नियतीचा खेळ भाग : ५

अरे बाप रे!! मी आणि दिपालीने काय काय केले आहे! आम्ही सेक्सची सगळी मजा अगदी भरभरून लुटली आहे. हिच ती दिपाली. जिने माझा लंड चोखला आहे, आपल्या योनीत घेतला आहे. हिच ती दिपाली. जिला मी पूर्ण नागडी करून असंख्य वेळा झवले आहे.
रानटी जनावरासारखे आम्ही कित्येकदा झवलो आहे. तिच्या मम्मीला जर हे कळले तर काय होईल? तिला जर समजले की आम्ही सेक्सची सगळी मजा लुटली आहे तर तिला काय वाटेल? आमच्यात फक्त भावनिक संबंध नाही तर शारीरिक संबंध आहेत हे जर तिला कळले तर तिला काय वाटेल?
सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे आता दिपालीला काय वाटेल? ती मला आपला प्रियकर मानेल की भाऊ? माझ्याशी ती आता शारीरिक संबंध ठेवेल का? आता आम्हाला एकमेकांकडे बघून कामवासना जाणवेल का? एकमेकांसमोर आता आम्ही नग्न होऊ का? आम्ही एकमेकांना स्पर्श करून कामोत्तेजीत होऊ का?
मला ती झवायला देईल का? माझ्याकडून ती आता झवून घेईल का? आम्ही ते कसून झवायचो तसे पुन्हा झवू का? ह्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तर दिपालीकडे होती. पण तेथे मी तिला ते विचारू शकत नव्हतो. दिपालीला नंतर एकांतात ते मला विचारावे लागणार होते.
तिच्या मम्मीने उघड केलेल्या सत्यानंतर तिला काय वाटतेय आणि तिचे काय विचार आहेत हे आता फक्त दिपालीच सांगू शकत होती. तेव्हा मी त्या दोघींचे रडणे थांबायची वाट पाहू लागलो.
दोघी अजूनही रडत होत्या पण आता त्यांच्या रडणाचा भर ओसरला होता. हळूहळू त्या दोघी शांत होत गेल्या. नंतर काही मिनिटे आम्ही असेच शांत बसून राहिलो. त्या दोघी आता पूर्ण सावरल्या असतील ह्याची खात्री झाल्यावर शेवटी मी बोलायला सुरुवात केली.
“आता मग आपण काय करायचे? कसला निर्णय घ्यायचा?”
“निर्णय काय घ्यायचा? मी सांगीतले तुम्हाला आधीच. तुम्ही दोघे एकमेकांना विसरून जा. लग्नाचा तर विचार पण करू नका.” दिपालीची मम्मी म्हणाली.
“अहो पण.” मी बोलायला गेलो तर त्यांनी मला थांबवत म्हटले.
“हे बघा. मला कल्पना आहे की तुम्हाला ते थोडे जड जाईल. सुरुवातीला तुम्हाला हा निर्णय पचनी पडणार नाही. पण हळूहळू सवय होईल. एकमेकांबद्दलच्या ह्या प्रेमाच्या भावना तुम्हाला नष्ट करायच्या असतील तर तुम्हाला वेगळे व्हायला पाहिजे. दिपाली, मी तुला म्हटले तसे तू हा जॉब सोडून दे. आपोआप तुझे ह्याच्याशी संबंध संपून जातील.”
“अहो पण. असे कसे संबंध लगेच संपून जातील. हे संबंध इतके तकलादू आहेत का?” मी म्हणालो.
“नसतील. पण इतके दृढही नाहीत की तुटणार नाहीत. वेळीच हे लक्षात आले आहे तर स्वत:ला सावरा. आणि एकमेकांना विसरून जा.” तिची मम्मी म्हणाली.
“ठीक आहे. विसरून जाऊ. पण आम्ही हे कसे विसरू. की आम्ही भाऊ-बहीण आहोत ते? ही माझी बहीण आहे, मी हिचा भाऊ आहे हे आम्ही कसे काय विसरू शकतो? मला एक बहीण आहे, हिला एक भाऊ आहे ह्याचा विसर आता आम्हाला कसा काय पडणार? आम्ही प्रेमाचे नाते विसरू पण भाऊ-बहि‍णीचे नाते कसे काय विसरू शकतो?” मी त्यांना प्रश्न करून कोड्यात टाकले.
“हे बघ दिनेश. तुम्ही कदाचित भाऊ-बहि‍णीचे नाते विसरू शकणार नाहीत. पण तुम्ही उघडपणे ते नाते लावू पण शकणार नाहीत. आपल्या तिघांना फक्त हे माहीत आहे आणि चौथ्या कोणाला ते माहीत पडले नाही पाहिजे. तेव्हा तुम्ही ते नातेही विसरून जायचा प्रयत्न करा. तुम्ही एकमेकांपासून दूर जा. म्हणजे आपोआप तुम्ही ते विसरून जाल. तू नागपुरला कायमचा निघून जा. म्हणजे तुला ते विसरायला जड जाणार नाही.” दिपालीची मम्मी म्हणाली.
‘दिपालीला विसरून जायचे? तिला कधी भेटायचे नाही? ती पुन्हा कधी मला दिसणार नाही? तिचे ते चालणे, बोलणे, हसणे, रडणे. कध्धी कध्धी मला पुन्हा पहायला मिळणार नाही? असे कसे होऊ शकते?
मग आम्ही घेतलेल्या शपथांचे काय? आम्ही एकमेकांना दिलेल्या वचनांचे काय? कसे काय आम्ही एकमेकांशिवाय आयुष्य घालवू शकतो? दिपालीशिवाय आपण आयुष्य जगू शकू का? ओह गॉड! हेल्प मी! मी काय करू? काय मार्ग काढू यातून?’
मा‍झ्या मनात विचारांचे हे वादळ घोंगावत होते. अचानक मला काहीतरी सुचले! तो विचार मनात आला आणि मा‍झ्या मनात आशेची एक पालवी फुटली! मी पटकन दिपालीच्या मम्मीला विचारले.
“पण मम्मी. एक विचारू का? म्हणजे तुम्ही राग मानू नका. तुम्ही इतके सांगताय म्हणजे ते खरे असेल. पण तरीही आम्हाला ते इतक्यात लगेच पटणे खूप कठीण आहे. तेव्हा तुम्ही जे काही सांगीतले. त्याची सत्यता आम्हाला कशी पटू शकेल?
आय मीन! तुमच्याकडे तुम्ही सांगीतले त्याचा काही पुरावा आहे का? आम्ही खरोखर भाऊ-बहीण आहोत हे तुम्ही आम्हाला काही पुरावा देऊन पटवून देऊ शकाल का? तर मी त्यावर विश्वास ठेवेल आणि तुमच्या म्हणण्यावर नक्की विचार करेन.”
मला कसे काय ते सुचले कोणास ठाऊक? त्यांनी जे सत्य आमच्यासमोर उघड केले त्याचा पुरावा त्या जर देऊ शकल्या तरच त्यावर विश्वास ठेवता येणार होता. बुडत्याला काडीचा आधार म्हणतात तसे तो विचार मी बोलून दाखवला!
जर त्यांच्याकडे काही पुरावा नसेल तर त्या ते सिद्ध करू शकत नव्हत्या आणि आम्ही त्यांना नकार देऊन एकमेकांशी लग्न करू शकत होतो. त्यांच्याकडे पुरावा नसावा आणि आमचा लग्नाचा मार्ग सुकर व्हावा अशी वेडी आशा मा‍झ्या मनात फुलली!
मी उत्सुकतेने त्या काय उत्तर देतात हे पाहू लागलो. दिपालीही मा‍झ्या डिप्लोमॅटीक प्रश्नाने चमकली होती आणि आपल्या मम्मीकडे उत्सुकतेने पहात होती.
दिपालीची मम्मी काही क्षण विचार करत राहिली आणि मग ती माझ्याकडे पहात म्हणाली,
“मा‍झ्या माहेरी पुण्याला माझी एक बॅग आहे, ज्यात मी माझी काही जुनी कागदपत्रे आणि फोटो वगैरे ठेवले आहेत. त्यात तुम्हाला पाहिजे तो पुरावा आहे. मा‍झ्या त्या बॅगेतील कागदपत्राबद्दल मा‍झ्या आई-वडिलांनाही माहीत नाही. ती बॅग तेथे लॉक असते आणि त्याची चावी माझ्याकडे इथे आहे.”
त्यांचे उत्तर ऐकून मी हिरमुसला झालो की त्यांच्याकडे पुरावा होता. पण काय पुरावा आहे आणि तो कितपत खरा आहे हे पहाणे गरजेचे होते. तेव्हा मी त्यांना म्हणालो,
“ठीक आहे. मग मम्मी, तुम्ही एक काम कराल? त्या बॅगेतील ती जी काही पुराव्याची कागदपत्रे आहेत. ती आम्हाला दाखवाल? तुम्ही ती कागदपत्रे घेऊन या आणि आम्हाला दाखवा. सगळी नाही तरी दोन/तीन कुठलीही कागदपत्रे आणा ज्यावरून आमची खात्री होईल की तुम्ही सांगताय ते खरे आहे ते. तुमचे पुरावे पाहून आम्ही जरूर योग्य तो निर्णय घेऊ. हो की नाही दिपाली? तू काय म्हणतेस?” असे बोलून मी दिपालीला विचारले.
“आता मी काय सांगू?” दिपालीने गोंधळत म्हटले.
खरे तर जे चालले त्याचा फार मोठा धक्का तिला बसला होता आणि मोस्टली ती गप्पच होती. तेव्हा मी सांगतोय त्याला तिने निमुटपणे दुजोरा दिला, “मम्मीकडे तसा जर काही पुरावा असेल तर पाहू आपण. मग ठरवू काहीतरी.”
मग आमचे असे ठरले की दुसऱ्याच दिवशी दिपालीची मम्मी पुण्याला आपल्या माहेरी जाऊन ती पुराव्याची कागदपत्र घेऊन येईल आणि आम्हाला दाखवेल. तिची मम्मी सकाळी जाऊन तेथे तासभर थांबून कागदपत्र घेऊन लगेच परत येणार होती.
दिपालीचे पप्पा पण पुण्यालाच गेलेले होते पण ते तिच्या मम्मीच्या माहेरी न रहाता हॉटेलवर राहत होते तेव्हा तिच्या मम्मीला त्यांनी बघायचा प्रॉब्लेम नव्हता. नंतर मग मी दिपालीच्या मम्मीला नमस्कार करून त्यांच्या रूममधून बाहेर पडलो. दिपाली मला दरवाज्यापर्यंत सोडायला आली.
आम्ही एकमेकांचा हात हातात घेतला आणि अगतिकपणे एकमेकांकडे पाहीले. मग आम्ही दोघांनी एकमेकांना दिलासा दिला आणि दैवावर विश्वास ठेवून जे काही पुढे होईल त्याला सामोरे जायचा निर्णय घेतला.
त्या दिवशी त्या घरात शिरताना जो मी दिनेश होतो तो बाहेर पडताना वेगळाच झालो होतो. एक नवीनच नाते घेऊन मी तेथून बाहेर पडत होतो.
दुसर्‍या दिवशी संध्याकाळी मी अधीरतेने मा‍झ्या फ्लॅटवर दिपालीची वाट बघत होतो. आदल्या दिवशी तिच्या मम्मीने आमच्या नात्याचे रहस्य आमच्यासमोर उघड केले होते आणि आम्हाला आयुष्यातील सगळ्यात मोठा शॉक दिला होता!
त्यांच्याकडून मी मा‍झ्या घरी आलो तेव्हापासून बाहेरच पडलो नव्हतो. रात्रीही मला खूप ऊशीरापर्यंत झोप लागत नव्हती. सतत तेच विचार मनात येत होते आणि आता पुढे काय होणार ह्याची चिंता मनाला लागून राहिली होती.
त्या दिवशी सकाळी मी उशीराच उठलो. ऑफिसला जायचा तर जराही मूड नव्हता तेव्हा फोन करून मी येणार नाही हे सांगून ठेवले आणि दिवसभर लोळत पडलो होतो.
दिपालीचा सकाळी पहिला फोन आला आणि तिने सांगितली की तिचीही अवस्था माझ्यासारखीच होती. ती सुद्धा आज ऑफीसला गेली नाही आणि घरीच राहिली. तिची मम्मी सकाळीच पुण्याला गेली होती.
आता तिने पुरावे आणल्यानंतर आपण काय करायचे ह्याबद्दलच आम्ही चर्चा करत होतो. दिवसभर ती दर तासाभराने फोन करत होती आणि आम्ही बोलत होतो. काय झाले, काय होत आहे आणि काय होणार ह्याबद्दल चर्चा करून करून आम्हाला कंटाळा आला. जे होईल ते होईल. आपण परिस्थितीनुसार निर्णय घेऊ असे ठरवून शेवटी दुपारी आम्ही दोघेही झोपून गेलो.
संध्याकाळी जाग आल्यावर मी ताडकन उठलो! दिपालीचा गेले ३ तास फोन आला नव्हता आणि ती कधीही मा‍झ्या घरी ते पुरावे घेऊन येणार होती. पटकन उठून मी भरभर आवरले. अंघोळ वगैरे करून मी तयार होऊन बसलो.
दिपालीला फोन करून कधी येतेय असे विचारावेसे वाटले पण म्हटले ती येणार हे नक्की होते. फक्त अर्धा एक तास मागे-पुढे होणार होते. तेव्हा असेच बसून मी टिव्ही बघत तिची यायची वाट पाहू लागलो.
साडे सहा वाजता मा‍झ्या घराची बेल वाजली. मी पटकन जाऊन दरवाजा उघडला आणि दिपाली दारात होती! तिचा चेहरा पडलेला होता त्यावरून मी ओळखले की न्यूज गुड नव्हती!
तिला मी आत घेतले आणि दरवाजा लावला. ती सरळ चालत मा‍झ्या बेडरूममध्ये गेली आणि बेडवर पडली. तिच्या हातातील बॅग तिने बाजूला टाकली होती. मी ती बॅग घेतली आणि त्यातील कागदपत्रे काढून पाहू लागलो.