नरेश गेला अन्‌ थोड्याच वेळात दरवाज्यावरची बेल किणकिणली. नीलिमाने पीपहोल मधून बघितले. मंजूषाच आलेली होती. नीलिमाने दार उघडून तिला आत घेतलं व दार लावून घेतलं.
मधल्या वेळात तिने चेहरा धुवून हलकासा पावडरचा हात फिरवून घेतला होता व लिपस्टिकचा एक टचही ओठांना दिला होता. मंजूषा आपल्याकडे टक लावून बघत आहे हे तिच्या ध्यानात आलं. नरेश बरोबर केलेल्या प्रणयक्रीडेच्या काही खुणा तर मागे राहिल्या नाही असं तिला क्षणभर वाटून गेलं. पण आपण व्यवस्थित स्वत:ला सावरून घेतलं आहे अशी तिला खात्री होती.
लगेचच मंजूषाच्या नजरेचा रोख तिच्या लक्षात आला. ती विमानवाल्या नेकलेसकडे बघत होती. अर्थात, ते मंजूषाने बघावे अश्याच पद्धतीने नीलिमाने घातलेले होते.
“काय बघतेस, मंजू?”
“अय्या, वहिनी, नेकलेस कित्ती छान आहे! नवं दिसतंय! कधी घेतलंत?”
मंजूषाला नीलिमाच्या शेजारी रहायला येऊन काहीच दिवस झाले होते, पण नीलिमाच्या अंगावर किंवा घरात तिला नेहमी काही तरी नवी वस्तू दिसायची. तिला नीलिमाचा अतिशय हेवा वाटायचा.
“कालच घेतलं!” नीलिमा जाणून बुजून खोटं बोलली, “आवडलं तुला?”
“हो ना! खूप्पच क्यूट आहे.”
तिनेही त्या नेकलेसबद्दल अगोदर नीलिमानेच वापरलेलं विशेषण वापरलं होतं.
“तूपण घे ना!” नीलिमाने पहिला खडा टाकला.
“अहो वहिनी, माझं कुठे तुमच्या सारखं नशीब? तुम्ही कशा नेहमी काही ना काही तरी नवं घेत असता. मला थोडी शक्य आहे!” नीलिमाला मंजूषाच्या आवाजात विषादाची किनार जाणवली.
“का गं? महेशला सांग, तो आणून देईल की तुला!”
महेश मंजूषाचा पती होता.
मंजूषा एकदम रडायलाच लागली. नीलिमाला कळेना की आपण असं काय बोलून गेलो की मंजूषाला रडू फुटलं. ती मंजूषा जवळ गेली.
“अगं, रडतेस कशाला? मी बोललेलं काही खटकलं का तुला? चल, रडणं थांबव अन्‌ डोळे पूस बरं! हा रूमाल घे.”
मंजूषाने रडणं थांबवत नीलिमाने दिलेला रूमाल घेतला व आपले डोळे पुसले. त्या रूमालाला एक मंदपण धुंद करणारा सुवास येत होता. नीलिमाने मंजूषाचा हात आपल्या हातात घेतला व तिला सोफ्यावर बसवून तिच्या जवळ बसली.
“कसं शहाण्या सारखं रडणं थांबवलंस! आता सांग मला सगळं, काही लपवू नकोस माझ्यापासून.”
मंजूषा नीलिमाला ‘वहिनी’ म्हणून संबोधायची, पण ती तिला मोठ्या बहि‍णीसारखीच वाटायची. आपल्या अडचणी, घरातल्या कुरबुरी ती मोकळेपणाने नीलिमाला सांगायची. मग ती सुद्धा मंजूषाला शक्य ती मदत करायची. त्यामुळे आताही तिला नीलिमा समोर आपलं मन मोकळं करण्यात काही वावडे वाटलं नाही.
“वहिनी, तुम्हाला तर माहीतच आहे की महेश भावंडांमधला थोरला आहे. त्याचे वडील रिटायर झाले आहेत, धाकटा भाऊ प्रायव्हेट इंजिनियरिंग कॉलेजमध्ये शिकतो आहे आणि बहीणही आता लग्नाला आलेली आहे. त्यामुळे महेशला गावी खर्चासाठी पैसे धाडावे लागतात. निम्म्याहून अधिक पगार असाच जातो. मला मात्र इकडे बरीच ओढाताण होते आणि आता नणंदेच्या लग्नासाठीही काहीतरी व्यवस्था करावी लागेल. ह्या सगळ्यामुळे मला आपल्या आवडी निवडी माराव्या लागतात. आता तुम्हीच सांगा मी काय करू.”
“तुझे म्हणणं खरं आहे गं, तुझा दीर इंजिनियर झाल्यावर मग महेशवर इतका ताण नाही येणार.”
“अहो वहिनी, तो आता पहिल्या वर्षाला आहे. म्हणजे जवळपास चार वर्ष शिक्षणातच जातील आणि त्यानंतर जेव्हा कमाईला लागेल तेव्हा खरं!” तिचा आवाज पुन्हा केविलवाणा झाला होता.
“मंजू तू बाई रडू नकोस गं, थांब मी कॉफी करून आणते, ती घे, तुला फ्रेश वाटेल. मग आपण बघू काही मार्ग निघतो का.” असे म्हणून नीलिमा किचनमध्ये गेली.
मंजूषाचा प्रॉब्लेम ऐकल्यावर तिला नरेशसाठी गटवता येईल असा नीलिमाला विश्वास वाटू लागला.
थोड्या वेळात कॉफी करून ती हॉलमध्ये घेऊन आली. मंजूषाही सावरली होती. दोघींचं कॉफीपान झालं. उष्ट्या कपबशा घेऊन नीलिमाने किचनच्या सिंकमध्ये मोलकरणीसाठी ठेवून दिल्यात. हात पुसत ती पुन्हा बाहेर आली.
“अहो वहिनी, तुम्हाला एक विचारू का?”
“विचार ना!”
“मी जेव्हा तुमच्याकडे बघते, तेव्हा तुम्ही नेहमीच फ्रेश दिसता. आता मी तुमच्यापेक्षा वयाने लहान आहे पण तुम्हीच जास्त आकर्षक दिसता.”
“मंजू मी तुझ्या प्रश्नाचे उत्तर देण्यापेक्षा तुलाच एक प्रश्न विचारते. खरं खरं उत्तर द्यायचं हं. तुझ्या प्रश्नाचं उत्तर त्यातच मिळेल तुला.”
“इश्श! विचारा की!”
“महेश तुझ्याकडे लक्ष देत नाही का गं?”
नीलिमाने ‘लक्ष’ शब्दावर सहेतुक जोर दिला. मंजूषाला पटकन उमगलं, नीलिमाला काय म्हणायचंय ते. तिचा चेहरा खाली झुकला.
“अगं सांग ना!”
“वहिनी काय सांगू तुम्हाला? अहो, ह्यांना कुटुंबाच्याच चिंता असतातं. त्यांचं सदैव, आपल्या घरच्यांसाठी आपण जास्तीत जास्त काय करू ह्याकडेच लक्ष असतं. मग माझ्याकडे कुठे बघतील?”
“पण निदान ते तरी करत असाल ना तुम्ही रोज?”
“रोज? अहो काय चेष्टा करताय वहिनी? महिन्यातून एखादं वेळ केलं तरी नशीब!”
हे संवाद सुरू असताना नीलिमाला आनंदाच्या उकळ्या फुटत होत्या, पण तिने चेहरा निर्विकार ठेवला होता. गाडी व्यवस्थित रूळावर होती.
“मंजू तुला हे नेकलेस आवडलंय ना? मी देते तुला!” नीलिमाने अचानक विषय बदलला. क्षणभर मंजूषाचा आपल्या कानावर विश्वासच बसला नाही. “अगं मी खरंच सांगते, मी घेईन दुसरं.”
“नको हो वहिनी, असली महागाची वस्तू कशी घेईन मी तुमच्याकडून? आणि महेश काय म्हणेल?”
“अगं त्यात काय विशेष? तुझ्यासाठी मी एवढंही नाही करू शकत? अन्‌ महेशला सांग मी दिले म्हणून.”
“अहो वहिनी, खरंच नको! तुम्हाला बरेच पैसे लागले असतील हे घ्यायला!”
आता नीलिमाने दुसरा खडा टाकायचा ठरवलं.
“अगं मंजू, मी हे माझ्या पैशांनी नाही घेतलंय.”
“मग?”
“माझ्या एका मित्राने मला गिफ्ट दिलंय!”
नीलिमाचे मंजूषाच्या चेहऱ्यावरील भावांकडे लक्ष होतं.
“मित्राने?”
“अगं आता तुझ्यापासून काय लपवायचं? त्याचं माझ्यावर प्रेम आहे! तो देत असतो मला असल्या गिफ्ट्स मधून मधून!”
मंजूषाला आपण काय ऐकतो आहे ह्यावर विश्वासच बसत नव्हता. नीलिमा बोलत होती ते तिला चमत्कारिक वाटत होतं.
नीलिमा पुढे बोलू लागली,
“तू मघाशी मला म्हणालीस ना की मी नेहमी फ्रेश दिसते. तुला काय वाटतं, सावंत साहेब माझ्याकडे लक्ष देत असतील? त्यांना ऑफिसच्या व्यापातून वेळ मिळेल तर ना! माझा मित्रच लक्ष पुरवतो माझ्याकडे!”
“पण सावंत साहेबांना माहितंय हे?”
“त्यांना ठाऊक आहे सगळं, पण ते दुर्लक्ष करतात! माझ्या आवडी निवडी, माझ्या इच्छा परस्परच पूर्ण होत असल्याने त्यांना काही बघावं नाही लागत.”
हे सगळं मंजूषाला विचित्र वाटत होतं, पण मनाच्या कुठल्या तरी कोपऱ्यात त्याबद्दल एक अनामिक आकर्षणही वाटत होतं. नीलिमा सारख्या विवाहित स्त्रीला कुणी प्रियकर असावा ही कल्पना तिच्या अंगावर रोमांच उठवून गेली.
“अगं मंजू, तू म्हणशील तर तो तुला सुध्दा गिफ्ट देईल!”
नीलिमाने पुढला खडा टाकला. मंजूषा बिथरते का ह्याची तिला भीती वाटली. काही क्षण तसेच शांततेत गेलेत. जस जसे क्षण उलटू लागले तशी बाण बरोबर निशाण्यावर लागलाय, ह्याची नीलिमाची खात्री होऊ लागली. मंजूषा कर्तव्य मूढ झाली होती. नीलिमाच्या बोलण्याला कसे रिएक्ट करावे हेच तिला कळेना.
“पण मला का गिफ्ट देईल तो?”
‘चला, मंजूषा चिडली नाही तर’ नीलिमाने विचार केला.
आता नीलिमाने स्पष्ट बोलायचे ठरवले.
“तो जसा माझ्याकडे ‘लक्ष’ पुरवतो, तसंच तो तुझ्याकडेही पुरवेल!”
आता मंजूषाचा स्फोट होणार नक्की. नीलिमा जीव मुठीत धरून बसली.
“अहो वहिनी, पण हे योग्य आहे का? मला नाही पटत!”
“अगं, त्यात नं पटण्यासारखं काय आहे? आपण आपल्या इच्छा कशासाठी मारायच्या? आपल्याला हवं ते प्राप्त करून घेण्याचा अधिकार आहे.”
आता नीलिमा मंजूषाच्या अगदी जवळ बसली होती. तिने आपले दोन्हीही हात मंजूषाच्या खांद्यांवर ठेवून तिच्या डोळ्यात डोळे घालून ती बोलत होती. मंजूषाला नीलिमाचे उष्ण श्वास आपल्या चेहर्‍यावर जाणवत होते. नीलिमाच्या बोलण्यातलं तर्कशास्त्र तिला पटत होतं, पण तसं वागावं हे मात्र तिला पटत नव्हतं.
“आणि तू हे नीति-अनीति वगैरे मनात आणून नकोस. ह्या सगळ्या खोट्या गोष्टी आहेत. आपलं शरीर आणि त्याला हव्या असलेल्या इच्छा वासना हेच खरं आहे.”
नीलिमाचं हे तत्त्वज्ञान मंजूषाच्या मनाला झिणझिण्या आणत होतं, पण कुठे तरी तीचं शरीर बंड करू पाहत होतं.
“मग मी सांगू नरेशला?”
“नरेशला?”
“अगं हो, तुला सांगायचंच राहलं बघ! नरेश माझ्या मित्राचं नांव आहे आणि सांगायचं म्हणजे माझी त्याची ओळख सावंत साहेबांमुळेच झाली. तू होकार देशील तर तो तुझ्यावर सुध्दा गिफ्ट्सचा वर्षाव करेल. अडी-अडचणीला पैशाचीही मदत करेल.”
“अहो पण हे सगळं महेशला कसं दाखवू? असल्या महागड्या वस्तू कुठून आणल्या असे त्याने विचारले तर मी काय उत्तर देऊ?”
“ते तू माझ्यावर सोड! मी सावंत साहेबांकडून सांगवेन त्याला, ते घालतील त्याची समजूत! तसाही तो आता ह्यांच्या ऑफिसमध्ये आल्याने, त्याला ह्या डिपार्टमेंटच्या सगळ्या चाली-रिती कळतील व अंगवळणीही पडतील! मग उद्या बोलवू नरेशला?”
मंजूषाच्या तोंडातून काहीच शब्द निघत नव्हते. ती जणू बधिरशी होऊन गेली होती, पण तिची मान अस्फुटशी हलली. पण आपण काय भलतंच पाऊल उचलतो आहे, ह्या कल्पनेने तिला रडू फुटलं.
नीलिमाने मंजूषाचा रडण्याचा आवेग थोडा ओसरू दिला. तिला जाणवून चुकलं होतं की मासळी आता जाळ्यात फसत चालली आहे. आता फार सांभाळून तिला हाताळावं लागणार होतं, नाहीतर ती जाळ्यातून निसटायची.
मंजूषाच्या रडण्याचा जोर कमी झाल्यावर नीलिमाने आपल्या ओठांनी मंजूषाच्या डोळ्यातले अश्रु टिपले. ती आता मंजूषाच्या अधिकच निकट आली होती. नीलिमाला तिच्या तरूण देहाची उष्णता जाणवत होती. मंजूषाचे अश्रु टिपता टिपता तिने आपले ओठ हळूच मंजूषाच्या विलग झालेल्या ओठांवर टेकवलेत. ते ओठ तिला अगदी मऊ सायीप्रमाणे मुलायम लागले.
ह्या ओठांचा व तिच्या एकंदरीतच शरीराचा नरेश उपभोग घेणार होता. तिला नरेशचा हेवा वाटू लागला. त्या क्षणी तिने नरेशच्या आधी स्वत:च मंजूषाचा आस्वाद घ्यायचे ठरवून टाकले.
सेक्सच्या बाबतीत तशी नीलिमा उत्सुक असायची. नरेशसारख्या दमदार पुरूषाकडून प्रणय सौख्य प्राप्त होत असल्याने तो सेक्समध्ये जेवढे प्रयोग करायचा त्या पुरतीच ती प्रयोगशील होती. त्या पलीकडे तिच्या सेक्सच्या गरजा गेल्या नव्हत्या.
आज प्रथमच तिला दुसर्‍या स्त्रीबद्दल आकर्षण उत्पन्न झालं होतं. तिने मंजूषाचे मलईदार ओठ चोखणं सुरूच ठेवलं होतं. मंजूषाच्या मनात भावनिक आंदोलनं सुरू असल्याने सुरुवातीला तीचं ह्या चुंबल्या जाण्याकडे ध्यानच नव्हतं.
हळूहळू ती भानावर यायला लागली. नीलिमाचे ओठ आपल्याशी खेळतायंत हे तिला अस्पष्टसं जाणवलं. तिची ही अवस्था नीलिमाने जाणली. मंजूषा बिथरून जाऊ नये म्हणून तिने आपले चाळे थांबवले. मंजूषाने उत्तेजित व्हावे म्हणून तिने दुसरा मार्ग अवलंबायचं ठरवलं.
“ए मंजू, चल ना आपण आत बेडरूममध्ये जाऊन बोलू या!”
असं म्हणून तिने मंजूषाचा हात धरून तिला आपल्या बेडरूममध्ये घेऊन गेली. आत गेल्यावर तिने आतला ट्यूबलाईट ऑन केला व सिलींग फॅनही सुरू केला. आता दोघीही बेडवर बसल्या. तिने मंजूषाला आपल्या जवळ घेतलं.
“अगं नरेश अतिशय चांगला आहे स्वभावाने आणि प्रणय सुख तर असं देतो की विचारूच नकोस. मला अगदी फुलवून खुलवून तृप्त करून टाकतो.”
नीलिमा बोलताना मंजूषाकडे बारकाईने बघत होती. तिच्या चेहर्‍यावर विस्मयाचे भाव होते. नीलिमा परपुरूषाबरोबर रत होण्याचे कसे चवीने वर्णन करत होती ह्याचे तिला राहून राहून आश्चर्य वाटत होते.
“आऽऽ आई गं!”
“वहिनी काय झालं?”
“आऽऽह मला काही तरी चावलं बघ! आईऽऽ गं.” असं म्हणून नीलिमाने कण्हल्यासारखं केलं.
“काय चावलं, वहिनी?”
“अगं काही कळत नाही!” असं म्हणून ती पुन्हा कळवळली.
“कुठे चावलं?” मंजूषाने काळजीने विचारले.
“ह्या इथे.” असं म्हणून नीलिमाने आपला उजवा हात मांड्यांच्या मध्ये ठेवला. “आईऽऽ गं.”
“वहिनी, मला दाखवा बरं. मी बघते!”
मंजूषा नकळत नीलिमाच्या जाळ्यामध्ये अडकत चालली होती. नीलिमा कळवळल्याचे ढोंग करत उभी राहिली व वाकून तिने आपली साडी कंबरेपर्यंत वर उचलत ती पुन्हा बेडवर बसली. आत काहीच न घातल्याने तिची इष्काची दौलत उघडी पडली. तिला अशा अवस्थेत बघून मंजूषा थक्क झाली.
आपल्या योनिवर हात ठेवत नीलिमा म्हणाली,
“हे बघ, इथे काही तरी चावलंय. मला तर बाई नीट बघता येत नाही, तूच बघ बरं काही कीडा-मुंगी तर नाही! आता चांगलीच आग होते आहे.”
मंजूषा बिचारी काळजीने नीलिमाच्या पायांजवळ खाली बसली. नीलिमाने आपल्या योनिचे ओठ फाकवून घेतले. मंजूषाला भोगायच्या कल्पनेनी तिची योनी ओली व्हायला सुरूवात झाली होती.
“मंजू,तू बाई जरा हात लावून बघ बरं, काही आत तर गेलं नाही ना!”
मंजूषाने भीत भीत नीलिमाच्या योनिवर हात ठेवला. तिचा चेहरा नीलिमाच्या विलग झालेल्या मांड्यांमध्ये आला होता. नीलिमाच्या पाझरत चाललेल्या योनितून सूक्ष्म मादक गंध दरवळू लागला होता. मंजूषाने हळूच आपले एक बोट नीलिमाच्या योनिमार्गात घातले व आत काही लागतं का बघू लागली.
“आऽऽई गं!”
“काय झालं, वहिनी? दुखतंय का?”
“नाही गं! किती बरं वाटलं, तू बोट लावलं तर! अजून जरा चोळ ना!”
महेशने कित्येक दिवस संभोग न केल्याने मंजूषा शरीर सुखापासून वंचित झालेली होती. त्यातून नीलिमाने नरेशबद्दल सांगून तिच्या देहात वासनेचं एक वादळच निर्माण केलं होतं आणि नीलिमा सारख्या सुंदरीने आपले स्त्रीत्व तिच्यासमोर उघडं केले होते.
मंजूषा वेगळ्याच विश्वात पोहोचली होती. नीलिमाची योनी कुरवाळावी अशी तिला अनावर उर्मी झाली. मागला पुढला कसला विचार न करता ह्या इष्काच्या आगळ्या वेगळ्या खेळात तिने स्वत:ला झोकून दिले. अधीरपणे ती नीलिमाच्या योनित बोट आत बाहेर करू लागली. मासोळी गळाला लागल्याची नीलिमाची खात्री पटली.
“काही नाही ना गं आत?”
“नाही हो, वहिनी. आत काही असेल असं मला वाटत नाही. उठू का मी?”
तिने ‘उठू का’ असं विचारलं, पण मनातून तिला वाटत होतं की नीलिमाने नाही म्हणावं आणि हे असंच अखंड सुरू राहावं.
“बघ बाई तुला त्रास होतं नसेल आणि आवडत असेल तर बस ना अशीच थोडा वेळ! मला खूप बरं वाटतंय!”
ह्यात खोटं काहीच नव्हतं. मंजूषाच्या स्पर्शामुळे नीलिमा धुंद झाली होती. मंजूषाने पडत्या फळाची आज्ञा घेतली. ती आवेगाने बोट आत-बाहेर करू लागली. नीलिमाच्या ओल्या चिंब योनिकडे ती टक लावून बघत होती.
“ए वेडे, काय बघतेस गं?”
“वहिनी, तुमचं आतलं कसं पिकलेल्या कलिंगडाच्या फाकासारखं दिसतंय, असं वाटतं की खाऊनच टाकावं!”
आपण एवढं धीटपणे कसं बोलू शकलो ह्या विचाराने मंजूषा लाजली.
“अगं मग खा की! माझी अजिबात ना नाही! पण तू खूप आप्पलपोटी आहे. मला नाही आवडलं तुझे असं वागणं!”
“काय झालं, वहिनी? माझं काय चुकलं?” मंजूषाने घाबरलेल्या स्वरात विचारलं.
“अगं दृष्टे! माझं सगळं बघितलं आणि आपला मुद्देमाल मात्र लपवून ठेवलायस!”
नीलिमाच्या म्हणण्याचा अर्थ लक्षात येताच मंजूषा लाजून चूर झाली. तिने आपली मान खाली घातली. नीलिमाने आपल्याला सावरत मंजूषाला हात धरून उठवलं व आपल्या मिठीत घेतलं. तिची हनुवटी उचलत तिच्या विलग झालेल्या ओठांचं चुंबन घेऊ लागली.
मंजूषाने आपले दोन्ही हात नीलिमाच्या माने भोवती गुरफटत तिच्या ओठांमध्ये आपले ओठ खुपसले. दोघींनाही एकमेकांचे उष्ण श्वास जाणवत होते. मंजूषाचे स्तन नीलिमाच्या स्तनांवर दाबून तिला आपल्या स्तनांग्रांमध्ये सुरसुरी जाणवू लागली.
“मग दाखवतेस ना मला तुझी?”
खरं म्हणजे नीलिमाला मंजूषाला पूर्ण नागवी करून तिच्या देहाला भोगायचे होते. पण आता मंजूषा संपूर्णपणे तिच्या ताब्यात आलेली होती. तिचा यथावकाश ती आस्वाद घेणार होतीच. आता तिला फक्त कामतृप्ती हवी होती. मंजूषाने आपली मान हलवून तिला होकार दिला.
नीलिमाने प्रथम आपली साडी सोडून टाकली. आता ती कंबरेखाली नागवी झाली होती. मग तिने मंजूषाच्या निऱ्यांना हात घातला. भराभर तिने मंजूषाची साडी व पेटिकोट काढून टाकले. मंजूषाने लाजून डोळे मिटून घेतले होते. तिचे पाय किंचितसे विलग झालेले होते.
तिच्या कंबरेखाली इवलीशी गुलाबी निकर होती. त्या निकरचा मध्यभाग ओला होऊन तिच्या अंगाला चिपकला होता. त्यामुळे तिच्या योनिच्या मांसल ओठांचा आकार स्पष्ट दिसत होता. निकरच्या दोन्ही बाजूंनी कुरळ्या केसांची लव दिसत होती.
नीलिमा मंजूषाच्या समोर गुडघे टेकून बसली. निकरच्या कपड्याआडून मंजूषाच्या उत्तेजित शरीराचा गंध तिच्या नाकाला जाणवू लागला. बेभान होऊन तिने आपले तोंड मंजूषाच्या केंद्रभागी लावले व निकरचा कपडा चाटू लागली.
आधीच ओली झालेली निकर नीलिमाच्या लाळेने अजून चिंब झाली. मंजूषाने अनावर होऊन नीलिमाचे तोंड आपल्या योनिप्रदेशावर दाबून धरले. तिच्या मुखातून सुखाचे उसासे निघायला लागलेत.
योनिदर्शनाच्या आड येणारी निकर नीलिमाने खसकन ओढून काढली. नीलिमा पायांमध्ये बसली असल्यामुळे मंजूषाला आपली फाकलेली योनिही झाकता येईना. तिची ही अवघडलेली अवस्था बघून नीलिमाची उत्तेजना वाढीला लागत होती.
तिने आपली उजवी तर्जनी मंजूषाच्या योनिच्या पाकळ्यांवरून फिरवली. आतला कामसलिल थोडासा बाहेर झिरपल्याने त्या पाकळ्या आर्द्र झाल्या होत्या. योनिमार्गाच्या बुळबुळीतपणामुळे मार्ग घट्ट असूनही नीलिमाचे बोट सहज रित्या आत शिरले होते.
“वहिनी नका नं असा चावटपणा करू! मला कसंतरीच होतंय!”
मंजूषा विनवू लागली. त्याकडे अजिबात लक्ष न देता नीलिमाने तिच्या योनिवर आपल्या बोटाचे आक्रमण सुरूच ठेवले. एवढंच नाही तर आपले ओठ तिच्या ओटी पोटाच्या अगदी जवळ नेत मंजूषाचा उत्तेजित झालेला योनिदाना चोखू लागली.
“आहऽऽ वहिऽऽनी का छळताय मला.”
तिच्या पायातले त्राण निघून गेले. पडू नये म्हणून तिने आपल्या पुढ्यात वाकलेल्या नीलिमाच्या डोक्याचा आधार घेतला. त्याचा परिणाम असा झाला की नीलिमाचा चेहरा मंजूषाच्या उघड्या योनिमार्गावर चिकटून गेला.
मंजूषाचा उष्ण ओलसर कामगंध उरात भरून घेत ती मंजूषाच्या योनिला जोराने चोखू लागली. तिच्या चोखण्याचा उन्माद मंजूषामध्येही भिनला. आपल्या इश्‍काच्या सतारीचे असे छेडणे तिच्या रोमारोमातून गुंजन करू लागलं.
“आऽऽई गं, सहन होतं नाहीय हो, वहिनी.”
मंजूषाच्या स्खलनाची अवस्था नीलिमाने ताडली. आपल्या दोन्ही हातांनी मंजूषाच्या भरदार कूल्ह्यांना घट्ट धरत तिने हलकेच तिच्या दाण्याला चावा घेतला. उत्तेजनेच्या चरम सीमेपाशी पोहोचलेल्या मंजूषाच्या उत्कटतेचा कडेलोट झाला. नीलिमाच्या तोंडावर आपली योनी घासत तिने आपल्या पाझरण्याने नीलिमाचा चेहरा चिंब करून टाकला.
नंतर, भानावर आलेल्या मंजूषाला नीलिमाने बेडवर झोपवले. आता तिला स्वत:ला रिलीफ हवा होता. ती मंजूषाच्या देहावर उलटी आरूढ झाली. आपले तोंड तिने पुन्हा मंजूषाच्या योनिमुखावर ठेवले व आपली योनी तिच्या तोंडावर दाबली.
पहिलीच वेळ असूनही, मंजूषाला आता काय करायचंय हे बरोबर उमगलं. तिने आपली जीभ नीलिमाच्या योनित घुसवली. त्या बेडरूममध्ये प्रणयाचे एक नवे आवर्तन सुरू झाले. एकमेकींना पूर्णपणे संतुष्ट करून आता त्या एकमेकांच्या मिठीत पहुडल्या होत्या. नीलिमाला अतीव समाधान लाभले होते. नरेशला मंजूषा अर्पण करण्यासाठी योजलेल्या प्लॅनचा अर्धा टपा यशस्वी पार पडला होता.
“मंजू, मग मी नरेशला काय सांगू? बघ बाई, तुझ्यावर जबरदस्ती नाही. तू म्हणशील तर मी बोलावते त्याला.”
“कधी बोलावणार आहात त्यांना?”
नीलिमाने मंजूषाचा स्वरातला अधीरपणा ओळखला. आता कसलीच शंका शिल्लक राहिली नव्हती.
“अगं, मी त्याला उद्याच बोलावते. तो जनरली दुपारी दोनला येत असतो. तू माझ्याकडे एक वाजताच येऊन जा! तुझी नीट तयारी करून देईन. तुला पाहताच तो खलास होईल अशी नटवते तुला.”
मंजूषा लाजून नीलिमाच्या कुशीत शिरली.
थोड्या वेळाने मंजूषा आपल्या घरी निघून गेली. ती जाताच नीलिमाने नरेशला फोन करून सुवार्ता दिली. नरेश एकदम खुश झाला.
“थॅक यु, नीलू डार्लिंग! तू काम फत्ते केलंस अखेरला! मानलं हं तुला!”
“नुसतं कोरडे थॅक्स नकोत! उद्या येताना मंजूसाठी चांगलंसं गिफ्ट घेऊन ये!”
“आणते बाबा मी! बिलकूल भुलणारच नाय बघ.”
“आणि माझ्यासाठी दोन आणायचेत! लक्षात आहे नं?”
“नीलू डार्लिंग, आपण लय खुश हाय तुझ्यावर! उद्याला तुला दुप्पट काय चारपट देईन, बोहनी केली म्हणून बोनस तुला. मातर एक विचारू काय?”
दुप्पटच्या ऐवजी चौपट म्हणल्यावर नीलिमा पाघळून गेली.
“विचार ना!”
“मंजूबाय खातर नेकलेस घेते मी, पर तू चार चार नेकलेसच्या काय माला घालशील? त्या बदल्यात त्याच्या केश व्हॅल्यूच्या चारपट केशा तुला दिली तर मंजूर का तुला?”
नरेश कॅश देतो म्हणल्यावर तर नीलिमा नाचायचीच बाकी राहिली. हात खर्चाला कॅश केव्हाही परवडते, असा विचार तिच्या मनात आला.
“अरे नरेश, चालेल का विचारतोस? मला तर धावेल!”
“बहोत खूब! मग उद्याला येते मी! दोपहर दोन वाजता येते. मंजूबायला तैय्यार करून ठेव!”
“तू बघच मी तिला कशी तयार करते ती. तिला बघताच तुझा उभा नाही राहला तर म्हण!”
