मलाच कळत नव्हतं की मी असा का वागतोय? प्रत्येक पुरुष असाच बाईच्या शरणी जातो का? मला वेड लागायची पाळी आली. मी कसंबसं स्वत:ला आवरलं.
मैना अगदी लाडात येऊन म्हणाली, “आत्ताच द्या ना गडे ती नथ. बघा ना, माझ्या अंगावर एक सुद्धा दागिना नाही. मला कसं नागडं नागडं वाटतंय.”
“अगं मैना तू आणि मी दोघंही नागडेच आहोत तुला नागडं नागडं वाटणं सहाजिकच आहे.”
“तसं नाही हो. बाईनं अंगावर दागिने चढवले की ती किती आकर्षक दिसते हे कधी लक्षात आलंय का तुमच्या?”
“अगं मी म्हणतो तुम्हां बायांत अशी काय जादू आहे की तुम्ही कपड्यातपण आणि नागड्यापण आकर्षक दिसता? म्हणूनच बहुतेक पुरुष स्त्रीच्या सौंदर्याला आकर्षित होतात. आता तुझंच उदाहरण घे. तू आलीस तेव्हा आकर्षक दिसत होतीस आणि आतापण आकर्षक दिसते आहेस. अशा परिस्थितीत तुला नथीची उणीव का भासली?”
“अहो घरच्या मालकीणीच्या अंगावर दागिने असले की घराची शोभा वाढते.”
“असं होय, तिच्या अंगावर दागिने असले की आणि कपडे नसले तरी घराची शोभा वाढते असंच म्हणायचं आहे न तुला?”
“अहो असं काय करता, आत्ताची परिस्थिती वेगळी आहे. आज मी नथ उतरवून आले. आता आपल्या मिलनाच्या वेळी कुठला तरी दागिना नको का अंगावर, जो तुम्ही प्रेमाने माझ्या अंगावरून उतरवू शकता?”
“वा गं माझी मैना. काय युक्त्या सुचतात तुला. अगं आपण भांडतच बसणार की पोपटाची आणि मैनेची भेट घडवून देणार?”
“अहो मी थोडीच रूसले? रूसलाय तो पोपटाचा व मैनेचा खेळ. आता वेळ वाया न घालवता खेळ सुरू करा. नाही तरी बाईसाहेबांनी घरात धिंगाणा घालायला परवानगी दिलीच आहे. खेळ सुरू करायची वेळ आली की कोणीतरी एक गडी रुसून बसतो. तुमच्या पोपटाला बघा, कसा मान टाकून बसलाय.”
“अगं तुम्हां बायकांना काय माहीत आम्हां पुरुषांना पोपटाला मैदानात उतरवायला काय काय अमिषं दाखवून तयार कराव लागतं. कधीतरी पोपटाला तयार करायला तुम्हां बायकांची मदत मागीतली तर अशा वागता जसं काय आमच्यावर उपकारच करता. पण तुम्ही हे विसरता की पोपट तयार झाला आहे हे कळताच मैना कशी आनंदाने नाचू लागते व पोपटाच्या भेटीला व्याकुळ होते.”
“वा रे माझ्या राजा. आमच्या मैनेला तुमच्या पोपटाची मर्जी सांभाळण्यासाठी काय काय सहन करावं लागत ते तुम्हां पुरुषांना काय माहीत. ती एवढी नाजुक व चिमुकली आहे हे तुमच्या बंड पोपटाच्या लक्षात येतच नाही. तो तर तिच्यावर असा धावा बोलतो जसा काय तो कुठला तरी किल्ला जिंकायला निघालाय. स्वत:चा झेंडा इतक्या जोरानी रोवतो की जणू काय त्याला भीती आहे की त्यानी रोवलेला झेंडा कोणी तरी काढतील व त्या जागेला दुसरा झेंडा रोवतील. ह्या महापुरूषाला एवढं सुद्धा कसं कळत नाही की त्याच्याबरोबर राहणारी मैना पिंजऱ्यात कैद केलेली मैना आहे. तिची भेट लाडीगोडीने घ्यावी. नाहीतर ती पिंजऱ्यातून उडून जायचा प्रयत्न करेल. आणि महापुरूषा तुझ्या मित्रांनापण सांग की जरी त्यांच्या पोपटांना स्वछंद हवेत उडणार्‍या मैना आवडत असल्या तर त्यांनी एक लक्षात ठेवावं की त्या मैनापण पिंजर्‍यातल्या मैने प्रमाणेच नाजुक व संवेदनशील असतात. जरी स्वैर उडणार्‍या पोपटांच्या चोचीच्या जखमेवर मुक्त उडणार्‍या मैना दुखणं कमी करण्यासाठी मलम सहज चोळू शकतात, तसंच त्यांच्या मानसिक दुखापतीवर मलम लावणं तेवढंच कठीण.”
“अगं तुम्हां बायकांची मैनापण फार खट्याळ आहे. तिला पोपट दमदार व हौशी पाहिजे असतो. तिला लहान, बारीक पोपट चालत नाही. आणि जर तिला दमदार पोपटाचे मार सहन होत नसतील तर अशा परिस्थितीत तिने मुकट्यानी पोपटाच्या चोचीचा प्रहार सहन करावा.”
“ते ठीक आहे हो, पण एकदा का पोपट टोचा मारायला सुरू झाला की तो थांबायचं नावच घेत नाही. मैना टोचे सहन करून करून थकते आणि कधी तरी पोपटाचे टोचे एवढे जबरदस्त असतात की ती घायाळ होऊन रक्तबंबाळ होते.”
“तुला तुझ्या मैनाची एवढी काळजी असेल तर राहू दे. मी माझ्या पोपटाला परत पिंजऱ्यात घालतो. तुझ्या मैनेला पोपट बघायचा असेल तर दुरूनच बघू दे.”
“माझी मैना भित्री नाहीये. ती बघा अजून तिचे ओठ हलवून पोपटाला बोलवते आहे. तुमचा पोपटच मान खाली घालून बसलाय.”
“अगं त्याच्या खेळात व्यत्यय आल्यामुळे तो जरा रूसलाय. जर तुझ्या मैनेने त्याची समजूत घातली तर तो आत्ता एका पायावर तयार होईल मैनेशी खेळायला. तुझी मैना तयार आहे का त्याची समजूत घालायला?”
“माझी मैना तयार नसली तरी मी तयार आहे. आणा त्या पोपटाला. मी घालते त्याची समजूत.”
मैनेने माझा पोपट हातात घेतला व त्याच्या चोचीला स्वत:चे ओठ भिडवले व त्याचे मुके घेऊ लागली. माझ्या पोपटाचा पडलेला चेहरा थोरल्या मैनेचं ओठ चोचीला लागताच फुलू लागला. काही क्षणात त्याचा चेहरा आनंदाने फुलला. तो आता टवटवीत दिसू लागला.
मीपण चिमुकल्या मैनेला पोपटाच्या भेटीला तयार करायचं ठरवलं. मी माझ्या पोपटाच्या आनंदात खळ न आणता हळूच वळलो व चिमुकल्या मैनेच्या ओठांचे चुंबन घेतलं. माझ्या ओठांचा स्पर्श होताच तिची जीभ बाहेर डोकावू लागली व तिच्या ओठांवर तिची लाळ गळू लागली.
मी तिच्या वरच्या ओठांच्या टोकातून डोकावणार्‍या जि‍भेपासून ते तिच्या ओठांच्या दुसर्‍या टोकापर्यंत गळणारी लाळ माझ्या ओठांनी टिपू लागलो. अधूनमधून तिच्या दोन्ही ओठांच्या आत साठलेली लाळ मी माझ्या जि‍भेला आत सारून बाहेर काढत होतो व मग एक एक थेंबाची चव घेऊन पोटात सारत होतो.
तिकडं थोरल्या मैनेने पोपटाच मन असं रिझवलं की तो टणटण उड्या मारू लागला. एकदा मला असं वाटलं की तो आता उडून जाणार. पण थोरली मैना वस्ताद निघाली. तिनं पोपटाला शिताफीने पकडलं. त्याच्या नंतर पोपटाला उडून जाणं अशक्य झालं. तो डोळ्यातून अश्रु गाळू लागला. थोरल्या मैनेच्या हे लक्षात येताच तिने त्याचे डोळे स्वत:च्या ओठांनी घट धरून ठेवले व डोळ्यातून वाहणार्‍या अश्रुंना जमिनीवर पडू दिलं नाही.
चिमुकली मैना पोपटात झालेला बदल बघून खूश झाली. तिला होणारा आनंद तिच्या चेहर्‍यावर दिसू लागला. तिचे ओठ हळूहळू फुलांच्या पाकळ्यांसारखे फुलू लागले. तिच्या फुलणाऱ्या ओठातून, केवड्याच्या फुलासारखा धुंद करणारा गंध वातावरणात सगळीकडे पसरू लागला.
थोरली मैना चिमुकल्या मैनेत झालेला बदल मन लावून बघत होती. मी थोरल्या मैनेच्या खांद्याभोवती माझे हात गुंफले व तिला हळूहळू झोपायच्या खोलीत घेऊन गेलो.
मैनाला पलंगावर झोपवली व तिच्या मैनेवर माझ्या पोपटाला मोकळं सोडलं. त्या दोघांचं युद्ध सुरू होताच मी इकडं थोरल्या मैनेशी भिडलो. तिच्या ओठांचे असंख्य मुके घेतले. तिच्या उरोजांना हातानी गोंजारलं, दाबलं व पिळलं. तिच्या उरोजांवर डोलणार्‍्या बोंडांना चाटलं, चोखलं आणि चावलंपण.
तिकडे पोपट आणि मैनेचं जोराच युद्ध चालू होतं कोणीही हार मानायला तयार नव्हतं. दोघंही समतोल शक्तीचे होते. दोघांनी एकमेकांचा पाच वेळा घाम काढला. शेवटी जेंव्हा दोघांना समजलं की आता पुढे लढण्यात अर्थ नाही, ते दोघे एकमेकांच्या शरणी गेले.
मला माझ्या पोपटाच आश्चर्य वाटलं. कधी न एवढे टोचे मारणारा पोपट आज अचानक इतके टोचे कसे मारू शकला? मग माझ्या लक्षात आल की मैनेने आज तांबी उतरवली होती आणि त्यामुळे पोपटाला मैनेची घट्ट मिठी घेता आली.
तिकडं मैनापण पोपटाच्या घट्ट मिठीने खूश झाली होती. तिचे ओठ अजून फडफडत होते. दोघांच्या चुंबनाचा रस तिच्या ओठांतून पाझरत होता. मला त्यांच्या मिलनातून तयार झालेल्या अमृताचं सेवन करावं असं वाटलं.
मी लगेच माझे ओठ चिमुकल्या मैनेच्या ओठांवर लावले व अमृताचे प्राशन करू लागलो. इकडे थोरली मैना मी काय करत आहे हे कळल्यावर तिनेपण माझा पोपट धरला व त्याच्या चोचीला लागलेला दोघांच्या मिलनाचा पुरावा चाटून साफ केला. मग मैनेला उचलून पोपटा सकट न्हाणि‍घरात घेऊन गेलो व त्यांना न्हावू घातलं.
दोघं परत आल्यावर पलंगावर विसावा घेण्यासाठी बसलो. केव्हा झोप लागली हे कळलंच नाही. जेव्हा जाग आली तेव्हा संध्याकाळचे पाच वाजले होते. मी मैनेला जागं केलं. ती उठली व आळस देऊ लागली.
तिनं आळस देण्यासाठी हात मानेच्या पाठीमागे घेतले होते. हात मागे जाताच तिचे उरोज पुढे आले. माझा हात अनायास तिच्या उरोजांकडे वळाले. मैनाच्या हे लक्षात येताच ती घाई घाईत उठली व न्हाणि‍घरात गेली.
ती आत गेल्याचं पाहून मी ही तिच्या मागोमाग आत शिरलो. ती मोरीत खाली बसून लघवी करत होती. मी आत येताच तिला काय करू काय नको असं झालं. तिला वाहणार्‍या लघवीचा प्रवाह थांबवणं शक्य नव्हतं. तिने शेवटचा उपाय म्हणून स्वत:चे डोळे मिटून घेतले.
मी मोरीच्या दुसर्‍या टोकाशी उभा राहून माझ्या मूत्राशयात साठलेलं पाणी सोडत होतो. मैना माझ्या मुतण्याचा आवाज ऐकून डोळे किंचित उघडून बघू लागली. मी माझं लक्ष नाही असं दाखवून बाहेर आलो.
ती थोड्या वेळाने चोळी लुगडं नेसून बाहेर आली. मी दोघांसाठी चहा ठेवला. मग लक्षात आलं की दूध संपलंय. मी मैनाकडे बघितलं. ती काय समजायचं ते समजली. तिनं चोळीची बटण न उघडता एक थान बाहेर काढलं व त्याचं बोंड दोन बोटांमध्ये धरून भांड्यात चहाला लागण्या इतकं दूध काढलं.
दूध काढून झाल्यावर तिने चोळीची काठ पुढं ओढून हाताने थान चोळीत घातलं व पुढं ताणलेला काठ सोडला. मी हे सगळं डोळे लावून बघत होतो. थान चोळीत झाकल्या जाताच मी भानावर आलो व दूध चहाच्या भांड्यात ओतलं. चहा दोन कपात घालून एक मी घेतला व दुसरा तिला दिला.
माझा चहा पिऊन झाला तरी तिचा कप तसाच होता. तिला बहुतेक स्वत:च्या दुधाचा चहा कसा प्यावा हा प्रश्न पडला असावा. मी तिचा कप धरला व तिच्या ओठांना लावून बळजबरीने चहा तिच्या घशात ओतला. तिनं तोंड वाकडं करून चहा संपवला.
“असं तोंड वाकडं करायला काय झालं? तुमचं दूध पिताना आम्ही कधी तोंड वाकडं केलंय का? आता तू कशाला तोंड वाकडं करतेस?”
ती काही न बोलता घरी जाण्यासाठी दाराकडे वळाली. माझा जीव भांड्यात पडला. ती बहुतेक नथ विसरली असं गृहीत धरलं. पण हा आनंद क्षणापुरताच होता. ती दारापाशी गेली व तिथल्या तिथं थांबली.
“मैना काय झालं? जात का नाहीस?”
“मीपण किती विसरभोळी. तुम्ही मला इतक्या प्रेमानी दिलेली नथ मी खोलीतच विसरले. जसं प्रेमाने दिलात तसच तिला प्रेमाने माझ्या नाकावर चढवा.”
“अगं तुला उशीर होईल केळी विकायला. नथ उद्या घेऊन जा.”
“बरी आठवण करून दिली. खोलीतून नथ आणता वेळी दोनशे रुपयेपण घेऊन या.”
“अगं ते कशासाठी.”
“अहो ते इथं ठेवून जाणाऱ्या केळींची किंमत.”
मला वाटलं की डोक्यावर हात मारून घ्यावा. हातातून नथपण गेली व पैसेपण. आता बायको आल्यावर तिला कसं सांगू की नथ तिच्या सवतीकडे आहे म्हणून?
दु:ख नथ गेल्याच नव्हतं, पण पोपटाला लागलेला मैनेचा लळा. हा लळा पोपटाला कुठपर्यंत साथ देणार हेच बघायचं बाकी आहे.
