निकिता नेहमी मोठमोठ्या गप्पा मारायची. तिच्या म्हणे तीन तीन कंपन्या होत्या, सासुच्या नावाने मेडिकल ट्रस्ट होतं. सगळ्यांना माहिती होतं की ती फेकतेय पण कुणाला काही बोलता येत नव्हतं.
एक दिवस मी ठरवलं आता खरं काय ते शोधून काढायचंच. एक दिवस कामानिमित्त पुण्याला गेलेलो होतो. काम लवकरच उरकल्याने मोकळा वेळही होता. निकीताला फोन लावला.
“हां बोल प्रवीण!” तिने कॉल उचलला.
“काय चाललंय मालकीन बाई?”
“काही नाही; रूटीन. बोल ना. आज कसा कॉल केलास?”
“अगं एक काम होतं; प्रोजेक्ट आहे तुझ्यासाठी. माझा बिजनस बऱ्यापैकी मोठा आणि डायव्हर्स झालाय. साईट लॉन्च करायची आहे.”
“हो. पाहते तुझ्या जाहिराती टीव्हीवर.”
“भेटु शकतो का आपण आत्ता?”
“अरे आज ऑफ आहे माझा. घरी आहे मी.”
“मला आज परत जावं लागेल परत लवकर ट्रिप नाही माझी. मग तुम्हालाच कोल्हापुरला यावं लागेल.”
“अम्म! तू घरी येतोस का? आपण घरीच बसु.” तिला एवढा मोठा प्रोजेक्ट हातचा जाऊ द्यायचा नव्हता.
“ओके! अड्रेस सेंड कर.”
“ओके.”
“ठेवू मग? भेटु थोड्या वेळात!”
“ओके सी यू.”
कॉल संपला. लगेच तिचा एसएमएस आला. मी गाडी काढली आणि निघालो. दुपारचा वेळ असल्याने ट्रॅफिक नव्हतंच. वीस मिनिटांत तिच्या बिल्डिंगच्या पार्किंगमध्ये पोचलो. लिफ्टने वर जाऊन तिच्या फ्लॅटची बेल दाबली. तिने दार उघडलं.
“तू आलास? मला वाटलं नेहमीप्रमाणे तुझं काहीतरी काम निघेल आणि तू येणार नाहीस.” ती हसत म्हणाली.
मी आत जाऊन सोफ्यावर बसलो. ती आत गेली. तिचं घर नीटनेटकं होतं. पण खूप श्रीमंतीच्या खुणा नव्हत्या. ती पाणी घेऊन आली.
“कसं चाललंय?” ती
“मजेत! तू काय म्हणतेस?” पाणी घेत म्हणालो.
“अरे मस्त! परेश गेलाय बंगलोरला एका प्रोजेक्टसाठी.”
“सासरे?”
“ते मुंबईला गेलेत.”
तिने सफेद रंगाचा टाइट पंजाबी टॉप घातला होता आणि ब्राइट ब्राऊन लेग्गिंग! तिच्या टॉपचा गळा रुंद आणि बराच खोल होता. तिने फक्त सिंगल मंगळसूत्र घातलं होतं आणि दुपट्टा नव्हताच. तिचे उरोज भरलेले होते. कडेने तिच्या उरोजांचा दाब तिच्या मांसल दंडावर पडला होता.
तिच्या दंडाच्या मधे त्यांना जागा पुरत नसल्यामुळे दाबाने तिची स्तनरेषा आणखी गडद झाली होती. तिच्या टॉपच्या तिरक्या छोट्या बाह्या तिच्या दंडात जाम रुतल्या होत्या. तिने तिचे केस डाव्या खांद्यावरुन पिळुन पुढे सोडले होते त्यामुळे तिचा मांसल उजवा खांदा उघडा पडला होता.
ती थोडीशी जाड झाली होती. तिच्या पोटावर किंचितशी वळी पडली होती. तिच्या मांड्या आधिपासूनच गुबगुबीत होत्या त्यावरही अजुन मांस चढले होते. सोफ्याच्या दाबाने त्या आणखीच मोठ्या दिसत होत्या. लेग्गिंग इतके घट्ट होते की, त्यावर एकही सुरकुती नव्हती. तिचे गुडघे एकदम बारीक आणि नडग्या गुबगुबीत!
“बर तुला डोमेन नेम कोणतं हवं आहे?” माझी तंद्री भंग पावली.
“मला त्यातलं काही कळत नाही. तुला जसं वाटेल तसं कर. ‘न्यूएस्ट, ब्राइटेस्ट आणि बेस्टेस्ट’ व्हायला हवं. पैशाचा विचार करू नको. अगदी तुझ्या कंपनीत त्यासाठी कॅपिटल इन्वेस्टमेंट करावी लागत असेल तरी चालेल.” मी बोललो.
“मला थोडा अभ्यास करावा लागेल तुझ्या ऑपरेशन्सचा!” ती.
मी माझ्या बॅगमधून बुकलेट्स काढून टेबलवर ठेवले. ती त्यातलं एक बुकलेट उचलायला वाकली आणि मला तिच्या टॉपच्या गळ्यातुन तिची स्तनरेषा अगदी शेवटपर्यंत दिसली अगदी तिच्या स्तनाच्या मधून तिच्या ब्राचा तळही दिसला.
“एवढं सारं मला वाचून काढावं लागेल वेळ लागेल. अजुन मीटिंग्स घ्यावी लागतील.” ती बुकलेट्स चाळत म्हणाली.
“चालेल. निघू का मग मी आता. तुझी काम असतील.”
“कुठे जातोस लगेच. पहिल्यांदा आलायस जेवण करू गप्पा मारू थोड्या.”
मी आलो होतो वेगळ्याच कारणाने आणि घडत होतं भलतंच. असंही काही काम नव्हतं तेव्हा विचार केला थांबावं.
“ठीक आहे. पण जेवण वगैरे नको. पिज़्ज़ा मागवूया; तेवढ़्याच दोन गप्पा जास्त होतील.” असं म्हणत मी फूडपांडाला आर्डर दिलीसुद्धा.
शाळेतल्या, इकडच्या तिकडच्या गप्पा चालू झाल्या. ती अधुन मधून फेकत होतीच. पण माझं लक्ष तिच्या शरीरावरच होतं. केसांपासून पायाच्या नखांपर्यंत मी तिला पुनः पुन्हा न्याहाळत होतो. असं वाटत होतं तिच्या अंगावर अक्षरशः झेपच घ्यावी.
“मी दुपट्टा घेऊ का?” ती अचानक बोलली.
“म्हणजे? मी.. मला कळलं नाही?” मी दचकलोच.
“किती हावरट नजरेने बघतोयस, प्रवीण?” ती हसत म्हणाली.
“सॉरी. रिअली सॉरी! पण खरंच तू खूप सुंदर आहेस! प्लीज टेक इट ऍस अ कॉम्प्लीमेंट!” मी मान खाली घालत बोललो.
“एवढा सीरियस नको होऊस रे. मस्करी केली. उलट बरं वाटलं! अजुन माझी वैलिडिटी संपली नाही म्हणायची.” ती खिदळली.
“नाही पण असं डिसेंट वाटत नाही ना.”
“राहु दे हां. तू नको सांगुस डेसेंसिबद्दल.”
मी तिच्याकडे रोखून पाहिले आणि दोन मिनिट स्तब्धता पसरली आणि अचानक आम्ही दोघेही खळखळून हसु लागलो.
“पण खरंच तू आता हॉट झाली आहेस.” मी हसतच म्हणालो.
“म्हणजे आधी नव्हते का हॉट?”
“होतीस न! पण आता अजुन जास्त झालीयेस.”
“हो का? अजुन?”
“काही नाही अजुन. आता जरा अति व्हायला लागलय!”
“हे अति? अरे मला वाटलं तू जरा फॉरवर्ड असशील.”
“तुझी फॉरवर्डची डेफिनिशन माहिती नाहिये ना मला त्यामुळे तुला तसं वाटतंय.”
“स्मार्ट! स्मार्टनेस अ मेजर टर्न ऑन फॉर मी हां!” ती खिदळली.
“एंड धिस इन्व्हायटिंग कन्वर्सेशन इस फार मोर दयँ अ मेजर टर्न ऑन फॉर मी.”
“बास हां बास आता!”
“काही करायच्या आधीच बास बास करायला लागलीस तू तर. टू सोबर गर्ल!”
“जसं काही तू काय करणारच आहेस!” ती डोळ्यात डोळे घालून बोलली.
“डोंट ट्राय मी गर्ल. इट हस ऑफन कॉस्टेड ट्रेमेन्डौस टू पीपल हु हॅव ट्राइड इट!”
मी ही तिच्या नजरेत नजर गाडली. तिच्या चेहऱ्यावरचे हावभाव बदलले. तिचा श्वास फुलला. तिचे भारदस्त उरोज वरखाली होऊ लागले.
“डोंट इवन ट्राय टू स्केअर मी.” ती थरथरत्या स्वरात बोलली.
“यू आर ऑलरेडी स्केर्ड माय डिअर!” मी उठून तिच्या शेजारी बसलो.
“डू यू रियली वांट टू ट्राय हाउ फॉरवर्ड आय ऍम?” मी तिचा मांसल हात हातात घेऊन हलकेच दाबत विचारलं.
“प्रवीण!” एवढेच बोलून तिने तिची मान खाली घातली.
तिनेही नकळत माझा हात अगदी एका क्षणासाठी हलकेच दाबला.
“निकिता!” मी तिचा हात घट्ट पकडत म्हटलं. ती शहारली. मी तिचा हात सोडला आणि मोठमोठ्याने हसु लागलो.
“घाबरलीस ना? आता कळलं तू किती फॉरवर्ड आहेस ते!” मी हसत म्हणालो.
“माझा जीवच गेला होता. मला वाटलं…” एवढं बोलून ती बेडरूममध्ये पळाली.
मी तिच्या मागे बेडरूममध्ये गेलो.
“काय वाटलं तुला निकिता?” मी तिच्या आरश्यातल्या प्रतिबिंबाकडे पाहत बोललो.
ती काहीच बोलली नाही. तिच्या टॉपची पाठही खूप खोल होती. तिची गव्हाळ रुंद आणि मांसल पाठ मला खुणावु लागली होती. काहीतरी भलतंच कारण होतं इथे येण्यामागे आणि आता काहीतरी भलतंच होण्याच्या शक्यता निर्माण झाल्या होत्या.
तिचा रुंद खांदा, तिची मऊ पाठ, तिचे मांसल दंड, तिच्या गुबगुबीत मांड्या, तिच्या भरलेल्या नडग्या, तिचे अखीव नितंब, तिची वळणदार कंबर आणि तिच्या श्वासाच्या तालावर वरखाली होणाऱ्या तिच्या भारदस्त उरोजांचे आरशातील प्रतिबिंब. सगळंच खूप सुंदर आणि इन्वहायटिंग होतं.
“काय वाटलं निकिता तुला?” मी पुन्हा एकदा विचारलं
“मला वाटलं…”असं म्हणून तिने मान खाली घातली.
