“संदीप! कालही तू दळण दळून आणलं नाहीस. आज जर दळण आणलं नाहीस तर उद्या तुला डबा मिळणार नाही.” आईची आरोळी कानावर पडताच संदीप वैतागला.
हे नेहमीचंच होतं. चांगले चार पाच दिवस मागे लागल्याशिवाय काही संदीप दळण दळून आणत नसे. आता निर्वाणीचा इशारा आल्यावर मात्र तो उठला. किचनमध्ये ठेवलेली गव्हाची पिशवी उचलून त्याने सायकलला अडकवली.
जायची इच्छा नसल्याने ते ओझं त्याला कित्येक पटींनी जड वाटत होतं. सायकल रेटत रेटत तो पीठ गिरणी जवळ पोचला. सायकल उभी करून त्याने हँडलला अडकवकेली दळणाची पिशवी काढली आणि गिरणीच्या दाराशी जाऊन उभा राहिला.
आरती ताईच्या घराच्या मागच्या बाजूला शेतीचं समान ठेवायची खोली होती. त्यांचा एक बंद पडलेला ट्रॅक्टर तिथे वर्षानुवर्षे धूळ खत पडला होता. त्याच खोलीत एका बाजूला पिठाची गिरणी व मिरच्या कांडायचं यंत्र मांडलेलं होतं. घरातुन त्या खोलीत ये जा करण्यासाठी मागच्या बाजूला एक दार बसवून घेतलेलं होतं.
“आले! दोन मिनिट थांबा!” एक दोन वेळा आरती ताईला आवाज दिल्यानंतर आतून उत्तर आले.
आरती ताईचं माहेरचं कुटुंब संदीपच्या आजोळच्या घराजवळ राहायचं त्यामुळे संदीपची आई तिला चांगलं ओळखायची. ती संदीपच्या आईला मावशी म्हणत असे. पुढे तिचं लग्न झालं आणि तिला सासरही नेमकं संदीपच्या घराजवळचंच मिळालं.
तिचा नवरा पुढाऱ्यांच्या मागेपुढे करण्यात मश्गुल असल्याने व शेतीचं उत्पन्न तसं तुटपुंजे असल्याने ती घरगुती व्यवसाय करत असे.
पापड-लोणची, मिरची कांडप, पिठाची गिरणी असं जमेल तसं काम करून ती संसाराचा गाडा हाकत होती. बडा घर पोकळ वासा अशी तिच्या घराची अवस्था होती. आरती ताईचा मुलगा संदीपपेक्षा दोन वर्षाने लहान होता. संदीप आणि तो चांगले मित्र होते. खेळात, अभ्यासात अगदी सगळीकडेच ते एकत्र असत.
आरती ताईला पहिल्यापासूनच लहान-थोर सगळेच ताई म्हणायचे. तशी ती चांगली पस्तिशी चाळीशीच्या आसपास होती. दिसायला अतिशय देखणी पण तेवढीच सरस आणि सुसंस्कृत. चार लोकांमध्ये असली की कधी तिच्या डोक्यावरचा पदर जरासादेखील इकडे तिकडे हलत नसे. ती तयार झाली की एखादया राजघराण्यातील महाराणीसारखी दिसत असे.
लांबसडक काळेभोर केस, गोरीपान तुकतुकीत त्वचा, मोठाले टपोरे डोळे, तशी जराशी बुटकीच पण कमालीचं प्रमाणबद्ध शरीर! पाहताक्षणी कुणीही प्रेमात पडावं अशी रूपवान होती ती. पण स्वभावाने तितकीच शांत. इतकी सुंदर असूनही कधी तिच्याबद्दल कुणी वेडंवाकडं बोलायची हिंमत करत नसे.
“अरे संदू तू आहेस होय!” ती घरातून साडीला हात पुसत गिरणीच्या खोलीत आली.
“अरे सरळ पुढेच यायचं ना! मी आणली असती पिशवी नंतर मागे.” तिने त्याच्या हातातील दळणाची पिशवी घेतली आणि बाजूच्या रॅकमध्ये ठेवली.
“जड आहे ना. म्हणून आलो मागेच थेट. गहू आहेत. आई म्हणाली दळण नाही आणलंस तर उद्या डबा मिळणार नाही. त्यामुळे लगेच पाहिजे होतं.” तो तिच्याकडे पाहत बोलला.
“सगळी पोरं सारखीच! जोपर्यंत गळ्याशी येत नाही तोपर्यंत कामच करायचं नाही. थोडा वेळ बस मी आलेच. गॅसवर दूध ठेवलंय.” असं म्हणून ती घरात निघून गेली.
तो ट्रॅक्टरजवळ जाऊन काहीतरी खटपट करत बसला.
“आता तूच राहिलास त्याला नीट करणारा.” काही वेळाने ती परत आली.
“नाही बघत होतो फक्त!” त्याने हात झटकला आणि तो ट्रॅक्टरच्या पुढच्या चाकावर बसला.
“कशाला ठेवलाय काय माहिती. किती दिवस झाले यांना सांगतेय विकून टाका पण ऐकलं तर शपथ!” ती रॅक मधली पिशवी काढत बोलली. तो काहीच बोलला नाही.
पिशवीतील गहू गिरणीत ओतून ती मागे सरकणार एवढ्यात पिशवी कशाला तरी अडकली आणि टर्ररकन फाटली.
“अरे देवा! फाटली की रे पिशवी. आता एवढी मोठी पिशवीही नाही माझ्याकडे.” तिने कपाळालाच हात लावला.
“मी आणू का दुसरी पिशवी.” तो तिच्याजवळ जात म्हणाला.
“आणावीच लागेल. मी तोपर्यंत या घमेल्यात पीठ दळते. तू घेऊन येजा पिशवी!” तिने गिरणीच्या तोंडासमोर घमेलं मांडलं.
“ठीक आहे!” असं म्हणत तो तिथून बाहेर पडला.
घरी जाऊन तो दुसरी पिशवी घेऊन पुन्हा परत आला. दळण होतं आलं होतं. ते भलंमोठं घमेलं पीठाने काठोकाठ भरलं होतं.
“आता चालूच केली आहे तर बाकीचीही दळणं दळूनच घेते.” साडीच्या पदराचा विळखा घेऊन पदराचं टोक तिने कमरेला खोचलं आणि रॅकमधील पुढची पिशवी घेण्यासाठी ती रॅककडे गेली.
“हे कसं भरू मी पिशवीत?” तो हातात पिशवी घेऊन घमेल्याजवळ उभा राहिला.
“आण इकडे मी धरते पिशवी. तू ओत पीठ.” ती
तिने त्याच्या हातातील पिशवी तिच्याकडे घेतली. पिशवीचं तोंड उघडून ती दोन पायांवर खाली बसली. त्याने घमेलं काही इंच वर उचललं पण त्याला त्यापेक्षा उंच उचलणं जमेना. हातातून सुटून ते पुन्हा आहे तसं जमीनीवर आदळलं. नशीब त्यातलं पीठ खाली सांडलं नाही.
“असे कसे रे तुम्ही? तुमच्यासारख्या मुलांनी कसं धडधाकट असायला पाहिजे.” तिने पिशवी खाली ठेवली आणि ओंजळीने पीठ त्यात टाकू लागली.
“तुही भरू लाग. लवकर भरून होईल.”
तिचे हात पीठाने माखले असल्याने ब्लाउजच्या बाहीने कपाळावर जमा झालेला घाम तिने पुसला. तिच्या छातीवर खालच्या बाजूने तिच्या मांड्यांचा दाब पडल्याने तिचे स्तन टरारले. स्तनांच्या मधली घळई तिच्या शिरशिरीत लालबुंद साडीच्या पदरातून त्याच्या नजरेस पडली.
त्याला कसेसेच झाले. तोही तिच्या समोर दोन पायांवर बसला आणि ओंजळीने पीठ पिशवीत भरू लागला. तिच्या हातांच्या हालचालीप्रमाणे तिचे स्तन हलत होते. तो चोरट्या नजरेने ते पाहत होता. घमेल्यातील पीठ कधीच संपू नये असंच त्याला वाटत होतं.
तिचे हात पिठात असतानाच त्याने त्याचे हात पिठात कोंबले आणि तिच्या नाजूक बोटांचा ओझरता स्पर्श त्याच्या बोटांना झाला. पण ती तशीच भराभर पीठ पिशवीत भरत होती. थोडंस थांबून त्याने पुन्हा तिचा हात पीठात असतानाच घमेल्यातील पीठात हात घातले. यावेळेस मात्र त्याने जाणूनबुजून तिच्या बोटाना स्पर्श केला.
त्याची छाती धडधडू लागली. त्याच्या पायांच्या मध्ये त्याला हालचाल जाणवू लागली. तिचे मात्र याकडे लक्षच नव्हते. त्याच्या डोक्यात असं काहीतरी चाललं असेल असा विचारही तिच्या डोक्यात आलेला नसावा.
तो आता प्रत्येकवेळी तिने पिठात हात घालण्याची वाट पाहत होता आणि तिने हात घातले की तो संधी साधत होता. तिची बोटं तशीच आवळून धरण्याचा त्याला मोह झाला होता पण त्याने तो कसाबसा आवरला. त्याची नजर तिच्या छातीवर भिरभिरत होती.
“पिशवी धर आता.” थोडं पीठ शिल्लक राहिल्यावर तिने घमेलं हातात उचललं आणि वाकून उभी राहिली. छातीवरचा पदर जरासा ढिला होऊल खाली गळाला. ती वाकून उभी असल्याने व पदर थोडा खाली झाल्याने तिच्या घट्ट ब्लाउजने आवळून धरलेले तिचे गोल गुबगुबीत स्तन त्याला दिसले.
पटकन हात घालून तिचा स्तन पिळवटून काढावा असं त्याला वाटलं. पण तो गुपचूप पिशवी धरून बसला. तिने पुढे होतं घमेल्यातील पीठ हलवून हलवून पिशवीत ओतलं. घमेलं हलवल्यामुळे थरथरणारे तिचे उरोज त्याच्या संयमाची परीक्षा घेत होते.
“नेशील का नीट? की पाडशील रस्त्यात परत.” ती घमेलं खाली ठेवून हात झटकत उभी राहिली.
“नेतो. आईने हिशोब करून ठेवायला सांगितलंय.” असं म्हणत त्याने पिशवी उचलून सायकलला अडकवली. संदीपची आई महिना दोन महिन्यातून एकदाच तिला पैसे द्यायची. ती सगळा हिशोब लिहून ठेवत असे.
“अरे देवा आज खूप आहेत की रे दळणं! उद्या करते म्हणावं मावशींना.” तिने पुढचं दळण गिरणीत ओतलं. हात वर करून दळण ओतताना त्याला तिचं गोरंपान पोट दिसलं. तो बेभान होऊ लागला होता.
“बरं! विशु येणार होता ना आज गावावरून?” त्याने तिला तिच्या मुलाबद्दल विचारलं.
“हे आणि रश्मी गेलेत आणायला. उद्या येतील सगळेच!” तिने पुन्हा एकदा ब्लाउजच्या बाहीने कपाळाचा घाम पुसला. पुन्हा एकदा तिचं पोट त्याच्या नजरेस पडलं.
“ठीक आहे. येतो उद्या!” असं म्हणून तो दळण घेऊन घरी गेला.
