लगीन घाई

“दिपाली. आपले हे असे किती दिवस चालत रहाणार? आपल्या ह्या मैत्रीला काय म्हणायचे? ही केवळ मैत्री आहे की अजून काही?” मी दिपालीच्या कानात हळूच म्हणालो.
आम्ही चर्नी रोड जवळील सी-फेसच्या कटट्यावर बसलो होतो.
“ओऽऽ होऽऽ हो हो होऽऽऽ असे विचारतोय जसे काही तुला माहीतच नाही. तुला पण माहीत आहे आणि मला पण माहीत आहे.” दिपाली हसून म्हणाली.
“माहीत आहे तर मग आपण ते स्पष्ट कबूल का करत नाही? असे किती दिवस नाकबूल करत रहायचे?” मी मिश्किलपणे हसत म्हटले.
“दिनेश. तू असा कसा रे बुद्धू. मी कसे काय मा‍झ्या तोंडाने म्हणणार? मी मुलगी आहे ना. कबुली मुलाने पहिली द्यायची.” दिपाली हसू दाबत, किंचित लाजत म्हणाली.
मावळतीच्या सुर्याची सोनेरी किरणे तिचा चेहरा उजळवत होती आणि ती खूपच मोहक दिसत होती!
“हंम्म्म्मऽऽऽ जर असे असेल तर देतो मी कबुली.”
असे बोलून मी तिचा हात हळूच हातात घेतला आणि प्रेमाने दाबला. आणि मग तिच्या डोळ्यात रोखून पहात मी तिला म्हणालो,
“दिपाली. तुझ्याशिवाय माझे कशातही मन लागत नाही. सतत तुझा सहवास असावा असे मला वाटत असते. मी तुझ्या प्रेमात पडलो आहे! आय लव यु, दिपाली!”
असे बोलून मी पुढे झुकलो आणि पटकन तिच्या ओठांवर ओठ ठेवले!
दिपाली शॉक झाली! पटकन ती मागे झाली आणि ओशाळत आजूबाजूला बघत लाजत म्हणाली,
“अरे. डायरेक्ट किस काय करतोस? मला विचार तरी आधी. मला तुझे प्रेम मंजूर आहे का ते. माझे तुझ्यावर प्रेम आहे का नाही ते.”
“त्यात काय विचारायचे? विचारायची गरज आहे का?” मी हसून म्हटले.
“गरज आहे,” दिपालीने गंभीर चेहरा करत म्हटले, “तुला असे वाटतेय का. की मला तुझे प्रेम मंजूर आहे? तुझा असा समज आहे का. की माझे तुझ्यावर प्रेम आहे?”
“हो! ऑफकोर्स!” मी ठामपणे म्हणालो.
“नो! देन यु आर रॉंग!” दिपाली पटकन म्हणाली.
“काय? काय म्हणालीस? से अगेन.” मी चक्रावून तिला विचारले. मला धक्काच बसला!
“तू बरोबर ऐकलेस. मी म्हटले यु आर रॉंग!” दिपाली शांतपणे मला म्हणाली.
“रॉंग. म्हणजे? म्हणजे काय? काय म्हणायचेय तुला?” मी गोंधळून तिच्यावर प्रश्नांचा भडिमार केला.
“मला असे म्हणायचेय,” दिपाली पुन्हा शांतपणे म्हणाली आणि मा‍झ्या डोळ्यात रोखून पहात पुढे बोलली, “की तुला जर असे वाटत असेल. की मला तुझे प्रेम मंजूर आहे. किंवा मी पण तुझ्या प्रेमात पडले आहे. तर.”
“तर काय? मी अधीर होत अस्वस्थपणे विचारले.
“तर तुझे वाटणे अगदी बरोबर आहे! मी पण तुझ्या प्रेमात पडले आहे. मला पण तुझे प्रेम मंजूर आहे.” दिपाली खुदकन हसत पटकन म्हणाली.
“काय? काय म्हणालीस?” मी गोंधळून विचारले.
ऐकून पण मला ते कळले नाही. कारण मला वाटले ती नकार देईल. तिच्या तोंडून नकार बाहेर पडणार अशीच मा‍झ्या मनाची समजूत झाली होती आणि त्याचा प्रचंड धक्का मला बसला होता. पण तिने नकाराऐवजी होकार दिला जो मा‍झ्या डोक्यावरून गेला.
“अरे बुद्धू. आय वॉज जोकींग! हाऊ कॅन आय डिनाय यु? आय अल्सो लव यु! व्हेरी मच!” दिपालीने लाजत लाजत म्हटले.
मग मा‍झ्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडला! ती माझी मस्करी करत होती. माझी खेचत होती. पण शेवटी तिनेही आपल्या प्रेमाची कबुली दिली!
“ओहहहऽऽऽ तुला नाऽऽऽ!”
असे बोलून मी तिला कवेत घेतले आणि पुन्हा तिचे चुंबन घ्यायला लागलो. तर मला दूर करत ती पटकन म्हणाली,
“अरे आपण पब्लिक प्लेसमध्ये आहोत. बिहेव प्रॉपर्ली.” लाजून आजूबाजूला बघत ती म्हणाली.
“आय डोन्ट केअर. हा मा‍झ्या आयुष्यातील अत्यंत आनंदाचा क्षण आहे! मी जगाला ओरडून सांगेन. आय लव यु, दिपाली! आय लव यु!”
मी ओरडून म्हणालो आणि मी पुन्हा दिपालीला मिठीत घेऊन आवळले. ती पण प्रेमाने मला बिलगली. आणि त्या दिवसापासून आमच्या प्रेमाचा वेगळाच प्रवास सुरु झाला!
तसा मी मुळचा नागपूरचा पण गेल्या काही वर्षापासून मी मुंबईमध्येच रहातोय. माझे आईवडील नागपूरला होतो. वडील जेव्हा तरूण होते तेव्हा ते पुण्यात काही काळ शिक्षणासाठी होते.
त्यांचे शिक्षण झाल्यावर ते परत आपल्या गावी म्हणजे नागपूरला गेले आणि तेथे त्यांनी आपला गारमेंटचा बिझनेस चालू केला. बिझनेस छोटा होता पण चांगला चालत होता आणि आम्ही बऱ्यापैकी सुखवस्तू होतो.
मा‍झ्या आईला वाटायचे की मी इंजिनीअर व्हावे पण वडिलांच्या बिझनेसमुळे माझा सेल्स आणि मार्केटींगकडे जास्त कल होता. तेव्हा माझे ग्रॅज्युएशन झाल्यावर मी त्यात डिग्री कोर्स करण्याची इच्छा व्यक्त केली.
तसे कोर्स असणारी कॉलेजेस पुण्या-मुंबईत होती तेव्हा वडिलांनी मला मुंबईत तो कोर्स करण्याची परवानगी दिली. तेव्हापासून मी मुंबईत रहायला आलो. माझा कोर्स चालू होता तेव्हा सुरुवातीला मी हॉस्टेलमध्ये रहात होतो.
नंतर कोर्स पूर्ण झाला आणि मी एका कंपनीत सेल्स आणि मार्केटींग मॅनेजर म्हणून जॉब करायला लागलो.
जॉब करायला लागल्यानंतर मी मुंबईच्या सबर्बन एरियात एका स्टुडिओ फ्लॅटमध्ये रहायला लागलो. कोर्स चालू असतानाची मुंबईच्या धकाधकीच्या जीवनातील सुरवातीची काही वर्षे मला थोडी कठीण गेली पण नंतर मी येथे चांगला रुळलो.
मला पण मुंबईच्या फास्ट लाईफची सवय झाली होती आणि मी सुद्धा टिपिकल मुंबईकर झालो होतो.
नुकतीच मा‍झ्या वयाची २८ वर्ष पूर्ण झाली होती आणि आई-बाबांची मा‍झ्या मागे लग्न कर म्हणून भुणभूण चालू झाली होती. मला खरे तर मुंबईत अजून काही वर्षे कामाचा अनुभव घेऊन पुन्हा नागपूरमध्ये जायचे होतो आणि वडिलांचा बिझनेस ताब्यात घेऊन पुढे वाढवायचा होता.
तेव्हा अजून ३/४ वर्षे तरी मला लग्न करायचे नव्हते. मेन म्हणजे ते माझ्यासाठी मुलगी बघत होते आणि मला त्यांच्या पसंतीची मुलगी नको होती तर मा‍झ्या पसंतीच्या मुलीशी मला लग्न करायचे होते.
आणि तशी एक मुलगी मा‍झ्या नजरेत होती. आमच्या ऑफीसमध्ये तसे तर बऱ्याच मुली होत्या पण त्या सगळ्यात दिपाली वेगळीच उठून दिसायची.
दिपाली हिंदी सिनेमाची हिरॉईन विद्या बालन सारखी दिसायची. ती सुंदर आणि आकर्षक तर होतीच पण त्याच बरोबर हुशारही होती! म्हटले तर ती स्लिम होती पण योग्य ठिकाणी भरलेली होती.
जरी ती आपली फिगर उठून दिसेल असे कपडे घालायची नाही पण तरीही मला कल्पना होती की तिची फिगर सेक्सी होती. मा‍झ्या ५’-८” ऊंचीला तिची ५’-६” ऊंची शोभणारी होती. नुकताच आम्ही तिचा २४ वा बर्थडे साजरा केला होता तेव्हा मा‍झ्या वयात ती बसणारी होती.
अजून एक जमेची बाजू म्हणजे ती आमच्याच समाजाची होती. तेव्हा तिच्याबरोबर माझे लग्न जुळायला काही अडचण नव्हती आणि तिला मी माझी भावी पत्नी म्हणून केव्हाच मनातल्या मनात पसंती दिली होती.
एकाच कंपनीत एकाच डिपार्टमेंटमध्ये काम करत असल्याने माझा तिचाशी पावलोपावली संबंध येत होता. मी तिला सिनीयर होतो आणि माझी ज्युनीयर असल्याने माझी बरीच कामे तिच्याकडेच असायची.
एकमेकांबरोबर काम करता करता आमच्या मनात एकमेकांविषयीचा प्रेमांकूर कधी फुटला आणि त्याला कधी, कसे खत-पाणी मिळत गेले हे आम्हाला पण सांगता आले नसते.
ऑफीसमध्ये असलो की आम्हाला जेव्हा जेव्हा वेळ मिळेल तेव्हा तेव्हा आम्ही गप्पा मारायचो. आमच्या आवडी-निवडी बहुतांशी मिळत्या जुळत्या होत्या तेव्हा आमचे एकमेकांशी मस्त जमत होते.
लंचला बाहेर जाताना ऑफीसमधील इतर क्राऊडही आमच्याबरोबर असायचा पण आम्ही एकत्रच रहायचो आणि रेस्टॉरन्टमध्ये बरोबरच बसायचो. संध्याकाळी ऑफीसमधून घरी जायला आम्ही एकत्रच निघायचो.
आमचे ऑफीस फोर्टमध्ये होते तेव्हा तेथून चालत चालत गप्पा मारत आम्ही चर्चगेट स्टेशनला यायचो आणि एकच ट्रेन पकडून निघायचो. ती अंधेरीला रहात होती आणि मी बोरिवलीला.
पण ती अंधेरीला उतरली की मी पण उतरायचो आणि पुन्हा आम्ही पाच-दहा मिनिटे प्लॅटफॉर्मवर गप्पा मारत उभे रहायचो. मग ती गेली की मी पुढची ट्रेन पकडून बोरिवलीला घरी जायचो.
कधी कधी आम्हाला कंटाळा आला असेल किंवा काहीतरी खास बोलायचे असेल तर आम्ही चर्चगेटला पोहचलो की तेथून नरिमन पॉईंटला चालत जायचो. मग तेथून सी-फेसवरून चालत, गप्पा मारत आम्ही २/३ स्टेशन पुढे जायचो. मग कधी चर्नीरोड तर कधी ग्रॅन्टरोडला ट्रेन पकडून घरी जायचो.
सी-फेसवरून गप्पा मारत, चालत चालत जायला आम्हा दोघांनाही आवडायचे. मध्येच कधी वाटले तर सी-फेसच्या कटट्यावर बसून आम्ही कधी शेंगदाणे खात असू तर कधी भेळ खात बसत असू.
कधी कधी नुसतेच कटट्यावर पाय सोडून समोरील अथांग समुद्राकडे पहात, सुर्यास्त बघत बसत असू. तिला काही शॉपींग करायची असेल किंवा मला काही खरेदी करायचे असेल तर आम्ही एकमेकांना बरोबर घेऊन जात होतो. बऱ्याचदा खरेदी ही एकमेकांच्या पसंतीनेच व्हायची.
मग हळूहळू एकमेकांना छोटी छोटी गिफ्ट देणे चालू झाले. सुटटीच्या दिवशी कोठेतरी फिरायला एकत्र जात होतो, नाटक-सिनेमे एकत्र बघत होतो. मोस्टली आम्ही एकत्र फिरत होतो, कोठे जायचे तर बरोबरीने जात होतो. जमेल तितका वेळ आम्ही एकत्र घालवाचा प्रयत्न करत होतो.
मी मुंबईत एकटा असल्याने मला तिच्याबरोबर वेळ घालवायला काही बंधन नव्हते. दिपालीच्या घरीसुद्धा तिला काही बंधन नव्हते. ती सुद्धा एकुलती एक होती आणि तिचे आई-वडील सुधारीत विचारांचे होते. त्यांच्या आपल्या मुलीवर विश्वास होता तेव्हा त्यांनी कधी तिला वेळेचे बंधन घातले नाही.
सुरवातीला आमच्यात कधी शारीरिक स्पर्श होत नव्हता. किंवा तसा स्पर्श होणार नाही याची आम्ही काळजी घ्यायचो. पण जस जसे आमच्यात जवळीक वाढत गेली तस तसे आमच्यात मोकळेपणा यायला लागला.
मग बोलताना एकमेकांना टाळी देणे, काही मिश्किल बोलल्यावर एकमेकांना चापट मारणे, टपली मारणे असा आमचा स्पर्शाचा खेळ चालू व्हायला लागला. मग रस्ता क्रॉस करताना किंवा कोठे गर्दीतून वाट काढताना अनावधानाने मी तिचा हात धरू लागलो. नंतर नंतर ती स्वत:हून माझा हात धरू लागली.
आधी आधी असा तात्पुरता धरलेला हात ती नंतर सोडून देत होती. पण नंतर नंतर ती हात तसाच ठेवू लागली. मग त्यानंतर गप्पा मारत चालता चालता एकमेकांचा हात आम्ही हक्काने धरू लागलो.
सी-फेसवरील कटट्यावर बसताना आधी आम्ही अर्धा फूट अंतर ठेवून बसायचो. पुढे ते अंतर कमी कमी होत गेले आणि मग आम्ही एकमेकांना खेटून बसायला लागलो.
तसे एकमेकांना चिटकून बसत काही खात असताना किंवा नुसतेच बोलत असताना आम्ही एकमेकांकडे प्रेमाने कटाक्ष टाकायचो. ती माझ्याकडे असे प्रेमाने पहातोय हे कळले की मी हसून तिला स्माईल द्यायचो. किंवा तिने मला पहाताना पाहीले की ती मस्त लाजायची.