खरे तर दिपालीच्या मम्मीच्या प्रश्नाने मी थोडा गोंधळलो होतो तेव्हा मा‍झ्या लक्षातच आले नाही की मा‍झ्या पाकीटात मा‍झ्या मम्मी-पप्पांचा एक फोटो आहे. मी पटकन उभा राहिलो आणि पाकीट काढून त्यातील फोटो बाहेर काढला. तो फोटो तिच्या मम्मीच्या हातात देत मी हसून म्हणालो,
“फोटो ३/४ वर्षापूर्वीचा आहे. पण माझे पप्पा आजही असेच दिसतात.”
दिपालीच्या मम्मीने थरथरत्या हाताने फोटो मा‍झ्या हातातून घेतला. जणू कुठलातरी भयंकर फोटो बघायचाय अशा तऱ्हेचे प्रचंड तणावाचे भाव त्यांच्या चेहर्‍यावर होते. मी त्यांना फोटो देऊन पुन्हा खाली बसलो आणि उत्सुकतेने त्यांच्याकडे पहायला लागलो. दिपालीही उत्सुकतेने आपल्या मम्मीकडे बघत होती.
तिच्या मम्मीने फोटो घेतला आणि त्यावर नजर टाकली. फोटो बघितल्याबरोबर त्यांचे डोळे विस्फारले गेले आणि त्यांचा चेहरा घाबराघाबरा झाला! एखादे भूत पाहल्यासारखे त्यांचा चेहरा पांढराफटक पडला!
‘अरे देवा!’ असे बोलत त्यांचे अंग ताठ झाले आणि त्या मागे सोफ्यावर पडल्या. मागे पडताना त्यांच्या हातातील मा‍झ्या पप्पा-मम्मीचा फोटो गळून खाली पडला. त्यांचे डोळे उघडे होते पण त्या स्तब्ध होत्या आणि काही बोलत नव्हत्या.
त्यांची ती अवस्था पाहून मी ताडकन मा‍झ्या जागेवरून उठलो. तिच्या बाजूला बसलेली दिपालीही आपल्या मम्मीची अवस्था पाहून हडबडली आणि पटकन तिच्या जवळ सरकली. आपल्या मम्मीला धरून ती हलवू लागली आणि विचारू लागली.
“मम्मी. मम्मी. काय झाले? तुला काय झाले?”
मी पण पटकन उठून तिच्या मम्मीच्या जवळ गेलो आणि त्यांच्या दुसर्‍या बाजूला बसलो. दिपाली घाबरून माझ्याकडे बघायला लागली आणि मी नजरेनेच तिला आश्वस्त करत तिच्या मम्मीच्या खांद्याला हात लावून त्यांना हलवत विचारले,
“मम्मी. तुम्ही ठीक आहात ना? तुम्हाला काय होतय?”
मा‍झ्या विचारण्याने दिपालीची मम्मी भानावर आली. त्यांनी आपली शुन्यातली नजर वळवून माझ्याकडे पाहीले. खळकन त्यांच्या डोळ्यातून पाणी वाहू लागले. त्या रडायला लागल्या. त्यांनी आपला हात वर उचलला आणि मा‍झ्या गालाला स्पर्श करून त्या धाय मोकलून रडायला लागल्या.
त्यांच्या त्या अकस्मात रडण्याने मी गोंधळून गेलो! त्या का रडत आहेत ह्याचे मला काही आकलन होत नव्हते. मी वेड्यासारखा त्यांच्याकडे आणि दिपालीकडे बघत राहिलो. दिपालीही आपल्या मम्मीचे रडणे बघून घाबरली! ती पण रडवेली झाली आणि काकुळतेने आपल्या मम्मीला विचारू लागली,
“मम्मी. तू का रडतेस? काय झाले? ह्याचा पप्पांचा फोटो पाहून तुला काय झाले?”
दिपालीच्या प्रश्नांच्या सरबत्तीने तिची मम्मी थोडी भानावर आली. ती रडत रडत माझ्याकडे बघत होती आणि तिने तशीच रडत मान फिरवली आणि दिपालीकडे पाहीले. मग दिपालीच्या गालालाही तिने हात लावला आणि ती रडत राहिली.
मी आणि दिपाली वेड्यासारखे एकमेकांकडे पहात राहिलो. तिच्या मम्मीच्या रडण्याचे कारण ना मला नाहीत होते ना तिला. काही क्षण तसे रडत राहिल्यावर तिची मम्मी झटकन आपल्या जागेवरून उठली. आणि रडत रडत तरातरा चालत आत पळाली.
दिपाली आणि मी खुळ्यासारखे ती पळाली तिकडे बघत राहिलो. आम्हा दोघांनाही भान राहिले नाही की तिच्या मम्मीच्या मागे पळावे. पण मग मी प्रथम भानावर आलो आणि पटकन दिपालीला म्हटले,
“दिपाली. पळ जा. तुझ्या मम्मीला काय झालेत ते बघ. आणि त्यांना विचार त्या का रडताहेत. तसेच काही असेल तर मला बोलव.”
दिपाली पटकन आपल्या जागेवरून उठली आणि आत पळाली. मी हतबल होऊन मागे सोफ्यावर रेलून बसलो आणि विचार करायला लागलो. काय झाले दिपालीच्या मम्मीला? ती मा‍झ्या पप्पांचा फोटो पाहून का घाबरली? त्यांचा फोटो पाहून ती का रडायला लागली?
रडता रडता त्यांनी मा‍झ्या गालाला का हात लावला? नंतर दिपालीच्या गालालाही का हात लावला? पुढे काही न बोलता त्या रडत आत का पळाल्या? त्या मा‍झ्या वडिलांना ओळखत असतील का? त्यांना मा‍झ्या वडिलांबद्दल काही माहिती असेल का? काय गौडबंगाल आहे हे? कसा खुलासा व्हायचा ह्याचा?
विचार करून करून माझे डोके फिरायची वेळ आली! दिपालीची मम्मी आत पळाली होती आणि दिपालीही आत गेली होती. आता जोपर्यंत दिपाली बाहेर येत नव्हती तोपर्यंत काही खुलासा होणार नव्हता. दिपालीही बराच वेळ बाहेर येत नव्हती.
काय चालले होते आत कोणास ठाऊक? आपणच आत जाऊन बघावे का? कदाचित तिच्या मम्मीची अवस्था पाहून दिपालीही रडत असावी. मम्मीची स्थिती पाहून तिला भानच राहिले नसेल की मला बोलवावे.
कदाचित आत त्या दोघींना माझी गरज असावी पण त्या मला बोलवू शकत नसतील. मलाच आत जाऊन पहायला पाहिजे. असा विचार करून मी मा‍झ्या जागेवरून उठलो आणि आत जायला पाऊल उचलले. तेवढ्यात दिपाली बाहेर आली.
ती रडत होती आणि बाहेर आल्यावर ती सरळ माझ्याजवळ आली आणि मा‍झ्या गळ्यात पडून रडायला लागली. मी तिला कवेत घेतले आणि तिचे तोंड वर करत तिला विचारू लागलो,
“दिपाली. काय झाले? तुझी मम्मी कशी आहे? ती ठीक आहे ना? काही झाले का? तू का रडतेस? अग बोल ना. मला सांग ना काहीतरी. माझे तर डोकेच फिरत चालले आहे. प्लिज बोल ना.”
मा‍झ्या बोलण्याने दिपाली भानावर आली आणि तिने आपले रडणे कमी केले. मी तिला कवेत घेत तिच्या पाठीवरून हात फिरवत तिला दिलासा देत होतो. हळूहळू तिचे रडणे कमी कमी होत गेले.
मी तिला मिठीत धरून मागे सोफ्यावर बसलो. ती मला बिलगून मा‍झ्या बाजूला बसली आणि हुंदके देत राहिली. मी तिचा चेहरा वर करत तिला विचारले,
“दिपाली बोल ना. नुसतीच रडतेस काय? मला सांग ना काय झाले ते? तुझी मम्मी ठीक आहे ना?”
“ह हो! मम्मी ठीक आहे. म्हणजे ती अजूनही रडतेय. पण ठीक आहे ती.” दिपालीने कसेबसे म्हटले.
“पण का रडतेय ती? मा‍झ्या पप्पांचा फोटो पाहूनच त्यांना काहीतरी झाले. काय झाले त्यांना? तू विचारलेस का त्यांना?” मी अधीरपणे तिला विचारले.
“हो विचारले. पण ती काही सांगतच नाही. नुसती म्हणतेय.” दिपाली हुंदके देत देत म्हणाली.
“काय म्हणतेय?” मी उत्सुकतेने विचारले.
“तुमचे लग्न होणे शक्य नाही. तुम्ही दोघे एकमेकांना विसरून जा.” दिपाली रडत रडत म्हणाली.
“काय? काय म्हणालीस?” ते ऐकून मला धक्काच बसला!
“हो! मम्मी हेच म्हणतेय. तुमचे लग्न होऊ शकत नाही. ते कदापि शक्य नाही.”
“अग पण का? काय प्रॉब्लेम आहे? का होऊ शकत नाही? तू विचारले नाहीस का त्यांना?” मी आश्चर्याने वेडापिसा होत तिला विचारले.
“मी विचारले. पण ती काही सांगायलाच तयार नाही. नुसतेच म्हणतेय. तुम्ही एकमेकांना विसरून जा. तुमचे लग्न होऊ शकत नाही. तू त्याचा नाद सोड. वगैरे वगैरे.” दिपाली स्फुंदत स्फुंदत म्हणाली.
“अग पण का म्हणून? का आपण एकमेकांना विसरायचे? का आपले लग्न होऊ शकत नाही? तू जरा खडसावून विचारायचेस ना.” मी वैतागून म्हटले.
“विचारले. मी अगदी खोदून खोदून विचारले. पण ती कारणच देत नाही. उलट आणि मला विचारत होती. तुमचे प्रेमप्रकरण किती पुढे गेले आहे? तुम्ही कितपत एकमेकांच्या जवळ आला आहात? तुम्ही वेगळ्या भावनेने एकमेकांना स्पर्श तर केला नाही आहे ना? तुमच्यात काही नाजूक संबंध तर झाले नाही आहेत ना? वगैरे.” दिपालीने थोडे सावरत सांगीतले.
“असे का एकदम तिने विचारले? आणि मग तू काय सांगीतलेस? तू सांगीतलेस का आपण किती जवळ आलो आहोत ते?” मी म्हटले.
“हऽऽऽ ते मी कसे काय सांगणार? मी काय इतकी निर्लज्ज आहे का? मी तिला खोटेच सांगीतले. आम्ही फक्त मनाने एकमेकांच्या जवळ आलो आहे आणि अजून तरी आम्ही एकमेकांना वेगळ्या तर्‍हेने स्पर्श केलेला नाही.” दिपाली म्हणाली.
“मग काय म्हणाली ती? पुढे काही बोलली का?” मी उत्सुकतेने विचारले.
“हो. म्हणाली बरे झाले! तू अजिबात त्याच्याशी जवळीक करू नकोस. त्याचा नाद सोडून दे. त्याला तुला विसरायला लाव. तू तो जॉब सोडून दे. म्हणजे त्याच्याशी काही संबंध रहायचा प्रश्नच राहणार नाही.” दिपालीने सांगीतले.
“काय? आता हे काय भलतेच?” मी चक्रावून म्हटले, “तुझी मम्मी चक्क आपल्याला दूर करत आहे. आपल्याला संबंध तोडायला सांगतेय. बरे कारण विचारले तर सांगत पण नाही. हे तर काही अजबच आहे!” मी आश्चर्याने म्हटले.
“बघ ना. सगळे विचित्रच आहे. मम्मीला वेडबीड तर लागले नाही ना?” दिपालीने वैतागत म्हटले.
“नाही. म्हणजे त्या तसे सांगताहेत तर त्याला काहीतरी कारण असावे. खास करून ते कारण मा‍झ्या पप्पांशी रिलेटेड आहे. पण ते जोपर्यंत आपल्याला कळत नाही तो पर्यंत असे कसे आपण त्यांचे म्हणणे ऐकायचे?” मी विचार करत म्हणालो.
“हो! मी पण तेच म्हणतेय. तिने सांगावे ना. का आम्ही एकमेकांना विसरावे? त्या मागचे कारण काय.” दिपालीही विचारात पडत म्हणाली.
“दॅट्स ईट! दिपाली. धिस ईज टू मच! आपण त्यांना जाऊन विचारूया. त्यांना आपल्याला सांगायलाच पाहिजे. आफ्टर ऑल! वुई हॅव राईट्स टू नो दॅट. एकदा कारण कळले की मग आपण ठरवू काय करायचे ते.” मी ठामपणे म्हटले आणि तिला माझ्यापासून दूर केले.
दिपाली उभी राहिली आणि मी पण उभा राहिलो. मी तिचा हात पकडला आणि तिला ओढत पुढे चालत म्हणालो,
“लेट्स गो टू युवर मम्मा. आपल्याला त्यांच्याशी बोलायलाच हव. आय ॲम सॉरी! त्यांची अवस्था ठीक नसेल. पण आपली पण हालत ठीक नाही. वुई हॅव टू डिस्टर्ब हर.”
असे बोलून मी दिपालीला पुढे केले आणि तिच्या मागे चालत चालत आम्ही आत गेलो.
तिच्या मम्मीच्या रूमच्या बाहेर आम्ही एक क्षण थांबलो आणि आम्ही एकमेकांकडे पाहीले. आम्ही नजरेनेच एकमेकांना दिलासा दिला. मग दिपालीने तिच्या मम्मीच्या रूमच्या दरवाज्यावर टकटक केली आणि मम्मी करत ती दरवाजा उघडून आत शिरली.
नियतीचा खेळ भाग : ७
“कसला मार्ग?” दिपालीने उत्सुकतेने विचारले.“आपण आत्ता ह्या क्षणी. सेक्स करुया. पहिले जसे आपण सेक्सची मजा घेत होतो तशी मजा आत्ता करुया. पाहू तरी आपल्या ह्या नवीन नात्याने आपल्यावर काही परिणाम झाला आहे का ते. ह्या नवीन नात्याच्या सावटाखाली आपण पहिल्यासारखेच उत्तेजित होऊ...
