दुपारी साडे बाराच्या सुमारास घराची बेल वाजली. मी दार उघडलं. समोर मैना डोक्यावर बुटी घेऊन उभी होती. तिला घरात घेऊन घराचं दार लावून घेतलं. तिच्या डोक्यावरची बुटी खाली ठेवायला मदत केली. बुटीत केळी सकाळच्या मानाने निम्मी दिसत होती.
“काय गं, आज केळी विकली गेली नाहीत का?”
“पुरुष मेले! सगळे एकसारखे!”
“अगं पुरुषांना का नाव ठेवतीस?”
“नाहीतर काय? केळी विकत घेताना वाटेल तिथं हात लावतात व डोळे वटारून पाहिलं तर म्हणतात कसे? ‘ताई, हात केळी बघतांना चुकून लागला. माफ करा हं.’ आमच्या अंगाला हात लागताना आम्ही ताई, आई, आजी नसतो. रागवल्या नंतर आम्ही ताई, आई, आजी होतो आणि रागावलं की लगेच केळी खराब दिसतात व त्या केळात सर्व जगातले दोष दिसू लागतात.’ केळी चांगली नाहीत, नको आम्हाला’ असं म्हणून दार बंद करून घेतात.”
“पण तुला हे काम करण्याची गरजच काय?”
“माझ्या धन्याची कमाई कमी आहे. त्याच्या कमाईत घर चालवणं कठीण. त्यात तो बेवडेबाज रोज दारूला पैसे लागतात त्याला. नाही दिले की हाणामारीवर उतरतो. केळी विकून जास्त पैसे नाही मिळले तर उपाशी ठेवतो. पोटासाठी हे सगळं सहन करावं लागतं. आज सकाळपासून वणवणीत उन्हात हिंडले तरी विक्री मनासारखी झाली नाही.”
“म्हणजे सकाळपासून बाहेरच? काय तरी खाल्लं की नाही?”
मला कळेना की मला हीचा एवढा पुळका का यावा. बहुतेक काय नक्कीच तिचा उपभोग घेण्याच्या उद्देशाने मी तिच्यावर सहानुभूती दर्शवत होतो.
“सकाळपासून पोटात पाण्याशिवाय दुसरं काही गेलं नाही.”
“मैना असं कर स्वयंपाकघरात जा आणि आपल्या दोघांसाठी मस्तपैकी स्वयंपाक तयार कर. आपण दोघ राघू-मैना मिळून जेवूया.”
“मी स्वयंपाक करू? बाईसाहेबांना हे समजलं तर त्या मला इथे परत येऊ देणार नाहीत.”
“अगं मी नाहीतरी जेवायला बाहेर जाणार होतो. आज तू आहेस म्हणून विचार केला की आज तुझ्या हातांनी बनवलेलं जेवण करायचं. माझ्यासाठी स्वयंपाक नाही तरी करणार आहेस, तोच जरा जास्त केला की झालं. आपण दोघं राजा आणि राणी सारखं बसून जेवूया. आणि माझ्या बायकोला आपल्या दोघांपैकीच कोणीतरी हे सांगितलं तरच कळेल ना? मला वाटत नाही की तू तिला सांगशील.”
“जसं तुम्ही म्हणाल तसं. मला न्हाणिघर दाखवा. अगोदर घामानी ओलं झालेलं अंग धुवून घेते मग स्वयंपाकाला लागते.”
“अगं तसं काही करू नकोस. तुझ्या घामाच्या वासानी माझा पोपट बघ कसा उठला आहे. सकाळी त्याला तुझी रूची दाखवून निघून गेलीस व तो बिचारा हुंदके देत रडत बसला. त्याची समजूत घालण्यात माझा एक तास वाया गेला. आता तो जागा होत आहे. त्याच्यावर परत एकदा अन्याय करू नकोस.”
“अगं बया! काही जणांना उठायला घड्याळाचा गजर लागतो तर इथं कुणाला तरी म्हणे घामाचा वास लागतो उठायला. हे तर मी पहिल्यांदाच ऐकते आहे.”
“काय गं, तुझ्या धन्याला नाही का आवडत हा गंध? गंध नाकात गेला की असं वाटत तुला मिठीत घ्यावं व घामानी भरलेल्या अंगावर चुंबनांचा वर्षाव करावा.”
“माझ्या धन्याला दारूच्या वासाशिवाय दुसरा वासच माहीत नाही तर तो माझ्या घामाच्या वासानी थोडाच पेटणार आहे.”
“ते जाऊ दे. स्वयंपाकाला लाग आता.” असं म्हणत मी तिचा हात धरला व तिला स्वयंपाकघरात घेऊन गेलो. तिला स्पर्श करायची ही माझी दुसरी वेळ होती.
ती स्वयंपाकाला लागली. मी स्वयंपाक होईपर्यंत वेळ घालवायचा म्हणून तिच्या मागे जाऊन तिला खेटून उभा राहिलो. बघणाऱ्याला असं वाटावं की नवीन जोडपं एकमेकांशी गुलुगुलू बोलत स्वयंपाक करत आहेत. पण जर कोणी सूक्ष्म नजरेनी पाहिलं असतं तर त्यांना माझा पोपट माझ्या बायकोच्या नितंबांना चोच मारत आहे असं दिसलं असतं.
मैना स्वत:चे नितंब हलवून त्याच्यापासून दूर व्हायचा प्रयत्न करत होती. माझा पोपट तिचे हलणारे नितंब बघून जास्तच अधीर झाला होता व नितंबांवर त्याचं चोच मारायचं प्रमाण वाढलं होतं. मैनाला कळलं की मी तिला स्वस्थपणे स्वयंपाक करू देणार नाही. तिने स्वत:चे नितंब हलवायाचं थांबविलं व चोचीचा मार सहन करू लागली.
थोडा वेळ मी गप्प बसलो. मग हळूच मी माझे दोन्ही हात तिच्या काखेतून पुढं नेले व तिच्या उरोजांशी चाळे करू लागलो.
“हे काय चालवलंय आता?”
“अगं मी विकत घेणारा माल हाताळून बघतो आहे. मी एकदा माल हाताळून मालाची खात्री करून घेतो. माल पसंत पडल्यास तो विकत घेतो. नाहीतर पैसे फुकट जायचे.”
“माल एक नंबरचा आहे. त्याला हाताळायची काही गरज नाही. खूप जणांनी हा माल हाताळून पसंत केलाय.”
“अगं म्हणूनच मला माल तपासणं जरुरीच वाटतं. फळं खूप जणांनी हाताळल्यामुळे त्यांचा ताजेपणा कमी होतो व ती काळवंडतात. मग ती चवीला गोड लागत नाहीत.”
“खुशाल आंबे हाताळा, पण जोरात दाबू नका. नाहीतर त्यातला रस बाहेर येईल. आणि हो तुम्ही जसे आंबे तपासत आहात तसंच मीपण केळ परत एकदा तपासणार आहे.”
“अगं एवढंच ना? तूपण माल परत तपासून घे. पण मी एक सांगतो माझ्याकडे एकच माल आहे. तू त्याला कितीदा तरी तपासलंस तरी तो तसाच राहणार आहे.” असं म्हणत मी तिचा हात पकडला व मागे घेऊन माझ्या विजारीत बळबळणाऱ्या पोपटावर वर ठेवला.
तिच्या हाताला माझ्या लवड्याचा स्पर्श होताच तिने स्वत:चा हात काढायचा प्रयत्न केला, पण मी तिचा हात माझ्या हातानी पकडून ठेवला. तिनं थोडा वेळ स्वत:चा हात माझ्या पोपटावर तसाच ठेवला व नंतर हळूच त्याच्या वरून हात फिरवू लागली. ती माझ्या पोपटाने तिच्या नितंबांवर मारलेल्या चोचीमुळे उत्तेजित झाली होती. तिने माझ्या पोपटाला थोडा वेळ घट्ट धरून ठेवलं.
“स्वयंपाक करताना हा काय चावटपणा? भलतीकडेच हात लावायला भाग पाडता. आता मला हात धुवून परत स्वयंपाक करावा लागेल.”
“त्याची काही गरज नाही. जेवताना स्वयंपाक जास्त रूचकर लागेल. ते जाऊ दे, कसा वाटला माल?”
“माल सकाळीपण आवडला आणि आतापण. आता तो झाकला गेला असल्यामुळे तो कोणत्या परिस्थितीत आहे हे कळत नाही.”
“आत्ता काढतो त्याला बाहेर!”
“आत्ता नको. स्वयंपाक झाला आहे. जेवून घ्या, मग मी निवांतपणे बसून माल बघेल.”
म्हणजे हिला घरी जायची घाई दिसत नव्हती. मी जेवायला बसलो.
“मैना तूपण बस ना जेवायला.”
“घरच्या पुरुषांनी अगोदर जेवावं. मग घरच्या बाईने.”
मला कळेना की ह्या बाईच्या मनात काय आहे ते. मी माझं जेवण उरकलं व तिला टेबलावर बसून जेवायला सांगितलं.
“मला सवय नाही टेबलावर बसून जेवायची. मी स्वयंपाकघरातच बसून जेवते.”
“जसं तुला सोप वाटेल तसं कर. आणि हो तू केलेला स्वयंपाक अगदीच फर्स्ट क्लास झालाय तुझ्यासारखा.”
ती लाजून स्वयंपाकघरात जमिनीवर जेवायला बसली. मी स्वयंपाकघराच्या दारात उभा राहून तिला बघत होतो. ती स्वत: जेवण वाढून घेताना तिचा पदर सरकायचा व मला तिच्या चोळीत झाकलेल्या उरोजांचे थोडं का होईना दर्शन व्हायचं.
मैना भराभर जेवत होती. असं वाटत होत की तिला जोराची भूक लागली आहे.
“मैना खूप भूक लागली वाटतं?”
ती माझ्या बोलण्याने जरा दचकली. बहुतेक तिला मी समोर उभा आहे हे कळलं नसावं.
“अगं बया, तुम्ही? तुम्ही केव्हापासून इथं उभे आहात? मला मेलीला जेवायच्या नादात अंग सावरून बसायचं ध्यानच राहिलं नाही.”
“तू अंग सावरून बसली नाहीसं हेच एका रीतीने बरं झालं. मी विकत घेणाऱ्या मालावर मला लक्ष तरी ठेवता आलं. नाही तरी तुम्हां लोकांवर विश्वास ठेवण कठीण. आम्ही चांगली फळं निवडतो व तुम्ही त्यांचे वजन करताना त्यांची अदलाबदल करता. म्हणूनच मी निवडलेल्या आंब्यांची अदलाबदल होऊ नये म्हणून इथं उभा राहून त्यांची निगराणी करत आहे.”
“अहो आंब्याची अदलाबदल करायला माझ्याकडे दुसरे आंबे आहेत कुठे?”
“तेपण खरं. काय गं तू एवढ्या उन्हात पायी हिंडून केळी विकतेस आणि जमा झालेले पैसे घरी देतेस. तुझा धनी तुझ्या पोटाची भूक भागवत नाही तर अंगाची भूक तरी भागवतो का?”
“दारूच्या नशेत त्यांच्या हेपण लक्षात येत नाही की बायकोनी पायाचे तळवे झिजवून पैसे कमावलेत, आपण तिच्याशी चार शब्द प्रेमाचे बोलावेत व तिचा थकवा दूर करावा. पोटाची भूक मिटवायला पैसे लागतात, पण अंगाची भूक मिटवायला पैसे थोडेच लागतात? दारूच्या व्यसनापायी ते सुखपण द्यायला जमत नाही त्यांना.”
“जेवण झालं असेल तर हात धुवून घे. मला तू म्हणल्याप्रमाणे आंबे बदलले नाहीत ह्याची खात्री करून घ्यायची आहे.”
“अहो सांगितलं ना की आंबे बदलले नाहीत म्हणून.”
“मी स्वत: खात्री करून घेणार आहे. पदर बाजूला कर व चोळीची बटणं उघडून आंबे दाखव.”
“आंबे बदलले नाहीत ही खात्री तुम्हाला करून घ्यायची आहे, मला नाही. खात्री तुम्हाला करून घ्यायची आहे. तेव्हा तुम्हाला काय करायचं आहे ते करा.”
“चल झोपायच्या खोलीत जाऊया. मी तिथंच आंबे तपासतो.”
“झोपायच्या खोलीत कशाला? इथंच काय ते उरकून घ्या गडे.”
“अगं तू जर पलंगावर आडवी झालीस तर मला आंबे नीट बघता येतील.”
मी वादात जास्त वेळ घालण्यात अर्थ नाही असा विचार करून तिचा हात पकडला व तिला झोपायच्या खोलीत घेऊन गेलो. ती खोलीत येताच खोलीची सजावट बघून थक्क झाली.
“अगं असं खूळ लागल्यासारखं काय बघतीस? ही आमची झोपायची व झवायची खोली. आम्ही इथं कमी वेळ झोपण्यात व जास्त वेळ मैना व पोपटाची कुस्ती लावण्यात घालवतो. तुला ह्या खोलीत जास्त वेळ झोपायचं आहे की जास्त वेळ झुंज लावायची आहे?”
“आता हे काय भलतंच चालू केलंत? मी काय इथं त्याच्यासाठी थोडीच आले? तुम्हाला आंबे बदलले नाहीत ह्याची खात्री करून घ्यायची होती. खात्री करून घ्या आणि मला घरी जाऊ द्या.”
मी तिला पलंगावर बसवलं व तिच्याजवळ उभा राहून तिच्या खांद्यावरचा पदर बाजूला केला. पदर बाजूला होताच माझ्या हातांनी तिच्या चोळीवर धावा केला. त्यांनी इतका वेळ काजेत कैद असलेल्या बटणांना मुक्ती दिली. त्यांना मुक्ती मिळताच त्यांनी चोळीत कैद असलेल्या उरोजांना मुक्त केलं.
माझे डोळे समोर मुक्त झालेल्या उरोजांना बघून दिपून गेले. तिचे उरोज बदामी आंब्याच्या आकाराचे व खोबरी आंब्या एवढे मोठे होते. तिच्या आंब्याचे देठ लांब व काळसर रंगाचे होते. आंबा नुकताच तोडल्यामुळे त्याच्या देठातून पांढरा चीक गळत होता.
मी त्या गळणार्‍्या चीकाचं सेवन करण्यासाठी तिचे उरोज हातात धरून देठ ओठात लावला व ते चोखून त्यातला गळणारा चीक पोटात घेतला. तिची थानं हातात मावेनात. प्रत्येक थानासाठी दोन हात वापरावे लागायचे.
गळणारा चीक पिऊन झाल्यावर मी तिची दोन्ही उरोज कुरवाळू व गोंजारू लागलो. अधूनमधून मी त्यांना दाबतपण होतो. मला विश्वास होता की मी तिचे उरोज हाताळल्याने ती नक्कीच उत्तेजित होईल आणि झालंपण तसंच. ती हळूहळू दोन्ही पायांना एकमेकांवर घासू लागली. मला कळून चुकलं की मैना कामातुर झाली आहे.
“मैना काय झालं गं? पलंगात काय ढेकूण आहेत का? ते तुला चावताहेत का?”
“तसं काही नाही. ढेकूण नाहीत. पायाच्या मध्ये खाज उठल्यासारखी वाटतेय.”
“अगं लुगडं फेड, बहुतेक खाजणारा किडा लपला असेल कुठंतरी.” असं म्हणत तिला काही कळायच्या आत तिचं लुगडं फेडलं व तिला नागडी केलं. ती नागडी होताच मला तिच्या केसाळ योनीचं दर्शन झालं.
