आज नयना थोडी नटली होती. बाळाच्या बापाला त्याच्या गोड कामगिरीचा मोबदला हा गोडच आणि त्याला आवडेल असाच द्यायचा होता. आज प्रसाद कशीही मागणी करू दे, नयना त्याला ना म्हणणार नव्हती.
काही वेळाने प्रसादच्या पावलांची चाहूल लागली. नयना दरवाज्याच्या विरूद्ध बाजूला तोंड करून आडवी पडली होती. त्याने दरवाजा लावताना आलेला आवाज ऐकताच नयनाने गच्च डोळे मिटले. खरे तर चार दिवस एकाच अंथरुणात खेळत असले तरी आज नयनाला पहिल्या प्रणयापेक्षा अप्रूप होते.
प्रसाद तिच्या जवळ गेला. त्याने तिचे खांदे अलगद धरले आणि आपले ओठ हळुवार त्या मुलायम गालांवर टेकवले. आज नयना थोडी भावनिक झाल्याने ती ह्या वेळी थोडी जास्तच काम विभोर झालेली. आज ती प्रसादला भरभरून साथ देण्याच्या पवित्र्यातच दिसू लागली. प्रसादने तिची ती अवस्था लगेच जाणली. स्त्री भावनिक झाल्यावर जास्तच कामुक बनते हा त्याचा अनुभव होता.
समोर आपल्या मुलाचा बाप आल्याचा पाहून नयनाला राहवले नाही. तिने प्रसादला आपल्या बाहुपाशात ओढले. नयनाचा हा पुढाकार पाहून प्रसाद अचंबित झाला. त्यानेही आपले तोंड नयनाच्या मानेत घुसवले. त्यानंतर फक्त दोघांच्या चुंबनाचे आवाज घुमू लागले. आज दोघांचा शेवटचा संभोग असल्या कारणाने कोणीही मागे हटण्यास तयार नव्हते. दोघेही एकमेकांना भरपूर साथ देत जारकर्म करू लागले.
नयना आज आपले मन दुखावणार नाही, हे प्रसादने जाणल्याने त्याने आज तिला आपले लिंग तोंडात घ्यायला सांगितले. नयनाही आज पूर्ण प्रसादला समर्पित होती. तिने क्षणार्धात पुढे होत ते जाडजूड लिंग तोंडात घेतले. अगदी अधाश्यागत तो दंड नयना आपल्या तोंडाने पेलू लागली. नयना ह्या दिवसांमध्ये चांगलीच कामुक झाली होती. प्रसादला तिच्यातला हा बदल जाणवला होता.
प्रसादच्या लिंगाशी मनसोक्त खेळून झाल्यावर नयना त्याच्यापासून काही क्षणांसाठीच विलग झाली, लगेचच ते आसुसलेले जीव पुन्हा एकत्र झाले. श्वासांच्या मिसळण्याचे, उतेजनेच्या हुंकारांचे, बांगड्या आणि पैंजणांच्या किणकिणण्याचे आवाज खोलीभर घुमू लागले. हरप्रकारे सुख ओरबाडण्याची त्या दोघांमध्ये चुरस लागली होती.
नयना प्रसादच्या पौरुषावर जाम भाळली होती. तिची जशी काम क्षुधा भागत होती, तशी ती पुन्हा वाढत होती. चुंबने दिली जात होती, घेतली जात होती. सर्वांगाला स्पर्श केला जात होता, घेतला जात होता. मर्दन, मैथुन करता करता चेतनेला बहर आणले जात होते.
नयनाला पालथी झोपवून ओठानी जिभेने तिचे सर्वांग प्रसादने चाटून काढले होते. तर प्रसादच्या मांड्यांच्या बेचकीमध्ये तोंड घालून नंतर नयनाने त्याचे लिंग कित्येक वेळ चोखले होते. त्याच्या वृषणांचे कोश तिने जराही संकोच न बाळगता ओठांनी चोखले.
नयनाच्या योनिचा कामरस प्राशन करून करून प्रसाद तृप्त झाला होता. त्या तीन तासांच्या प्रहरामध्ये प्रसाद तीनदा तर नयना अगणित वेळा स्वर्गाची सफर करून आली होती. दोघांकडचे त्राण संपल्यावर ते विलग झाले. शेवटी दोघेही थकून एकमेकांच्या मिठीत शिरत निद्रा देवीच्या आहारी गेले.
चर्मसुखाची प्राप्ती करून प्रसाद आणि नयना गाढ झोपले होते. वातावरणात शांतता होती. वादळ येण्याच्या पूर्वी जी शांतता असते ना, ती शांतता! पहाट होत आली. प्रसादला बाहेरच्या पक्षांच्या किलबिलाटाने जाग आली. त्याने उठून कपडे घातले. नयनाच्या नग्न अंगावर जवळच तिची असलेली साडी पसरवून प्रसादने तिथून काढता पाय घेतला.
असेच काही क्षण गेले अन् नयनाच्या मोबाईलची रिंग वाजली. झोपेतून जागी होत तिने मोबाईल स्क्रीन पाहिली. अनोळख्या नंबरवरून कॉल आला. तिने तो कॉल अनिच्छेनेच उचलला. तिकडून त्या अनोळखी व्यक्तीने जे सांगितले ते ऐकून मात्र नयनाला भोवळच येऊ लागली. क्षणभर तिला काही सुचले नाही. पंकज ज्या कॅबने घरी येत होता त्या कॅबचा नॅशनल हायवेवर अपघात झाला. पहाटेच्या धुक्यांनी घात केला होता.
आनंदाने भरून निघालेल्या त्या घरात क्षणार्धात सुतकी शोककळा पसरली. पंचक्रोशीतील एक प्रतिष्ठित, तरुण उद्योजक गेल्याने थोड्याच वेळात त्यांच्या घरी लोकांचे जथ्थेच्या जथ्थे येऊ लागले. आक्रोश आणि विलापाने वातावरण खूपच भेसूर वाटू लागलेले. नयना तर शून्यात पोहोचली. ज्या माणसाच्या सुखासाठी तिने आपल्या अब्रुशी तडजोड केलेली आज तोच माणूस ते सुख भोगण्याच्या वेळीच निघून गेलेला.
ह्या सर्व गोंगाटाला चिरत अँबुलन्सच्या साईरनचा तो कर्कश आवाज जवळ येऊ लागला. पंकजला घेऊन अँबुलन्स येत होती. जमलेल्या लोकांची चलबिचल सुरू झाली. अँबुलन्स जवळ येताच रडण्याचा आवाज आणखिन वाढला. पंकजचे प्रेत बाहेर काढताच एकच तो आक्रोश हृदय पिळवटून टाकणारा ठरला.
घराच्या दिवाणखान्यात तो अचेतन देह ठेवण्यात आला. आतापर्यंत नयनाने थोपवून धरलेला अश्रूंचा बांध पंकजचे ते कलेवर पाहताच फुटला. एक अस्पष्टशी किंकाळी तिच्या तोंडून बाहेर पडली. नयनाला आता केलेल्या कुकर्माची शरम वाटू लागलेली. पण आता वेळ निघून गेली होती. तिच्या हक्काचे माणूस आता जग सोडून गेले होते. नयनाच्या पुढील आयुष्याचा आधार तिच्या पोटात वाढत असलेला तो जीव होता.
वेळ पुढे सरकत होती. पुढील दहा महिने पंकजच्या आठवणीत आणि गरोदरपणात नयनाने व्यतीत केले. तिने एका गोंडस मुलाला जन्म दिला. इतके महिने दु:खाच्या वणव्यात होरपळणारे तिचे मन बाळाचा चेहरा पाहून सुखावले होते. तिला ह्या वेळी पंकजची प्रकर्षाने आठवण येत होती. नकळत तिच्या डोळ्यात अश्रू जमा झाले.
गेले दहा महिने झाले नयना माहेरीच होती. ह्या काळात तिने प्रसादशी संपर्क केला नाही. तिचे मन सतत एकांतात रमलेले असायचे. बाळंतपण निवांतपणे पार पडले. सासूबाई नातवाला पाहण्यासाठी येत असत. सासरी आल्यावर पंकजच्या आठवणीने नयना दु:खी राहील, ह्या जाणि‍वेने तिला माहेरीच ठेवण्यात आले होते.
यथावकाश बाळाचे बारसे झाले. अगदी मोजक्याच लोकांमध्ये तो सोहळा संपन्न झाला. ‘शार्दूल’ असे नाव ठेवण्यात आले. नयना आता पूर्ण वेळ शार्दूलसोबत घालवू लागली. तिच्या जगण्याचा आता तो एकमेव आधार बनला.
इकडे त्याच वेळी सासूबाईंची गुडघेदुखी आता जोर धरू लागलेली. एकदा असेच त्या भेटीला आल्या असता नयनाला त्यांचा तो त्रास जाणवला. तिला आता सून होण्याचे कर्तव्य पार पाडायचे होते. पंकजच्या अकाली मृत्यूचे खापर त्यांनी नयना किंवा तिच्या मुलावर न फोडता त्या दोघांना अश्या नाजूक परिस्थितीत भक्कमपणे साथ दिलेली. कधीही त्यांनी नयनाला सून म्हणून वागवले नव्हते. त्या तिला स्वत:ची मुलगीच मानत असत. त्यांच्या ह्या प्रेमळ वागण्याने नयनाही त्यांचा आदर करी.
नयनाने आपल्या आईकडे सासरी जाण्याचा हट्ट धरला. सुरुवातीला नाही म्हणत असलेल्या तिच्या आई अखेर तिला सासरी पाठवण्यास तयार झाल्या. नयनाने सामानाची बांधाबांध सुरू केली. छोट्याश्या शार्दुलला घेऊन ती सासरी आली.
प्रसादला नयनाच्या आगमनाची खबर मिळाली होती. परंतु सध्या तरी तिकडे त्याने दुर्लक्ष केले. इकडे नयना शार्दुल आणि सासूला सांभाळण्यात स्वत:चा वेळ घालवू लागली. पंकजविना ते घर अगदीच निर्जीव वाटू लागले. ह्या सर्व इति कर्तव्यात तिने आपले तारूण्य, सौंदर्य ह्यांची तिलांजलि देऊन टाकली.
एकांतात विचार करत बसल्यावर कधी कधी तिला प्रसादसोबत केलेल्या व्यभिचाराची आठवण होत असे. तिने केलेल्या ह्या व्यभिचारामुळेच आज तिच्या जगण्याचे कारण तिच्या कुशीत होते. तिला तिच्या ह्या गोष्टीवर पश्चात्ताप नव्हता.
वेळ आणि निसर्ग कोणाच्या आधीन नसतो, हे ह्या जगातील त्रिवार सत्य आहे. ऐन तारुण्यातच नयनाला वैधव्याचे दान नियतीने दिले. एक आदर्श सून, आई ह्या जबाबदार्‍या पार पाडत असतानाच तिच्यातल्या तारूण्यसुलभ भावना रात्री बेडवर विसावल्यावर डोकावू लागत.
ह्या आधी तिने अनैतिक संबंध प्रस्थापित केल्याने तिच्यातील ती भावना अगदीच अनावर होत असे. हल्ली तिला असे सतत होऊ लागलेले. तिचे शरीर आता सारखेच त्या लैंगिक सुखाची कामना करू लागलेले. रात्री अंथरुणात तिची अगदीच तळमळ होऊ लागली.
नयनाला आधीपासूनच चित्रपट, टीव्ही मालिका पाहण्याची आवड होती. ते पाहून मन रमविण्याचा प्रयत्न केला तर त्यातही अनैतिक संबंधांचे समर्थन केलेले दिसायचे. त्यातील प्रणय दृश्येही नयनाला चांगलीच गरम करत. नकळत तिचा हात तिच्या दोन मांड्यांच्या मध्ये फिरू लागे.
आणि एके दिवशी नयनाचा तोल गेलाच..! वेळही तशीच जुळून आली. सासूबाई काही दिवसांसाठी तीर्थ यात्रेला गेलेल्या होत्या, शार्दुलला घेऊन त्याचा मामा तिच्या माहेरी गेलेला होता. घरातील कामांचे कारण सांगत नयना घरीच थांबलेली होती. दुपारी एक वाजेपर्यंत तिने घरची सारी कामे आवरली. घरातील खालचे मुख्य दार बंद करून नयना वर आली.
आज तिने फिकट लिंबू कलरची साडी नेसलेली होती. कपाळावर असलेली बारीक काळी टिकली तिचे लावण्य आणखिन खुलवून ठेवत होते. गळ्यातील पातळ सोन्याची चैन पुरेशी होती शृंगार म्हणून. दुपारच्या ह्या वातावरणातही तिचं ते सात्विक वैधव्य बरंच कामुक भासत होतं आणि तो आत आला. आत येताच त्याने तिला मागून मिठी मारली.
“काल रात्री तुझा मेसेज पाहूनच बाबुराव उभा राहिला मेरी जान..!” नयनाच्या कानाजवळ ओठ नेत प्रसाद पुटपुटला.
इतक्या दिवसांनी अंगाला पुरुषी स्पर्श झाल्याने नयनाही कामुक झाली. तिने तो पाश आणखिन आवळत प्रसादच्या गालांवर आपली ओलसर जीभ फिरवली. प्रसादने आणखिन वेळ वाया न घालवता नयनाला बेडवर आडवी पाडली. वाळवेकरांच्या विधवा सुनेच्या खोलीतून कामुक स्वर बाहेर पडू लागले. पती निधनाला एक वर्षही पूर्ण झाला नसताना नयनाने दीरासोबत सेज सजवली.
इथून प्रसाद नयनाला चिटकला तो कायमचाच. शार्दुल शाळेला गेल्यावर त्यांचे हे वासनेचे खेळ सुरू होत असत. कालांतराने सासुबाईंनाही दोघांच्या ह्या संबंधांचा सुगावा लागला. परंतु ह्या गोष्टीकडे दुर्लक्ष करत त्यांनी एकप्रकारे दोघांच्या संबंधांना मूक संमतीच देऊन टाकली. नयना आणि प्रसादने पेटवलेला हा पुत्रकामेष्ठी यज्ञ प्रणय कुंड बनून धगधगू लागला.
