खरं तर त्या दिवशी तिचं नाव ऐकल्यापासूनच त्याच्या डोक्यात तिचे विचार चालू झाले होते. तो तसाच उठला आणि गेस्ट हाऊसकडे गेला. दरवाजातून आत गेला.
ती अंघोळ करून सोफ्यावर पडून टीव्ही पाहत बसली होती. ती त्याला पाठमोरी दिसली. तिचे केस ओले होते. बहुधा तिच्या शॅम्पूचा वास सगळीकडे दरवळत होता. घसा खरवडत तो बोलला, “आलं तर चालेल का?”
“कोण? ओ! तुम्ही? या ना बसा! झोपच येईना म्हणून टीव्ही पाहत बसले.” तिने जरा आवरून सावरून बसली.
“मी म्हटलं एवढा कलावंत आपल्या घरी आलाय आणि आपण त्याला एकटं बसवलंय. बरं दिसत नाही ना?” तो
“तसं काही नाही हं! साधी टीव्ही एक्टरेस आहे मी. आणि फुकट नाही आलेले इकडे मी. त्यामुळे एवढा विचार नका करू!” ती
तिला कुठं ठाऊक होतं, त्याच्या मनात काय चाललं होतं. तो एकटक तिला न्याहाळत होता. तिने काळ्या पिवळ्या रंगाची सुळसुळीत पातळ साडी नेसली होती अगदी तिच्या नेहमीच्या पद्धतीने.
तिचा स्लीव्हलेस ब्लाउज काळ्याच रंगाचा होता. साडी इतकी पारदर्शक होती की तिच्या पदराआडचं सगळं दृश्य त्याला त्यातून आरपार दिसत होतं. ब्लाउजचा गळा जरा जास्तच खोल होता. तिचे उघडे गोरेपान दंडही त्याला आकर्षित करत होते. एव्हाना मनातल्या मनातच त्याने तिला नग्न केलं होतं.
“तुम्ही लग्न जरा लवकरच केलंत नाही?” तो भानावर येत बोलला.
“छे हो! तीस वर्षांची होते मी लग्नात! अजून किती उशीर करणार?” ती
“अहं! तुम्हाला कळलं नाही मला काय म्हणायचंय ते.” तो
“म्हणजे?” ती
“म्हणजे अजून माझं लग्न नाही न झालेलं!” तो हसत म्हणाला.
“ओह! खरंच घाई झाली हो! तुम्ही हँडसम आहात त्याच्यापेक्षा आणि यशस्वीही!” तिला वाटलं तो विनोद करतोय म्हणून तिनेही तसं उत्तर दिलं.
“स्मार्टही आहात तुम्ही! साहसा अशा स्त्रिया पाहायला मिळत नाहीत.” तो उठून तिच्या शेजारी जाऊन बसला.
“तुमच्यापेक्षा कमीच म्हणावं लागेल. एवढ्या कमी वयात केवढी मजल मारलीय तुम्ही? ते काय स्मार्ट असल्याशिवाय का?” तिला त्याच्या मनसुब्यांचा वास येऊ लागला होता म्हणून ती चतुराईने विषय बदलू पाहत होती.
“हे तर कुणीही करू शकतं. एवढं कमावूनही साधं एखाद्या मुलीला इंप्रेस सुद्धा नाही करू शकलो.” तो
“असं काही नाही. कदाचित तुम्हाला माहिती नसेल कोण कोण इंप्रेस झालंय ते.” तिला त्याच्याकडे पाहण्याचीही हिंमत होईना.
“तुम्ही?” तो एकटक तिच्याकडे पाहत होता.
“म… म… मी? काय?” तिच्या छातीतील धडधड तिला ऐकू येऊ लागली होती.
“तुम्ही झालात का इंप्रेस?” तो
“आपला अजून तेवढा परिचय नाहीये ना!” तिला आता काय उत्तर द्यावे ते कळेना. तो हळूच आणखी तिच्याजवळ सरकला. तिला दरदरून घाम फुटला.
“होईल परिचय.” तो
“ह.. ह… हो..” आता मात्र ती पुरती घाबरली होती.
“तुम्हाला काही त्रास होतोय का?” तो
“ह… ह…. हो… बरं वाटत नाहीये मला. मी झोपू का थोडा वेळ?” ती
“नो प्रॉब्लेम! झोपा ना. पण थोड्या वेळाने.” तो
“क.. क… क… का? थोड्या व… वेळाने?” तिला काहीच सुचत नव्हतं. तशी ती खूप कॉन्फिडन्ट असायची नेहमी पण शेवटी ती एक स्त्री होती. तिचे हातपाय थरथरायला लागले होते. आवाज कापरा झाला होता.
“सुलेखाजी! तुमची साडी खूप सुंदर आहे ही! खरं तर तुमचा ड्रेसिंग सेन्सच लाजवाब आहे.” तो.
“थँक यु!”
ती अवसान गोळा करू लागली आणि डोक्यातल्या डोक्यातच सुटकेचे प्लॅन्स बनवू लागली.
“पण एक गोष्ट मला तुमची खटकली बरं का!” तो
“कोणती?” ती
“तुम्ही दिसता एवढ्या सुंदर, राहताही व्यवस्थित पण स्वत:ला दाबून ठेवता!” तो
“म्हणजे नक्की काय?” ती
“बोल्ड म्हणजे हेच बघा आता तुमच्या या शिरशिरीत साडीतून तुमचे उरोज तुम्ही दाखवता आहात. साडीही गच्च आवळून तुम्ही त्यांचा उठावही दाखवतच आहात. कशासाठी? पण एवढा एकांत, एवढी सुंदर संधी असूनही तुम्ही तुमचा पदर बाजूला काढण्याची हिंमत करू शकत नाही.” तो
त्याच्या वाक्यानेही तिच्या अंगावर काटा आला. नकळत तिचे डोळे मिटले गेले आणि एका क्षणात तिच्या डोळ्यांसमोरून न जाणे काय काय तरळून गेले.
“काय बोलताय हे तुम्ही?” ती
“चुकीचं काय आहे त्यात? शेवटी तुम्ही एक स्त्री आहात. प्रत्येक स्त्रीच्या इच्छा आकांक्षा असतातच. तशाच प्रत्येक पुरुषाचाही असतात. फरक एवढाच की स्त्री त्या दाबून ठेवते, पुरुष बोलून दाखवतो. खरं तर स्त्री स्वत:हूनच दुय्यम स्थान स्वीकारते आणि पुन्हा पुरुषांना याचा दोष देते.” तो
“असं नसतं काही!” ती
“मग माझ्या प्रश्नाचं उत्तर द्यायचं का टाळलंत तुम्ही?” तो
ती विचारात पडली. आपल्याला नवऱ्या व्यतिरिक्त इतरांना आकर्षित करायचे नसते तर आपण तो नसतानाही स्वत:ला एवढं का सजवतो? व्यवस्थित राहणं वेगळं आणि असे आमंत्रित करणारे कपडे घालणं वेगळं!
बरं करिअर म्हणावं तर आता बिकिनी घालून फोटोशूट केला तरी आपल्याला मुख्य भूमिका मिळणारच नाहीत किंवा आपण तरुणांच्या हृदयात स्थान मिळवू शकणार नाही. आपलं ते वय नाही. कदाचित आपल्याला सवय लागली असावी. तिला काही सुचेना.
“ती सवय लागलीय आता.” ती
“तुम्ही मान्य करणार नाही पण असुद्यात!” तो
“मी झोपू का आता?” खरं तर तिने आत्तापर्यंत मनातल्या मनातच पुढे काय काय होऊ शकतं याचं सगळं चित्र उभं केलं होतं. शेवटी मन चिंती ते वैरी न चिंती!
“आता स्पष्टच बोलतो. तुमचा फोटो पहिल्यापासून मलाही झोपण्याची खूप इच्छा झाली आहे. त्या दिवशीपासून तुम्ही डोळ्यांपुढून हलल्याच नाही आहात!” तो
“काय बोलताय हे तुम्ही. मला वाटलं तुम्ही सुशिक्षित आहात. तुम्ही इतर पुढाऱ्यांपेक्षा वेगळे असाल पण तुम्हीही त्यांच्यापैकीच एक! ब्लडी वूमनायझर्स!” ती
“असा किती पुढाऱ्यांच्या अनुभव आलाय तुम्हाला?” तो हसत म्हणाला.
“माईंड युवर लँग्वेज!” ती
“बट यु डोंट माईंड माय एक्शन्स!” असं म्हणत त्याने तिचा मुलायम गोरा हात आपल्या दोन्ही हातात गच्च धरला.
ती हात ओढू लागली पण त्याची पकड इतकी घट्ट होती की तिला हलताही येईना. तिने मान त्याच्याकडून दूर वळवली आणि डोळे मिटले. त्याने अलगद तिच्या नाजूक हातावर आपले ओठ टेकवले. तिने खरं तर आता मनातल्या मनात जे होईल ते होऊ द्यायचं असं ठरवलं होतं आणि या व्यतिरिक्त तिच्याकडे कोणता पर्यायही नव्हता.
बऱ्याच दिवसांत तिला असा स्पर्श झालेला नव्हता आणि विरोध न करण्यामागे कुठे तरी हे कारण निश्चितच होतं. तिने हात सोडविण्याचे प्रयत्न बंद केलं. त्याला ते जाणवलं. त्याने हात सोडला पण तिचा हात तसाच होता.
त्याला जे समजायचं ते समजलं. तिच्या आणखी जवळ जात त्याने तिच्या खांद्यावरून आपला डावा हात टाकून तिला जवळ घेतलं. तिने मोठा सुस्कारा सोडला! तो प्रथमच एका नॉन प्रोफेशनल स्त्रीच्या जवळ जात होता. त्याच्या हृदयाचे ठोकेही वाढू लागले होते. एवढा बेचैन तो यापूर्वी कधीच झाला नव्हता.
