बेगम त्याच्या जवळ आली व तिने त्याच्या अगदी जवळून परत एक प्रदक्षिणा मारली व परत दासीला आज्ञा दिली.
हुकूमानुसार दासी त्याचा हात धरून आतल्या बाजूला असलेल्या न्हाणीघरात नेले व तिथल्या चांदीच्या आसनावत भिवाला बसायला सांगीतले. भिवाच्या अंगावरचे कपडे तिने ओरबाडून काढले व शेजारील तांब्याच्या घंगाळात असलेल्या कढत पाण्याने त्याला स्नान घातले.
एका वस्त्राने त्याचे अंग व केस पुसून कपडे न घालता त्याला बाहेर चलण्याचा इशारा केला. तो लाजत हाताने त्याचा गुह्यभाग झाकत बाहेर निघाला. दासीने त्याचा हात झटकून बाजूला केला व त्याला नजरेनेच इशारा केला.
बेगम एका आसनावर बसून त्याला तिच्या मोठ्या हिरव्या डोळ्यानी पहात होती. चालताना भिवाचे सुप्तावस्थेतले खालती पडलेले लिंग हलत होते. बेगमेची नजर तिथे खिळली. तो तिच्यासमोर आला तसा तिने त्याचा हात धरला व तिच्या शेजारच्या आसनावर बसवला व मराठीत विचारले. “तुझे नाव काय?”
तिला मराठी येते हे ऐकून भिवा चमकला. “भिवा.” त्याच्या घशातुन जेमतेम शब्द फुटला.
“भिवा तुला भूक लागली?” भिवाच्या पोटात भुकेचा डोंब उसळला होता. त्याने जोराजोराने होकारार्थी मान हलवली.
बेगमेने दासीला जेवण आणायला सांगीतले. दासी जायला वळली तसे बेगमेने, “आजपासून भिवा माझा गुलाम आहे. फक्त माझा! कळले? त्याला कोणीही इतरांनी त्रास दिलेला मला चालणार नाही.”
“जी बेगमसाहेबा” म्हणत दासी मुजरा करून गेली.
“भिवा तू अजिबात घाबरु नकोस. आजपासून तु मा‍झ्या महालात राहशील. तू मी सांगीन ते ऐकलेस तर तुझे भले हो‌ईल. पण ऐकले नाहीस तर मी तुला त्या हिजड्यांच्या हवाली करेन.” तिने पुढे काही न बोलता त्याच्याकडे कठोर मुद्रेने पाहीले.
हिजड्याचे नाव काढताच भिवाच्या शरीरातून भीतीची एक लहर उठली. पण तो काही बोलला नाही.
तरुण बेगमेचा चेहरा परत सौम्य झाला. तिने उठून भिवाचा हात धरून उभे केले. भिवाच्या अंगावर अजूनही पाण्याचे थेंब चमकत होते व केसातून पाणी ठिबकत होते. बाजूला पडलेल्या वस्त्र हातात घेऊन तिने भिवाच्या अंगावरचे ते थेंब अलगद टिपायला सुरवात केली.
भिवाच्या शरीरावर एकही केस नव्हता. त्याचे नितळ निरोगी शरीराला अंघोळीनंतरही एक छान पुरुषी वास येत होता. बेगेमेने नाकपुड्या फुलवत तो वास छातीत भरुन घेतला. त्याचे केस पुसायला तिने त्याला तिच्या जवळ ओढला तसे भिवाला तिने लावलेल्या उंची अत्तराचा वास आला. तिच्या त्याच्या पाठीवर असलेल्या हाताची उब त्याला जाणवली.
केस पुसून झाल्यावर बेगमेचा हात पाठीवरून सरकत त्याच्या कुल्ल्यावर आला. तिथे नसलेले पाणी पुसत बेगमेने पुढे त्याच्या लिंगावर वस्त्र फिरवायला सुरवात केली.
निरागस भिवाला अजूनही लज्जेशिवाय काहीच दुसरी भावना नव्हती. त्याचे नरम व आखडलेले लिंग वरुन खालून पुसून, तिने त्याचे अंडकोष तिच्या दुसर्‍या हातात घेतले व हलकेच दाबले.
बेगमेच्या हातातले वस्त्र खाली गळले व तिने त्याचे लिंग हाताच्या मुठीत घेतले. सुप्त असूनही तिच्या मुठीच्या चार अंगुळे बाहेर आलेले ते कोवळे लिंग हातात घेताच बेगमच्या शरीरातून एक लहर उठली.
भिवाच्या नकळत त्याचे लिंग ताठरले.
बेगमेच्या उरातली धडधड वाढली. तिचा श्वास जोरात चालायला लागला. तिचे मोठे डोळे अजूनही विस्फारले. कसाबसा तिने तिच्या कामुक भावनांना आवर घालत तिने त्याचे लिंग सोडले व ती त्याला दंडाने पकडून ती त्याच्याकडे पाहू लागली.
बेगमेचे चमकते हिरवे डोळे, तिचे लखाकणारे हिरे, दागदागिने, दंडावर जाणवणारी तिच्या शरीराची धग, त्याने कधी न अनुभवलेला तिच्या अंगाचा मादक वास, याने भिवा भारावला व जणु मंत्रमुग्ध होऊन तिच्याकडे पहातच राहला.
आज त्याच्या शरीरात काही वेगळीच भावना निर्माण होत होती व त्याचे शरीर थरथरत होते. त्याला जाणवत होते की त्याचे लिंग सुजले होते तर गोट्या आकसल्या होत्या.
बाहेरच्या दरवाज्यावरच्या टकटकीने त्या दोघांना भान आले.
“जा दार उघड.” बेगमेने सांगीतले.
भिवाने कडी काढून दार उघडले. तीन दास्या अन्नाने भरलेले थाळे घेऊन आत आल्या. एकीने खाली गालीच्यावर एक रेशमी वस्त्र पांघरले, त्यावर हातातल्या थाळ्या ठेवल्या व वाकून मुजरा करून त्या निघून गेल्या.
भिवाने न सांगता स्वत:हून दार दार बंद करून त्याला कडी घातली व बेगमेकडे पाहीले.
ती गालीचावर पक्वांन्नाने भरलेल्या ताटांशेजारी बसून त्याच्याकडे पहात होती.
बिचाऱ्या भिवाचे लक्ष खरतर त्या मिष्टांन्नाकडे होते. दुपारी कोरडी भाकर खाल्यांनंतर त्याने काहीच खाल्ले नव्हते. तो डोळे विस्फारुन त्या ताटांकडे पहात होता.
इतके सुग्रास अन्न त्याने त्याच्या उभ्या आयुष्यात पाहीले नव्हते. गावात कधीकाळी लग्नाच्या जेवणात त्याने खाल्लेले लाडू-जिलेबीचे जेवण, कधीकाळी मिळाले तर माशाचे कालवण यापलीकडे जेवणाविषयीची कल्पना त्याने कधी केली नव्हती.
ती ताटे पाहून व त्यातल्या गरमागरम अन्नाच्या त्या खोलीत भरलेल्या घमघमाटाने भिवाची भूक खवळली व त्या भुकेने त्याच्या तोंडातून लाळ टपकायची ती काय बाकी राहिली होती.
“भिवा तुला भूक लागली का?” भिवाने जोरजोरात मान हलवली.
“मीही उपाशी आहे. अनेक दिवसाची” बेगम त्याच्याकडे रोखून पाहत बोलली.
भिवाला काही कळले नाही. त्याला आश्चर्यच वाटले राणीच्या बोलण्याचे. इतक्या मोठ्या महालात राहणारी, चमचमता पोषाख व दागिन्यानी मढलेली ही सुंदर राणी उपाशी कशी हा त्याला प्रश्न पडला.
ती स्वतःशीच हसली. ती खरच खुप दिवसापासून उपाशी होती. पण तिची भूक वेगळीच होती. तिने आपल्या अंगावरचे दागिने उतरवायला सुरवात केली.
भिवा डोळे मोठे करून व तोंडाचा आ वासून तिच्याकडे पाहत असताना एकेक करत अंगावरचे सर्व दागिने काढून टाकले अगदी हातातले कंकण, पायातले तोडे व कानातले भले मोठे झुमकेही! फक्त एक मोठ्या सफेद मण्यांची माळ व नाकातले ठेवले.
भिवाला राणीच्या साधेपणाचे आश्चर्य वाटले. बेगमेने त्याच्याकडे पाहून इशारा केला व त्याला तिच्या कोमल मांडीवर बसायचा संकेत केला.
तरुण बेगमेने तिचे लांब पाय जवळ घेऊन तिने मांडी घातली. तिचा हात पुढे करून तिने भिवाचा हात पकडला व त्याला तिच्या दिशेला ओढले.
भिवाला अचानक जाणीव झाली की तो पूर्णपणे विवस्त्र आहे. बेगमेच्या कोमल हाताच्या स्पर्शाने तो जरा विचलीत झाला तरी अंगभर भरजरी वस्त्र ल्यायलेल्या त्या राणीने त्याला अलगद तिच्या मांडीत बसवले. भिवा तिच्या दयाळु स्वभावावर जाम खुष झाला.
“तू मा‍झ्या धाकट्या भावासारखा आहेस. आज या महालातले पहिले जेवण मी तुला भरवते.” असे बोलत ती ताटातल्या कबाबाचा तुकडा भिवाच्या तोंडात भरवला.
नानचा एक तुकडा मटनाच्या कुर्म्याच्या वाडग्यात घालत तिने त्या सुग्रास अन्नाचे घास त्याला भरवणे चालू केले.
भिवा बकाबक खा‌ऊ लागला. बेगम त्याच्याकडे कौतुकाने पाहत त्याला भरवत होती. वेगवेगळ्या ताटातील वेगवेगळे पदार्थ खात भिवा अगदी मनापासून जेवत होता.
मधेच त्याच्या लक्षात आले की ही स्त्री उपाशी असूनही काही खात नाही. त्याने तिला बिर्याणीचा एक घास भरवायचा प्रयत्न केला. पण तिने त्याचा हात पकडून उलट तो त्यालाच भरवला. भिवाला काही समजेना.
जास्त विचार न करता तो खात राहला. मधेच त्याला तहान लागली. समोर दोन तीन पेले होते. पण त्यात काहीच नव्हते. बेगमेने त्याच्याकडे हसत पाहीले व बाजूच्या एका तबकातुन एक लांब नाकाच्या विचित्र सुरईसारख्या भांड्यातून लाल रंगाचे सरबत एका पेल्यात ओतले. भिवाने वेगळा वास येणार्‍या त्या सरबताचा पेला ओठाला लावून घटाघट पिऊन टाकले.
त्याचे खाणे पिणे चालू असताना बेगम त्या कष्ट्करी तरुण मुलाच्या अंगाला येणारा वास तिच्या पाठीला नाक लावून तिच्या छातीत भरुन घेत होती. तरुण व निरोगी पुरुषी शरीराचा गंघ तिला नवीन होता. तिच्या नकळत ती त्याच्या पिळदार अंगावर हात फिरवू लागली.
त्याच्या तजेलदार सावळ्या शरीरावर डोके सोडले तर एकही केस नव्हता. ओठावरची मिसरुडही नुकतीच जराशीच उगवली होती. मगाशी भिवा आत शिरताना तिने पाहीले होते की नाही म्हणायला त्याच्या मांड्यातल्या जननेंद्रियांवरची लव काळी होवू लागली होती व तिथे दिसतील असे कुरळे केस उगवायला लागले होते.
काळ्या कुळकुळीत सुलतानाचे केसाळ शरीर, दाढी मिशाच्या जंगलात हरवलेला व त्यामुळे अजूनच कुरूप दिसणारा त्याचा चेहरा पहायची सवय झालेली बेगम भिवाच्या त्या अनोख्या तरुण शरीराच्या दर्शनाने व त्याच्या शरीराच्या स्पर्षाने हरकुन गेली.
सुलतानाच्या अंगाला येणारा मदिरा व गांजा, अफिमेच्या सतत सेवनाने त्याच्या कपड्याला येणारा उग्र वास उंची अत्तरानेही कधीच लपत नसे. सुलतानाच्या तोंडाला येणारा दुर्गंध तर तिच्या माथी नेहमी शूळ उत्पन्न करायला कारणीभूत होत असे व तो कधी तिच्या अंगावरुन दूर होऊन इथून निघून जा‌ईल असे तिला हो‌ई.
कोवळ्या भिवाच्या तारुण्याचा व निरागसतेचा हा तिच्यासाठी वेगळा व नविन अनुभव घेताना बेगम अगदी खुष होऊन गेली. तिने वाकून खाण्याचा तोबरा भरलेल्या त्याच्या गालाचे न राहवून चुंबन घेतले.
तिच्या मुख्य दासीने दिलेला सल्ला तिने ऐकला व या तरुणाला महालात हजर केले याबद्दल ती त्या दासीला मनात धन्यवाद देत ती उपरवाल्याचे आभार मानू लागली.
भिवा अजूनही जेवणात मग्न होता. बेगमेने त्याचा चेहरा गळा, छाती व दंड कुरवाळत त्याच्या काखेत तिने तिचे लांब नाक नेऊन त्याच्या घामाचा वासाने तिने आपली छाती भरुन घेतली. त्या वासानेच ती उत्तेजित झाली होती. तिचा हात त्याच्या रुंद छातीवर फिरत त्याच्या वक्षावर आला.
अजूनही कोवळा असूनही दिवसभर मेहनत करणाऱ्या भिवाची छाती चांगली रुंद झाली होती. त्याची चिमुकली स्तनाग्रे तिच्या हातचा स्पर्श होताच टवकारली होती. तिने त्यांना बोटाच्या चिमटीत घेऊन हलकेच पिळले.
