पावसाळ्याला नुकतीच सुरुवात झाली. हवेत गारवा पसरला होता. वातावरण अगदी प्रसन्न होते. अशाच एका प्रसन्न सकाळी घरी एकटीच असलेली नयना कडक अश्या कॉफीचा झुरका घेत आपला आयफोन पाहत होती. पंकजने तो ह्या वर्षी लग्नाच्या वाढदिवसाच्या निमित्ताने भेट दिलेला.
नयना वाळवेकर ही एका उपसभापतिची कन्या होती. तिचे माहेर मोहिते हे राजकारणातील एक मातब्बर घराणे. नयनाही घरच्या राजकीय वातावरणात वाढल्याने तिच्यातही ते नेतृत्व गुण आलेले होते. तरुण, गोऱ्या रंगाची, उंचपुरी अशी नयना चटकन लोकांचे लक्ष वेधून घ्यायची.
कॉलेजमध्येही तशी हुशार होती. बुलेट, चार चाकी गाड्या ड्रायव्ह करणे हा तिचा छंद होता. अगदी स्व‍च्छंद ती जगत होती. आपले आयुष्य, घरची श्रीमंती कळसाला भिडलेली असताना देखील तिचा स्वभाव नम्र असाच होता. त्यामुळे लहान थोरांना ती आपलीशी वाटायची.
तारुण्यात आल्यावर नयनाच्या मनातही प्रेमाच्या भावना उमलू लागल्या. वाळवेकरांचा पंकज तिला आवडू लागला. वाळवेकर हे त्या गावचे एक मोठे घराणे होते. अंतस्थ जरी ते मोहित्यांचे समर्थक असले तरी त्यांच्यात थोड्या बहुत प्रमाणात वितुष्ट होतेच. तरीही ह्या गोष्टींना बगल देत नयना आणि पंकज एकत्र झाले. त्यांचे प्रेम दिवसेंदिवस खुलतच होते. ह्याचा थांगपत्ता दोघांच्याही घरच्यांना नव्हता.
दरम्यानच्या काळात एक दुखद घटना घडली. पंकजच्या वडिलांचे निधन झाले. आता त्या मोठ्या घरात त्याची विधवा आई आणि तो दोघेच राहू लागले. पंकजला दोन चुलते, त्यापैकी अशोक काकाला राहुल आणि प्रसाद हे दोन चिरंजीव तर थोरल्या एकनाथ काकांना सचिन आणि स‍तीश हे दोन चिरंजीव.
पंकज हा त्याच्या वडिलांचा एकुलता एक मुलगा. त्याच्या वडि‍लांकडेच इतर भावांपेक्षा जास्त संपत्ती होती. शिवाय ते राजकारणातही अग्रेसर होते. वडिलांच्या सर्व संपत्तीचा ताबा पंकजने घेतला. इतकेच काय इतर चुलत भावांच्या नावावर वडिलांनी केलेल्या जमिनीदेखील त्याने आपल्या नावावर करून घेतल्या.
अशोकची बायको जरा खमकी असल्या कारणाने थोडी संपत्ती त्यांच्याकडे राहिली. पण थोरला एकनाथ मात्र दरिद्री झाला. थोरला सचिन ड्रायव्हिंगच्या कामावर जाऊ लागला, त्याची बायको सारिका ही शेती, जनावरे सांभाळू लागली.
वडिलांच्या जाण्याने पंकजच्या लग्नाचा मार्गही मोकळा झाला. वडील असते तर नयनाशी त्याचे लग्न झालेच नसते हे विशेष. दोघांच्या घरी रीतसर बोलणी झाल्यावर अखेर नयना आणि पंकजचा विवाह धूमधडाक्यात झाला. नयना वाळवेकर घराण्याची सून झाली.
दिवस सरत होते. लग्नाला सात वर्षे झाली. पण ह्या सात वर्षात अजून त्यांच्या घरी पाळणा हलला नव्हता. राहुल आणि प्रसादचे लग्न मागून झाले तरी त्यांना एक-एक मूल झालेले. पण नयनाची कूस अजून उजवली नव्हती. ती मातृत्वाला अजून पारखी होती.
मगातील कॉफी संपली होती. ती आता फेसबुक चाळत बसली. नयना सोशल मीडियावर तशी बरीच अॅक्टिव असायची. अचानक तिला मेसेंजरवर मेसेज आल्याचे दिसले. मेसेज केलेल्याचे नाव वाचून तिची भुंवई उंचावली. तिच्या दीराने प्रसादने तिला ‘हाय’ असा मेसेज टाकला होता. तोच तिला सारिकाचा कॉल आला.
“हॅलो, नयना.”
“हा सारिका ताई, बोला.”
“माझं अंग जरा दुखत आहे ग, कणकणही आहे. जरा घरात येतीस काय?”
“हो ताई, आलेच.”
“स्वयंपाक तयार झालेला, सासूबाई वाढून घेतील.” असे म्हणत नयना बाहेर आली तोच प्रसाद तिला दिसला. दिसायला काळा, उंचापुरा शरीर कमावलेला प्रसाद कामुक होता. ह्याची कल्पना नयनाला होती. त्याच्या अनेक लढतरी तिच्या कानावर ह्या आधी येऊन गेल्या होत्या.
हा वासनांध सारिका ताईलाही मागणी घालायचा. दोन तीन वेळा तर त्याने अतिप्रसंग करायचाही प्रयत्न केलाय म्हणे. पण बिचारी सारिका सांगेल तरी कोणाला? जो तो ह्याच्या बाजूनेच बोलायचा. शिवाय पैशासाठी बाई ह्याच्यावर आरोप करत आहे असा बोभाटा व्हायचा. नयना तिची मैत्रीण आणि जाऊ दोन्ही असल्याने ती तिच्याजवळ आपले मन मोकळे करायची.
बाहेर येऊन फाटक लावताना नयना किंचित वाकल्यावर प्रसाद तिचे नितंब न्याहाळत होता. नयनाच्या नजरेतून हे सुटले नाही. मनातल्या मनात शिवी हासडत ती तिथून रागाने निघाली. प्रसाद आपला निर्लज्जपणे हसत होता.
घर जवळ असल्याने नयना पटकन तिथे आली. सारिकाची मुले शाळेला गेलेली होती. नवरा भाडे घेऊन दूर गेलेला होता. खाटेवर सारिका विव्हळत पडलेली होती. तिने दडपून घेतलेले होते. नयना तिच्या जवळ जाताच तिने अश्रूंना वाट मोकळी केली. अजून एकदा प्रसादने तसा प्रयत्न केलाय, हे नयनाला कळून चुकले. सारिका शांत होताच सांगू लागली.
काल दुपारी सचिन भाडे घेऊन कुठेतरी लांब गेलेला होता. त्यामुळे आठवडाभर तरी येणार नव्हता. मुलंही शाळेला गेलेली होती. घरातील सगळी कामे आवरून सारिका खाटेवर पहुडलेली होती. बाहेर जोराचा वारा असल्याने पांघरुणात दडपून घेतले होते. तिला उबदार झोप लागलेली होती.
तिने दार किंचित पुढे केले होते. रस्त्यावर सामसूम झाल्यावर मागावर असलेला प्रसाद त्या खोलीत शिरला. खोलीत अंधार होता. बाहेरही आता पावसाला सुरुवात झालेली होती. प्रसादने हलक्या हाताने आतून कडी लावली. नरम अंथरुणात झोपलेली सारिका आता त्याला खुणावत होती.
तशी सारिका त्याची थोरली भावजय होती. तिच्या लग्नात प्रसाद दहावीला होता. तेव्हापासूनच तो तिच्यावर लट्‍टू होता. आज तीच सारिका गरीबी, कष्टाच्या चटक्याने रापून निघाली होती. एका ठिकाणी जॉबला असताना मालकाने सतत संबंधांची मागणी केल्याने त्या मानी स्त्रीने तो जॉब सोडून शेतीचा मार्ग स्वीकारला होता. दीर पैशाच्या जोरावर देहाची मागणी करत असताना देखील तिने त्याला दाद दिली नव्हती. पण आज परिस्थिती भिन्न होती. अर्थात प्रसादच्या अनुकूल!
प्रसादला राहवले नाही. तिच्या मिठीत विसावण्यासाठी तो आतुर झालेला. त्याने आपला टी-शर्ट काढला, पॅन्टचे हुक काढले आणि अलगद त्या अंथरुणात शिरला. सुरुवातीला अलगद हात फिरवत त्याने सारिकाला ऊब द्यायला सुरुवात केली. नरम, पुरुषी हात अंगाला लागल्याने सारिकाही काहीशी फुलली. तिला तो स्पर्श सुखावह वाटू लागला. प्रणयात कसब मिळवलेल्या प्रसादला ते लगेच कळले. सारिका झोपेच्या धुंदीत होती. ह्या थंडीत अशी उबदार सोबत तिला स्वप्नवत वाटत होते.
काही क्षण असेच हळुवारपणे सारिकाला चोळल्यावर ती गरम झाली. तिच्यातून उष्ण श्वास वाहू लागले. मगाशी गार असणारे तिचे अंग उबदार झाले. प्रसादने हीच संधी साधत तिला मिठीत भरले. प्रसादचा तो कमावलेला देह आणि सारिकाचा तो कष्टाने कसलेला देह, लोह दगडावर घासला जावा तसे एकमेकांना घासू लागले. ही क्रिया चालू असतानाच तिची साडीही फिटत चाललेली. सारिकाला हे सर्व सुखावत होते. नैतिक-अनैतिक ह्याच्या पलीकडे जाऊन ती प्रसादला साथ देऊ लागली.
प्रसाद आता एक-एक पाऊल पुढे सरकत होता. त्याने आपल्या पायानेच तिची साडी फेडली. मग त्याने आपला मोर्चा तिच्या स्तनांकडे वळवला. वास्तविक तिचे स्तन तसे मध्यम आकाराचेच. पण स्तनांना जर कुस्करले तर ते टच्च फुगतात. प्रणयात पारंगत असलेल्या प्रसादने हीच क्लृप्ति वापरली.
त्याने सारिकाचे स्तन हातात घेऊन कुस्करायला सुरू केले. तोच ती कामांध गृहिणी “आह… स्स्स्स…!!” म्हणून सित्कारली. तिच्या त्या स्वराने प्रसाद चेकाळला. तिने तिच्याकडे बघत तिच्या घामेजलेल्या गालावर आपली जीभ रेलवली. “पच…पच…” असा आवाज काढत प्रसाद सारिकाच्या गालावरचा घाम चाटू लागला.
वास्तविक सारिकाला अजून आपल्या अंथरुणात कोण आहे ह्याची जाणीवच नव्हती. नवरा बाहेर गेला असल्याने साहजिकच कोणीतरी परपुरूष आहे हे नक्की! पण नेमका कोण? हा विचार करण्याच्या पलीकडे तिचा देह गेलेला होता. आज आपली भूक भागवणारा कोणताही नर तिला चालणार होता. म्हणूनच तिनेही आता मागे न वळता तो कोण ह्याची शहानिशा न करताच ही रति क्रीडा सुरू ठेवली.
