मी मनातल्या मनात विचार केला की आज चुना नक्की लागणार, पण कितीचा हा एक मोठा प्रश्न माझ्यासमोर उभा होता. सुरवातीलाच आकडा कळाला असता तर कसंतरी करून त्याची किंमत वसूल केली असती, पण ही पठ्ठी मला त्याचा थांग पत्ता लागू देत नव्हती.
“मैना तू नटून थटून तर आलीस पण नाकात नथ घालायची विसरलीस.”
“आज मी नथ उतरवून आले आणि पोपटा तुझ्यासाठी आज तुझ्या मैनेनेपण तांबी उतरवून घेतली आहे. मागच्या रविवारी तांबीमुळं तुला मैनेची भेट नीट घेता आली नाही म्हणे.”
“पोपटा आज तुला मैनेची भेट डोक्यावर टोपी घालून घ्यावी लागेल. नाहीतर भलतंच काहीतरी व्हायचं.”
“पोपटा, तू काही तुझ्या मालकाच ऐकू नकोस. ते स्वत:चा स्वार्थ बघत आहेत. त्यांनी मात्र तुझ्या मैनेच्या मालकीणीबरोबर बिंधास खेळावं आणि तू मात्र खेळताना सावध राहावं. हा कोणता न्याय?”
“तू तर पोपटाला चांगलेच सल्ले देत आहेस. तो तू सांगितल्या प्रमाणे मैनेशी वागला तर भलताच गोंधळ होऊन बसेल आणि मग मैनेची मालकीण माझ्या बिचार्‍या पोपटाला दोष देईल.”
“काय होणार आहे? जास्तीत जास्त मैना गरोदर होईल. मी तिच्या बाळाला सांभाळायला तयार आहे. आता बोलण्यात वेळ घालवू नका. मी लवकर आल्याने जो वेळ मिळाला आहे त्याचा उपयोग करून घ्या. चला तुमच्या पोपटाला पिंजऱ्यातून बाहेर काढा. मी आल्यापासून तो मैनेच्या भेटीसाठी कसा तळमळत आहे हे दिसत आहे.”
मैनेने माझ्या विजारीला हात लावला. मी तिचा हात अडवत म्हणालो,
“अगं थांब, माझी आणि पोपटाची अजून अंघोळ व्हायची आहे. अंघोळ उरकून येतो. त्यानंतर तुला व तुझ्या मैनेला काय दंगा घालायचा आहे तो घाला.”
“ऐकलंस का मैने, तुझ्या पोपटाची व माझ्या धन्याची, चुकलं, तुझ्या पोपटाची अन त्याच्या मालकाची अजून अंघोळ झाली नाही म्हणे. काय म्हणालीस? अगं मैने तू तर माझ्या मनातलं बोललीस. तुझं आणि माझं एक मत असल्यामुळं आपलं ठरलं की दोघींनी मिळून ह्या दोघांना अंघोळ घालायची.” असं म्हणत मैनेने माझा हात पकडला व मला न्हाणि‍घरात नेलं.
मैनेने माझे वस्त्रहरण केलं व गरम पाण्याने मला अंघोळ घालू लागली. मी तिला थांबवलं व म्हणालो,
“मैना मीच अंघोळ करतो. तुझे कपडे उगीच भिजतील आणि तू जाईपर्यंत वाळले नाहीत तर तुला ओल्या कपड्यांनी घरी जावं लागेल.”
मैना तिच्या चिमुकल्या मैनेला उद्देशून, “काय म्हणालीस? तू पोपटाच्या भेटीसाठी काहीपण करायला तयार आहेस? झालं मग तू तुझा निर्णय सांगितलास. तो मला मान्य आहे.” असं म्हणत मैनेने स्वत:च्या अंगावरचे कपडे झटक्यात फेडले.
नाहीतरी तिच्या अंगावर जेमतेम मोजून २ वस्त्रं होती. एक चोळी व दुसरं लुगडं. त्या गावरान बाईच्या अंगावर शहरी बायकांसारखी कुठून येणार ब्रा आणि चड्डी?
तिचं लुगडं फेडून होताच माझं लक्ष तिच्या खालच्या मैनेकडे गेलं. मागच्या रविवारी तिची मैना काळ्याभोर जंगलात लपली होती, पण आज मैनेच्या भोवतालचं रान साफ करण्यात आलं होतं. ती आता जास्त मोहक व टवटवीत दिसत होती. जरी तिचे ओठ काळवंडले असले तरी ते रसाळ होते. ती स्वत:ची चोच सारखी सारखी हलवत होती व त्याच्यामुळे तिच्या चोचीतून लाळ गळत होती.
“मागच्या खेपेला मी रान साफ केलं असतं तर काय बिघडलं असतं. आज तू स्वत:हून रान साफ करून आलीस. रान साफ केलेलं जर तुझ्या धन्याला कळलं तर तो तुझी काय अवस्था करेल ह्या विचारानेच माझ्या अंगावर काटा उठतो.”
“मी काय तेवढी खुळी वाटले, स्वत:च्या पायावर धोंडा पाडून घ्यायला? मी माझ्या धन्यालाच रान साफ करायला लावलं. आणि तुमच्या अंगावर काटा उठण्याऐवजी तुमचा पोपट उठला तर जास्त बरं होईल.” मैना हसत म्हणाली.
मी तिचं चातुर्य बघूनच थक्क झालो. ती बोलतच मला अंघोळ घालत होती. तिचा जास्त वेळ माझ्या पोपटाला अंघोळ घालण्यात गेला. गरम पाण्यामुळे माझ्या पोपटाचा रंग तांबूस लाल झाला. मैना त्याच्याकडे बघून म्हणाली, “चोच लाल झाल्यामुळे आता कसा खर्‍या पोपटासारखा दिसतोय.”
मीपण तिच्या मैनेला हात लावला व म्हणालो, “अगं तुझ्या मैनेच्या चोचीतून अजून लाळ गळते आहे. त्याचं काहीतरी कर.”
“ती तरी बिचारी काय करणार? जर तुमच्यासमोर कोणीतरी तुमची अतिप्रिय खायची वस्तू ठेवली आणि तुम्हाला ती खाऊ दिली नाही तर तुमच्या तोंडाला पाणी सुटतं ना? हीच अवस्था मैनेची आहे. तिला समोर तिचा प्रिय मित्र पोपट दिसतो आहे. तूर्त तरी तिला त्याला मिठीत घेता येत नाही म्हणून दु:खाने अश्रु गाळते आहे. तुम्हीच तिच्या वर दया करा आणि तिच्या दु:खाचा अंत करा.”
“पोपटा, ऐकलंस का थोरली मैना काय म्हणाली ते? आता तूच उत्तर दे. काय म्हणालास? तू तयार आहेस पण थोरली मैना धाकट्या मैनेला तुला भेटायला सोडत नाहीये? मैना आता बोल काय बोलायचं आहे ते.”
“थांबा तुमचा पोपट लई माजलाय. त्याला आता चांगला धडा शिकवते. मैने तुला अजून थोडा वेळ दुरावा सहन करावा लागेल. माझा पोपटाला धडा शिकवून झाला की तो शेवटपर्यंत तुझ्याच हवाली केला जाईल. तू त्याच्याशी तुला सुचेल तशी कुठलेही व कसलेही खेळ खेळायला मोकळी आहेस. तुला काही सुचलं नाहीतर मी तुझ्या पाठीशी आहे तुला मदत करायला.”
मैनेने लगेच माझ्या पोपटाला पकडलं व त्याच्या बरोबर मला ओढत झोपायच्या खोलीत घेऊन गेली.
दोघांचा खोलीत प्रवेश होताच मैनेने मला पलंगावर आडवं केलं व ती माझ्या वर उलट्या दिशेला तोंड करून चढू लागली.
“मैना आज काय विचार आहे?”
“मागच्या रविवारी तुम्हाला मैनेचं दर्शन नीट घडलं नाही म्हणून मी तुम्हाला आज तिचं संपूर्ण दर्शन घडवून देणार आहे.” असं म्हणत ती तिच्या मैनेला माझ्या डोळ्यासमोर नाचवू लागली.
मी माझी सहनशक्ती एकवटून मैनेचा नाच पाहू लागलो. मैनेचं अंग नाचामुळे घामाघूम झालं होत आणि तिचे ओठ थरथरत होते. तिच्या थरथरत्या ओठांमधून लाळ गळत होती. ती लाळ थेंबाद्वारे माझ्या अंगावर पांढरे शुभ्र मोती पडावेत अशी पडत होती.
त्याच्यातला एक थेंब अचानक माझ्या ओठांवर पडला. ओठाला त्या थेंबाचा स्पर्श होताच मला असं वाटलं की आपण स्वर्गात आहोत आणि मेनका आपल्याला मधुर पेयाने भरलेला प्याला अर्पण करीत आहे. मला कधीच वाटलं नव्हतं की मैनेचं गळणारे हे थेंब इतके पांढरे शुभ्र व चवीला साखरेपेक्षा गोड असतील.
माझे ओठ तिच्या ओठातून गळणाऱ्या मोत्यांसारख्या थेंबांचं रसपान करण्यासाठी आतुर झाले. माझी जीभ पुन्हा पुन्हा त्या थेंबाची गोडी चाखायला वळवळू लागली. मला ओठाचं व जि‍भेचं तळमळणं बघवेना.
मी माझे हात मैनेच्या नितंबावर ठेवले व तिच्या नितंबांना स्वत:कडे ओढून घेतले. नितंबाच्या खाली लपलेली मैना ह्या हल्ल्याने उडाली व माझ्या ओठांवर येऊन बसली. मैना ओठावर बसताच जिभेने तिच्यावर हल्ला केला. ओठांनी व जिभेने तिचं रसपान करून तिला हैराण केलं.
तिकडे पोपटाची स्थिती जीभ आणि ओठापेक्षा काही बरी नव्हती. थोरल्या मैनेने ठरवल्याप्रमाणे पोपटाला सतावणं सुरू केलं. पोपट जेव्हा तिच्या जवळ तिचे मुके घ्यायला जायचा तेव्हा थोरली मैना त्याला दूर सारायची व फक्त त्याच्या चोचेला स्वत:च्या जि‍भेचा स्पर्श जाणवू द्यायची. पोपट मैनेच्या ह्या वागणुकीला जाम वैतागला होता. त्याचा सगळा राग त्याच्या चोचीपाशी केंद्रित झाला होता व त्याची चोच पहिल्यापेक्षा रागाने जास्तच लाल झाली होती.
मी थोरल्या मैनेला काहीतरी सांगणार तेवढ्यात फोनची घंटी वाजली. तिकडे फोनची घंटी वाजली आणि इकडे माझ्या डोक्यात धोक्याची. मी मैनाला बाजूला सरकवून फोन उचलायला गेलो. फोन कानाशी लावताच तिकडून बाईसाहेबांची गर्जना ऐकू आली.
“इतका वेळ का लागला फोन उचलायला? मी घरी नाही हे बघून कुठल्या बाईला घरी आणलं तर नाही ना?”
“अगं मी तुला असं करीन तरी कसं वाटलं. अगं दारावर केळीवाली आली होती, मी तिच्याशी घासाघाशी करत होतो.”
“काय?? तिच्याशी अंग घासत होतात?”
“अगं अंग नाही गं. किंमती बदल घासाघाशी करत होतो. तुला काहीतरीच ऐकू येतं आहे. बहुतेक लाइन खराब आहे.”
“काय लाइन मारताहात, आणि तेपण केळीवालीवर? आले की दोघांना बघते मी.”
“दोघांचं काय बघतेस?”
“ते जाऊ दे. मैनाला जरा फोन द्या.”
“अगं तिच्याशी काय काम आहे?”
“मी सांगते तसं करा. द्या तिला मुकाट्‍याने फोन.”
मी फोन मैनेला दिला व माझा कान तिच्या कानापाशी नेला. हात मोकळे असल्यामुळे मी मैनेचं उरोज दाबत होतो.
“अगं मैना ते घरी एकटेच आहेत, त्यांच्यावर जरा लक्ष ठेव. आणि हे बघ, त्यांना रोज केळी आणून देत जा. आणि जमल्यास दुसरी फळंपण.”
“बरं बाईसाहेब. त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे आज नमुन्यासाठी दोन आंबे आणलेत. ते आत्ता माझे आंबे हाताळताहेत.”
“काय म्हणालीस? तुझे आंबे हाताळत आहेत! फोन दे त्यांना.”
मी मैनाकडून फोन घेतला व कानाला लावला तेवढ्यात तिकडून आवाज आला, “काय हो कुणाचे आंबे हाताळत आहात?”
“अगं तसं नाही. मी मैनाने आणलेले आंबे हातात घेऊन त्यांना आजमावत होतो. मैनाला काय कळतं फोनवर कसं बोलायचं ते? तिने तुला मी तिचे आंबे हाताळतो आहे असं सांगितलं. खरं म्हणजे तिला म्हणायचं होत तिने आणलेले आंबे.”
मैना बाजूला उभी राहून गालातल्या गालात हसत होती. मला तिचा राग येत होता. मी लगेच फोनमध्ये म्हणालो,
“अगं आंबे तर अगदी चांगले व रसाळ दिसतात. मी मैनाला म्हणालो सुद्धा, ‘आंबे दिसायला चांगले आहेत पण त्यातला रस चाखल्याशिवाय आंब्याची चव कळणार नाही.’ ती आंब्याचा रस पाजायला तयार नाही. तूच तिची समजूत घाल. ती तुझं तरी ऐकेल.” असं म्हणत मी मैनाकडे विजयी मुद्रेने बघत तिच्या हातात फोन दिला.
मैना थोडा वेळ फोनवर ‘हो बाईसाहेब, बरं बाईसाहेब’ असं बरळत होती.
ती एकदम म्हणाली, “मी कधीच ‘ना’ म्हटलं नाही. मी फक्त त्यांना एवढंच म्हणाले की ‘मी त्यांना आंब्याचा रस काढून देणार नाही. जर मी रस काढत बसले तर केळी विकणार कोण? हवा तर त्यांनी स्वत: रस काढावा.’ तर म्हणतात कशे, ‘अगं तुझ्या बाईसाहेबांना जर कळलं की मी स्वत: आंब्याचा रस काढला आहे तर ती मला जिवंत सोडणार नाही.’ आता तुम्हीच त्यांना काय ते सांगा. फोन देते त्यांच्याकडे.” असं म्हणत मैनाने माझ्याकडे ‘कशी जिरली एका माणसाची’ असं बघत हातात फोन दिला.
“काय हुकूम आहे बाईसाहेबांचा?”
“अहो मैना म्हणते ते बरोबर आहे. ती जर आंबे पिळायला बसली तर केळी कोण विकणार? आणि हो, मी तुमचा जीव कशाला घेईल? तुम्ही काय आंबे समजून मैनेची थानं पिळणार होता की काय?”
