नियतीचा खेळ भाग : ३

ती थोडी पुढे गेली आणि आत बेडवर पडलेल्या तिच्या मम्मीला म्हणाली,
“दिनेशला तुझ्याशी बोलायचेय, मम्मी!” असे बोलून तिने माझ्याकडे पाहीले आणि आत यायचा इशारा केला.
मी रूममध्ये शिरलो आणि दिपालीची मम्मी बेडवर पडली होती ती उठून बसली. रडून रडून तिचे डोळे लाल लाल झाले होते. त्यांची अवस्था एकदम खराब दिसत होती. पण त्यांच्या त्या अवस्थेत त्यांच्याशी बोलल्याशिवाय आम्हाला काही पर्याय नव्हता.
बेडच्या जवळ एक चेअर होती त्यावर जाऊन मी बसलो. दिपाली बेडवर आपल्या मम्मीच्या जवळ बसली. मी त्यांच्या मम्मीकडे पाहीले आणि त्यांनी अगतिकपणे माझ्याकडे पाहीले. त्यांच्या डोळ्यात मला भीती, दु:ख, लाचारी, अगतिकता असे सगळे भाव दिसत होते आणि ते पाहून मला त्यांची किव आली! तरीही मी धीर करत त्यांना म्हटले,
“मम्मी! सॉरी मी तुम्हाला डिस्टर्ब करतोय. तुम्ही खूपच डिस्टर्ब आहात हे मला दिसतेय. पण काही गोष्टींचा खुलासा तुम्ही केलात तर खूप बरे होईल. म्हणजे आम्ही नंतरही तुम्हाला विचारू शकलो असतो पण ते आत्ताच जाणून घेणे आम्हाला गरजेचे आहे. आय होप! तुम्ही सांगाल. मग मी विचारू का?”
“बेटा. तू काय विचारणार आहेस हे मला माहीत आहे,” दिपालीची मम्मी आपल्या डोळ्यातून ओघळणारे पाणी पुसत पुढे म्हणाली, “पण खरच तू ते मला विचारू नयेस. आणि मी तुला ते सांगू नये. ह्यातच तुमचे भले आहे.”
“तुम्ही असे म्हटले तर बोलणेच खुंटले,” मी उदास होत म्हटले, “पण तुम्ही का आम्हाला एकमेकांपासून दूर व्हायला सांगत आहात? त्याच्या मागचे कारण कळले तर आम्ही नक्कीच त्यावर विचार करू.”
“मी म्हटले ना. तुम्ही विचारू नका. आणि मी सांगत नाही. तुम्ही फक्त इतकेच लक्षात घ्या. तुमच्या दोघांचे लग्न होणे शक्य नाही! तेव्हा तुम्ही एकमेकांना विसरून जा आणि आपापले मार्ग वेगळे करा.” दिपालीच्या मम्मीने ओघळत्या डोळ्यांनी म्हटले.
“अहो पण.”
मी पुढे काही बोलायला गेलो तर त्यांनी मला मध्येच थांबवत म्हटले,
“प्लिज बेटा! माझे जरा ऐक. मी जेव्हा तुम्हाला असे सांगतेय. तर त्याला खरोखरच तसे कारण आहे. फक्त ते कारण मी तुम्हाला सांगू शकत नाही. तेव्हा माझे ऐका आणि त्याप्रमाणे निर्णय घ्या.”
“नाही मम्मी. तुला आम्हाला सांगायलाच पाहिजे,” अचानक दिपाली मध्ये बोलत म्हणाली, “काहीही कारण असेल. आम्ही ऐकायला तयार आहोत. असे काय कारण आहे जे तू आम्हाला सांगू शकत नाही?”
“दिपाली बाळा. उगाच हट्ट करू नकोस! माझे ऐक जरा.” दिपालीची मम्मी तिला समजावत म्हणाली.
“नाही, मम्मी. तुझे मी नेहमीच ऐकत आले आहे. पण ह्या बाबतीत मी ऐकणार नाही. हा मा‍झ्या आयुष्याचा प्रश्न आहे. तुला कारण सांगितलेच पाहिजे. मग ते काहीही असेल.” दिपाली पुन्हा निक्षून म्हणाली आणि तिने माझ्याकडे पाहीले. मी नजरेनेच तिला अनुमोदन दिले.
“बाळांनो. तुम्ही का माझे ऐकत नाही आहात? मी सांगतेय ना तुम्हाला. असे काही कारण आहे की तुम्हाला सांगता नाही येणार. फक्त एवढेच लक्षात ठेवा. तुमचे लग्न होणे कदापि शक्य नाही.”
“मग ठीक आहे, मम्मी! तुला जर सांगायचे नसेल तर मग आम्हीही तुझे ऐकणार नाही. जोपर्यंत तू आम्हाला त्या मागचे कारण सांगत नाहीस तो पर्यंत आम्ही एकमेकांशी संबंध तोडणार नाही.” असे बोलून दिपालीने माझ्याकडे निग्रहाने पाहीले.
“हो, मम्मी. मीही दिपालीशी सहमत आहे. माझे पण हेच उत्तर आहे. एकतर तुम्ही आम्हाला खरे काय ते कारण सांगा नाहीतर आम्ही तुमच्या म्हणण्याकडे दुर्लक्ष करू.” मी दिपालीच्या बोलण्याला दुजोरा देत म्हटले.
मग पुढे काही क्षण दिपालीची मम्मी आम्हाला समजावून सांगू लागली की कारण माहिती करून घ्यायच्या भानगडीत पडू नका आणि आम्ही तिचे न ऐकता तिला कारण सांगच म्हणून प्रेशर करत होतो. शेवटी मी किंचित वैतागत उठलो आणि त्यांना निर्वाणीचे सांगीतले,
“हे बघा, मम्मी. तुम्हाला कारण सांगायचे नाही तर सांगू नका. पण मग तुमचे म्हणणे ऐकायची सक्ती आमच्यावर करू नका. आम्ही एकमेकांशी संबंध ठेवणार म्हणजे ठेवणार. हा आमचा फायनल निर्णय आहे आणि आम्ही तो बदलणार नाही. मी येतो आता. नमस्कार!” असे बोलून मी त्यांच्याकडे पाठ फिरवून चालायला लागलो.
“हो, मम्मी. माझा पण हाच फायनल निर्णय आहे. मी दिनेशला बाहेर सोडून येते.” असे बोलून दिपालीही मा‍झ्या मागे निघाली.
आम्ही दोघेही तिच्या बेडरूमच्या दरवाजा जवळ पोहचलो आणि आम्हाला तिच्या मम्मीची हाक ऐकू आली.
“थांबा! जाऊ नका!”
आम्ही जागच्या जागी थबकलो आणि वळून त्यांच्याकडे पहायला लागलो. त्यांच्या डोळ्यातून अजूनही अश्रूं वहात होते. त्यांनी नुसती मान हलवून आम्हाला जवळ यायचा इशारा केला. आम्ही परत फिरलो आणि त्यांच्या जवळ गेलो.
दिपाली परत पहिल्यासारखी तिच्या मम्मीजवळ बसली आणि मी त्यांच्या समोरील चेअरवर पहिल्यासारखा बसलो. काही क्षण त्या खाली मान घालून रडत राहिल्या आणि आम्ही त्यांना डिस्टर्ब केले नाही.
नंतर मग त्यांनीच स्वत:ला सावरले आणि आपले डोळे पुसत त्यांनी वर पाहीले. माझ्याकडे पाहून त्या अगतीकपणे म्हणाल्या,
“तुम्ही जर मला कारण सांगायला असे फोर्स करत आहात तर मी तुम्हाला ते सांगते. पण तुम्ही मला वचन द्या की कारण कळल्यानंतर तुम्ही मी सांगेन ते ऐकाल.”
“ते कारण काय आहे त्यावर डिपेन्ड असेल. तुम्ही आधी कारण सांगा तर खर.” मी ठामपणे म्हणालो.
“नाही! आधी मला वचन द्या. तरच मी सांगेन.” दिपालीची मम्मीही हट्ट करू लागली.
“नाही! जोपर्यंत कारण कळत नाही तोपर्यंत आम्ही वचन देणार नाही. कारण तसेच योग्य असेल तर नक्कीच आम्ही तुम्हाला वचन देऊ. मी आधी वचन देत नाही पण शब्द देतो. मी माझा शब्द फिरवणार नाही.” मी निश्चयाने म्हणालो.
त्यावर दिपालीची मम्मी थोडी विचारात पडली. वचन न घेता ह्यांना सांगावे की नाही ह्याचा बहुतेक ती विचार करत होती. शेवटी तिने मनाचा हिय्या केला आणि ती म्हणाली,
“ठीक आहे! मग सांगते मी कारण. पण तुम्ही आपला शब्द नाही फिरवायचा.”
“हो! मी शब्द देतो.” मी म्हणालो.
त्यानंतर परत दिपालीची मम्मी दोन मिनिटे गप्प बसून राहिली. ती काही बोलत नव्हती आणि आम्ही काही विचारत नव्हतो. ती बहुतेक काय आणि कसे सांगावे ह्या विवंचनेत होती. पण शेवटी ती बोललीच,
“मी कारण सांगितल्यानंतर तुमच्यावर बॉम्ब पडणार आहे! धरणीकंप झाल्यासारखे तुम्हाला वाटेल. मी तुम्हाला हे सांगीतले नसते तर बरे झाले असते असे तुम्हाला वाटेल. आपण उगाच कारण जाणून घ्यायची जिद्द केली असे तुम्हाला वाटेल. तेव्हा अजून एकदा शेवटचा विचार करा.” ती आम्हा दोघांकडे बघून म्हणाली.
“मम्मी. तुम्ही बिनधास्त सांगा. आमची काहीही ऐकायची तयारी आहे.” असे मी ठामपणे बोलून दिपालीकडे पाहीले आणि तिनेही होकारार्थी मान हलवली. खरे तर ती मनातून हादरलेली वाटत होती.
“ठीक आहे. मग लक्ष देऊन ऐका. तुमच्या दोघांचे लग्न होऊ शकत नाही. कारण कारण.” पण पुढे सांगायची त्यांची डेअरींग झाली नाही.
“कारण काय, मम्मी? सांगा एकदाचे.” मी शेवटी किंचित वैतागत म्हटले.
“कारण तुम्ही दोघे भाऊ-बहीण आहात!!”
त्या काय बोलल्या ते एक क्षण आम्हाला कळलेच नाही. त्या वाक्याचा इको साऊंड जळत्या तेलासारखा आमच्या कानात शिरला आणि मेंदूकडे पोहचला. कारण तुम्ही दोघे भाऊ-बहीण आहात.
मेंदुला त्या वाक्याचा अर्थ कळला आणि खरोखर आमच्या मेंदुमध्ये भुकंप झाला!! धरणीकंप झाल्यासारखे आम्हाला वाटले आणि आमच्या मनातील सगळे विचार त्या भुकंपात उध्वस्त झाल्यासारखे आम्हाला वाटायला लागले.
कोणीतरी आम्हाला एका उंच टेकटीच्या टोकावर नेऊन तेथून खाली ढकलून दिल्यासारखे आम्हाला वाटले! दोन मिनिटे तर कोणालाच काही बोलायची शुद्ध नव्हती. स्टॅच्यु केल्यासारखे आम्ही तिघेही एकदम स्तब्ध बसून होतो. काही हालचाल करायचे बळही अंगात नसल्यासारखे वाटत होते.
‘मी आणि दिपाली भाऊ-बहीण. आम्ही भाऊ-बहीण? कसे काय? कसे शक्य आहे ते? भाऊ-बहीण म्हणजे एकाच आई-वडीलांची अपत्य ना? मग मी आणि दिपाली एकाच आई-वडीलांची मुलं आहोत? कुठल्या आई-वडिलांची? तिच्या का मा‍झ्या? का अजून कोणाच्या? आम्ही सख्खे भाऊ-बहीण आहोत की सावत्र? ओह गॉड! काय चालले आहे हे? हे काय ऐकतोय मी?’
अश्या विचारांचे चक्रिवादळ मा‍झ्या डोक्यात चालले होते. दिपालीच्या डोक्यातही असेच काही विचार असणार ह्याची मला खात्री होती.
दिपाली मघाशी म्हणाली ते खरे असावे काय? तिच्या मम्मीला वेड तर लागले नाही ना? बहुतेक तसेच असावे. त्याशिवाय असे काही स्टुपीड स्टेटमेंट ती करणार नाही. त्या सिरीयस परिस्थितीतही मला हसूं आले आणि मी किंचित हसत उपहासाने त्यांना म्हणालो,
“मम्मी. तुम्हाला मी पसंत नसेल तर तसे सरळ सांगा. पण असे काहीतरी जगावेगळे सांगून आमची मस्करी करू नका. उगाच काहीतरी सांगून आम्हाला भरकटवू नका!”
“मी तुम्हाला म्हटले होते. जे कारण मी सांगेन ते बॉम्ब फुटल्यासारखे असेल. तुमचा त्यावर विश्वास बसणारच नाही. म्हणून मी सांगत नव्हते. नियतीचा खेळ एकदम निराळा आहे. नियती तुमच्याबरोबर क्रूर खेळ खेळली आहे!” त्या विषन्नपणे म्हणाल्या.
“अहो पण हे कसे शक्य आहे? आम्ही दोघे भाऊ-बहीण कसे असू शकतो? आम्ही सावत्र भाऊ-बहीण आहे असे तुम्हाला म्हणायचे आहे का?” मी संभ्रमात विचारले.
“नाही! तुम्ही सख्खे भाऊ-बहीण आहात!” त्यांनी शांतपणे म्हटले.
“सख्खे? कसे शक्य आहे ते? माझे सख्खे आई-वडील काय मला माहीत नाहीत का? ते तिकडे नागपुरला आहेत ते माझे आई-वडील नाहीत असे तुम्हाला म्हणायचेय काय?” मी अचंब्याने विचारले.
“ते वडील तुझेच आहेत. पण आई तुझी नाही. तुझी आई मी आहे.” दिपालीच्या आईने पुन्हा अजून एक बॉम्ब टाकला!
“तुम्ही मा‍झ्या आई आहात? मग ती कोण आहे? आणि मी तिच्या पोटी जन्म कसा काय घेतला?” मी गोंधळून विचारले.
“तू तिच्या पोटी जन्मलेला नाहीस. तू मा‍झ्या पोटी जन्मलेला आहेस.” त्या म्हणाल्या.