पार्थने एकदा हॉलमध्ये नजर फिरवली. आपण चुकून दुसर्‍याच फ्लॅटमध्ये तर नाही ना शिरलो? आता अपूर्वाच्या ह्या प्रश्नावर काय उत्तर देणार?
काहीतरी बोलायचे म्हणून तो म्हणाला, “नाही, तसे काही नाही. पण जरा कटकट कुरबुर होतच असते.”
“कसली कुरबुर? काही प्रॉब्लेम झाला काय?” तिचा पुढचा प्रश्न तयारच होता. पण हा प्रश्न विचारताना तिला त्या विषयात किंवा समोरच्या व्यक्तीमध्ये काही रस असेल असे अजिबात वाटत नव्हते. ‘लाईट बिल भरलेस की मी भरू?’ ह्याच टोनमध्ये आत्ताचा प्रश्न होता, ‘कसली कुरबुर? काही प्रॉब्लेम झाला काय?’
पार्थला काय बोलावे काहीच सुचेना. एक तर त्याचा मूड आधीच खराब होता. त्यातून घरी शांती मिळेल असे वाटत असताना ह्या बयेला आजच तिचे मौनव्रत तोडायची इच्छा झाली होती. बरे, हिला काही सांगितले तर ही आईपर्यंत पोहोचवेल ही भीती होतीच.
पार्थ आपल्याच विचारात गढलेला असताना, हातातला चहाचा कप टी-पॉयवर ठेवून अपूर्वा त्याच्या समोर येऊन उभी राहिली. हाताची घडी घालून त्याच्याकडे एकटक बघत. अगदी शाळेतल्या एखाद्या कडक बाईसारखी. पार्थला तर तिच्या हातात एक अदृष्य छडीसुद्धा दिसू लागली.
घाबरून तो पटपट बोलू लागला, “एक… एक होती मैत्रिण… पण आता नाही… आजच… भांडण झाले… ब्रेक… ब्रेक-अप करून आलोय…”
एवढे बोलून पार्थने मान खाली घातली आणि अपूर्वा तिथून निघून जाण्याची वाट बघू लागला. त्याला एकट्याला शांत बसायचे होते आणि ही बाई त्याची तोंडी परीक्षा घ्यायला उभी होती.
अपूर्वा काहीतरी विचार करत तिथेच उभी होती. कंटाळून पार्थने सोफ्यावर पडलेल्या अवस्थेतच वर मान करून तिच्या चेहऱ्याकडे बघितले.
अपूर्वा फारशी उंच नव्हती पण आत्ता ती सोफ्याच्या एवढ्या जवळ उभी होती की पार्थला तिच्याशिवाय दुसरे काहीच दिसत नव्हते. जणू तिचा आकार वाढत वाढत ह्या खोली एवढा झाला होता.
शेवटी थोड्या वेळाने तिच्या हातांची घडी सुटली. अभ्यास करताना एखादी कठीण संकल्पना खूप वेळाने समजल्यावर जसे वाटेल तसे भाव तिच्या चेहर्‍यावर उमटले. स्वत:शीच काहीतरी ठरवून तिने मान हलवली.
अपूर्वाने आपला काळ्या फ्रेमचा चष्मा काढून नीट टी-पॉयवर ठेवला. मग हात डोक्यामागे नेत पोनीटेलचा रबर बॅन्ड काढून केस मोकळे केले. पार्थच्या चेहर्‍यावरून नजर न हटवता तिने सोफ्यापर्यंतचे दोन-तीन पावलांचे अंतर पार केले. एका पायाचा गुडघा सोफ्यावर झोपलेल्या पार्थच्या कंबरेजवळ टेकवत तिने दुसरा पाय अलगद उचलून त्याच्या पलीकडे टाकला.
काय होतेय ते समजायला पार्थला बराच वेळ लागला. पण अपूर्वाच्या शरीराचा भार त्याच्या मांड्यांवर जाणवला तसा तो वर सरकत उठू लागला. अपूर्वाने झटकन त्याच्या दोन्ही खांद्यांवर आपले हात ठेवत, त्याला खाली सोफ्यावर दाबून धरले. त्याच्या डोळ्यांमध्ये एकटक बघत जणू ती त्याच्यावर कसलीशी जादू करत होती.
आपल्या मांड्यांची पकड त्याच्या शरीरावर अजून घट्ट करत ती पुन्हा सरळ झाली. डावा हात उजवीकडे आणि उजवा हात डावीकडे कंबरेजवळ नेत तिने आपल्या ढवळ्या स्वेटर-कम-टी-शर्टच्या कडा मुठीत पकडल्या आणि एका झटक्यात डोक्यावरून उपसून तो अंगातून काढून बाजूला टाकला.
मानेला एक नाजूक झटका देत तिने अजून पोनीटेलच्या आकारात गोळा झालेले केस मोकळे केले आणि चेहर्‍यावर खोडकर हसू आणत ती पार्थकडे बघू लागली. पण पार्थची नजर केव्हाच तिच्या चेहर्‍यावरून खाली घसरली होती.
त्या किमान पाचपट मोठ्या ढवळ्या शर्टच्या आत अपूर्वाने काहीच घातले नव्हते. तिचे हापूस आंब्यांसारखे गच्च, कोवळे, टोकदार स्तन त्याच्या चेहर्‍यासमोर गर्वाने झुलत होते.
“चोख!!” पार्थने पूर्वी कधीही न ऐकलेल्या खणखणीत आवाजात अपूर्वा ओरडली. अशा बाबतीत पार्थला इशारा सुद्धा पुरेसा असायचा. इथे तर थेट परवानगी-कम-ऑर्डर मिळाली होती.
त्याने चेहरा किंचितसा उचलला आणि गपकन तिचा एक गोळा तोंडात घेतला. तिच्या कपड्यांवरून त्याला कधी आतल्या खजिन्याची कल्पनाच आली नव्हती. आत्ता सुद्धा अपूर्वा त्याच्या शरीरावर झुकल्यामुळे त्याचा अंदाज चुकला आणि तिच्या गोळ्याला तोंडात घेण्यासाठी तो धडपडू लागला.
संपूर्ण आ वासला तरी तिचा अर्धा सुद्धा स्तन त्याच्या तोंडात मावत नव्हता. मग त्याने जि‍भेने आणि दातांनी तिच्या कडक निप्पलला छेडायला सुरुवात केली.
पार्थने पुढच्या दातांनी निप्पल कचकन चावले, तसा अपूर्वाने जोरदार उसासा सोडला. आपला खालचा ओठ दातांनी चावत ती त्याच्या मांड्यांवर आपले शरीर घासू लागली. पण तिची नजर मात्र पार्थच्या हालचालींवर एकवटलेली होती.
पार्थ अधाशासारखा तिचे दोन्ही गोळे चोखत होता, दोन्ही निप्पल चावत होता. मध्येच त्याने आपले दोन्ही हात वर आणले आणि ते दोन्ही आंबे मुठीत गच्च धरत कचकचून पिळले.
अपूर्वा झटक्यात सरळ झाली आणि तिने खाडकन् त्याच्या थोबाडीत ठेवून दिली. एवढ्या जोरात की पार्थच्या गोऱ्या गालावर तिच्या बोटांचे वळ दिसू लागले.
“हात लावायला सांगितले का मी?” तिने रागाने ओरडून विचारले.
पार्थने घाबरून दोन्ही हात खाली घेतले आणि तिच्या पुढच्या आदेशाची वाट बघू लागला. आता अपूर्वा त्याच्याकडे गोड हसून बघत होती.
“छान! आता मी सांगेन तसे करत रहा.” असे म्हणून ती पुन्हा त्याच्या चेहर्‍यावर झुकली.
पार्थने पुन्हा तिच्या निप्पल्सवरून जीभ फिरवली आणि तिचे कडक पण लुसलुशीत गोळे पुन्हा चोखू लागला. जे काही चालले होते, त्याने पार्थ प्रचंड उत्तेजित होत होता. त्याची उत्तेजना त्याच्या जीन्समध्ये मावेनाशी झाली. त्याच्या कंबरे खालच्या भागातली चुळबुळ अपूर्वाच्या मांड्यांना जाणवली.
तिने पुढे झुकत आपला चेहरा त्याच्या कानापाशी नेला, त्याच्या कानाची पाळी दातांनी धरून ओढली आणि आपली वळवळणारी जीभ त्याच्या कानावरून फिरवत हळुवारपणे विचारले,
“तुझ्या छोटूला बाहेर यायचेय का?”
पार्थ कळवळून म्हणाला, “होय शोना… खूप दुखतेय गं…”
त्याचे बोलून व्हायच्या आधीच अपूर्वा मागे सरकली होती आणि… खाड!
या वेळी दुसर्‍या गालावर बोटांचे वळ उमटले. त्याच्या चेहर्‍याच्या अगदी जवळ चेहरा आणत ती किंचाळली, “माझं नाव ‘शोना’ नाही!”
आपली चूक लक्षात येऊन पार्थ पुटपुटला, “सॉरी… अपूर्वा…” पण तिच्या चेहर्‍यावरचे भाव तसेच राहलेले बघून त्याने डोके चालवले, “सॉरी, दिदी!! खूप त्रास होतोय… मा‍झ्या छोटूला मोकळे कर ना… दिद्दी…!!” शेवटच्या शब्दावर मुद्दाम भर देत तो बोलला.
त्याचा नेम अचूक लागला होता. अपूर्वाच्या चेहर्‍यावर पुन्हा हास्य उमटले आणि तिने आपले हात त्याच्या जीन्सकडे सरकवले. काही क्षणांतच त्याची जीन्स आणि अंडरपॅन्ट त्याच्या गुडघ्यांच्या खाली पोहोचली. सोफ्यावरून खाली उतरत अपूर्वाने आपली लेगिंग्ज काढून बाजूला टाकली.
त्याच्या लिंगाने हवेत मोकळा श्वास घेतला. लिंगाभोवतीचे जंगल चारी बाजूने घनदाट झाले होते. छोटूला बरेच दिवस कामधंदे नसल्याने त्याचा हजामतीकडे पार्थने दुर्लक्ष केले होते. सोफ्यावरून खाली उतरत अपूर्वाने आपली लेगिंग्ज काढून बाजूला टाकली.
तिची फिकट निळ्या रंगाची पॅन्टी तिच्या मांड्यांना त्रिकोणी आकारात आवळली होती. पार्थ सोफ्यावर पडलेल्या अवस्थेत तिचे अनपेक्षित सौंदर्य न्याहळत होता. तिचा बांधा कमनीय आणि रेखीव होता. तिच्या सावळ्या रंगाच्या छातीवरची दोन गडद काळी वर्तुळे आणि टरारून उभे राहिलेले दोन कडक मनुके अस्वस्थ करत होते.
हॉलमधल्या अंधुक प्रकाशात तिच्या छातीची आणि नितंबांची गोलाई जास्तच उठून दिसत होती. ह्या आयटम बॉम्बसोबत आपण एकाच फ्लॅटमध्ये पाच-सहा महिने राहतोय? आणि आपल्याला तिच्या खजिन्याची पुसटशी कल्पना सुद्धा आली नाही? आधीच माहिती असते तर पहिल्याच दिवसापासून? पण आपल्याला पूर्ण नागडे करून ही महाबया स्वत:ची चड्डी का काढत नाही? की मला उतरवण्यासाठी ठेवली असेल?
पार्थच्या विचारांची साखळी खळकन् तुटली अपूर्वाच्या बोटांच्या स्पर्शाने! तिने छताकडे तोंड करून उभ्या राहलेल्या त्याच्या कडक लिंगाभोवती आपली गुबगुबीत बोटे घट्ट दाबून धरली होती.
पार्थ आश्चर्याने उडलाच असता पण त्याच्या हालचालींवर बारीक नजर असलेल्या अपूर्वाने दुसरा हात त्याच्या छातीवर ठेवत त्याला सोफ्यावर दाबून ठेवला. आपली नखं त्याच्या छातीत रूतवत तिने पार्थच्या डोळ्यांत बघून प्रश्न विचारला, “मी याला चोखलेले आवडेल का तुला?”
दोन वेळा कानाखाली जाळ निघाल्यावर आता पार्थ सावध झाला होता. आपल्या आवाजात शक्य तितकी नम्रता आणि अजिजी आणत तो म्हणाला, “प्लीज दिदी.. माझं नशीबच थोर… तू चोख त्याला, पाहिजे तर खाऊन टाक… तुझ्या तोंडात शिरायला तो आसुसलाय दिदी… त्याला अजून नको तरसवू, दिद्दी…!!” पुन्हा शेवटच्या शब्दावर भर देत तो बोलला.
अपूर्वाने क्षणभर त्याच्याकडे प्रेमाने बघितले. मग त्याच्या कंबरेवर झुकत त्याच्या लिंगाची एक कडक पप्पी घेतली. आपल्या जि‍भेचे टोक त्या लिंगाच्या टोकावरून फिरवत त्याला छेडले.
त्या ओलसर स्पर्शाने आणि एकूण परिस्थितीजन्य उत्तेजनेने पार्थ कळवळला. “आह् ओह्…” असा पुसटसा उद्गार त्याच्या तोंडातून निसटला. त्याबरोबर अपूर्वाने आपले डोकं मागे घेतले आणि रागाने पार्थकडे बघितले, “तुला आवाज करायची परवानगी दिली का मी?”
