एके दिवशी त्याच्या बायकोच्या कुठल्या तरी नातलगांच्या छोट्या मुलीचा वाढदिवस होता. बायकोने आदल्या दिवशी निमंत्रण आल्याचं त्याला सांगितलं आणि त्यांच्यातल्या जनावराला हाव सुटली. एरवी सासुरवाडीकडील कोणत्याही कार्यक्रमास जाण्यास तोंड वेडवणारा तो एका पायावर जाण्यास तयार झाला. शोभा तिकडे नक्की येईल आणि आपल्याला कदाचित आणखी एक संधी मिळेल हे त्याने स्वत:च ठरवून टाकलं.
दुसर्‍या दिवशी ते कार्यक्रमाच्या ठिकाणी पोचले. गाडीतून उतरताच त्याची नजर शोभाला शोधू लागली. बऱ्याच वेळ इकडे तिकडे भिरभिरल्यानंतर त्याला शोभा दिसली. तो खुश झाला. पण थोड्याच वेळात ती त्याला टाळत असल्याचं त्याला जाणवलं. तो खिन्न झाला. तरी संधी साधून त्याने शोभाला टोमणा मारलाच.
“काय वहिणीबाई? नाराज आहेत वाटतं! काही चुकलं आमचं?”
“काही नाही!” शोभाने तुटक उत्तर दिलं आणि तिथून निघून गेली.
आज आपली डाळ शिजणार नाहिये याची आता मात्र त्याला खात्री पटली. इतका वेळ तो पार्टी एन्जॉय करत होता पण आता त्याला कमालीचं बोअर होऊ लागलं होतं. तो जर बाजूला गाडीजवळ जाऊन एकटाच गेम खेळत उभा राहिला.
“काय चाललंय दाजी? आमच्यावरही नजर पडू द्यात कधीतरी!” कानावर आलेल्या या अनपेक्षित वाक्याने तो उडालाच. त्याने दचकून मागे पाहिलं तर जया! शोभाची मोठी बहीण!
“काय म्हणता वहिनी? बरं आहे ना सगळं! बऱ्याच दिवसांनी भेट होतेय आपली!” स्वत:ला सावरत त्याने कसंबसं वाक्य जुळवलं.
“तुम्हाला वेळ कुठे आहे आमच्याकडे लक्ष द्यायला?” जया वहिनी त्याच्या अगदी शेजारी जाऊन गाडीला टेकून उभ्या राहिल्या.
“असं काही नाही!” त्याला काय बोलावं तेच सुचेना.
“आमची बहीण नीट लक्ष देत नाही वाटतं तुमच्याकडे!” जया
“म्हणजे?” त्याने गेम बंद केली आणि मोबाईल खिशात टाकला.
“अडाण्याचं सोंग घेऊ नका दाजीबा! मला माहिती आहे सगळं!” जया खोडीलपणे हसत बोलली.
“काय माहिती आहे? मला काही समजलं नाही!” तो गडबडला. शेवटी चोराच्या मनात चांदणे!
“आता कशाला बोलायला लावताय दाजी नको ते!” जया
“मला खरंच कळत नाहिये काय बोलताय तुम्ही ते!” तो
“एक मिनिट! शोभाऽऽऽऽ” तिने शोभाला उगाच हाक मारली.
“त्यांना का बोलावताय?” चोराच्या मनातलं चांदणं आणखीच दाट झालं.
“का? ती आली तर काही प्रॉब्लेम आहे का तुम्हाला?” जया
“छेऽऽ छेऽऽ! मुळीच नाही!” तो घाबरला आहे हे त्याच्या बोलण्यावरून आणि चेहऱ्यावरून स्पष्ट दिसत होतं.
“मग घाबरताय कशाला एवढं?” जयाने खोचकपणे त्याला विचारलं.
“मी कशाला घाबरू ?” तो आपली धडधड लपवण्याचा केविलवाणा प्रयत्न करत होता.
“हो का? नक्की घाबरत नाही?” जया त्याचं एन्काऊंटर करायचंच, असं ठरवूनच आली होती जणू!
“नाही!” तिच्या नजरेला नजर मिळविण्याची मात्र त्याची हिम्मत होत नव्हती.
“मग चला बसा गाडीत!” जया
“कशाला?” तो
“शोभाला विचारलं होतं का असं?” जयाच्या चेहऱ्यावरचे रंग बदलू लागले होते.
“म्हणजे?” त्याला दरदरून घाम फुटला.
“गाडीत बसता की कसं?” तिने जवळ जवळ त्याला धमकीच दिली.
“ब.. ब.. बसतो..” तो धडपडत ड्रायव्हर सीटवर जाऊन बसला. जयाही बाजूच्या सीटवर बसली.
“काय करायचं आता?” जयाने प्रश्न विचारला.
“म्हणजे?” त्याला दुसरा शब्दच ठाऊक नव्हता जणू!
“म्हणजे शोभाच्या मिस्टरांना किंवा अस्मिताला जर सगळं कळलं तर काय होईल विचार केला का कधी?” ज्याने त्याच्याकडे जळजळीत कटाक्ष टाकला.
“माफ करा जया वहिनी. चुकीची वेळ होती, घसरलो आम्ही!” त्याने झटक्यात हातच जोडले.
“आम्ही?” तिचा दुसरा कटाक्ष त्याच्यावर पडला.
“सॉरी मी!” तो आता गयावया करणार हे त्याच्या चेहऱ्यावरून स्पष्ट दिसू लागलं.
“हं! ते माहिती आहे मला! पण आता काय करायचं?” जया
“तुम्ही सांगाल ते करीन! पण माफ करा मला!” तो
“नक्की?” जया
“हो! खरंच वहिनी. तुम्ही सांगाल ते करीन पण कुणाला बोलू नका हे!” तो बाहेर असता तर तिचे पायच धरले असते त्याने.
“चला मग! सगळ्यांसमोर शोभाच्या मिस्टरांची व अस्मिताची आणि शोभाचीही माफी मागायची तुम्ही!” जया
“काय बोलताय वाहिनी तुम्ही?” तो
“नाही जमणार का?” जया कुत्सितपणे हसत होती.
“परिणाम काय होतील विचार तर करा वहिनी!” तो गयावया करत होता.
“तुम्ही केला होतात का हा विचार तेव्हा?” जया फुत्कारली.
“पण त्याची एवढी मोठी शिक्षा नका देऊ! पाया पडतो तुमच्या!” तो
“मग?” जयाने चेंडू पुन्हा त्याच्या कोर्टात टोलावला.
“बाकी काहीही सांगा!” तिने आत्ता जीव द्यायला सांगितलं असतं तर त्याने तेही केलं असतं.
“ठीक आहे. चला गाडी चालू करा आणि समोरच्या गार्डनच्या पार्किंगमध्ये घ्या!” जया
त्या नातेवाईकांच्या घराजवळ एक मोठं गार्डन होतं पण ते दर शुक्रवारी बंद असायचं.
“कशाला?” तो
“ठीक आहे मग मी करते मला करायचं ते!” जयाने गाडीचा दरवाजा उघडला. त्याने पटकन तिचा हात धरला आणि ओढून तिला पुन्हा गाडीत बसवलं.
“मग घेताय गाडी?” तिने पुन्हा एकदा विचारलं.
“घेतो तुम्ही बसा!” त्याने गाडी चालू केली. जाता जाता त्याने अस्मिताला कामानिमित्त सांगली शहरात तासभर जाऊन येतो म्हणून सांगितलं.
सोसायट्यांमधले रस्ते फिरून फिरून गाडी गार्डनच्या पार्किंगमध्ये आली. त्या वेळी तो भाग अगदीच निर्मनुष्य झालेला होता. त्याला तीचं ऐकण्याशिवाय पर्याय नव्हता.
“मला खूप म्हणजे खूप राग आला आहे तुमचा!” जया रागाने त्याच्याकडे पाहत बोलली.
“साहजिक आहे! मी मूर्खपणाच केला!” तो खिन्नपणे मान खाली घालून बोलत होता.
“नाही तर काय? आता लहान नाही आहात तुम्ही. आणि ती तर पटाईतच आहे जाळ्यात ओढण्यात लोकांना!” तिने मूठ आवळली.
“पण आपण इथे का आलो आहोत?” तो
“तुम्हाला शिक्षा भोगायची आहे ना आता?” ती हसली.
“इथे?” त्याला काय चाललंय काहीच कळत नव्हतं.
“हो!” जया
तिच्या मनात काय चाललं आहे, याचा काही एक थांगपत्ता त्याला लागत नव्हता.
“असं थोडं थोडं करून जीव नका घेऊ हो! काय असेल ते सांगून टाका एकदाचं!” तो काकुळतीला आला होता.
“घाई काय आहे? आमचे हे तर आलेच नाहीत आणि तुम्ही तुमच्या हिला सांगून आला आहात, त्यामुळे आपल्याला इथे कुणी कधीच शोधायला येणार नाही.” ती हसली. तीचं भेसूर हास्य पाहून त्याची जाम टरकू लागली होती.
“बस वहिनी! आता सांगून टाका पटकन!” त्याने हिम्मत गोळा करायला सुरुवात केली होती.
“सांगू?” ती
“मी गाडी परत घेतो मग!” त्याने चावीला हात घातला. तिने झटकन त्याचं मनगट पकडलं.
“हो! हो! काय घाई आहे!”
“बोला नं मग पटकन!” तो वैतागला.
“खरं तर थोरली बहीण म्हणून माझा हक्क होता पण तुम्ही तिला आधी दिलात! ठीक आहे! पण उशिरा का होईना माझा हक्क मला द्यायला पाहिजे तुम्ही!” तिने एक कामुक कटाक्ष त्याच्याकडे टाकला.
“वहिनी!” त्याला काहीच कळेना.
“हो! तिच्या सोबत जे जे तुम्ही केलंत ते ते माझ्या सोबत करायचं आत्ता!!” तिने आपल्या खांद्यावर हात घालत साडीची पिन काढण्याचा प्रयत्न सुरू केला.
“नाही!” त्याने ठामपणे नकार दिला.
“हा हा हा! तुमच्याकडे पर्याय नाहिये दाजी!” ती पिन आपल्या मंगळसूत्राला अडकवत खिदळली!
“प्रोटेक्शन नाहिये आत्ता, परत कधीतरी?” तो तिला टाळण्याचा प्रयत्न करू लागला!”
“प्रोटेक्शन? तिला प्रेग्नेंट केलंत तुम्ही दाजी? मला उगाच कळलं का हे सारं? तेव्हा हे वाक्य वापरलं असतं तर आत्ता कदाचित आपण इथे नसतो, नाही का?”
जयाने आपला पदर अलगद आपल्या खांद्यांवरून उतरवून आपल्या मांडीवर ठेवला. अंधारून येऊ लागलं होतं. संधिप्रकाशात त्याला फारसं स्पष्ट दिसत नव्हतं.
“अरे देवा! शोभा वहिनी बोलल्या नाहीत मला!” तो
“तिने तुम्हाला सांगितलं असतं तर काय केलं असतं हो तुम्ही?”
तिने त्याच्या जवळ उत्तर नसणारा प्रश्न त्याला विचारला. तो शांत झाला.
तिने त्याचा डावा हात धरला आणि आपल्या उजव्या उरोजवर धरून करकचून दाबला. त्याच्या लिंगात शिरशिरी आली. त्याने हात झटकून बाजूला घेतला.
“एका चुकीची शिक्षा म्हणून आणखी मोठी चूक करायला सांगताय तुम्ही जया वहिनी!”
“चूक चूक असते लहान-मोठं नसतं त्यात.” जया
“मला नाही जमणार. पाहिजे तर मी आत्ता सगळ्यांसमोर त्या तिघांची माफी मागतो!” त्याला फक्त त्या सिच्युएशनमधून बाहेर पडायचं होतं.
“तो पर्याय आता संपला आहे.” असं म्हणत तिने आपल्या घट्ट ब्लाउजची वरची दोन हुकं काढली.
गाडीतील मंद लाईटच्या उजेडातही तिचा गोरा वर्ण उजळून निघाला होता. त्यावर दाबला गेलेला तिचा गर्द हिरव्या रंगाचा ब्लाउज तिच्या अतिभव्य उरोजांना कसंबसं थोपवून धरण्याचा प्रयत्न करत होता. दाट स्तनरेषेत अडकलेलं तीचं मंगळसूत्र जणू त्याला धोक्याची सूचना देत होतं.
“हे बघा वहिनी, मला हे असं अवघडलेल्या स्थितीत काहीही करता येणार नाहिये! आपण नंतर कधीतरी निवांत करूयात ना घाई काय आहे?” त्याने थोडा विचार केला आणि आपला पावित्रा बदलला.
“नाही! आत्ता इथेच!” ती काही ऐकायला तयार नव्हती.
“वहिनी! लोक शोधत असतील तुम्हाला आणि सगळ्यांनी आपल्या दोघांना एकत्र पाहिलं आहे शेवटचं!” त्याने तिला हळूहळू गुंडाळण्यास सुरवात केली.
“ठीक आहे. आज रात्री मी फोन करेन, लगेच यायचं.”
तिने आपल्या ब्लाउजचे हुक्स लावले आणि पदर सारखा केला. त्याच्या जीवात जीव आला. त्याने गाडी स्टार्ट केली आणि परत वळवली. घराच्या थोडं अलीकडेच त्याने तिला खाली उतरवलं आणि तो कार्यक्रमाच्या जागी पोचला.
कार्यक्रम झाला सगळे लोक पांगले. बाहेर गावाहून जे जवळचे नातेवाईक आले होते तेवढे फक्त राहिले. जेवणं आटोपल्यावर सगळे झोपायला तयारीला लागले. त्याने अस्मिताला सांगलीत मित्राकडे झोपायला जातोय, असं सांगितलं आणि सरळ लॉन्ज गाठला.
जयावहिनीच्या तावडीतून सुटणं त्याच्यासाठी फार महत्त्वाचं होतं. तो रात्री दहा वाजेपर्यंत दारू प्यायला. दहा वाजता त्याचा फोन वाजला. जया वहिनी! तो परत घाबरला. हिम्मत करून त्याने फोन उचलला.
“हॅलो!”
“काम होतं थोडं!”
“सकाळी!”
“अहो पण तिथे कसं जमणार?”
“सिटीत आहे मी.”
“नाही हो फसवायचं नव्हतं हो बिलकुल! शप्पथ!”
“सगळ्यांना कळल्यावर काय होईल विचार करा जरा!”
“हट्टीपणा नका करू, जरा ऐका माझं तुम्ही!”
“ठीक आहे!”
“येतो!”
