या वर उघड्या पडलेल्या छातीवर धरले होते.
“हे बघ! अजून बराच वेळ आहे ट्रेनला. तोपर्यंत आ पण करणार काय? आणि इथून निघाल्यावरही आपल्या बोगीत जवळ जवळ तीन तास इतर कुणीही नसणार आहे. मग तेव्हा काय करणार आपण? आत्ता टाईमपासही होईल आणि आता ओळख पक्की झाल्यावर ट्रेनमध्येही भराभर वेळ जाईल!” तो खडूसपणे हसत बोलत होता.
“नकोऽऽऽ प्लिऽऽऽज!”
तिने हात जोडले. थोडी मोकळी झाल्याने तिच्या मनात राग पुन्हा डोकं वर काढू लागला होता. त्याने तिचे हात आपली हातात घेतले आणि हलकेच दाबत तो बोलला, “प्रीती! हट्टीपणा करू नकोस. अगं या कोमल मुलायम शरीरावर या बेल्टचे व्रण आवडणार नाहीत मला!”
तिचा राग पुन्हा मावळला.
“नको ना! प्लीज!” ती अजूनही विनवणी करतच होती.
“ठीक आहे तर! जशी तुझी इच्छा!” तो
“थँक्स! थँक्स अ टन!” तिला जणू मृत्यूच्या दाढेतून बाहेर आल्यासारखं वाटलं.
“अगं अगं! थांब पूर्ण ऐकून तर घे आधी!” तो हसला. तिचा चेहरा पुन्हा पडला.
“हे बघ आता जोपर्यंत तू मला कोऑपरेट करत नाहीस तोपर्यंत मला बळजबरी करणं भाग आहे. कारण आत्तापर्यंत मी जे काही केलं आहे, त्याचीही शिक्षा बरीच मोठी असेल. आणि असेही घरदार मी सोडून दिले आहे त्यामुळे इज्जत इभ्रतीचा प्रश्न मला नाही. तुझं काय ते तू ठरव. आरडा ओरडा कर काय करायचं ते कर.
“आता तुझ्या अंगावरचे उरलेले कपडे काढायला मला पाच दहा सेकंदही खूप झाले आणि ते एकदा उतरले की तू कितीही ओरडलीस तरी तू बलात्कारित म्हणूनच जगासमोर जाशील. तेव्हा मी काही तुला सोडणार नाहिये. शिक्षा तर शिक्षा पण हे काम आता अर्धवट सोडणार नाहिये मी. जर ओरडली नाहीस तर तुझी इभ्रत अखंड राहील. ओरडलीस तर काहीच शिल्लक राहणार नाही. निर्णय तुझा!” त्याने तिला निर्वाणीचा इशारा दिला आणि मागे सरकत आपला बनियान काढून भिंतीवर अडकवला.
तिच्या हातांमध्ये अडकलेला शर्ट ओढून त्याने कोपर्यात भिरकावला. ती हळूहळू मागे सरकत भिंतीला टेकून मुरमुसू लागली. आता याचे अत्याचार सहन करणे, हाच एक पर्याय आपल्यासमोर सध्या तरी आहे, हे तिने मान्य केले.
थोडक्यात तिच्या मनाने आता हार मानली होती तरीही आपलं शरीर स्वखुशीने त्याच्या स्वाधीन करून त्याच्या वासनेत सहभागी होणे तिला शक्य होणार नव्हतंच. बेल्टवर पुन्हा पकड घेत तो पुढे सरसावला.
ती भेदरून त्याच्याकडे पाहत होती. तिने असहायपणाने आपले डोळे मिटून घेतले आणि थरथरत पुढे काय होणार, याची वाट पाहत ती थरथरत उभी राहिली. काही सेकंद स्तब्ध शांतता पसरली आणि त्या पाठोपाठ एक जोरदार आवाज आख्या वेटिंग रूममध्ये घुमला.
तिच्या भरलेल्या गोर्यापान लुसलुशीत मांडीवर बेल्टचा लालभडक व्रण उठला होता. वेदना तिचे शरीर जाळत मेंदूपर्यंत गेल्या पण इभ्रत मोठी! तिने आपले ओठ आपल्या दातांखाली गच्च दाबून धरत आपला आवाज आवरला. इतका वेळ मुसमुसत असलेल्या तिला आता हुंदके आवरेनात पण ती इतकी भेदरली होती की आपल्या हुंदक्यांचा आवाजही दाबून ठेवण्याचा आटोकाट प्रयत्न ती करू लागली.
फटका बसलेल्या जागेवर जणू ऍसिड ओतल्यासारखी आग होत होती. तेवढा भाग टरारून सुजला होता आणि अगदी रक्तबंबाळ झाल्यासारखा लालभडक झाला होता. एका वेदनेतून सावरण्याचा प्रयत्न ती करत होती तोपर्यंत तिच्या सपाट मांसल पोटावर बेल्टचा दुसरा विळखा बसला.
“आह्ह!” जोरात कण्हत ती पोटातून खाली वाकली फटका बसलेली जागा आपल्या हाताने दाबून धरत ती गुडघ्यावर खाली बसली. तिची त्वचा अक्षरश: बधीर झाली होती.
“मारू नकोस ना प्लीज!” हुंदक्यांमुळे तिचे शब्द तुटत होते. तिचे वाक्य पूर्ण होते न होते तोच तिच्या पाठीवर आणखी जोरात फटका बसला.
“गॉऽऽऽड!!”
