दिपालीच्या मम्मीचे मा‍झ्या पप्पांशी झालेल्या लग्नाच्या मॅरेज सर्टीफिकेटची कॉपी, त्यांच्या घटस्फोटाच्या पेपरची कॉपी, झालेच तर त्या दोघांच्या त्यावेळेचा एकत्र फोटो, मी दीड-दोन वर्षाचा असतानाचा त्यांच्याबरोबरचा फोटो, दिपालीच्या मम्मीबरोबरचा माझा फोटो. असे सगळे पुरावे त्यात होतो.
मला मा‍झ्या लहानपणीचे फोटो माहीत होते तेव्हा फोटोतील मुलगा म्हणजे मी होतो हे मी ओळखले. तसेच मा‍झ्या वडीलांचेही तरुणपणीचे फोटो मला माहीत होते तेव्हा त्या फोटोमध्ये तेच होते हे पण मी ओळखले.
एकूण सगळे पुरावे सिद्ध करत होते की दिपालीची मम्मी माझी खरी आई होती! दिपाली आणि माझे वडील वेगवेगळे होते पण आई एकच होती! म्हणजे दिपाली आणि मी बहीण-भाऊ होतो! मी ते सगळे पुरावे पहात होतो तोपर्यंत दिपाली शांत पडून होती आणि मा‍झ्या चेहर्‍यावरील बदलते भाव निरखत होती.
सगळे पाहून झाल्यावर मी तिच्याकडे पाहीले आणि निराशेच्या स्वरात म्हणालो,
“हंम्म्मऽऽऽ सगळे पुरावे खरे आहेत! ह्यावरून सिद्ध होते की तुझी मम्मी माझी खरी मम्मी आहे. आपण दोघे बहीण-भाऊ आहोत!”
ते ऐकून दिपालीच्या डोळ्यात टचकन पाणी आले! तिला ते माहीत होते पण तिला शेवटचा दुजोरा माझ्याकडून ऐकायचा होता. तो तिने ऐकला आणि तिचा बांध फुटला! झटकन उठून तिने मला मिठी मारली आणि ती धाय मोकलून रडायला लागली!
मी पुरुष असून माझेही डोळे पाणवले आणि मी पण रडायला लागलो. बराच वेळ आम्ही दोघे एकमेकांना मिठी मारून रडत राहिलो. माझ्यापेक्षा दिपाली जास्त रडत होती. माझ्यापेक्षा तिचे मन जास्त हळवे होते तेव्हा तिला जास्तच दु:ख होत होते.
मी पण दु:खी होतो! तिला मिठीत घेऊन रडताना असे वाटत होते जसे काही ही आमची शेवटी मिठी होती. पुन्हा कधी दिपालीला असे कवेत घ्यायला मिळणार होते की नाही ही शंका मनात होती. पुन्हा कधी आम्ही इतके जवळ येऊ की नाही अशी भीती मनात होती. त्यामुळे ती मिठी सोडवतच नव्हती. एकमेकांना घट्ट पकडून आम्ही रडत बसलो होतो.
हळूहळू आमचा रडण्याचा भर ओसरला आणि आम्ही शांत होत गेलो. आणि मी शांत झालो आणि नंतर दिपाली शांत होत गेली. नंतर आम्ही रडायचे थांबलो आणि काही मिनिटे तसेच एकमेकांना मिठीत घेऊन बसून होतो.
नंतर मग दिपाली उठली आणि टॉयलेटमध्ये गेली. दहा मिनीटानंतर ती फ्रेश होऊन आली. मी पण पटकन जाऊन तोंडावर पाणी मारून वगैरे फ्रेश होऊन आलो. टॉयलेटच्या दरवाज्यातून मी दिपालीला पाहीले.
दिपाली मा‍झ्या बेडवर पहुडली होती. एक पाय किंचित दुमडून तर एक हात आपल्या डोक्यावर ठेवून ती डोळे मिटून पडली होती. तिने गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस घातला होता जो थोडा टाईट होता आणि त्यातून तिची फिगर उठून दिसत होती!
तिच्या छातीचे उभार श्वासाच्या गतीवर तालबद्धपणे वर-खाली होते होते. तिच्या त्या मादक पोजमधील अंगावरून माझी नजर फिरली आणि एक उत्तेजनेची लहेर मा‍झ्या अंगात सळसळून गेली.
अरे पण ही माझी बहीण आहे!! हिच्याकडे मी असे काय पहातोय? हिच्याकडे आता मला असे वासनेच्या नजरेने बघायची परवानगी नाही! हिला आता मी असे उत्तेजित होऊन पहायला नाही पाहिजे.
ते पाप आहे! समाज ह्याची मला परवानगी देत नाही! गॉड! काय हा खेळ मांडला आहेस माझ्याशी? मा‍झ्या प्राणप्रिय सखीला मी ह्या प्रेमाच्या नजरेने पाहू शकत नाही? कसली ही थट्टा आमच्याशी केलीस?
विचारांच्या ह्या कल्लोळात मी दिपालीच्या जवळ गेलो. तिच्या बाजूला मी पडलो पण तिला चिकटलो नाही. न जाणो मी तिला जवळ घ्यायचो आणि तिने मला दूर ढकलले तर? ह्या विचाराने मी तिच्यापासून चार बोटाचे अंतर ठेवून तिच्या बाजूला पडलो होतो. वर छताकडे पहात मी शुन्यात नजर लावली.
दिपालीला जेव्हा जाणवले की मी तिच्या बाजूला पडलोय पण तिला स्पर्श केला नाही तेव्हा तिने वळून माझ्याकडे पाहीले. मी पण मान वळवून तिच्याकडे पाहीले. आम्ही दोघांनी एकमेकांच्या नजरेतील भाव ओळखले. आणि झटकन एकमेकांना मिठी मारली!
पुन्हा आम्ही काही मिनिटे एकमेकांना मिठी मारून पडून राहिलो. नंतर मग मी पाठीवर सरळ झालो आणि दिपालीला कवेत घेऊन पडून राहिलो. काही क्षण शांततेत गेल्यावर दिपालीने बोलायला सुरुवात केली.
“दिनेश. आता काय करायचे आपण? काय निर्णय घ्यायचा?”
“काय सांगू आता मी तरी? कालचा दिवस आपल्या आयुष्यात आला नसता तर बरे झाले असते! काही कारणाने मी तुझ्या घरी जायचे रद्द केले असते तर खूप बरे झाले असते.” मी विषन्नपणे म्हणालो.
“त्याने काय फरक पडला असता? जे काल कळले ते नंतर कधीतरी कळले असते. कधी ना कधी ते कळलेच असते ना.” ती म्हणाली.
“हो! ते तर आहेच. कालचे मरण अजून पुढे ढकलले गेले असते एवढेच.” मी म्हणालो.
“पण किती स्ट्रेंज नाही. तू आणि मी बहीण-भाऊ. ह्या जगात इतके स्त्री-पुरुष आहेत. आपल्याला आजपर्यंत अनेक मुलेमुली मित्र म्हणून भेटले. पण आपणच एकमेकांच्या जवळ आलो. आपल्यातच प्रेम जमले. आणि नियतीचा खेळ बघ. आपण भाऊ-बहीण निघालो.” दिपाली मलूलपणे म्हणाली.
“आपण किती मजा केली. किती सेक्सचा मनमुराद आनंद घेतला. आपल्याला पुसटशीही कल्पना नव्हती की आपण भाऊ-बहीण आहोत.” मी भूतकाळ आठवत म्हणालो.
“बघ ना. निव्वळ कोणीतरी सांगतेय म्हणून आपण मानायचे की आपण बहीण-भाऊ आहोत. एक नाते चिटकून दिले. झाले! आता त्या नात्याचे निर्बंध स्विकारा! जबरदस्तीच ह्यांची.” दिपालीने फणकाऱ्यात म्हटले.
“असे काही नाही, दिपाली. जर आपल्याला मान्य नसेल तर आपण हे निर्बंध झुगारून देऊ शकतो.” मी त्वेशाने म्हटले.
“अरे पण कसे शक्य आहे ते? ही लोक आपल्याला एकत्र येऊन देणार नाहीत.” दिपालीने म्हटले.
“का नाही? हे बघ, दिपाली. मला एक सांग. तुझे माझ्यावर प्रेम आहे की नाही?” मी तिला विचारले.
“हे काय विचारण झालं? स्वत:पेक्षा जास्त.” दिपाली म्हणाली.
“आणि तुला मनापासून वाटते ना की माझ्याशी लग्न करावे, माझ्याबरोबर पुढचे सगळे आयुष्य घालवावे?”
“ते तर माझे स्वप्न आहे. माझा ध्यास आहे!” दिपालीने अभिमानाने उत्तर दिले.
“मग तुला जर मी सांगीतले की आजची ही आपली शेवटची भेट आहे. पुन्हा आपण कधीही असे भेटणार नाही. तर तुला काय वाटेल?” मी पटकन विचारले.
“काय? काय म्हणालास?” दिपालीने दचकून विचारले.
“तुला माझ्याशी लग्न नाही करता येणार की पुढचे आयुष्य माझ्याबरोबर नाही काढता येणार. तर तू काय करशील?” मी विचारले.
“तर मी वेडी होईल. मी जीव देईल.” दिपाली त्वेशाने म्हणाली.
“म्हणजे तू स्वत:च्या जीवापलीकडे माझ्यावर प्रेम करतेस. अगदी स्वत:च्या जीवाचीही तुला पर्वा नाही.”
“ते तुला माहीत आहे, दिनेश. विचारायची गरज काय. तुझ्यावरून मी माझा जीव ओवाळून टाकेन. तू जर म्हणालास आपण आत्ता जीव देवूया तर मी हसत हसत तयार होईल.” दिपालीने आवेगाने म्हटले.
“त्याची गरज नाही, दिपाली. आपल्या प्रेमासाठी आपण आपला जीव द्यायची काही गरज नाही. आपल्या प्रेमासाठी आपण जगायचे. ह्या जगाच्या नाकावर टिच्चून आपण एकत्र जगायचे. का म्हणून आपण आपले आयुष्य संपवायचे? उलट आपले आयुष्य ताठ मानेने जगायचे.” मी ठामपणे म्हणालो.
“हो रे. पण मी तेच म्हणतेय. ही लोक आपल्याला तसे जगू देणार नाहीत. माझी मम्मी. तुझे पप्पा. आपल्याला कदापि एकत्र येऊ देणार नाहीत.” दिपालीने काळजीच्या स्वरात म्हटले.
“ठीक आहे. ते आपल्याला एकत्र येऊ देणार नाहीत. पण कधी? आपण जर त्यांच्याबरोबर राहिलो तर ना.” मी म्हणालो.
“म्हणजे काय? आपण घर सोडायचे? पळून जायचे?” दिपालीने विचारले.
“येस्स. आपण ह्या सगळ्यांपासून दूर निघून जायचे. आपण दोघेही सज्ञान आहोत, कमवते आहोत. आपण कुठेही राहू शकतो. जगाच्या पाठीवर कुठेही जाऊ शकतो.” मी म्हणालो.
“अरे पण.”
दिपाली काहीतरी म्हणायला गेली तर मी तिला थांबवत म्हणालो,
“आता पण नाही आणि बीन नाही. आता आपण निश्चय करायचा. गुपचूप सगळे ठरवायचे. गुपचूप सगळी तयारी करायची. आणि एक दिवस पळून जायचे. बॅन्गलोर, हैदराबाद, दिल्ली अशा दूरच्या शहरात जाऊन आपण रहायचे.
थोडे दिवस तेथे राहून नंतर ओव्हरसीज जॉब बघायचा आणि कुठल्यातरी दुसर्‍या देशात जाऊन रहायचे. तेथे आपल्याला डिस्टर्ब करणारे कोणी नसतील. आपले खरे नाते जाणणारे कोणीही नसतील. ह्या जालीम जमान्याच्या नजरेपासून आपण दूर राहुया.” आवेगात मी डायलॉग मारला!
“अरे हो रे. माझी काही हरकत नाही रे असे करायला. मी आनंदाने तुझ्याबरोबर येईल,” दिपाली हसत हसत म्हणाली आणि पुढे चिंतेने बोलली, “अरे प्रॉब्लेम वेगळाच आहे. आपण कितीही भाऊ-बहि‍णीचे नाते झुगारून दिले तरी सत्य बदलत नाही. शेवटी काही झाले तरी आपण खरच भाऊ-बहीण आहोत. ते काही केल्या मनातून जाणारच नाही.”
“कोण म्हणत असं? आपण तो विचार मनात आणायचा नाही. ते नाते मनात ठेवायचे नाही.” मी ठामपणे म्हणालो.
“अरे पण मन हे मन असते. त्याला बंधन घालता येत नाही. मनात जर ते नाते आले तर ते झटकता येत नाही.” दिपाली उदासपणे म्हणाली.
“म्हणजे आपल्याला नव्याने चिकटलेले हे नाते आपल्या संबंधात प्रॉब्लेम करू शकतील असे तुला वाटतेय का? आपल्या प्रेमाच्या भावनेवर ह्या नात्याचे बंधन येईल असे तुला वाटते का?” मी दिपालीला विचारले.
“कदाचित. मी नक्की नाही सांगू शकत. पण सध्या तरी ह्या नात्याचा जोखड मा‍झ्या मनावर आहे.” दिपाली विषन्नपणे म्हणाली.
“ठीक आहे. जर असे असेल तर ह्या नात्याचा हा जोखड आपल्याला झुगारून द्यायला हवा. ह्या नात्याचे बंधन आपण तोडून काढायला हवे.” मी म्हणालो.
“हो! पण ते कसे करणार? कसे शक्य आहे ते?” दिपालीने मलुलपणे विचारले.
“एक उपाय आहे. हे आपले नवीन नाते आपल्याला जाचक आहे का हे तपासून पहायला एक मार्ग आहे.” मी शांतपणे म्हणालो.
नियतीचा खेळ भाग : ७
“कसला मार्ग?” दिपालीने उत्सुकतेने विचारले.“आपण आत्ता ह्या क्षणी. सेक्स करुया. पहिले जसे आपण सेक्सची मजा घेत होतो तशी मजा आत्ता करुया. पाहू तरी आपल्या ह्या नवीन नात्याने आपल्यावर काही परिणाम झाला आहे का ते. ह्या नवीन नात्याच्या सावटाखाली आपण पहिल्यासारखेच उत्तेजित होऊ...
