नमस्कार माझे नाव समीर वय वर्ष ३०. पुण्याचा रहिवाशी. नाना पेठेत माझे शॉप आहे. तसे माझे गाव लातूर. पण पुण्यात स्थायिक होऊन खूप वर्ष झाली त्यामुळे पुणेकर म्हंटलं तरी चालेल. नुकतेच माझे लग्न झाले. माझी पत्नी लातूरचीच. दिसायला सुस्वरूप सुंदर. तिचे शिक्षण BA पर्यंत झालेला. मी तिला लग्न करण्याआधी एक अट घातली कि लग्नानंतर नोकरीच्या भानगडीत तू पडायचं नाहीस. फक्त घर सांभाळायचं. तिने होकार दिला आमच लग्न झाल. ३ महिन्यातच ती गोड बातमी आली आम्ही दोघे आई बाबा होणार होतो. मी खूप खुश झालो. माझे आई बाबा सुद्धा खूप खुश झाले. आपली सून गरोदर आहे ती आपल्याला नातवंड देणार या विचारानेच ते खूप खुश होते. असेच दिवस जात होते. माझ्या बायकोला ७ वा महिना लागला. रीती प्रमाणे तिला माहेरी सोडावे लागणार होते. तशी आम्ही तयारी केली. तिची बॅग भरून रेडी होती. अचानक माझ्या बाबांना गावी एक काम आलं. तर ते म्हणाले मी सुद्धा तुमच्यासोबत येईन. माझा काम झाल कि आ पण रिटर्न येऊ. पण आम्ही तिघे म्हणजे मी माझी बायको आणि बाबा गावी गेलो तर आई घरी एकटीच राहील म्हणून आम्ही तिला सुद्धा घ्यायचं ठरला. आमचा निघण्याचा दिवस होता १५ मार्च २०२०. आम्ही निघालो ६-७ तासाचा प्रवास करून आम्ही माझ्या बायकोच्या घरी पोहचलो. तिथे त्या दिवशी आराम करून आम्ही तिचे म्हणजे मी आई आणि बाबा आमच्या शेतातल्या घरी राहायला गेलो. बाबांचं काम १ दिवसात होणार होत. पण काही कारणास्तव ते काम पुढे गेल. त्यामुळे त्यांना आणखीन काही दिवस गावी राहावं लागणार होतं. म्ह्णून मी एकटाच पुण्याला परत जायचं ठरलं. पुण्याला जायच्या आधी बायकोला भेटण्यासाठी गेलो. माझ्या सासरी माझ्या सासूबाई, म्हेवणे आणि त्याची बायको अशे तिघेजण आहेत. माझे सासरे ४ वर्षांपूर्वी वारले. तिथे गेल्यावर मला समजले कि माझ्या सासूबाईंची ब्लड पpressure कमी जास्त होत आहे. त्यांचं वय साधारण ५५च्या आसपास असेल. सासरे गेल्यापासून त्या थोड्या मनाने खचल्या होत्या. मानसिक आधार देणारा नवरा गेलेल्या बाईचं दुःख ती एकटीच समजू शकते. माझ्या डोक्यात एक कल्पना आली. मी म्हणालो कि पुण्यात दीनानाथ हॉस्पिटलमध्ये माझ्या ओळखीचे चांगले डॉक्टर आहेत आ पण त्यांना दाखवूयात. सासूबाई तयार झाल्या. तो दिवस होता १७ मार्च २०२०. आमचं जायचं ठरलं. माझ्या बायकोकडे लक्ष देण्यासाठी माझा म्हेवणे आणि त्याची बायको होतीच त्यामुळे सासूबाईंना मी एकटाच घेऊन जायचे ठरले. डॉक्टरना दाखवून पुन्हा गावी सासूबाईंना सोडून माझ्या आई बाबाना पुण्याला घेऊन जायचं असा माझा प्लॅन होता. मी आणि माझे सासूबाई दोघेही पुण्याला निघालॊ तो दिवस होता १८ मार्च २०२०. त्याच दिवशी रात्री आम्ही पुण्याला पोहचलो. दुसर्या दिवशी मी डॉक्टरना फोन करून त्याची visit ठरवली. २० मार्च २०२० ची तारीख मिळाली. मी सासूबाईंना घेऊन हॉस्पिटल ला गेलो. तिथे डॉक्टरांनी त्यांची तपासणी केली. डॉक्टर बोलले घाबरण्याचं काही कारण नाही. तुम्हाला मानसिक आधाराची गरज आहे. त्यांनी काही औषधे लिहून दिली. आम्ही मेडिकल शॉप मधून गोळ्या घेतल्या आणि घरी आलो. त्यांना घरीच आराम करायला सांगून मी शॉप ला गेलो. कारण खूप दिवस शॉप बंद करून चालणार न्हवते. संध्याकाळी साधारण ७ वाजता मी शॉप बंद करून घरी आलो. सासूबाईंनी दार उघडले. आणि माझे हसून स्वागत केले. मी सुद्धा त्यांना हसून प्रतिसाद दिला. आणि त्याबेत कशी आहे ते विचारला. त्या म्हणाल्या औषध खूप चांगला आहे मला आता थोड बर वाटत आहे. मी ठीक आहे म्हणालो आणि सगळं रिपोर्ट बायकोला फोन करून सांगितलं. तिला सुद्धा बरं वाटलं. त्या दिवशी रात्रीच जेवण बाहेर करायचं ठरवून मी आणि माझ्या सासूबाई जवळच्या हॉटेलमध्ये गेलो. तिथे जेवण चांगल मिळतं. जेवण करून आम्ही घरी आलो. दुसर्या दिवशी २१ मार्च २०२० त्या दिवशी सकाळी मी शॉप ला जायला निघालो. सासूबाईंनी माझ्यासाठी नास्ता आणि दुपारचं जेवणाचा डबा बनवून दिला. मी शॉप ला जाऊन शॉप उघडलं. त्या दिवशी म्हणावे तशे गिर्हाईक न्हवते. आणि अचानक दुपारी बातमी आणि corona या जागतिक महामारीमुळे २२ मार्च २०२० या दिवंशी देशात पूर्ण पने lockdown असेल. माझा गावी जायचं प्लॅन मला रद्द करावा लागला. मी विचार केला कि lockdown १ दिवसापुरता असेल २३ मार्चपासून सगळं सुरू होईल आणि मला माझ्या सासूबाईंना घेऊन गावी जाता येईल. पण पण पण.
सगळीकडे बातम्या पसरू लागल्या. lockdown अनिश्चित काळासाठी वाढवण्यात आलं आहे. देशात सगळीकडे trains, buses, plains, सगळंच बंद झालं. कोणीही घराबाहेर पडायच नाही. बाहेर पडलात तर पोलीस मारतील आणि तशे videos whatsapp, फेसबुक वर viral होऊ लागले. मी जो प्लॅन ठरवलं होता तो पूर्णपणे फिस्कटला. मला आता लातूरला जाता येत न्हवतं . जिल्हा बंदी असल्यामुळे आता ते शक्य न्हवतंच. माझ्या बायकोकडे लक्ष देण्यासाठी माझा म्हेवना आणि त्याची बायको होतीच त्यामुळे मला त्याची चिंता न्हवती. मला चिंता माझ्या आई बाबांची होती. शेतातल्या घरात ते दोघेच होते दोघांची पण वय झालेली कस manage करतील या गोष्टीचा विचार करत होतो. तेवढ्यात माझ्या बाबांचा फोने आला. त्यांनी सांगितलं कि अशोक (माझा म्हेवना) तो माझ्या आई बाबाना त्यांच्या घरी घेऊन गेला आहे त्यामुळे तू आमची काळजी नको करूस. मी मनात विचार केला कि चला हि एक चिंता मिटली. थोड्या वेळाने मी बायकोला (रूपाली) तिच्या त्याबेतीविषयी विचारपूस करण्यासाठी फोने केला.
“कशी आहेस”? सगळं नीट आहे ना?
“हो तुम्ही काही काळजी करू नका”. अशोक दादा आज सकाळीच आई बाबाना इथे घेऊन आलाय.
“ते खूप चांगला झालं, मला आई बाबांची चिंता होती”
“त्यांची तुम्ही काहीही चिंता करू नका”. त्यांच्याकडे लक्ष द्यायला आम्ही आहोत. तुम्ही माझ्या आई ची काळजी घ्या.
“तू नको काळजी करूस मी आहे”.
“बरं झाल आई तुमच्यासोबत आहे, तुमच्या जेवणाचा प्रश्न सुटला.”
“हो नाहीतर lockdown मध्ये माझे जेवणाचे हाल झाले असते”
“काही काळजी करू नका. तुम्ही फक्त आईकडे लक्ष द्या”
“हो रूपाली (माझी बायको) dont worry ”
एवढे बोलून मी फोने ठेवून दिला.
TV वरती सगळीकडून corona च्या बातम्या धडकु लागल्या. जगभरात corona virus ने नुसता थैमान घातला होता. मी आणि माझ्या सासूबाई दोघे रोज बातम्या बघून त्यावर चर्चा करत असू. लोकडोवनमध्ये जीवनावश्यक वस्तू सोडून बाकी सगळं बंद होत. मी घरात लागण्यार्या भाजी, दूध खाली जाऊन आणत होतो. असेच ७-८ दिवस गेले. संध्यकाळची वेळ होती साधारण ६-७ वाजले असतील. अचानक खूप जोराचा वारा सुटला. सकाळी सासूबाईंनी त्यांचे आणि माझे धुतलेले कपडे गॅलरीमध्ये वाळत घातले होते. काय झाल माहित नाही पण त्या वार्यामुळे सासूबाईंचा वाळत घातलेला ब्लॉऊज वार्याने उडून गेला. सासूबाईंनी मला सांगितलं. मी लगेच आमच्या अप्पर्टमेंच्या खाली आलो आणि ब्लॉऊज कुठे उडून गेला हे शोधू लागलो. पण मला काय तो सापडला नाही. मी घरी आलो आणि सांगितलं. “मामी ब्लॉऊज बःहुतेक खूप लांब उडून गेलाय, मला सापडला नाही”.
“अरे देवा आता मी काय करू? मी २ दिवसापुरतेच कपडे घेतले होते. २ ब्लॉऊज त्यातला एक उडून गेला उद्या काय घालू?’
“मामी काळजी नका करू, माझ्या आईचा किंवा रूपालीचा ब्लॉऊज येतो का ते पहा”
“ठीक आहे उद्या बघते”
एवढे बोलून सासूबाई स्वयंपाक घरात रात्रीच्या जेवणाची तयारी करण्यासाठी गेल्या. मी TV वर बातम्या बघत बसलो. थोड्या वेळाने रूपालीला फ़ोन लावला. थोडासा इकडचे तिकडचे गप्पा मारून झाल्यानंतर रूपालीने तिच्या आईला phone द्यायला सांगितलं. मी kitchen मध्ये गेलो आणि माझ्या सासूबाईंना फोन दिला आणि मी बाहेर hall येऊन TV बघत बसलो. सासूबाईंनी त्यांच्या उडून गेलेल्या blouse बद्दल रूपातील सांगितलं. थोड्या वेळाने सासूबाईंनी मला फोन परत आणून दिला. रूपाली माझ्याशी बोलू लागली
“अहो माझे blouse मम्मीला येणार नाहीत. सासूबाईंच्या blouse द्या मम्मीला. ते येतील”
मी ते ब्लॉऊज कुठे आहे ते सगळं विचारल आणि रात्रीचं जेवण झाल्यानंतर कपाट उघडून blouse शोधायला लागलो. सासूबाई सुद्धा सोबत होत्याच. २-४ blouse काढून त्यांच्या हातामध्ये दिल्या. त्या बोलल्या उद्या try करते असंही खूप उशीर झालाय तुम्ही जा झोपायला. एवढं बोलून मी माझ्या बेडरूममध्ये आलो. सासूबाई त्याच बेडरूममध्ये झोपत होत्या. दुसरा दिवस उजाडला. आमच्या पैकी अजून कोणाचीच अंघोळ झाली न्हवती. lockdown मुळे सगळं निवांत चालू होत. सासूबाईंनी मला चहा आणून दिला आणि त्या अंघोळीला गेल्या. तोपर्यंत मी TV लावून बातम्या बघू लागलो. थोड्या वेळाने सासूबाईंचा रूममधून मला आवाज आला. रूम आतून लॉक होती. बहुतेक सासूबाई कपडे बदलत असतील असा विचार करून मी रूम बाहेरच दारा जवळ जाऊन थांबलो. आणि विचारलं.
“काय झालं मामी”?
“समीर, अहो मला तुमच्या आईचा blouse बसत नाही.”
“अरे बापरे मग आता काय करायचं”? असा विचार करत होतो तेवढ्यात मी सासूबाईंना म्हणालो १ min थांबा. मी माझ्या बेडरूममध्ये आलो आणि रूपालीचा एखादा गाऊन मिळतो का ते शोधू लागलो. luckly एक गाऊन सापडला आणि सासूबाईकडे जाऊन त्यांना बाहेरूनच बोलू लागलो.
“मामी तुम्ही रूपालीचा गाऊन घालून बघा”
“नाही बाई मी आज पर्यंत गाऊन कधी घातला नाही”
“आहो मामी तात्पुरतं घाला, आ पण काहीतरी सोय करू”
“नाही जावईबापू रूपालीच्या पपांना मी गाऊन घातलेल नाही आवडत.”
“मामी पण ते आता या जगात नाहीत, तुम्ही प्लीज त्यांचा विचार करन सोडून द्या ”
” पण जावईबापू मला गाऊन म्हणजे खूप विचित्र वाटतं ”
“सासूबाई तुम्ही घालून बघा नाही आवडला तर नका घालू”
अस म्हणून सासूबाईंनी रूम चा दार थोडासा उघडून माझ्याकडून तो गाऊन घेतला. ५ min सासूबाई रूमच्या आतूनच बोलू लागल्या
“जावईबापू हे सुद्धा मला येत नाही छोट आहे हे. मला खूप tight बसत”
मला आता काय करावे सुचत न्हवते. मी सासूबाईंना थांबायला सांगून रूपालीला फोन लावला आणि घडलेली घटना सांगितली. रूपालीने मला सांगितलं कि आपल्या अप्पर्टमेन्टमध्ये एक बाई आहेत ४ थ्या मजल्यावर त्या कपडे ulter करून देणे, blouse वैगैरे शिवून देतात तुम्ही त्यांना विचार urgent मध्ये त्या शिवून देतात. मी एवढे बोलून सासूबाईंना सांगितलं “काही काळजी करू नका, मी त्या बाईंना विचारून येतो”. आणि मी ४ थ्या मजल्यावर गेलो तर त्या बाईच्या फ्लॅटला बाहेरून लॉक लावलेला होता. मी शेजारी चौकशी केली तर मला कळलं कि त्या बाई आणि त्यांचे घरचे lockdown च्या २ दिवस आधीच त्यांच्या गावी निघून गेल्यात. मी निराश होऊन घरी आलो. आणि सासूबाईंना सांगितलं कि त्या बाई नाहीत. आम्हा दोघांना प्रश्न पडला कि काय करायचं. कारण कपडे अंगावर बसत नसतील तर सासूबाईंना दिवसभर uncomfortable वाटेल. मी विचार केला आणि सासूबाईंना थांबायला सांगितलं. सासूबाईंनी अंघोळ करून कालचे कपडे धुवून वाळत घालते होते. त्यातला blouse मी घेतला तो आताच धुतलेला असल्यामुले ओला होता. त्याला सुकवण्यासाठी त्यावरून इस्त्री फिरवली. blouse चा कापड पातळ होता त्यामुळे तो ५ min सुकला. मी सासूबाईंच्या रूम बाहेर जाऊन त्यांना आवाज दिला आणि blouse सुकवून दिला आहे तो घ्या असे बोललो. त्यांनी दार थोडासा उघडून हात बाहेर काढला आणि तो blouse घेतला. थोड्यच वेळात त्या रूम बाहेर आल्या. आणि नास्ता बनवण्यासाठी kitchen मध्ये गेल्या. मी आंघोलीसाठी बाथरूममध्ये गेलो. अंघोळ आटपून नाश्त्यासाठी हॉलमध्ये येऊन बसलो. सासूबाईंनी गरम गरम पोहे बनवले होते. ते खात खात TV वर कॉरोनच्या बातम्या बघू लागलो. मी कॉरोन बदल सासूबाईंशी बोलत होतो पण त्यांचा माझ्याकडे किंवा खाण्याकडे लक्षच न्हवत. मी TV बंद केला आणि सासूबाईंशी बोलायला लागलो.
“मामी काय झालं?, लक्ष कुठे आहे तुमचं.”
“अहो जावईबापू या lockdown मुळे सगळंच घोळ झालाय, विनाकारण इथे अडकून पडले मी”
“हो ना मामी पण आ पण काय करू शकत नाही, जिल्हा बंदी असल्यामुळे आपल्याला लातूरला जात येणार नाही”
“मी इथे अशी २ जोड कपड्यात आले आणि आता कपड्यांचा सुद्धा प्रॉब्लेम झाला.”
“मामी तुम्ही काळजी करू नका, मी काहीतरी मार्ग शोधून काढेन”
“बघा पण लवकर माझ्या कपड्याचा प्रॉब्लेम सोडवा जावईबापू.”
मग मी पोहे खाता खाता विचार करायला लागलो. अचानक माझ्या डोक्यात एक कल्पना आली. आणि पोहे तशेच ठेवून मी सासूबाईंना उठायला सांगितलं आणि बेड रूममध्ये घेऊन आलो. त्यांना थोडा विचित्र वाटलं असेल. जावईबापूना अचानक काय झालं. त्यांनी मला बेड रूममध्ये का आणल असा विचार सासूबाई करू लागल्या.
“मामी माझ्या डोक्यात एक कल्पना आली.”
“कसली कल्पना?”
“आ पण YouTube वर बघून तुमचा ब्लॉउज शिवू शकतो”
“काय? अहो जावईबापू हे कसं शक्य आहे?”
“मामी या जगात अशक्य असं काहीच नाही”
मी कपात उघडला आणि आहेरात आलेल्या ब्लॉउज पीसेस बाहेर काढून सासूबाईंसमोर ठेवल्या.
“मामी यामधला कोणता चांगला वाटतो तो निवडा ”
“पण तुम्हाला शिवता येत का जावईबापू?”
“तुम्ही सिलेक्ट तरी करा”
“बर ठीक आहे असं म्हणून सासूबाईंनी एक साधासा ब्लॉउज पीस काढला. मी त्यांना चांगला घ्यायला सांगितलं पण त्या बोलल्या “जर शिवण्यात काही चूक झाली तर भारीतला पीस खराब होईल म्हणून तुम्ही साधा try करा”
त्यांच्या बोलण्यात point होता.
आमच्या घरी माझी आई कधी कधी शिलाई मशीन वापरते त्यामुळे त्याच बेसिक ज्ञान मला होत.
तो ब्लॉउज पीस घेऊन आम्ही दोघे हॉलमध्ये येऊन बसलो. मी सोफ्यावर आणि सासूबाई side च्या चेअर वरती बसल्या. मी मोबाईल चालू केला आणि youtube on केला. त्यावर search मध्ये “how to stitch blouse” त्यानंतर असंख्य व्हिडिओज समोर आल्या. सासूबाईंना हे सगळं नवीन होत. कारण त्यांच्याकडे साधा फोन होता. त्यांनी कधी youtube पाहिलंच न्हवतं.”इथे तर सगळंच दिसत जावईबापू”
“हो मामी मोबाईल चा खूप फायदा होतो”
“हो ना आपल्याला आता याची खूप गरज होती, देवच पावला म्हणायचा ”
मला थोडास हसू आल पण मी हसू आवरलं. त्यातला एक विडिओ मी ओपन केला आणि आम्ही दोघे मिळून ते बघू लागलो. सासूबाई बाजूच्या चेअर वरती बसल्यामुळे त्यांना विडिओ नीट बघता येत न्हवत. त्या थोड्याश्या अवघडून बसल्या होत्या. त्यांना असं बसलेल बघून मी त्यांना माझ्या बाजूला येऊन बसायला सांगितलं. पण त्या थोड्याश्या लाजून नाही म्हणाल्या.
“मामी असं अवघडून नका बसू, मान दुखेल तुमची”
“अहो नको जावईबापू कोणी पहिल तर उगाच काहीतरी शंका घेतील”
“मामी आपल्या दोघांशिवाय या घरात कोण आहे का?” आणि लोकडोवन मुळे कोण आपल्या घरी येणार पण नाहीत. त्यांना माझं बोलणं पटलं आणि त्या माझ्या बाजूला पण थोडासा अंतर ठेवून बसल्या.
विडिओमध्ये २ प्रकारच्या शिलाई पद्धती होत्या एक म्हणजे अंगावर माप घेऊन ब्लॉउज शिवणे आणि दुसरा मापाचा ब्लॉउज वरून माप घेऊन शिवणे. आता आम्हला प्रश्न पडला कि अंगावर माप कस घायचं? किती हि झाल तरी त्या माझ्या सासूबाई होत्या त्यामुळे आम्हला दोघांना हि खूप ओकवॊर्ड वाटणार होत. दुसरा म्हणजे त्यांच्या ब्लॉउज वरून माप घेणे. पण त्यासाठी त्यांना ब्लॉउज काढून द्यावा लागणार होता कारण त्यांच्याकडे एकच होता. पहिला option तर श्यक्य न्हवता त्यामुळे मी सासूबाईंना दुसरा option सुचवला. पण त्यांनी एक शंका काढली ती म्हणजे, मला ब्लॉउज शिवायला किती वेळ लागेल ते माहित न्हवतं. आणि त्यामुळे सासूबाईंना बिना ब्लॉउजच बसावं लागणार होत. सासूबाईंना दुपारचं जेवण बनवायचं होत. त्या माझ्या समोर बिना ब्लॉउजच फिरू शकणार न्हवत्या. मी त्यांना म्हणालो
“मामी मी रूम मधेच थांबतो, तुम्ही ब्लॉउज काढून द्या, आणि तुम्ही तुमची काम करा”
“पण फक्त साडीवरच कशी राहू?”
मी थोडास अडखळतच त्यांना विचारलं “तुम्ही… आत काही… घालत नाही का?”
सासूबाई थोड्या ओशाळून गेल्या आणि अगदी हळू वाजत “हो घालते” असं बोलल्या
“मग मामी साडीचा पदर खांद्यावरून घट्ट बांधून घ्या आणि तुम्ही स्वयंपाक करा, मी रूम मधेच थांबतो. तुमचा सगळं आवरून झालं कि मला सांगा त्याशिवाय मी बाहेर येणार नाही”
त्यांना माझा बोलणं पटलं. सासूबाई ज्या रूममध्ये झोपत होत्या शिलाई मशीन तिथेच होती. म्हणून त्या माझ्या रूममध्ये गेल्या आणि दार लावून घेतलं. त्यांनी आतून आवाज दिला,
“जावईबापू ब्लॉउज घ्या”
मी रूमच्या बाहेर जाऊन थांबलो. सासूबाईंनी थोडासा दार उघड केल आणि हात बाहेर काढून ब्लॉउज दिला. तो घेऊन मी दुसर्या रूममध्ये गेलो. मी गेलोय हि खात्री झल्यानंतर सासूबाई हळूच kitchen मध्ये गेल्या. त्याची चाहूल लागली मला. मी त्यांच्या ब्लॉउज वरून व्हिडीओ बघत बघत माप घायला लागलो. पण मला कळून चुकल कि ब्लॉउज शिवणे हि काय सोपी गोस्ट नाही तरी पण मी प्रयत्न करायचंच म्हणून काम करायला लागलो. हळू हळू पेन्सिलने ब्लॉउजची माप कापडावर येत होती. मला थोडा कॉन्फिडन्स आला. मी तसाच पुढे कामाला लागलो. हातामध्ये कात्री घेऊन आखलेल्या मापावरून ते कापड कापून घेत होतो. तेवढ्यात मला कुकरच्या शिटीचा आवाज आलेलं. सासूबाई त्यांच्या कामात मग्न होत्या. मी हळू हळू कापड कट करून शिवायचा प्रयन्त करत होतो. यामध्ये १ तास कसा गेला हे मला कळलंच नाही. मला थोडासा कंटाळा आला म्हणून मी उठून रूमच्या दारामध्ये आलो आणि सासूबाईंना हाक मारली. “मामी थोडासा पाणी देता का प्यायला”, त्यांनी हो आलेच म्हणून आवाज दिला. मी तसाच दरामध्ये उभं होतो. आणि तेवढ्यात सासूबाई माझ्या समोर पाण्याचा ग्लास घेऊन आल्या. मी ग्लास न घेताच त्यांच्याकडे बघतच राहिलो. कामाच्या घाई मुळे कदाचित सासूबाईंना आ पण ब्लॉउज घातलेल नाही हे लक्षातच राहिल नसावं म्हणून त्या तश्याच माझ्या समोर आल्या. त्यांनी साडीच पदर एका खांद्यावरून घेऊन कमरेत खोचला होता त्यामुळे त्यांचा एक खांदा उघडाच होता. मुळातच त्यांचा गोरा रंग आणि भरीव शरीर त्यामुळे त्यांच्या भरीव दंडा कडेच माझं लक्ष गेल त्यावरती एक छोटासा तीळ सुद्धा होता. आणि खांद्य वरून येणारी क्रीम रंगाची ब्राची स्ट्रीप. हे सगळं एका क्षणात पहिल मी. सासूबाईंना सुद्धा लक्ष्यात आला कि आ पण घाईत विसरलो कि आपल्या अंगावर ब्लॉउज नाही. त्या तश्याच ग्लास माझ्या हातामध्ये देऊन पटकन kitchen मध्ये निघून गेल्या. मी सुद्धा ग्लास घेऊन पटकन वळून रूममध्ये आलो. पाणी पित असताना माझ्या डोक्यात सासूबाई आणि त्यांचा उघडा गोरापान दंड सारखं आठवत होता आणि डोळ्यासमोर तेच दिसायला लागल. म्हणजे मी इतर बायकांचे फोटोस videos मोबाइलला वरती पाहतो ब्लू फिल्ममध्ये, पण बायको सोडून इतर स्त्रीचे असे दर्शन पहिल्यांदाच घडले होते, त्यामुळे हि असेल आणि घरात दोघेच होतो किंवा बायको pregenent असल्यामुळे माझी जी काही उपासमार झाली ९ महिने त्यामुळे हि असेल सासूबाईच ते रूप काही माझ्या डोक्यातून जात न्हवतं. काही वेळानंतर मी भानावर आलो आणि आपल्याला सासूबाईंचा blouse शिवायचं आहे हे लक्ष्यात आलं आणि नि पुन्हा त्या कामाला लागलो. दुपारचे १ वाजत आले होते माझं काम जवळ जवळ ५०% पूर्ण झालं होत. तेवढ्यात सासूबाईंनी मला आवाज दिला.
“जावईबापू माझं kitchen मधला आवरून झालंय, मी तुमच्यासाठी जेवणाचं ताट वाढून ठेवलेल आहे तुम्ही जेवून घ्या. मी माझं ताट रूममध्ये घेऊन जाते.”
“हो मामी तुम्ही जा रूममध्ये आणि आराम करा, दमला असाल.”
सासूबाई हो बोलल्या आणि आपलं ताट घेऊन त्या रूममध्ये गेल्या.
मी खुर्चीवरून उठलो खूप वेळ एकाच पोसिशनमध्ये बसल्यामुळे शरीर आंबून गेलं होतं. उठून थोडासा हाताला पायाला ताण दिला आणि kitchen मध्ये गेलो. सासूबाईंनी साधच जेवण बनवलेले. lockdown असल्यामुळे भाज्या मिळणं सुद्धा अवघड होतं. त्यामुळे घरामध्ये जे avialable आहे त्या मध्येच सासूबाईंनी जेवण बनवलेलं होतं. मी ताट उचललं आणि हॉलमध्ये TV लावून जेवण करत होतो. माझं जेवण जवळ जवळ संपतच आलेला होता. सासूबाईंनी मला हाक मारली.
“जावईबापू…
“काय मामी? तुम्हाला काही हवय का?”
“हो, मी पाणी आणायचं विसरले मला जरा पाणी देता का?”
मी हो बोललो आणि हात धुवून सासूबाईसाठी पाणी घेऊन रूम बाहेरून आवाज दिला. सासूबाईंनी थोडासाच दार उघडला. पाणी घेण्यासाठी त्यांनी हात बाहेर काढला आणि मला पुन्हा सासूबाईंचे ते उघडे गोरे पान दंड दिसले. यावेळी मी त्यांना बघून थोडास शहारलो. मला काय होतंय हे कळायच्या आतच सासूबाईंनी दरवाजा लावून घेतला. मी तसाच दरवाज्याबाहेर उभा राहून सासूबाईंना आठवू लागलो. साधारण १ -२ min झाले असतील आणि मी भानावर आलो. मी समजून गेलो कि माझ्या ९ महिन्याच्या उपवासामुळे मला हे असं होतंय. आणि कारण सुद्धा असच होतं. घरामध्ये मी आणि माझ्या सासूबाई दोघेच होतो. किती दिवस दोघेच राहू माहित न्हवतं . आणि lockdown इतक्यात तरी सुटणार न्हवत त्यामुळे मला आहे त्या परिस्थिती आणखीन थोडे दिवस काढावे लागणार होते. मी सासूबाईंचा विचार डोक्यातून काढून टाकला. सकाळपासून blouse शिवायला बसल्यामुळे शरीराला थोडी विश्रांतीची गरज होती. आणि ऊन्हाळा असल्यामुळे थोडासा कामाचा शिण आला होता. मी रूममध्ये जाऊन बेड वरती पडलो आणि थोड्या वेळातच मला झोप लागली. मला जाग आली ती सासूबाईंच्या आवाजामुळे. त्या kitchen मध्ये काहीतरी करत होत्या. मी झोपलेला पाहून कदाचित त्या थोडं बिनदास्त होत्या. कारण दुपारी खांद्यावरून पदर घेऊन कमरेत खोचलेला होता. तो पदर आता तसाच मोकळा होता. सासूबाईची पाठ माझ्या दिशेने होती. मी kitchen च्या दारात उभा राहून सासूबाईंना बघत होतो. वय झालेला असल तरी आणि शरीर थोडासा सैल झालेला असला तरी त्यांचा आकर्षकपणा कमी न्हवता, कदाचित तो मला आज जाणवला. त्यांच्या उघड्या पाठीवरून जाणारी त्यांच्या ब्राची पट्टी, ती गोरीपान पाठ मी बघतच राहिलो. एका मिनिटासाठी असं वाटलं कि सासूबाईंना हाक मारावी. पण मग त्या दृश्याला मीही मुकलो असतो म्हणून मी काहीही आवाज न करता तसाच सासूबाईंना बघत उभा राहलो, आणि माझा तो पण हळू हळू उभा होत होता… सासूबाई काहीतरी घेण्यासाठी अचानक मागे वळल्या आणि त्यांच्या तोंडून “अगंबाई, तुम्ही कधी उठलात असे बोलता बोलता त्यांनी पदर नीट केला. आमची काही क्षणा पूरती नजरानजर झाली. सासूबाई आणि मी दोघेही थोडे घाबरलो आणि थोडे लाजलो सुद्धा मी थोडा भानावर आलो आणि काही घडलंच नाही अश्या अवीरभवात हॉलमध्ये जाऊन बसलो. आणि म्हणालो कि “आताच उठलोय.”
सासूबाई चहा बनवत होत्या. त्यांच्या चहा बनवून झाला होता त्यांनी मला आवाज दिला आणि चहा घेऊन जायला सांगितलं. मी त्यांना चहा बाहेरच घेऊन यायला सांगितलं. पण त्या नको बोलल्या. मला त्यांची अवस्था माहित होती. मी रूममध्ये गेलो आणि एक शॉल घेऊन आलो. ती शॉल सासूबाईंना दिली आणि म्हणालो कि हि शाल अंगावर लपेटून घ्या आणि काही संकोच करू नका. कारण इथे फक्त तुम्ही आणि मी दोघेच आहोत. अस एकट्याने चहा प्यायचा मला कंटाळा येतो. बहुतेक सासूबाईंना सुद्धा माझं म्हणणं पटलं असावं, त्यांनी शाल अंगावर लपेटून घेतली आणि आम्ही दोघे चहा पित गप्पा मारत बसलो…
सासूबाई आणि मी चहा पित होतो. TV चालू करून बातम्या लावल्या. सगळीकडे कोरोनाचेच न्युज चालू होते. सगळ्या जगात हाहाकार माजला होता. TV बघत बघत माझ्या आणि सासूबाईंच्या गप्पा चालूच होत्या. त्यांनी शाल लपेटून घेतली होती पण आतमध्ये blouse नसल्यामुळे त्या थोड्या अवघडून बसल्या होत्या, हे त्यांच्याकडे बघून मला कळत होत. सासूबाईंना मी रिलॅक्स होऊन बसायला सांगितलं. त्यांनी फक्त हो म्हणाल्या. कारण मला माहिती होतं कोणतीच सासू आपल्या जावयासमोर अश्या अवस्थेमध्ये रिलॅक्स बसूच शकणार नाही. पण मला त्यांच्या अश्या अवस्थेच खर सांगायचं तर खूप हसायला येत होत.
सासूबाई बोलता बोलता (मजेत) म्हणाल्या अहो tailor माझा blouse झाला का?
मी सुद्धा (हसून) हो मॅडम थोडा राहिला आहे. आता पूर्ण करून देतो. असे बोलून मी उठून रूममध्ये गेलो आणि machine समोर जाऊन राहिलेला ब्लॉऊसे पूर्ण करायला लागलो. माझ्या मागे सासूबाई सुद्धा रूममध्ये आल्या आणि माझ्या शेजारी चेअर घेऊन बसल्या. मी ब्लॉऊज कसा शिवतो हे खूप लक्ष देऊन बघत होत्या. जवळ पास एक दीड तासात blouse शिवून पूर्ण झाला. त्याला buttons लावायचं राहील होत. सासूबाई म्हणाल्या मी buttons लावून घेते. मी blouse त्यांच्या हातात दिला. सुई दोरा आणि buttons चा बॉक्स घेऊन आम्ही हॉलमध्ये आलो. सासूबाई buttons लावत बसल्या आणि मी tv बघत. थोड्या वेळात buttons लावून झाले. सासूबाई ब्लॉउज घेऊन रूममध्ये गेल्या. ब्लॉऊज घालून बघायला. सासूबाईंचा आतून आवाज आला.
सासूबाई: जावईबापू… ब्लॉऊज खूपच tight शिवलाय तुम्ही.
मी: कुठे tight बसतोय.
सासूबाई: दंडामध्ये आणि समोर. समोरची buttons पण लागत नाहीत. आता काय करायचं?
मी: २ min थांबा मला विचार करूदे (माझ्या डोक्यात एक वेगळीच चावट idea आली)
मी: सासूबाई… मला अंदाज येत नाही ब्लॉउज चा. मी बघू शकलो असतो तर मला कळलं असतं.
सासूबाई: ते कस शक्य आहे. काहीही काय विचारता तुम्ही.
मी: अहो सासूबाई तुम्ही गैरसमज करून घेऊ नका. मी प्रत्यक्ष बघायचं नाही म्हणत. मी तुम्हाला माझा मोबाइल देतो त्यात तुम्ही तुमचा selfie काढा म्हणजे मला ब्लॉउज कसा बसला आहे ते कळेल.
सासूबाई: तेच झालं ना जावईबापू प्रत्यक्ष बघणं काय आणि selfie दाखवणं काय.
मी: दुसरा कोणता पर्याय आहे का तुमच्याकडे? असेल तर सांगा नाहीतर दिवसभर शाल घेऊन बसा. चॉईस तुमचा आहे.
थोडा विचार करून सासूबाईंनी रूम मधून आवाज दिला.
सासूबाई: जावईबापू… ठीक आहे तुमचा फोन द्या मी सेल्फी काढून देते.
माझ्या मनात तर आनंदाने लड्डू फुटायला लागले. खूप दिवसांनी कोणत्यातरी बाईला मी असं बघणार होतो. बायको प्रेग्नंट होती त्यावेळीपासून मी बायकोला स्पर्श सुद्धा केला न्हवता. आता माझ्या मधली शरीराच्या भुकेची जाणीव तीव्र व्हायला लागली. इतक्या दिवसांची भूक भागवायची एक संधी सासूबाईंच्या माध्यमातून मला दिसून येत होती. पण माझं दुसरं मन मला हि गोष्ट करायला मना करत होत. पण भुकेची जाणीव काही मला स्वस्थ बसू देईना. मी सगळं विचार डोक्यातून काढून टाकला आणि माझा मोबाइलला सासूबाईंना दिला. त्यांनी रूमचा दरवाजा थोडा उघडला आणि एक हात बाहेर काढून मोबाइलला घेतला.
मी बाहेर वाट बघत उभा राहिलो. साधारण ५ min झाले असतील. selfie काढायला इतका वेळ लागत नाही हे मला माहित होत. मी सासूबाईंना हाक मारली
मी: सासूबाई… selfie काढून झाली का?
सासूबाई: अहो मला सवय नाही मोबाइलला वापरायची त्यामुळे सेल्फी क्लिअर येत नाही. थोडा वेळ थांबा मी प्रयत्न करते.
मी: ठीक आहे तुमचं झालं कि मला आवाज द्या. मी हॉलमध्ये जाऊन बसतो.
१० MIN झाले असतील सासूबाईंचा आवाज आला. त्यांनी हात बाहेर काढून मला मोबाइल दिला. मी तिथेच दरवाजाच्या बाहेर उभा राहून मोबाइल ओपन केला आणि फोटो बघायला लागलो. अक्षरशः मी ते फोटोस बघून घायाळच झालो. सासूबाईंचा तो ब्लॉउज मधील फोटो बघून माझ्यावर व्हायचं तो परिणाम झाला. ते भरलेले गोरेपान स्तन त्यांच्या ब्रामधून बाहेर डोकावत होते. माझ्या बायकोपेक्षा सुद्धा खूप मोठे स्तन होते माझ्या सासूबाईंचे. मी ते फोटो बघण्यात एवढा गुंग झालो कि सासूबाईंनी मला ४-५ वेळा हाक मारून सुद्धा माझे लक्ष न्हवते.
थोड्या वेळाने मी भानावर आलो आणि सासूबाईंना उत्तर दिलं.
मी: सासूबाई ब्लॉऊज खूपच tight बसलाय तुम्हाला. दंडामध्ये तर रूतलाय. आणि समोरची buttons सुद्धा लागत नाहीत. असा ब्लॉउज तुम्ही नाही घालू शकत.
सासूबाई: हो ना. मग आता काय करायचं? तुम्ही ब्लॉउज ला आतून मायाच सोडली नाही त्यामुळे तो मोठा करता येणार नाही.
मी: अरे हो ते माझ्या लक्षातच नाही आलं. सासूबाई… तुम्ही तुमच्या tailorकडून ब्लॉऊज शिवून घेता ते कसं?
सासूबाई: मी माझ्या मापाचा एक ब्लॉऊज त्याला देते तो त्याप्रमाणे शिवून देतो. समजा कुठे tight वाटत असेल तर त्याला मी तस सांगते तो ulter करून देतो.
मी: समजा तरी पण ulter मध्ये सुद्धा ब्लॉऊज नीट बसला नाही तर तुम्ही काय करता?
सासूबाई: सहसा तस होत नाही, तरीसुद्धा झालंच तर tailor अंगावर माप घेतो.
मला सासूबाईंकडून अपेक्षित उत्तर मिळालं होत. मला हेच हवं होतं. मला त्यांच्या अंगावरच माप घायचा होतं. जेणेकरून मला त्यांना जवळून निरखून बघता आल असतं.
मी: मग ठीक आहे ना आ पण अंगावर माप घेवुयात
सासूबाई: नाही नाही ते कसं शक्य आहे?
मी: अहो सासूबाई तुम्ही किती दिवस असं शाल घेऊन फिरणार आहात. आज दुपारीच तुम्ही चहा पित बसलेलात ते किती unconfortable होऊन बसला होतात. आणि हि गोस्ट कोणाला कळणार आहे का? आपल्या दोघांशिवाय इथे कोणी आहे का? बाहेर सुद्धा कोणी नाही (एवढे बोलून मी थोडा मिश्किल पणे हसलो) आणि हवं तर मला तुमचा tailor समजा
सासूबाई: तुम्ही जे काही बोलताय ते पटतय मला. पण मी तुमच्यासमोर अशी नाही येऊ शकत.
मी: अहो तुमचा सकाळी धुतलेला ब्लॉउज सुकला असेल. तो देतो तो घालून तरी तुम्ही माप देऊ शकता ना?
सासूबाई: अरे हो, हे माझ्या लक्षातच नाही आला. ठीक आहे द्या तो ब्लॉउज आणून.
मी गॅलरीमध्ये गेलो आणि त्यांचा ब्लॉउज घेऊन सासूबाईंना दिला. दुसर्या min ला सासूबाई door उघडून बाहेर आल्या.
मी: या सासूबाई आ पण तुमची मापं घेऊ(मी मनात म्हणालो तुमची सगळी मापं घेऊ)
सासूबाई : पण मला आतासुद्धा थोडं uncomfortable वाटतंय
मी: कशाला काळजी करताय तुम्ही.
सासूबाई: तस नाही पण कोणाला कळाल तर. लोक काय म्हणतील. तोंडात शेण घालतील.
मी: (थोड्या रागाने) इथे आपल्याशिवाय कोणी आहे का?
सासूबाई: नाही तरीपण
मी: आता पण नाही आणि बिन नाही. या अश्या माझ्या समोर उभ्या राहा (आधीच त्यांचे फोटो बघून माझ्या लिंगात ताठरपणा आलेला होता, मी थोडातरी पुढे सरकलो असतो तर माझ्या लिंगाचा स्पर्श त्यांना झाला असता)
मी थोडा लांबूनच उभा राहून माप घायला लागलो पण लांबून ते शक्य न्हवत. सासूबाईंना ते कळलं आणि त्या बोलल्या कि लांब उभं राहून माप घेता येत नाही. माझा tailor जवळ उभा राहतो.
मी चेहर्यावरून काहीच expression दिल नाही आणि थोडा त्यांच्या जवळ जाऊन उभा राहिलो. सासूबाईंच्या sideला उभा राहून त्यांच्या दंडाची मापं घेतली ती कागदावर लिहून घेतली. आता त्यांच्या समोर आलो, सासूबाईंना कळलं त्यांनी दोन्ही हात वर केले मी माझे दोन्ही हात त्यांच्या पाठीमागून घेऊन tape फिरवली आणि त्यांच्या स्तनांच्या खालच्या बाजूची माप घेतली. ज्यावेळी मी tape फिरवण्यासाठी थोडा वाकून त्यांच्या काखेजवळून tape फिरवत होतो आणि दोन्ही हात वर असल्यामुले त्यांच्या काखेतून घामाचा एक दर्प माझ्या नाकात गेला. मी तिथेच थांबून तो दर्प हुंगायला लागलो. सासूबाईंचे माझ्याकडे लक्ष न्हवते. पण खूप झाला म्हणून त्यांनी वाकून पाहिलं.
सासूबाई: अहो काय करताय तुम्ही?
मी: मी थोडा भानावर येऊन… नाही काही नाही tape मागे अडकला होता तो काढून घेत होतो.
सासूबाई: बरं…
सासूबाईंच्या घामाच्या वासाने मला अक्षरश वेड लावले होते. माझा आधीच ताठलेला लिंग त्याच्या पूर्ण स्वरूपात मोठा झाला होता. सासूबाईंचे त्याकडे लक्ष न्हवते. ते माझी मापं कधी एकदा घेऊन होतील असं त्यांना झालं होत.
मी आता सासूबाईंच्या मागे जाऊन उभा राहिलो. माझी उंची त्यांच्यापेक्षा जास्तच होती त्यामुळे मी थोडा पुढे त्यांची clevage दिसते का ते बघण्यासाठी वाकून उभा राहिलो cleavage तर दिसलाच पण माझ्या ताठलेल्या लिंगाचा स्पर्श सासूबाईंच्या कमरेला झाला. तो स्पर्श कशाचा होता हे न समजण्याइतपत सासूबाई मूर्ख न्हवत्या.
सासूबाई: (रागाने)जावईबापू… अहो काय करताय?
मी: मी लगेच मागे सरकलो आणि काही झालाच नाही अश्या अविर्भावात त्यांच्या पाठीचा माप घेतला.
सासूबाईंनी घालतेला ब्लॉऊज थोड्या ओल्ड fashion चा होता त्यामुळे त्यांची पाठ उघडी दिसली नाही. पण मला जे करायचं होत ते मी केलंच. माझ्याकडून मी त्यांना एक प्रकारे हिंटच दिली होती. माप घेऊन झाल्यानंतर सासूबाई म्हणाल्या तुम्ही तुमचं काम करा मी रात्रीच्या स्वयंपाकाचं बघते. मी ठीक आहे बोललो आणि आम्ही आपापली काम करू लागलो.
मी कापडावर घेतलेली माप पेन्सिल नि आखून घेतली हे सगळं करत असताना मला राहवलं नाही आणि मी माझा मोबाइल हातामध्ये घेऊन सासूबाईंचा फोटो एकटक बघू लागलो.
सासूबाई किचेनमध्ये गेल्या आणि मी नवीन मापाप्रमाणे कापड कापून घ्यायला लागलो. साधारण तासाभरात माझे कापड कापून झाले. थोडा कंटाळा आला म्हणून मी kitchen मध्ये आलो सासूबाई काय करतात ते बघायला. त्यांचं स्वयंपाक चालू होता आणि मस्त घमघमाट सुटला होता. lockdown च्या आधी मी सुके बोंबील आणून ठेवलेले होते. मला खूप आवडतात सासूबाई त्याचीच भाजी बनवत होत्या. माझ्या तोंडाला तर अक्षरशः पाणी सुटले. मला राहवलं नाही आणि मी सासूबाईंच्या मागे उभा राहून हाताने थोडी भाजी घेतली आणि खायला लागलो. या सगळ्यामध्ये माझा थोडा धक्का सासूबाईंना लागला आणि त्या kitchen च्या कट्ट्याला जाऊन धडकल्या आणि मी त्यांच्या मागे जाऊन अगदी चिकटून उभा होतो. भाजी खायच्या नादात मी २ min तसाच उभा होतो. कधी कधी मी बायको सोबत kitchen मध्ये तिला चिकटून असाच उभा असतो. सासूबाईंनी मला आवाज डायल “अहो जावईबापू काय करताय?” किती हा धसमुसळेपणा भाजी मी तुमच्यासठीच केली आहे.
मी: सॉरी मामी मला भानच राहिला नाही. मला वाटलं रूपालीच (माझी बायको) उभी आहे. मी नेहमी तीला असा चिकटून उभा राहतो. पण नंतर माझ्या लक्ष्यात आलं कि तुम्ही तर माझ्या सासूबाई आहात (मी हे सगळं मुद्दाम केलं होतं)
सासूबाई: (रागाने) अहो माझ्या आणि रूपालीत काही फरक दिसतो कि नाही? तुम्हाला साधा एवढ सुद्धा कलत नाही.
मी: सॉरी मामी मला खरच असं करायचं न्हवत (मी मनात म्हटलं मला खरच असं करायचं होत)
सासूबाई: बर ठीक आहे तुम्ही जा इथून
मी तिथून निघालो आणि रूममध्ये blouse शिवू लागलो. blouse अर्धा शिवून झाला होता तोपर्यँत रात्रीचे ८: ३० झाले. सासूबाईंनी जेवायला या म्हणून मला हाक मारली. मी उठलो थोडा फ्रेश झालो आणि हॉलमध्ये येऊन बसलो. सासूबाई माझ्यासाठी ताट वाढून घेऊन आल्या. मी म्हणालो कि तुम्ही सुद्धा जेवून घ्या. त्या बोलल्या मी जेवेन नंतर तुम्ही घ्या जेवून. मी जेवण सुरू केलं बोंबिलची भाजी मस्तच झाली होती
मी: वा सासूबाई तुमच्या हाताला खूप छान चव आहे. भाजी मस्त झाली. (मी मनात म्हणालो तुमच्या मैनेची चव सुद्धा छान असेल)
सासूबाई: आवडली ना तुम्हाला? बर झालं. रूपालीचे बाबा सुद्धा असेच म्हणायचे मला. त्यांची आठवण झाली.
मी: सासूबाई एवढ्या दुःखी होऊ नका. कधी ना कधी माणूस जाणारच. मी आहे ना (मनात म्हणालो मला तुमचा नवराच समजा)
सासूबाई काहीच बोलल्या नाही.
मी माझं जेवण संपवलं आणि TV लावून बसलो.
सासूबाई त्यांचं ताट घेऊन आल्या आणि थोड्या वेळात त्यांनी जेवण संपवलं. बाकीचं आवरण्यासाठी त्या KITCHEN मध्ये गेल्या साधारण अर्ध्या तासात त्या बाहेर आल्या. आणि आम्ही TV बघत गप्पा मारत बसलो. तेवढ्यात रूपाली (माझी बायको) तिचा फोन आला. इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारून झाल्या मी तिच्या tybetichi काळजी घ्यायला सांगून फोने सासूबाईंकडे दिला. त्यांनी सुद्धा तिला तेच सांगितलं आणि काही काही टिप्स दिल्या.
