“भावजी अहो उठा.”
मला जागवतानाच वहिनीचा आलेला मंजुळ आवाज ऐकून मी हळुवार डोळे उघडले, पाहतो तो समोर शिला वहिनी उभ्या होत्या. त्यांना पाहताच मी चादरीतच लंडाला दाबला आणि पाहिले की मी स्वप्नात तर नाही ना. कारण शिला वहिनी ही माझी स्वप्नपरी होती.
“भावजी उठा, सकाळचे आठ वाजले आहेत.”
शिला वहिनीने पुन्हा मला हलवले. मी खाडकन पूर्ण डोळे उघडले आणि उठून बसलो. अंगावरची चादर बाजूला करतच उभा झालो.
खुद्द शिला वहिनी माझ्यासमोर उभी होती. त्याच माझ्या स्वप्नात नेसलेल्या ब्राऊन रंगाच्या साडीत. त्यावर घातलेला ब्राऊन रंगाचा ब्लाउज. त्या ब्लाउजमधून बाहेर येऊ पहाणारी त्यांची उडती कबुतरे, साडी चापून चोपून नेसलेली असल्याने माझ्यासमोर असलेला त्यांच्या नितंबांचा घेर. तोच तो मादक वासाचा परफ्युम आणि त्यांचा तोच मंजुळ आवाज!
उभा राहिल्यावरही मला विश्वास बसत नव्हता, की आज सकाळी सकाळी माझ्या बेडरूममध्ये मला शिला वहिनीचे दर्शन होईल. पण सत्य होते ते. आपल्या डाव्या हातातल्या मुठीतून त्यानी उजव्या हाताने तिळगूळाचा एक लाडू काढला आणि माझ्यापुढे करत मला म्हणाल्या,
“भावजी आज मकर संक्रांत आहे आणि तुम्ही अजून झोपला आहात?? हे तिळगूळ घ्या आणि गोड गोड बोला.”
मी नकळतच हात त्यांच्यापुढे केला, माझ्या हातात एक तिळगूळाचा लाडू ठेवतच त्या मंद हसल्या.
तो लाडू पाहून मी त्यातला एक तीळ काढला आणि वहिनीच्या पुढे धरून म्हणालो,
“वहिनी तीळ घ्या.” नकळतच माझ्या तोंडातून पुढचे अर्धे वाक्यही बोलले गेले, ”आणि बीळ द्या.”
पुढच्याच क्षणाला माझ्या कानाखाली एक बार वाजला, माझे डोळे एक क्षणासाठी मिटले गेले आणि गाल चोळतच जेव्हा मी ते उघडले तेव्हा दिसले, अरुण दादा समोर उभा होता. हा हात नक्कीच वहिनीचा नव्हता, हा हात होता अरुण दादाचा!
माझ्याकडे रागाने बघतच वहिनी आणि दादा तिथून बाहेर पडले आणि ताड ताड पावले उचलतच घरातून निघून गेले. आई आणि बाबा त्या आवाजाने धावतच माझ्या खोलीत आले. मी गाल चोळत होतो आईने मला विचारले,
“अज्जु, काय झाले रे?”
मी गाल चोळत आणि डोळ्यात पाणी घेऊन उभा होतो
“अरे काय झाले ते दोघे असे का निघून गेले?”
बाबांनी पुढचा प्रश्न विचारला. त्यांना काय कप्पाळ उत्तर मी देणार, काय सांगणार होतो मी असं बोललो वहिनीला की ‘तीळ घ्या आणि बीळ द्या.’
मी काहीच न बोलता बाथरूममध्ये गेलो. मनात एक भीती होतीच की जर वहिनीनी किंवा दादाने आई बाबांना काही सांगितले तर, माझे काही खरे नाही.
शिला वहिनी आणि अरुण दादाचे लग्न होऊन २ वर्षे झाली होती. अरुण दादा मल्टीनॅशनल कंपनीत कामाला होता. नेहमीच फिरतीवर असणारा अरुण दादा, वहिनीला वेळ देऊ शकतो की नाही हे एक कोडेच होते. कदाचित त्यामुळेच त्यांना अजूनही मूल बाळ झालेले नव्हते.
अरुण दादा हा माझा सख्खा भाऊ नव्हता, पण लहानपणापासूनच शेजारी राहणारा अरुण दादाचे आमच्या घरात स्वत:च्या कुटुंबा सारखेच येणे जाणे होते. त्यामुळेच त्याला मी लहानपणापासूनच ‘दादा’ म्हणायचो.
शिला वहिनी दिसायला अतिशय मादक स्त्री होती. कुणीही पुरूष तिच्यापुढे लाळ घोटेपणा करायला मागे पुढे बघणार नाही. सुबक आकारात असलेली सुडौल बांधणीची शिला वहिनी अगदी ३६-२४-३६ ची फिगर मेंटेन करून होती.
आकर्षक रहाणीमान, बॉब कट, गोरागोमटा देह, उभट सर चेहरा, मृग नयनी नेत्र आणि मोत्याच्या दाण्यासारखी असलेली दंतपंक्ति, लालचुटूक ओठ. अशा आकर्षक स्त्रीला पाहून कुणाचाही सहज उठेल.
माझेही नेहमीच असे व्हायचे. लग्न होऊन जेव्हा ती घरी आली, म्हणजे तीन वर्षापूर्वी, तेव्हा पाहताच मी तिच्या प्रेमात पडलो होतो. अर्थात ती वासना होती, असे मला वाटले आणि मी स्वत:च्या मनाला रोखले. पण जेव्हा कट्ट्यावरच्या मित्रांमध्ये असायचो, तेव्हा त्यांच्यात नेहमीच वहिनीचा विषय निघायचा आणि अनेकदा ते काही बाही बोलायचे ते मला नेहमीच खटकायचे.
तिला मूल बाळ नव्हते, त्यामुळे मित्रांचे टारगेट एकच असायचे की दादाचा उठत नाही, पण मला तसे वाटत नव्हते. दादा नेहमी फिरतीवर असल्याने कदाचित तो वहिनीला तसा वेळ देऊ शकत नाही, हेच त्या मागचे कारण होते.
पण पुढे जस जसे ह्या गप्पा वाढत गेल्या, तेव्हा मात्र मी अस्वस्थ होऊ लागलो. मा‍झ्याही मनात हेच भिनत गेले की दादाचा उठत नाही किंवा लहान असेल. वहिनी त्यामुळे अतृप्त असणार म्हणूनच वहिनीला ते सुख द्यावे असे मला वाटू लागले होते.
वहिनीशी रत होण्याची स्वप्ने मी अनेकदा पाहिली. पण प्रत्यक्षात मात्र तसे काही करण्याची हिंमत नव्हती. कदाचित या सर्वांचा इफेक्ट असल्याने आज मी वहिनीला बोलून गेलो की ‘तीळ घ्या आणि बीळ द्या.’
पण नंतर माझे मलाच आश्चर्य वाटायला लागले आणि जेव्हा दादाचा हात माझ्या गालावर पडला तेव्हा तर मला ब्रम्हांड आठवले आणि आपली काय चूक झाली ते ही उमगले. पण वेळ गेली होती. गाल चोळतच मी आंघोळ उरकली, बहुधा वहिनीच्या नावाने उरकली. बाहेर आलो तो कानावर आईचे सुर पडले,
“तरी मी सांगत होते की अज्जु बिघडत चालला आहे, जरा आवरा त्याला, पण तुम्ही आहात की त्याच्याकडे लक्षच देत नाहीत, जरासुद्धा रागवत नाहीत त्याला, की काही बोलत नाहीत.”
आईने बाबांना झाडण्याचा क्रम आरंभला होता. एकूणच आईचा आवाज जरा रागवलेला होता आणि बहुधा दादा किंवा वहिनीने तिला सगळा प्रकार सांगितला होता. मी मनातच बिचकलो होतो. बाहेर जाण्याचे धाडसच होत नव्हते, पण जावे तर लागणार होतेच. मी भराभर आवरले आणि बाहेर आलो.
बाहेर हॉलमध्ये आई आणि बाबा बसलेलेच होते. मला बघताच बाबा म्हणाले,
“अज्जु, ये बस इथे जरा, मला तुझ्याशी बोलायचेय.”
‘झाली बोंब!! आज छडी माझ्यावर आहे’ असा विचार करतच मी समोरच्या खुर्चीत बसलो.
“काय बाबा?” मी विचारले
“काय ऐकतोय मी हे?” बाबा म्हणाले.
“काय झाले बाबा?” मी विचारले.
“सकाळी तू वहिनीला काय म्हणालास?” बाबांनी विचारले.
“काही नाही.” मी लपवतच म्हणालो.
“मग वहिनी आणि दादा इतके का रागवले होते तुझ्यावर?” बाबांनी विचारले.
“कुठेऽऽ काऽऽय? मला नाही माहीत!” मी ‘त्‌ त्‌ प्‌ प्‌’ करतच सांगितले.
“हे पहा अज्जु, तिने मला सगळे सांगितले आहे. इतका मोठा घोडा झालास, कॉलेजही संपले, तरी तुला अक्कल कशी नाही आली अजून? इथे आईच्या शिव्या मी खातोय आणि तू नुसता टवाळ्या करत फिर.”
बाबा ओरडत होते. मी मान खाली घालून ऐकत होतो.
“जा जाऊन माफी माग तिची. आणि काय म्हणतेय ते ऐक ती.” आईनेही बाबांची री ओढली.
“ठीक आहे, जाईल मग.” असे म्हणून मी घरातून बाहेर पडलो.
बाहेर येऊन तडक कॉर्नरच्या टपरीवर गेलो. एक सिगरेट घेऊन शिलगवली आणि चहा मागवला. चहा पित आणि सिगरेट ओढतच विचारमंथन चालू केले.
‘वहिनीने आई बाबांना सगळे सांगितले. काय हरामी बाई आहे ही? कशाला सांगायचे सगळे? उगाच आग लावायची कामे करते.’
मी विचार करत होतो तोच दुसरे मन म्हणायला लागले,
‘ओऽऽहोऽऽहो, हे बरे ना, तुला तरी कशाला खाज हवी होती बोलायची असले काही, मित्रांच्या मध्ये जे असते ते तिथेच संपवायचे असते, घरापर्यंत न्यायचे नसते.’
‘अरे हो पण मी कुठे मुद्दाम बोललो, चुकूनच बोलून गेलो ना? मला काय माहित की वहिनी मागे दादाही उभा आहे ते.’
‘दादा नसला तरी वहिनीशी बोलायची ही भाषा आहे का?’
‘मग काय तिळगूळ घ्या गोड बोला इतकेच म्हणायचे? इतकी सेक्सी आहे वहिनी आणि दादाला त्याचे काही नाही, साल्याचा उठतच नसेल.’
‘थांब हां, असे काही बोलू नकोस.’
‘का नको बोलू? उठत असता तर झाले तीन वर्षात मूल बाळ.’
‘मूल बाळ नाही म्हणजे काय दादाचा उठत नाही असे झाले का? असेल काही प्रॉब्लेम वेगळा किंवा असेल प्लॅनिंग त्यांचे.’
‘प्लॅनिंग म्हणे, दादाच्या जागी मी असतो ना तर आत्तापर्यंत तीन मुले काढली असती, झवून झवून वहिनीला.’
‘जाऊ दे तुझ्याशी बोलण्यात काहीच अर्थ नाही.’
गाडीच्या हॉर्ननी माझी तंद्री भंगली. आमचे टवाळखोर मित्र माझ्या बाजूलाच उभे होते. गाडीचा हॉर्न वाजवत.
“काय अज्या, काय झाले इतका कसला विचार करतो आहेस?” एका मित्राने विचारले.
“तो शिला वहिनीला कसे घालायचे, त्याचा विचार करतोय रे.”
दुसर्‍याने री जोडली आणि सगळ्यांच्याच हशा पिकला. माझ्या मनाला मात्र त्याचे वाईट वाटले. पण ‘आता कशाला दु:ख करायचे तसेही तिने माझ्याबद्दल सांगितलेच आहे आई-बाबांना. तेव्हा आपण कशाला वाईट वाटून घ्यायचे?’ असा विचार करतच मी त्यांच्या हशात सामिल झालो.
”चल येतोस का पिक्चरला?” पुन्हा एक प्रश्न.
‘जाऊ दे, कसेही करून वेळ घालवायचाच आहे आणि तसेही डोके शांत करायचे आहे तर जाऊ आता, शिला नाही तर निदान पिक्चरमधील नटी तरी बघूया, त्यातच मजा’ असा विचार करून त्यांच्याबरोबर निघालो.
दुपारी चार वाजता परत गल्लीत आलो. सगळे जण पांगत होते. कुणी पडी मारायला गेले, कुणी आवडता कार्यक्रम बघायला, तर कुणी नटव्या पोरींना बघायला. शेवटी पुन्हा एकदा मी एकटाच राहिलो. काय करायचे असा विचार करतच मी घराकडे निघालो.
घराचे जीने चढत असतानाच एकदम विचार आला, ‘वहिनीकडे जाऊन दादाची आणि तिची माफी मागावी. हो उगाच हे प्रकरण पुढे नको वाढायला आणि आई बाबांनाही बरे वाटेल.’
विचार करतच दादाच्या घरापाशी पोचलो. बेल वाजवली, तर कुणीच दार उघडले नाही. पुन्हा वाजवली, तेव्हा वहिनीने दार उघडले.
नुकतीच ती दुपारच्या वामकुक्षीतून उठली होती बहुधा, अंगावरच्या गाऊनचा चोळामोळा झाला होता. केसही विस्कटले होते, डोळ्यावर थोडी झोप जाणवतच होती. दार उघडून तिने जांभाई दिली आणि मला म्हणाली,
“काय झाले भावजी?”
“अगं तिळगूळ द्यायला आलोय.” मी सांगितले.
“का, सकाळी दिलेत ते पुरेशे नव्हते का?” काहीशी रागवून मला म्हणाली.
“सॉरी वहिनी, पण चुकून.” मी म्हणत होतो, तोच तिने मला सांगितले.
“या आत या उगाच बाहेर तमाशा नको.”
तिचे वाक्य ऐकताच मी थोडा सुटकेचा निश्वास सोडला, कारण तिचा राग सकाळपेक्षा नक्कीच कमी असणार, हे मला जाणवले, नाहीतर तिने खाडकन दार लावले असते आणि माझे नाक सुजवले असते.
