“केळी घ्याऽऽ केळीऽऽ”
आजपण रोजच्या सारखा केळीवालीचा आवाच घराच्या दारावर ऐकू आला. माझी बायको रोजच्या प्रमाणे दार उघडेल असं गृहीत धरून मी गप्प बसलो. पण बाईसाहेबांची काहीच हालचाल दिसेना म्हणून तिला मी हाक मारणार तेवढ्यात आठवलं की ती १५ दिवसासाठी माहेरी गेली आहे.
खरं म्हणजे बायको घरी येणार्‍या सर्व फेरीवाल्यांबरोबर घासाघाशी करून सामान विकत घेत होती. मला ते कधी जमलं नाही. माझी अंघोळ नुकतीच झाली होती व मी फक्त अंगावर टॉवेल गुंडाळला होता. आज आपणच दार उघडणं भाग आहे असा विचार केला व घराचं दार उघडलं.
दार उघडताच समोर एक पस्तीशीतली खेडवळ बाई डोक्यावर केळीनी भरलेली बुटी घेऊन उभी होती. मी तिचं रुप लावण्य बघून तिला मी सकाळी सकाळी आल्याबदल रागवायचं विसरून गेलो. थोडा वेळ मी तिच्याकडे बघत राहिलो. मी तंद्रींतून जागा झालो तिच्या त्या मधुर आवाजाने.
“साहेब, बाईसाहेबांना बोलवा. त्यांना म्हणावं केळीवाली आली आहे.”
“ती १५ दिवसांसाठी माहेरी गेली आहे. काय पाहिजे होतं तुला?”
“अहो बाईसाहेब दर खेपेला केळी विकत घेतात माझ्याकडून.”
“बाईसाहेब घेत असतील, पण मला नकोत.”
“साहेब माल तरी बघा. मग ठरवा केळी घ्यायची की नाही. तुम्हाला असली लांब, जाड व रसाळ केळी शोधूनही मिळणार नाहीत.”
मला जर माहीत असतं की दारावर येणारी केळीवाली एक यौवनानी टंच भरलेली बाई आहे तर मी रोजच लवकर उठून केळी विकत घेण्यासाठी ती यायची तासन् तास वाट बघितली असती. आज अनायास ती संधी चालून आली होती. मी तिला कसंतरी करून रेंगाळत ठेवायचा निश्चय केला.
“अगं अगोदर आत ये. लोकांनी जर मला तुझ्यासमोर असा अर्धा नागडा उभा पाहिला तर काय म्हणतील?”
मी तिला घरात घेतलं व दार बंद केलं.
“आता कोणीही आपल्याला त्रास देणार नाही. तू आता निवांतपणे तुझी केळी दाखव.”
तिला माझ्या बोलण्यातला चावटपणा कळाला.
“माझी केळी असती तर दाखवली असती. सध्या तरी ह्या बुटीतली केळी बघा.”
“अगं मग दाखव की.”
“दाखवते पण अगोदर डोक्यावरची बुटी खाली उतरवायला मदत करा.”
मी तिच्या जवळ गेलो. जवळ जाताच माझ्या नाकात तिच्या घामेजलेल्या अंगाचा गंध शिरला. मी तिच्या ह्या गंधाने उत्तेजित झालो व माझा पोपट टॉवेलमध्ये फडफडू लागला. मी तिकडे दुर्लक्ष करून तिच्या बुटीला डोक्यावरून उतरवण्यासाठी बुटीला हात लावला आणि माझा हात नेमका तिच्या हातावर पडला.
हातांचा स्पर्श होताच दोघांच्या अंगातून वि‍जेचा प्रवाह संचारला असा भास झाला. तिने काही क्षण माझ्याकडे पाहिलं व काही न बोलता डोक्यावरची बुटी खाली ठेवत ती बसली. ती बसत असताना तिच्या अंगावरचा पदर सरकला आणि मला तिच्या चोळीत दडलेल्या उरोजांचं थोडं का होईना दर्शन झालं.
तिची चोळी साध्या कापडाची व जुन्या पद्धतीची होती. चोळी समोरच्या बाजूने उघडत होती. चोळीच्या कापडाने केळीवालीचं अंग बटणांच्या व काजव्यांच्या मदतीने झाकलं होतं. बटण व काजव्यात बरोबर मेळ नसल्यामुळे व चोळी अंगाला घट्ट होत असल्यामुळे, दोन बटणांच्या मध्ये चोळीचं कापड ताणलं जाऊन त्यामध्ये भेग निर्माण झाली होती.
त्या भेगेतून मला तिच्या उरोजांचं दर्शन घडत होतं. डोळ्यासमोर दिसणार्‍या देखाव्याने मी असा अंदाज लावला की तिचे उरोज तिच्या सडपातळ देहाच्या मानाने जास्तच मांसल, भरीव व घट्ट असावेत.
तिने केळीवर झाकलेलं कापड बाजूला केलं आणि बुटीतली केळी दाखवली. माझ्या मनात आलं की तिला सांगावं, ‘मला केळी नकोत. मला तुझ्या चोळीच्या मागे दडलेले आंबे हवेत.’
मी केळी बघण्यासाठी खाली वाकलो. खाली वाकताच मला तिच्या चोळीतल्या उरोजांचं जवळून दर्शन झालं. तिनं माझी नजर कुठे आहे हे हेरलं. तिनं माझ्याकडे एक क्षण बघितलं आणि बुटीत हात घालून त्यातलं एक केळं बाहेर काढलं. तिनं केळ्यावर हात फिरवत माझ्या पुढे धरलं.
“साहेब अशी केळी तुम्हाला शोधून सुद्धा सापडणार नाहीत. लांब, जाड अन चवीला गोड.”
“अगं नुसतं सांगून काय उपयोग? चव बघायसाठी केळं दिलंस तर त्याची गोडी कळेल.”
“बाईसाहेब रोजच्या गिर्‍हाईक आहेत. मी तुम्हाला एक केळं दिलं तर माझं काहीच बिघडणार नाही. थांबा मीच केळं सोलून देते तुम्हाला.”
असं म्हणत तिने केळं अर्धवट सोललं.
ती ज्या प्रकारे केळं हाताळत व सोलत होती, बघणाऱ्याला असं वाटावं की ती केळं नाही कुणाचं लिंग हाताळत आहे. तिनं अर्धं सोललेलं केळं माझ्या हाती दिलं. मी केळाचा वरचा भाग दातांनी चावून तोडला व उरलेला भाग सालीसकट तिला परत केला.
“साहेब, पूर्ण केळं तुमच्यासाठीच आहे.”
“अगं चव बघण्यासाठी थोडंच पुरे. तू उरलेलं केळं खा.”
तिने उरलेलं केळं सोललं व त्याला सालीच्या देठापाशी धरून तोंडात घेऊन चोखू लागली व चोखलेला भाग दातांनी तोडून खात होती. तिची केळं खाण्याची ही पद्धत बघून असं वाटलं की केळीच्या जागी माझा पोपट असता तर काय मजा आली असती. केळी खरंच गोड व उत्तम प्रतीची होती.
“कशी दिली केळी?”
“दोन रुपयाला एक.”
“दोन रुपये जास्त झाले. केळीपण तेवढी चांगली नाहीत. आठ आण्याला देत असशील तर घेतो.”
“साहेब आठ आणे फारच कमी झाले. मी दीड रुपयापेक्षा कमी किंमतीला देणार नाही.”
“केळ चवीला गोड आहे पण किंमत जरा जास्तच आहे. शेवटी कितीला देतेस हे सांग.”
“साहेब, तुम्ही जोर देताय म्हणून मी तुम्हाला केळी एक रुपयाला एक देईन.”
“आता कसं दोघांच्या फायद्याच बोललीस. अगं गिर्‍हाईक बघून किंमत सांगावी आणि हो तुला एक विचारू का?”
“सांगण्यासारखं असेल तर विचारा.”
“तुझं नाव काय?”
“मैना.”
“वा तुझं केळं गोड, तुझं नाव गोड. काय गं तूपण तुझ्या नावाप्रमाणे गोड आहेस का?”
ती लाजली. मी हे सगळे बोलत असताना माझी नजर सतत तिच्या चोळीतून डोकावणार्‍या उरोजांवर होती. तसंच मी टॉवेल गुंडाळला असल्यामुळे माझा लवडा उत्तेजित होऊन उड्या मारत होता. उड्या मारताना तो कधीतरी टॉवेलच्या बाहेर डोकं काढायचा. मैनाचं लक्ष माझ्याशी बोलताना सतत त्याच्यावर असायचं. मी तिची फिरकी घ्यायला म्हणालो,
“मी तुला ह्याच्याहून लांब, जाड व चवीला गोड केळं दाखवतो. तू त्या केळाची किंमत काय लावतेस बघूया.” असं म्हणत तिला काही कळायच्या आत माझ्या अंगावरचा टॉवेल सोडला व माझ्या लिंगाचं दर्शन तिला घडवून दिलं.
“हा काय चावटपणा? बाईसाहेब आल्या की सांगते मी त्यांना तुम्ही केळी विकत घ्यायच्या नावाखाली काय काय करता ते.”
“बाईसाहेब आल्यावर काय सांगायचं ते सांग, पण अगोदर हे केळं कितीला विकत घेतीस हे सांग आणि हो माझ्याकडे हेच एक केळ आहे. दुसरं नाही. आणि तेपण खरं, खोट नाही. पाहिजे तर तपासून बघ.”
“मी केळाची किंमत केळं बघून ठरवत नाही. मी निवडलेल्या केळाला अनेक परीक्षेतून उत्तीर्ण व्हावं लागतंय. त्या परीक्षेत केळं उत्तीर्ण झालं तरच मी त्याची किंमत लावते.”
“तुला काय करायचं आहे ते कर पण माझ्या केळाची किंमत सांग.”
ती माझं लिंग हातात घेऊन त्याच्याशी खेळू लागली. माझं लिंग तिच्या हातांचा स्पर्श होताच ताट होऊन उभं झालं. मैना माझ्या लिंगाला जेवढं जमेल तेवढं पेटवायचा प्रयत्न करत होती. ती त्याला कधी कधी मुठीत घट्ट आवळायची तर कधी कधी प्रेमाने चापट मारायची. मी माझ्या लिंगाला कसंतरी करून ताब्यात ठेवलं. नाहीतर त्याने केव्हाच अश्रु गाळले असते.
थोडा वेळ मैना लिंगाशी खेळली व नंतर त्याच्या खाली लोंबणार्‍्या गोट्यांशी खेळू लागली. जेव्हा तिची खात्री झाली की लिंग इतक्या लवकर गळणार नाही तिने त्याला सोडून दिलं व मला म्हणाली,
“तुमचं केळं लांब, जाड, मजबूत व टिकाऊ आहे. आता फक्त चव कशी आहे, हे बघायचं बाकी आहे.”
“शेवटची परीक्षा घ्यायला का विलंब लावतेस. आत्ताच घेऊन टाक ती परीक्षा.”
तिने लगेच माझं लिंग तोंडात घेतलं व जसं काय आपण आईस कॅन्डी चोखत आहोत असं त्याला चोखायला लागली. इतका वेळ माझं न झडलेला लवडा मैनेच्या तोंडातल्या गरम वाफांनी पाघळला व ढळाढळा रडू लागला.
मैनेने त्याचे वाहणारे अश्रु स्वत:च्या ओंजळीत गोळा केले व जेव्हा अश्रु ओंजळीत मावेना असे झाले तेव्हा तिनं त्या अश्रुंना तिच्या पोटात जागा करून दिली.
“तुमचं केळं परीक्षेत पहिल्या नंबरने उत्तीर्ण झाला आहे. मी हरले. मी त्याची किंमत सध्या तरी लावू शकत नाही. पुढच्या खेपेस आले की त्याचं पुन्हा एकदा मूल्यमापन करून त्याची किंमत सांगीन. मला आता वेळ नाही. ही सगळी केळी विकली पाहिजेत नाहीतर माझा घरधनी मला घरात घेणार नाही.”
“अगं असं कुठं चाललीस काम अर्धवट सोडून? तू तर वस्ताद निघालीस. स्वत:चं पोट भरल्यावर तुला निघायची घाई. मला तू जायच्या अगोदर आंब्यांची चव तरी घेऊ दे.”
“अहो, बुटीत आंबे कुठे आहेत त्यांची चव घ्यायला?”
“मला तर डोळ्यासमोर भले मोठे पिकलेले आंबे दिसत आहेत आणि तू म्हणतेस आंबे नाहीत? तुला जर दिसत नसतील तर मी तुला आंबे कुठे आहेत ते दाखवतो. मी जर दाखवले तर मी त्यांचा रस काढल्याशिवाय त्यांना सोडणार नाही. तू स्वत:हून दाखवलेस तर मी तुझ्या आंब्यांचा रस जेवढा देशील तेवढ्यातच संतुष्ट होईल. आणि हो, जशी तू माझ्या केळाची चव घेतलीस तसाच मी तुझ्या आंब्यांची चव घेणार आहे.”
तिला लगेच कळलं की मी काय म्हणतो आहे ते.
“मी ही सगळी केळी विकून येते मग आपण तुमच्यासाठी आंब्यांचा बंदोबस्त करू.”
“अगं मला कामाला जायचं आहे. तू परत केव्हा भेटणार?”
“अहो आज रविवार. सुटीचा दिवस. घरी बसा. मी येते दुपारच्या वेळी.”
ती मला आश्वासन देऊन गेली व मी माझ्या उठलेल्या पोपटाला समजूत घालून दुपारची वाट पाहू लागलो.
दुपारपर्यंत वेळ कसा घालवायचा म्हणून परत एकदा स्वच्छ अंघोळ केली व रोज रानात वावरणाऱ्या पोपटाला आज रानातून बाहेर काढलं.
एरवी पोपट रानात वावरत असल्यामुळे त्याचे नीट दर्शन होत नव्हतं. आता तो रानातून बाहेर आल्यामुळे पहाणार्‍याला त्याचं पायाच्या नखापासून ते त्याच्या लाल लाल चोचीपर्यंत दर्शन लाभत होतं.
मी पोपटाला तयार करून ठेवलं. काय माहीत त्याची मैनेशी गाठ पडली आणि मैनेने त्याला दाट जंगलात राहतो हे बघून उडून गेली तर उगीचच पोपटाच्या इज्जतीचं खोबरं व्हायचं. मी त्याच्या अंगावर सुगंधीत पावडरचा वर्षाव केला. उन्हाचे दिवस होते, त्याला घाम सुटण्याचा संभव होता. हे कारण मैनाला नाक मुरडून माघार घ्यायला पुरे होतं
मी अंगावर पैजामा व झब्बा चढवला. आत बनियन व चड्डी घातली नाही कारण समजा दोघांचं सूत जमलं तर जो वेळ कपडे काढण्यात व्यर्थ जाईल तोच वेळ नंतर सदुपयोगी पडेल.
