दुपारची वेळ होती. मी घरी एकटाच एका कथेवर काम करत बसलो होतो. दुपारच्या वेळी शक्यतो कुणी डिस्टर्ब करायला येत नाही. त्यामुळं सलग लिखाण करता येतं.
कथा जवळ जवळ संपवतच आणली होती. इतक्यात डोअरबेल वाजली. मी कथेच्या क्लायमॅक्समध्ये इतका गुंगलो होतो की, कुणीही आलं तरी दार उघडू नये असं वाटत होतं.
दोनदा बेल वाजवून झाल्यावरही मी जागचा हललो नाही. म्हटलं, असेल कुणीतरी सेल्समन किंवा पत्ता विचारणारं कुणीतरी. अजून एखाद्या वेळेस वाजवेल आणि जाईल निघून.
पाचव्यांदा बेल वाजली तेव्हा मात्र उठावंच लागलं. दार उघडून ओरडणारच होतो, पण दारात एक तरूण मुलगी उभी होती. काळासावळा रंग, टपोरे डोळे, सरळ नाक, पातळ ओठ. उंची पाचेक फूटच असेल. अंगात थोडासा ढगळा लाल टी-शर्ट, खाली निळी जीन्स. डोक्यावर लाल कॅप. एकंदरीत नाजूक प्रकारात मोडणारा आयटम.
खांद्यावरची जड बॅग खाली ठेवत ती म्हणाली, “सॉरी सर, तुम्हाला डिस्टर्ब करतेय. मी युनिक टॉईज कंपनीतून आलेय. तुम्ही आमच्याकडं डेमो रिक्वेस्ट नोंदवली होती ना?”
मला चटकन् आठवेना. युनिक टॉईज? डेमो रिक्वेस्ट? मी तर एकटाच राहत होतो. खेळणी वगैरे मागवायला लहान मुलंच नव्हती. मग ही काय म्हणतेय?
“सॉरी मिस, इतक्यात तरी मी कसली खेळणी मागवल्याचं आठवत नाही. तुम्ही कदाचित चुकीच्या पत्त्यावर आला आहात.”
“नाही सर, पत्ता बरोबरच आहे आणि कदाचित आम्हाला बरेच दिवस उशिर झाल्यानं तुम्हाला आठवत नसेल. त्याचं काय आहे, आपल्याकडं या प्रॉडक्टवर कायद्याची खूप बंधनं आहेत. त्यामुळं आम्हाला कस्टमरच्या पसंतीनुसार खेळण्यांचे पार्ट्स वेगवेगळ्या ठिकाणी तयार करून मागवावे लागतात. शिवाय, डेमोसाठी आमचा स्टाफसुद्धा खूप कमी आहे. त्यामुळं डेमो रिक्वेस्ट प्रोसेस करायला दोन ते तीन महिने लागतात. त्याबद्दल कंपनीतर्फे मी तुमची माफी मागते.”
मला अजूनही काही अर्थबोध होत नव्हता. दोन-तीन महिन्यांपूर्वी मी असं काही शोधत होतो का, ते आठवून पाहिलं. पण नाही. तरीसुद्धा, खेळण्यांचा डेमो ही काहीतरी वेगळी कन्सेप्ट होती. त्यातून ती कायद्याची बंधनं वगैरे काहीतरी म्हणाली, त्यामुळं मला जरा इंटरेस्ट वाटला.
“ठीकाय, तुम्ही आत येऊन बोललात तरी चालेल.”
“थँक्यू मिस्टर सॅम, ” असं म्हणून ती आपली बॅग उचलून आत आली.
तिनं सॅम म्हटल्यामुळं मला थोडा संदर्भ लागू लागला. मी ह्या फ्लॅटमध्ये एक-दीडच महिन्यांपूर्वी रहायला आलो. त्याआधी इथं सॅम नावाचा एक फॉरेनर त्याच्या इंडीयन गर्लफ्रेन्डसोबत रहायचा, असं मला फ्लॅटच्या मालकानं सांगितलं होतं. त्या सॅमनंच कसली तरी डेमो रिक्वेस्ट पाठवताना हा पत्ता दिला असणार. पण आता माझी उत्सुकता चाळवली गेल्यानं, मी सॅम नाही हे तिला सांगावंसं वाटलं नाही.
“हं, आता बोला कसला डेमो दाखवणार आहात?”
दार बंद करत मी आत आलो. तोपर्यंत बॅगमधून पाण्याची बाटली काढून ती गटागट पाणी पीत उभी होती. पाणी पिऊन झाल्यावर तिनं माझ्याकडं बघितलं. मग इकडं-तिकडं बघत विचारलं, “घरात लेडीज कुणी नाही?”
मी म्हटलं, “नाही. पण तुम्ही घाबरू नका. मी तसा सभ्य माणूस आहे.”
यावर खळखळून हसत ती म्हणाली, “अहो, घाबरायचा प्रश्न नाही. या जॉबसाठी आम्हाला सर्व प्रकारचं ट्रेनिंग दिलं जातं. त्यात स्वसंरक्षणासाठी कराटे, बॉक्सिंगपासून चाकू आणि बंदूक चालवण्यापर्यंत सगळं शिकवतात. आत्तासुद्धा मा‍झ्या बॅगेमध्ये किमान तीन-चार प्रकारची हत्यारं तुम्हाला सापडतील. त्यामुळं घाबरू तुम्ही नका. आम्ही ते सगळं इमर्जन्सी मध्येच वापरतो. मी लेडीजचं विचारलं ते डेमोसाठी.”
“अच्छा, अच्छा!” मी अजिबात घाबरलो नाही असं दाखवत म्हणालो, “त्याचं काय आहे, आत्ता तरी मी एकटाच आहे घरात. त्यामुळं तुम्ही डेमो मलाच दाखवा. मी नंतर शिकवेन लेडीजला.”
ती पुन्हा हसायला लागली. “अहो, तुम्हाला डेमो कसा दाखवणार? खेळणी तर लेडीजसाठी मागवलीत ना! बरं, तुम्ही मला सभ्य आणि सरळ पुरूष वाटता. त्यामुळं मी स्वतःवर डेमो दाखवते. नंतर तुम्ही तुमच्या गर्लफ्रेन्डला किंवा बायकोला तसं करून दाखवू शकता. तसंही दोघांना ही खेळणी वापरायची माहिती असेल तर जास्त मजा येते, असा आमच्या कस्टमर्सचा फीडबॅक आहे.”
एवढं बोलून ती बॅगजवळ जमिनीवरच बसली. बॅगमधून तिनं एक रंगीत बॉक्स बाहेर काढला. त्यातून हेडफोनसारखं दिसणारं एक मशिन काढलं.
“आ पण या खेळण्यापासून सुरूवात करू. याचा डेमो मला तुमच्या वरही दाखवता येईल, ” असं म्हणत ती उठली आणि मा‍झ्या जवळ आली.
मला आता या सगळ्या प्रकाराचा अंदाज येऊ लागला होता. पण तरी हे सगळं अनपेक्षित असल्यानं धाकधूक वाटत होतीच.
मा‍झ्या हाताला धरून तिनं सोफ्यापर्यंत आणलं. सोफ्यावर मला ढकलून ती पुन्हा बॅगकडं गेली. बाहेर काढून ठेवलेल्या बॉक्समधून तिनं दोन पेन्सिल सेल घेतले. हातातल्या हेडफोनसारख्या मशिनमध्ये ते सेल टाकून तिनं एकदा ऑन-ऑफ करून बघितलं.
“हे आमच्या कंपनीचं नविन प्रॉडक्ट आहे. याला म्हणतात बूब सकर. तुम्ही प्लीज तुमचा शर्ट काढून ठेवाल का?”
माझी काय बिशाद होती नाही म्हणायची? एक तर अशी तरूण मुलगी एकांतात शर्ट काढायला सांगतेय, ही एक्साइटमेंट आणि दुसरं म्हणजे तिच्या बॅगमध्ये असलेली किमान तीन-चार प्रकारची हत्यारं!
शर्टची बटणं काढून मी शर्ट अंगावेगळा केला. तिच्या पुढच्या सूचनेनुसार बनियनदेखील काढून ठेवला.
हेडफोनसारखं दिसणार्या त्या बूब सकरला वायरनी जोडलेले दोन वाटीसारखे अर्धगोल होते. ते अर्धगोल मा‍झ्या छातीवर टेकवून तिनं निप्पल्सभोवती अ‍ॅडजस्ट केले.
मग खट्याळ हसत ती म्हणाली, “अगदी ‘बूब्स’ नसले तरी डेमोपुरतं मटेरीयल आहे बरं का इथं! फक्त सकरच्या लेव्हल टू, लेव्हल थ्री वर थोडंसं दुखेल तुम्हाला. त्याचं काय आहे ना, हा सकर गुळगुळीत स्कीनसाठी डिझाईन केलाय. आता ज्या भागावर हा वापरायचा तिथं एवढे केस असतील हे त्या डिझायनरला तरी कसं सुचणार म्हणा.”
असं बोलत असतानाच तिनं रेग्युलेटरवर लेव्हल वन सेट करून सकर ऑन केला. मला छातीवर हलकासा झटका बसल्यासारखं वाटलं, पण ते दोन अर्धगोल आता एकदम फिट बसले होते.
“तुमच्या गैरहजेरीत तुमच्या मैत्रिणीचे हात फार दुखू नयेत, म्हणून हे खास मशिन आमच्या कंपनीनं बनवलंय. हे लेव्हल वन वर माउंटींग झालं की हळूहळू लेव्हल वाढवत न्यायच्या. या अशा…” असं म्हणत तिनं लेव्हल टू घेतली.
आता मा‍झ्या छातीवरचा दाब वाढल्याचं मला जाणवलं. त्या अर्धगोलांच्या बॉर्डरमध्ये केस अडकून ओढले गेल्यानं थोडं दुखत होतं खरं, पण त्यापुढचं फीलिंग जबरदस्त होतं.
निप्पलभोवती कुणाचं तरी तोंड असल्याची जाणीव होती ती. शक्य तितकं मटेरीयल तोंडात भरून कुणीतरी जोरात ओढतंय, असं वाटत होतं. मा‍झ्या चेहर्यावर समाधानाचं हसू बघून तिनं रेग्युलेटरवर लेव्हल थ्री सिलेक्ट केली.
अचानक मा‍झ्या छातीवरचा दाब थांबला. मला वाटलं, मशिन बंद पडलं की काय. पण तेवढ्यात ते दोन्ही अर्धगोल जागेवरच फिरू लागले. आधी दोन्ही उजवीकडे थोडेसे गोल फिरले, मग डावीकडे. त्यानंतर एक डावीकडे, दुसरा उजवीकडे. दोन-तीन वेळा असं फिरून झाल्यावर पुन्हा दाब वाढू लागला, आणि फिरण्याचा स्पीडही.
हातांनी एखाद्या मुलीचे गुबगुबीत स्तन दाबावेत, पिरगाळावेत, तसंच त्या मशिनचं काम चाललं होतं. तोंडानं चावणं आणि हातानं पिरगाळणं, या दोन्ही क्रिया एकाच वेळी होत असल्यानं प्रचंड एक्साईट व्हायला झालं होतं.
आ पण कुठं आहोत, कुणासमोर आहोत, सगळं विसरून मी सोफ्यावर मागं मान टाकली आणि ट्रॅकपॅन्टवरूनच मा‍झ्या उत्तेजनेला दाबत विव्हळू लागलो. “आह् आह् ओह् ओह्” असे आवाज मा‍झ्या तोंडून फुटू लागले.
तेवढ्यात अचानक बूब सकर बंद झाला. छातीवरचा पूर्ण दाब गेला. मी रागानं डोळे उघडून समोर उभ्या असलेल्या तरूणीकडं बघितलं.
“आय होप यू लाईक्ड इट, सर, ” खोडकरपणे हसत तिनं विचारलं.
“ऑफ कोर्स, येस! पण ते मध्येच बंद कसं पडलं?”
“त्याला ऑटो साउंड सेन्सर आहे सर. वेगवेगळ्या लेव्हल्सनुसार युजरच्या आवाजाच्या तीव्रतेची पातळी सेट केलेली आहे. यामध्ये अजून लेव्हल फोर, लेव्हल फाईव्ह, लेव्हल सिक्स, आणि लेव्हल सेव्हन इतक्या लेव्हल्स आहेत. पण लेव्हल थ्रीलाच तुम्ही लेव्हल सिक्सची आवाजाची पातळी क्रॉस केलीत. त्यामुळं तुमच्या सुरक्षेसाठी मशिन ऑटो स्वीच ऑफ झालं.”
