रेल्वे स्टेशनच्या प्लॅटफॉर्मवर सिमेंटच्या बेंचवर बसल्या बसल्या समीरने आपली नजर फिरवली आणि बाजूच्याच बेंचवर बसलेल्या बाईच्या पदराखालील गोळा त्याच्या नजरेस पडला! त्या बाईच्या भरीव उभारावरील पदर साईडने उघडा होता आणि त्यातून तिच्या उभाराची गोलाई स्पष्ट दिसत होती.
बसल्या बसल्या समीर टाईमपास म्हणून इकडे तिकडे पाहत होता आणि बाजूच्या बेंचवर ती बाई येणार्‍या ट्रेनची वाट बघत बसली होती. त्या बाईबरोबर तिचा नवरा आणि दोन मुलेही होती, जे तिच्या पलीकडे बसले होते. ५ ते ८ वर्षाच्या दोन्ही मुलांना सांभाळण्यात नवरा मग्न होता त्यामुळेच समीरला बिनधास्तपणे त्या बाईचा पदराखालून दिसणारा उभार पाहायला मिळत होता.
मनात विचारचक्र चालू झाले आणि नकळत समीरचा लंड टाईट व्हायला लागला. चाळिशीला आलेला समीर अजूनही अविवाहित होता. त्यामुळे त्याला लैंगिक सुख नियमित मिळत नव्हते. महिन्यातून एक दोन वेळा तो तालुक्याच्या गावातील खालच्या आळीला भेट द्यायचा आणि तेथील बाईला झवून आपली कामवासना शमवायचा.
इतर वेळी रोज तो झवलेल्या बाईची कल्पना करून मूठ मारायचा आणि आपली कामेच्छा काबूत ठेवायचा. त्यामुळे असे कधी बाईच्या अंगाचा भरीव भाग दिसला की तो चलबिचल व्हायचा. नकळत गुपचूपपणे तो जे दिसतेय त्याचे नेत्रसुख घ्यायला लागायचा.
त्या बाईच्या पदराआडील ब्लाउजमध्ये लपलेला तिचा उभार कसा असेल ह्याची कल्पना तो करू लागला. तिच्या सावळ्या रंगासारखाच तिचा उभार असेल पण त्यावरील तिची स्तनाग्रे तपकिरी असतील की काळपट असतील ह्याचा तो विचार करू लागला.
तिची बोंडूस लांबट असतील की गोलाकार ह्याचा अंदाज तो बांधू लागला. दोन पोरं काढली आहेत म्हणजे त्या बाईला तिचा नवरा चांगलाच झवत असेल आणि तिचे भरगच्च उभार तो मस्त चोखत असेल अशी तो कल्पना करत होता.
का कोणास ठाऊक पण हल्ली समीरला बाईच्या उभारांचे जास्तच आकर्षण वाटायला लागले होते. ज्या रांडेला तो झवायचा तिचे उभार तो करकचून दाबायचा आणि कुस्करायचा. तिचे उभार चोखत, चुपतच तो तिला झवायचा. बाईचे उभार किती चोखू आणि दाबू असे त्याला व्हायचे. त्यामुळे आत्ताही त्याला त्या बाईच्या पदराआडील उभार जो दिसत होता त्याकडे चोरून पाहायला मजा वाटत होती आणि त्याने तो कामोत्तेजित होऊन त्याचा लंड कडक झाला होता!
‘टणऽऽऽ टणऽऽऽ टणऽऽऽऽ टणऽऽऽऽऽ’
स्टेशनवरची घंटा वाजू लागली तसे ट्रेन प्लॅटफॉर्मवर येण्याचा सिग्नल मिळाला! त्याने समीर भानावर आला आणि उठून तो लगबगीने ट्रेन येण्याच्या दिशेने पाहू लागला. लांबूनच त्याला ट्रेन दिसली तसे त्याचा चेहरा आनंदाने फुलला!
बाजूच्या बेंचवर बसलेली ती बाई आणि तिचे कुटुंबही घाई घाईत उठले कारण त्यांना ह्या ट्रेनमध्ये चढायचे होते. त्या बाईची लगबग समीरने चोरून निरखून पाहिली असती तर त्याला त्या बाईच्या मांसल भरीव अंगाचे खूप काही नेत्रसुख नक्कीच मिळाले असते. पण आता त्याला त्या बाईकडे पाहण्यात अजिबात रस नव्हता कारण त्याचे चित्त लागून राहलेली व्यक्ती येणाऱ्या ट्रेनमध्ये होती. त्याची बहीण, सुगंधा अक्का त्या ट्रेनमधून माहेराला येत होती.
ट्रेन स्टेशनच्या प्लॅटफॉर्मला लागली तसे ट्रेनमध्ये बसलेल्या सुगंधाची लगबग चालू झाली. आनंदाची एक अनामिक हुरहूर तिच्या उरातून वाहू लागली आणि कधी एकदा ट्रेन प्लॅटफॉर्मला थांबतेय असे तिला झाले. तिचे चार महिन्याचे बाळ अजूनही झोपलेले होते आणि त्याला आपल्या आईच्या लगबगीची कल्पनाही नव्हती.
साडेतीन वर्षांपूर्वी लग्न होऊन ती ह्याच स्टेशनवरून आपल्या नवऱ्याबरोबर मुंबईला गेली होती आणि आता ती आपल्या बाळाला घेऊन प्रथमच माहेराला आली होती. गेल्या साडेतीन वर्षात तिला आपल्या माहेरी येता आले नव्हते आणि तिचे बाळांतपणही तिच्या सासरीच झाले होते. तेव्हा आता रक्षाबंधन सणाचे निमित्त करून ती महिनाभर माहेरी राहायला आली होती.
तिचा नवरा मिलमध्ये कामाला होता आणि त्याला सुट्टी मिळाली नाही म्हणून ती एकटीच आली होती. नवऱ्याने तिला मुंबईला ट्रेनमध्ये बसवून दिली होती आणि ट्रेन तिच्या गावाजवळील तालुक्याच्या गावाला पोहचली की तिचा मोठा भाऊ, समीर दादा तिला न्यायला येणार होता.
ट्रेन हळूहळू प्लॅटफॉर्मवर चालली होती आणि शाळकरी मुलीसारखी सुगंधा खिडकीवर वाकून बाहेर बघू लागत होती की तिचा समीर दादा कोठे दिसतोय का ते. तिलाच शोधत असलेला समीर तिला दिसला तसे आनंदाने तिने “दादाऽऽऽ“ म्हणून त्याला साद घालून त्याचे लक्ष वेधून घेतले. सुगंधा दिसली तसे समीरचा आनंद गगनात मावेनासा झाला आणि त्यानेही ओरडून तिला हाक मारली, “सुगंधा अक्काऽऽऽ”!
सुगंधा समीरपेक्षा ६ वर्षाने लहान होती तेव्हा ती समीरला ‘दादा’ म्हणायची हे ठीक होते. त्यांच्या सात भावंडांमध्ये समीर सगळ्यात मोठा होता तेव्हा सगळेच त्याला ‘दादा’ म्हणायचे. त्याच्या नंतर जन्मलेली सुगंधा बाकीच्या ५ भावांपेक्षा मोठी होती म्हणून ते सगळे तिला ‘अक्का’ म्हणायचे. काहीही झाले तरी सुगंधा सहा भावांची एकुलती एक बहीण होती म्हणून सगळ्यांचीच लाडकी होती. त्यामुळे समीरही तिला ‘अक्का’ म्हणायचा, जरी ती त्याच्यापेक्षा लहान होती तरीही!
धावत पळत समीर सुगंधा असलेल्या ट्रेनच्या खिडकीजवळ आला आणि तिने बाहेर काढलेले हात धरून चालत्या ट्रेन बरोबर पळत तो तिची विचारपूस करू लागला.
“कशी हायस, अक्का? तुला पाहून लई बरं वाटलं. प्रवास कसा झाला? काई तरास तर नाई ना झाला?”
“अरे हो हो होऽऽऽ दादाऽऽऽ. काय काय ईचारशील? प्रवास लई झाक झाला! ह्यांनी नीट बसवून दिली व्हती मला. काई तरास न्हाई.”
खिडकीतून बाहेरचे दिसावे म्हणून सुगंधा वाकून उभी होती, ज्यामुळे तिच्या पंजाबी ड्रेसच्या गळ्याला मोठी फट पडली होती. तिने बाहेर काढलेले हात धरून समीर चालता चालता तिच्याशी बोलत होता आणि त्याची नजर अनाहूतपणे तिच्या उघड्या गळ्यातून आत शिरली.
सुगंधाच्या उरोजाचे भरगच्च गोळे खाली लोंबत होते आणि तिने आत घातलेली ब्रा बहुतेक मोठी तरी होती किंवा बाळाला दूध पाजायचे म्हणून तिने मागचा हूक काढलेला असावा कारण तिचे गोळे पूर्ण उघडेच दिसत होते आणि तिच्या स्तनाची बोंडूस दिसत होती.
आपल्या बहि‍णीच्या उरोजाचे हे अनपेक्षित प्रदर्शन पाहून समीर अस्वस्थ झाला आणि मनातून खजील झाला! मघाशी त्या बाईचे उभार चोरून न्याहाळत होता ह्याचाच परिणाम म्हणून आता त्याचे लक्ष आपल्या बहि‍णीच्या उरोजाकडे गेले असे त्याला वाटले! मनातल्या मनात त्याने स्वत:लाच दोन शिव्या हासडल्या आणि त्याने सुगंधाच्या उरोजावरील आपली नजर फिरवली.
“थांब म्या येतो वर.” म्हणत तो ढांगा टाकत ट्रेनच्या डब्ब्याच्या दरवाज्याकडे पळाला आणि चालत्या ट्रेनमध्ये तो चढला.
काही क्षणातच तो सुगंधा बसलेल्या कंपार्टमेंटमध्ये पोहचला तसे काळजीच्या स्वरात सुगंधा त्याला म्हणाली,
“अरे दादा ट्रेन जरा थांबू तरी द्यायचीस.” लटक्या तक्रारीत सुगंधा म्हणाली.
“अगं काय व्हत त्याला. आमच्या युवराजांना बघाया तरसलोय आमी.” असे म्हणत समीर झोपलेल्या बाळावर वाकला आणि त्याच्या गालाची पप्पी घेत म्हणाला, “अहो राजे झोपलाय काय उटा आता. तुमचं आजोळ आलं बगा.”
तसे तर ट्रेनच्या मोठ्या आवाजानेही बाळाची झोपमोड झाली नव्हती पण समीरने पप्पी घेताना त्याच्या भरघोस मिशीने बहुतेक बाळाला गुदगुल्या झाल्या असाव्यात कारण ते चुळबुळ करू लागले. बाळाने हळूच डोळे उघडले आणि त्याच्या नजरेसमोर समीरचा उग्र अनोळखी चेहरा आला तसे बाळ रडायला लागले.
“अरेऽऽऽ युवराज मामाला बगून घाबरला? अस कस?” समीर गांगरून म्हणत उभा राहला.
“हां हां हांऽऽ अरे तस न्हाई दादाऽऽऽ तुला त्यो पहिल्यांदा बगतोय तवा गांगरला त्यो. व्हईल वळख त्याची तुज्याशी.”
सुगंधा सीटवर बसली आणि तिने हसत हसत बाळाला उचलत ती त्याला गप्प करू लागली.
सुगंधा सीटवर बसली होती आणि तिने बाळाला दोन्ही हाताच्या ओंजळीत धरून आपल्या छातीशी धरले होते. उभा असलेला समीर कौतुकाने वरून बाळाला बघत होता. बाळाकडे बघताना पुन्हा अनाहूतपणे समीरची नजर सुगंधाच्या भरगच्च उरोजांवर गेली.
मघाशी ती वाकलेली असताना दिसलेले तिचे उघडे उरोज त्याला आठवले आणि नकळत त्याच्या मनात विचार चालू झाले की ह्या ड्रेसच्या आत तिचे तेच उरोज आहेत जे मघाशी त्याला दिसले होते. तिच्या उरोजावरील मघाशी पाहलेले बोंडूस आता ह्या ड्रेसच्या आत लपले आहेत असे त्याच्या मनात आले. पुन्हा समीर आपल्या मनातील विचाराने खजील झाला आणि त्याने आपली नजर वर ठेवलेल्या बॅगांवर टाकत सुगंधाला विचारले,
“अक्काऽऽऽ तुज्या कुटल्या ब्यागा हाईत सांग. आपल्याला उतरायचंय लगीच.”
“त्या काय वरच्या त्या दोन ब्यागा. घ्ये त्या.” लगबगीने असे म्हणत सुगंधा बाळाला घेऊन उठली.
समीरने लगेच वर ठेवलेल्या दोन्ही बॅगा खाली काढल्या. मग सुगंधा बाळाला घेऊन पुढे दरवाज्याकडे निघाली आणि तिच्या मागून समीर दोन्ही बॅगा घेऊन निघाला.
तिच्या मागून चालताना नकळत पुन्हा समीर तिचे मागून निरीक्षण करू लागला. आपल्या बहि‍णीला समीर पहिली वेळ असा पंजाबी ड्रेसमध्ये पाहत होता. लग्नाच्या आधी माहेरी असताना वयात येईपर्यंत ती परकर-ब्लाउज घालत होती. वयात आल्यावर विशी ओलांडल्यानंतर जसे तिचे लग्नाचे बघायला सुरुवात झाली तसे ती साडी नेसायला लागली. तसे तिचे लग्न जमायचे खूप रखडले आणि २९व्या वर्षी तिचे लग्न झाले.
लग्न होऊन ती गेली तोपर्यंत ती साडीच नेसत होती आणि आता लग्नानंतर साडेतीन वर्षाने समीर आपली बहीण, सुगंधाला बघत होता आणि तिच्यात झालेला बदल नकळत तो जोखायला लागला. लग्नाच्या वेळेची सुगंधा आणि आत्ताची सुगंधा ह्यात बराच फरक झाला होता. आता तिचे अंग चांगले भरले होते आणि वैवाहिक जीवनातील सुखाच्या खुणा तिच्या भरलेल्या अंगावर जागोजागी दिसत होत्या.
लग्नाच्या आधी त्याने सुगंधाच्या सौंदर्याकडे आणि तिच्या भरलेल्या अंगाकडे कधी खास लक्ष दिले नव्हते. भल्या मोठ्या कुटुंबाची जबाबदारी अधु झालेल्या वडि‍लांनंतर समीरवर आली होती तेव्हा कुटुंबाच्या पोटाची खळगी भरणे हेच त्याचे मुख्य ध्येय होते. त्यामुळे मुली आणि बायका व त्यातल्या त्यात सुगंधाकडे त्याचे लक्ष कधी वेधले गेले नव्हते. तिचे लग्न करून तिला तिच्या सासरी पाठवणे हेच तिच्या बाबतीत त्याचे मुख्य कर्तव्य होते जे त्याने पुरेपूर पार पाडले होते.
कुटुंबाची जबाबदारी पेलताना समीरने कधी स्वत:च्या आवडी निवडीकडे लक्ष दिले नव्हते किंवा स्वत:च्या गरजा त्याने इतर कौटुंबिक अडचणीसमोर नगण्य मानल्या. त्यामुळेच त्याने लग्न केले नव्हते आणि घरचे सगळे मागे लागले असतानाही लग्नाला ठाम नकार देत त्याने इतर सगळ्या भावंडांचे प्रपंच मार्गी लावले होते.
