काय सेक्सी दिसत होती, माझी बहीण!! पहिल्यापेक्षा आता ती अंगाने भरलेली वाटत होती. तिला असे पाहून बऱ्याच दिवसांनी माझ्या मनात तिच्याबद्दल वासनामय विचार आले.
एकतर गेले चार महिने माझी बायको माझ्याजवळ नव्हती त्यामुळे मी उपाशी होतो. काही वेळा हस्तमैथुन वगैरे करून मी माझी कामवासना शमवत होतो पण त्याने ती मजा येत नव्हती जी खऱ्या मिलनात असते. तेव्हा माझ्या बहिणीला अशा अवस्थेत बघून मी उत्तेजित व्हायला लागलो.
काही पावले पुढे गेल्यानंतर तिने वळून मागे बघितले. ह्या पोजमध्ये मला तिच्या छातीचे उभार साईडने पुरेपूर दिसले. न राहवून माझी नजर तिच्या छातीच्या उभारावर खिळली. पटकन मी भानावर आलो. माझी नजर वर सरकली व आमची नजरानजर झाली. तिच्या चेहर्यावर गूढ हास्य होते. माझ्याकडे बघून तसे हसत ती पुन्हा वळली आणि आत निघून गेली.
मी हपापलेल्या नजरेने श्वेताताईच्या छातीकडे बघत होतो त्याचे तिला काही वाटले नाही? उलट ती हसत होती हे पाहून मला थोडे आश्चर्य वाटले! माझ्या डोळ्यात कामवासनेचे भाव तिला नक्कीच दिसले असणार तरी तिला त्याचे काही वाटले नाही? असल्या विचाराने मी थोडा गोंधळात पडलो.
तेवढ्यात आकाश बाहेर आला व माझ्याशी बोलू लागला तेव्हा माझ्या डोक्यातून ते विचार निघून गेले. काही वेळानंतर श्वेताताई त्याच्यासाठी पोहे घेऊन बाहेर आली. मग आम्ही तिघेही पोहे खात दिवसभर काय करायचे याबद्दल बोलू लागलो.
श्वेताताईचा पदर अजूनही तिच्या दोन्ही उभारांच्या मध्ये होता व ती माझ्या समोरच बसलेली असल्यामुळे मध्ये मध्ये माझे लक्ष तिच्या उभारांकडे जात होते. ती जणू मी त्या गावची नाहीच अशा आविर्भावात वागत होती व जराही आपला पदर नीटनेटका करत नव्हती. ती आपल्या कपड्याचा बाबतीत इतकी निष्काळजी कधीच नव्हती. पण आत्ता ती तशी वागत होती म्हणून मला आश्चर्य वाटत होते. त्या दिवशीचा प्रोग्राम ठरवून आम्ही उठलो.
मग तो दिवस आणि दिवाळीचे पुढचे दोन-तीन दिवस आम्ही अगदी मजा करत घालवले. आम्ही बाहेर फिरायला गेलो, सिनेमा पाहायला गेलो. शॉपींग करायला गेलो, वेगवेगळ्या रेस्टॉरंटमध्ये जेवायला गेलो. अगदी आमच्या कॉलेजच्या दिवसांत जसे आम्ही मजा करायचो तसे आम्ही एंजॉय करत होतो.
बऱ्याच दिवसांनी मी त्या दोघांना अशा चांगल्या मूडमध्ये पाहत होतो तेव्हा मीही जाम खूश होतो. फक्त एकच बदल मला प्रकर्षाने जाणवत होता. तो म्हणजे श्वेताताईचे वागणे. अंगात घातलेल्या कपड्याच्या बाबतीत श्वेताताई जास्तच निष्काळजी वागत होती व भरपूर अंगप्रदर्शन करत होती.
आम्ही तिघे एकत्र वावरत असताना बऱ्याचदा ती माझ्या अंगचटीला यायची. तिच्या गुबगुबीत शरीराचे, भरीव नितंबांचे, मांसल उभाराचे नकळत स्पर्शसुख मला सतत मिळत होते. भाऊ असलो तरी शेवटी मीही पुरुष होतो. तिच्या ह्या अंगप्रदर्शनाने आणि स्पर्शसुखाने मीही चाळवत होते, कामोत्तेजित होत होतो.
बरे ह्या सगळ्या गोष्टी आकाशच्या समोर चालायच्या आणि नक्कीच त्याच्याही लक्षात आलेल्या असणार पण त्यालाही त्या बाबतीत काही वाटत नव्हते की तो तिला काही बोलत नव्हता. तेव्हा त्या दोघांचे काय चालले आहे आणि नक्की त्यांच्या मनात काय आहे याचा मला उलगडा होत नव्हता. त्याचा उलगडा मला भाऊबिजेच्या रात्री झाला.
भाऊबिजेच्या दिवशी सकाळी मी श्वेताताईला विचारले की तिला ह्या वेळी भाऊबिजेला काय हवे तेव्हा ती चक्क लाजली! लाजत लाजत तिने आकाशकडे बघितले व उठून आपल्या रूममध्ये निघून गेली.
तिला लाजायला काय झाले हे मला कळेना. बरे लाजून ती का निघून गेली हेही मला कळेना तेव्हा मी प्रश्नार्थक मुद्रेने आकाशकडे बघायला लागलो. माझी गोंधळलेली अवस्था त्याच्या लक्षात आली. तेव्हा तो मला म्हणाला,
“अरे फॉरमॅलीटी म्हणून तिला तू काहीही घे. साडी वगैरे. पण त्याच्या व्यतिरिक्त तिला काही हवंय तुझ्याकडून! तिला म्हणजे मलाही! आम्हा दोघांनाही!!”
“दोघांनाही? काय हवंय रे? मला परवडेल ना?” मी हसून त्याला विचारले.
“तसे तर तुला परवडण्यासारखे आहे ते. मी तुला रात्री सांगेन ते.” आकाशने हसत म्हटले.
“रात्री का? आत्ता का नाही सांगत? म्हणजे आपण बाहेर गेल्यावर मला घेता येईल ते.” मी तिला म्हटले.
“ती बाहेर घेण्यासारखी गोष्ट नाही आहे.”
“अच्छा! काय बरे हवे तुम्हाला?” मी उत्सुकतेने आकाशला विचारले.
“थोडा धीर धर. रात्री तुला समजेलच.” असे बोलून आकाश उठला.
मग त्या दिवशी आम्ही मार्केटमध्ये गेल्यावर मी श्वेताताईला साडी घेतली. मी नको नको म्हणत होतो तरी त्यांनी मला एक ड्रेस आणि जयाला एक साडी घेतली. मग रात्री भाऊबिजेच्या ओवाळणीला मी श्वेताताईला ती घेतलेली साडी दिली.
भाऊबिजेच्या त्या संध्याकाळी श्वेताताईने राणी कलरची शिफॉनची साडी घातली होती. साडी तिने अगदी चापून चोपून नेसली होती व साडी तलम असल्यामुळे तिचे अंग न अंग त्यातून उठून दिसत होते. ती मला वाकून ओवाळताना माझे लक्ष तिच्या ब्लाउजच्या घळीत वारंवार जात होते.
ओवाळणीच्या शेवटी आपल्या हाताने मला मिठाई भरवताना मिश्किलपणे हसत तिने अख्खा तुकडा माझ्या तोंडात कोंबला. मिठाईचा शेवटचा भाग माझ्या तोंडात भरवताना तिची मुलायम बोटे माझ्या ओठांवर रेंगाळल्या सारखी मला भासली.
भाऊबिजेच्या आजच्या दिवशी तरी माझ्या मनात तिच्याबद्दल वासनामय विचार यायला नाही पाहिजेत पण ती दिसतच इतकी सेक्सी होती की माझा नाईलाज होता व मी उत्तेजित होत होतो. मोठ्या मुश्किलीने मी माझ्यावर ताबा ठेवत होतो.
मग त्या रात्री आम्ही जेवण झाल्यानंतर हॉलमध्ये टीव्ही पाहत, गप्पा मारत बसलो होतो. त्यांना माझ्याकडून भाऊबिजेला काहीतरी खास हवे होते त्याबद्दल कधी विषय निघतो याची मी वाट पाहत होतो.
थोड्या वेळानंतर श्वेताताई आणि आकाशच्या नजेरेने काही खाणाखुणा झाल्या. मग श्वेताताई झोपायला जात असे सांगून उठली. मला गुड नाईट करत ती आपल्या रूममध्ये निघून गेली. ती गेल्यानंतर साधारण दहा मिनिटानंतर आकाश माझ्याशी बोलू लागला. त्याचा चेहरा मला गंभीर वाटला.
“समीर, मी काय सांगतोय ते तू पहिले नीट ऐकून घे. तुझे प्रश्न आणि शंका तू मला माझे बोलणे झाल्यावर विचार.” गंभीर आवाजात त्याने बोलायला सुरुवात केली, “तुला तर माहीत आहे श्वेता मला पहिल्यापासून आवडते आणि मी तिच्यावर फार फार प्रेम करतो. म्हणूनच मी तिच्याबरोबर लग्न केले आणि तिच्याबरोबर मी अगदी आनंदी आणि सुखी आहे. तीही माझ्याबरोबर अगदी सुखी आहे.
“आमच्यात एकच प्रॉब्लेम आहे. तो म्हणजे मूल. आम्ही बरेच प्रयत्न केले पण आम्हाला मूल होत नाही आहे. आम्ही दोघांनीही बऱ्याचदा वेगवेगळ्या डॉक्टरकडे जाऊन चेकींगही केले आहे.
“समीर, एक गोष्ट तुला मी आत्ता सांगत आहे जी मी तुला आधी कधी सांगितली नाही. बहुतेक सगळ्या डॉक्टरांच्या रिपोर्टमध्ये हे सिद्ध झाले आहे की मी मूल देण्यास सक्षम नाही.” आकाशने शांतपणे मला सांगितले.
“काय? काय सांगतोस काय तू, आकाश?” मी आश्चर्याने त्याच्याकडे बघत विचारले.
“हो! हे अगदी खरे आहे. माझ्या वीर्याची टेस्ट केल्यानंतर हे प्रूव्ह झाले आहे की त्यात स्पर्मची कमी आहे. ज्याने श्वेता प्रेग्नंट राहू शकत नाही. खरे तर पहिल्या एक-दोन डॉक्टरांनी तसे सांगितल्यावर माझी खात्री झाली होती पण श्वेताला ते पटत नव्हते तेव्हा तिचे मन न मोडता आम्ही बऱ्याच स्पेशॅलीस्ट डॉक्टरांकडे गेलो. सगळीकडून हाच रिपोर्ट आला तेव्हा तिचीही खात्री पटली.
“आधी आधी ती थोडी नाराज झाली पण नंतर तिने स्वत:ला सावरले. ‘मूल होत नाही तर काय झाले. आपण असेच आनंदात राहू’, असे ती मला म्हणाली. जरी ती आनंदी असल्यासारखी वागत होती तरी मला माहीत होते की मनातून ती फार दु:खी होती.
“आम्ही मूल दत्तक घ्यायचा विचार केला पण जे मूल आपण दत्तक घेऊ ते कसे निघेल सांगता येत नाही. म्हणजे त्याचे खरे आई-बाप जसे असतील तसे गुण मुलामध्ये येतात वगैरे. तेव्हा आम्ही तो पर्याय सोडून दिला.
“सगळ्या ऑप्शनचा विचार केल्यानंतर आम्ही सॉरोगेटेड मदर या ऑप्शनवर आलो. तुला या ऑप्शनबद्दल माहिती असेलच. पण हा ऑप्शन अशा परिस्थितीत करता येतो की जेव्हा स्त्री प्रेग्नंट राहण्यास कॅपेबल नसते व तिच्या पुरुषाचे शुक्राणू कृत्रिमरित्या दुसर्या स्त्रीच्या गर्भात सोडले जातात व ती गरोदर राहते.
“पण आमची परिस्थिती उलटी आहे. श्वेता गरोदर राहण्यास कॅपेबल आहे पण माझे शुक्राणू त्यासाठी कॅपेबल नाहीत. तेव्हा त्यातील दुसरा ऑप्शन असा होता की इतर कोणाचे शुक्राणू कृत्रिमरित्या तिच्या गर्भात सोडून तिला गरोदर करणे. अशी व्यवस्था मेडीकल ट्रिटमेंटमध्ये आहे. तेव्हा त्या बाबतीत आम्ही खूप गंभीरपणे विचार केला, तेव्हा यातही एक प्रॉब्लेम होता.
“ज्या पुरुषाचे शुक्राणू उपलब्ध आहेत तो पुरुष कसा असेल कोण जाणे? म्हणजे त्या पुरुषाचे गुण, स्वभाव याचा अंश त्या शुक्राणूत असणार आणि ते चांगले असले तर ठीक नाहीतर होणारी संतान त्याच्या गुणासारखीच निघेल. तेव्हा आम्ही असा विचार केला की आपण अशा पुरुषाचे शुक्राणू घेऊ की ज्याला आपण ओळखतो. ज्याचे गुण, स्वभाव आपल्याला माहीत आहे.”
येथपर्यंतचे आकाशचे बोलणे मी गंभीरपणे ऐकत होतो. जेव्हा त्याची शेवटची दोन वाक्ये मी ऐकली तेव्हा मी सावध झालो. त्या वाक्यांवरून मला थोडी हिंट मिळाली आणि मी अवाक झालो. मी त्याला डिस्टर्ब केले नाही व त्याचे बोलणे पुढे ऐकू लागलो.
“तेव्हा असा पुरुष कोण असेल याचा विचार केल्यानंतर एकाच पुरुषाचे नाव आमच्या डोळ्यासमोर उभे राहिले. तो पुरुष म्हणजे तू, समीर.”
“काय??” मी जागीच स्तब्ध झालो! आकाश काय बोलला हे मला कळलेच नाही. माझ्या ऐकण्यात काही गडबड तर झाली नाही ना असे वाटून मी त्याला विचारले, ”कोण म्हणालास तू?”
“तू बरोबर ऐकलेस, समीर,” आकाश शांतपणे म्हणाला, ”तुला आम्ही अगदी चांगले ओळखतो. तुझा स्वभाव, गुण आम्हाला पुरेपूर माहीत आहे. तेव्हा तू जर आम्हाला तुझ्या वीर्यातील शुक्राणू डोनेट केलेस तर तुझ्यासारखी संतान आम्हाला होईल.”
“काय बोलतोस तू हे, आकाश?” त्याच्या मागणीने मी गडबडलो. त्याला काय उत्तर द्यावे हे मला कळेना. कसेबसे मी म्हटले, ”शुक्राणू डोनेट करणे वगैरे ठीक आहे. पण मी कोणाला डोनेट करतोय? माझ्या बहिणीला? हे बरोबर आहे का?”
“त्यात काय वाईट आहे? इतर कोणा अनोळखी पुरुषाऐवजी आम्ही तुझ्याकडून ते घेत आहोत.”
“आणि श्वेताताईबद्दल काय? तिला मान्य आहे हे?” मी आश्चर्याने त्याला विचारले.
“हो! तिची काही हरकत नाही त्याबाबतीत.” आकाशने उत्तर दिले.
“काय सांगतोस तू, आकाश? तिला मान्य आहे हे?” माझा माझ्या कानावर विश्वास बसत नव्हता.
“हो! तू जर आम्हाला मदत करण्यास तयार असशील तर तिची काहीही हरकत नाही. तेव्हा आता तू तुझा निर्णय सांग.”
त्याच्या प्रश्नाने मी गोंधळात पडलो. त्याला काय उत्तर द्यावे हे मला कळेना. मी थोडावेळ विचार करत राहिलो. सगळा विचार केल्यानंतर मी या निष्कर्षावर आलो की एका चांगल्या गोष्टीला माझी मदत होत आहे ना तर काय हरकत आहे? माझ्यामुळे आकाशला, श्वेताताईला जीवनातला सगळ्यात मोठा आनंद मिळेल.
बरे ते दोघे कोणी परके नाहीत. एक तर माझी सख्खी बहीण आहे आणि दुसरा माझा जिवलग मित्र. मग त्यांना माझ्याकडून काही सुख मिळतेय तर का नाही द्यावे? तेव्हा मी त्याचे म्हणणे मान्य करायचे ठरवले.
