लपा-छपी भाग : ८

मध्यानीला साडे-बाराच्या दरम्यान आम्ही सगळी मुलें मागच्या आवाराच्या भिंतीच्या मागे जी झाडी होती तेथे खेळत होतो तेव्हा वैशूताई आम्हाला जेवायला बोलवायला आली. आल्या आल्या तिने आम्हा सगळ्यांना गोळा केले आणि उत्साहाने आम्हाला म्हणू लागली,
“मुलांनो. आज पण आपल्याला लपाछपी खेळायची आहे,” इतके बोलून तिने माझ्याकडे एक चोरटा कटाक्ष टाकून स्मित हास्य केले अन मग पुढे बोलायला लागली,
“मी तर म्हणेन आता तुम्ही सगळे जितके दिवस इथे असाल तितके दिवस रोज आपण नेमाने लपाछपी खेळायची. कारण,” पुन्हा इतके बोलून ताईने माझ्याकडे चोरटा कटाक्ष टाकून माझी रिॲक्शन पाहिली आणि माझा खुललेला चेहरा पाहून ती पुढे उत्साहाने बोलायला लागली.
“कारण मलाही खुप मजा वाटायला लागली आहे तुमच्याबरोबर लपाछपी खेळायला. तेव्हा आता आपण रोज न चुकता लपाछपी खेळायची.”
तिने तसे जाहीर केल्यावर सगळ्या मुलांनी उत्साहाने गलका करत आपला आनंद व्यक्त केला अन मलाही ओरडून माझा आनंद व्यक्त केल्याशिवाय रहावले नाही. मग वैशूताई आम्हा सगळ्यांना गप्प करत हळूच पुढे म्हणाली,
“गोंधळ करू नका अन माझे नीट ऐका. तुम्हाला जर रोज लपाछपी खेळायची असेल अन इतर घरातल्या मोठ्या माणसांनी आपल्याला ओरडू नये असे वाटत असेल तर मग तुम्हाला काही गोष्टी स्ट्रिक्टली पाळाव्या लागतील.”
सगळे गलका करत काय काय म्हणून विचारू लागले तसे वैशूताई तोंडावर बोट ठेवत म्हणाली,
“एक तर कोणीही जास्त गडबड-गोंधळ करायचा नाही. आपण एकदम गुपचूप लपाछपी खेळायची. अजिबात वायफळ ओरडायचे नाही की कसला हल्ला-गुल्ला करायचा नाही.”
“अग पण, ताई. हल्लागुला केल्याशिवाय खेळ होईल कसा?” मी अन ताई सोडून इतर चौघांमधील मोठा असलेला राहुल ओरडत बोलला आणि पुढे म्हणाला, “लपाछपी खेळायची म्हटले तर ओरडावे लागणारच ना आकडे मोजायला? ज्याच्यावर राज्य येईल त्याला तो येतोय हे ओरडून सांगायला तर पाहिजे? तसेच कोणाला पकडले तर ओरडून इतरांना सांगायला नको?”
त्याचे ऐकून सगळे गलका करून त्याला दुजोरा द्यायला लागले अन वैशूताईने सगळ्यांना गप्प करत पुढे म्हटले,
“हो. आपण आत्तापर्यंत असे हल्लागुल्ला करत लपाछपी खेळत होतो. पण आता आपण वेगळी लपाछपी खेळुया. छुपी लपाछपी. सायलेंट लपाछपी.”
वैशूताई गुढपणे हसत सगळ्यांना म्हणाली आणि सगळे प्रश्नार्थक मुद्रेने एकमेकांकडे पाहून खुणवू लागले की ही कोठली नवीन छुपी लपाछपी? मग वैशूताईने पुढे खुलासा केला.
“ह्या छुप्या लपाछपीत ज्याच्यावर राज्य येईल त्याने पहिल्यासारखे पुढच्या आवाराच्या दरवाज्याला शिवून शंभर आकडे म्हणायचे, पण मनातल्या मनात. तोपर्यंत इतरांनी इकडे-तिकडे लपून जायचे. ज्याच्यावर राज्य तो प्रामाणिकपणे मनातल्या मनात शंभर आकडे म्हणणार अन सगळ्यांना शोधायला येणार गुपचूप. त्याने कुठला आरडाओरडा करायचा नाही की कसला आवाज करायचा नाही.”
सगळे ह्या वेगळ्या छुप्या लपाछपीचे हे नवीन नियम ऐकून हरखून गेले अन काहीसे संभ्रमात पडत एकमेकांना खुणवू लागले. मी त्या लहान चौघांसारखा गोंधळेला नव्हतो पण मनातून मलाही प्रचंड उत्सुकता होती वैशूताई ह्या वेगळ्या लपाछपीच्या नवीन नियमाबद्दल अजुन काय काय सांगते ह्याबद्दल. इतरांना अजुन संभ्रमात पाडत वैशूताई पुढे बोलायला लागली.
“मग ज्याच्यावर राज्य आहे तो सगळ्यांना गुपचूप शोधायला लागेल अन इतर सारे जे लपले आहेत त्यांना कळणार नाही की तो कुठे आहे ते. लपलेल्या जागेतून कोणाला जर तो दिसला तरच कळेल की तो नक्की कुठे आहे ते. पण जर लपलेल्या जागेतून कोणाला तो दिसला नाही तर कोणालाही कळणार नाही की तो कुठे आहे अन त्याला धपाटा घालायला कसे जायचे ते.” इतके बोलून वैशूताई थांबली अन सगळ्यांची रिॲक्शन बघू लागली.
“अग पण, ताई,” राहुल नंतर मोठा असलेला रोहित म्हणायला लागला, “तो जर कुठे आहे दिसला नाही किंवा कळले नाही तर त्याला धपाटा घालायला जायचे कसे? धपाटा घालायला बाहेर आलो अन तो लांब असेल तर तो आऊट करेन ना आम्हाला?”
त्याची शंका ऐकून वैशूताईने गुढ स्मितहास्य केले आणि खुलासा करू लागली,
“हो बरोबर. तो तुम्हाला पकडू शकतो. पण म्हणूनच तुम्ही जर त्याला पाहिले तरच धपाटा घालायला बाहेर यायची रिस्क घ्यायची. नाहीतर आहे तिथेच लपून रहायचे. कदाचित एखाद्यावरील राज्य खुप वेळ चालेल. कोणी आवाजच करत नाहिये तर राज्य असलेल्याला कळणार नाही की कोण कुठे लपलेय अन लपलेल्यांना कळणार नाही की राज्य असलेला कुठेय. तेव्हा मग सगळ्यांनी जास्त वेळ लपून रहायचे अन राज्य असलेल्याने त्यांना बरोबर शोधून काढायचे. आणि.”
इतके बोलून वैशूताई थांबली तसे सगळ्यांनी गलका करत आणि काय? म्हणून तिला विचारले अन ती हसून सांगायला लागली,
“आणि राज्य असलेल्याने कोणाला पकडले तर त्याने जराही आवाज करायचा नाही की ओरडून कोणाला सांगायचे नाही की कोणाला पकडले ते. अन जो पकडला जाईल त्यानेही अजिबात आवाज करायचा नाही की त्याच्या आवाजाने इतरांना कळेल की कोणाला पकडले आहे ते. ज्याला पकडले त्याने गुपचूप जावून पुढच्या पडवीत बसून रहायचे अन गुपचूप राहून काहितरी टाईमपास करायचा. एक एक करून पकडले गेलेले पडवीत जावून बसतील अन राज्य असलेला इतर राहिलेल्यांना वाड्यात शोधत राहिल. अश्याने त्याला इतर कोणाची मदत मिळणार नाही अन त्याला एकट्यालाच राहिलेल्यांना शोधावे लागेल. तेही अजिबात आवाज न करता.”
“हॅऽऽऽ ताई. अशी गुपचूप गुपचूप लपाछपी खेळण्यात काय मजा आहे?” सगळ्यात छोटा, आत्याचा मुलगा, अंकित कुरबुरत म्हणाला, “हल्लागुल्ला करत वाडा डोक्यावर घेवून खेळण्यात खरी मजा.”
“होऽऽऽ मग घरातल्या मोठ्या माणसांनी ओरडू दे अन खेळ बंद करू दे. मग रोज रोज खेळायला मिळणार नाही अन मजा करायला मिळणार नाही. तुम्हाला जर माझी ही वेगळी छुपी लपाछपी पटत नसेल तर मग मी जाते. तुम्ही आपले खेळा अन मला बोलवू पण नका. मी परत तुमच्यात खेळणारच नाही.”
असे म्हणत वैशूताई लटक्या रागाने फणकारत वळून चालायला लागली. ती खरोखर रागाने जातेय की नाटक करतेय हे मला कळेना अन तिला जर थांबवून तिचे ऐकले नाही तर ती अनोखी लपाछपी तर खेळायला मिळणार नव्हती अन नॉर्मल नेहमीची हल्लागुला लपाछपीही बंद झाली असती. तेव्हा मग मी घाबरून हळुच सगळ्यांना म्हणालो,
“अरे ताईला जावू देवू नका अन तिचे ऐका. नाहीतर ती आधीची लपाछपीही आपल्याला खेळू देणार नाही अन आपल्यात खेळायला येणार नाही. तेव्हा पळा पळा, तिला थांबवा.”
म्हणत मी त्यांना तिच्या दिशेने ढकलू लागलो. त्यांनाही ते पटले अन सगळे गलका करत तिच्याकडे धावून तिला थांबवायला लागले. मी पण पळत त्यांच्या जवळ आलो अन तिला थांबायची गळ घालू लागलो. ती पटकन थांबली अन उगाच लटक्या रागाने त्यांच्याकडे बघायला लागली. मी राहुलला खूण केली तसे तो बोलायला लागला,
“ताई ताई. आम्हाला मान्य आहे तुझी छुपी लपाछपी! प्लिज तु रागावू नकोस! आम्ही कधी असे खेळलो नाही ना. म्हणून ह्यात मजा येईल की नाही हे माहित नाही.”
त्यावर वैशूताईने चेहऱ्यावरील लटका राग संपवत माझ्याकडे कटाक्ष टाकून एक गुढ हास्य केले अन त्यांच्याकडे पाहून हसत म्हणाली,
“माझ्यावर विश्वास ठेवा! तुम्हाला खुप मजा वाटेल अशी छुपी लपाछपी खेळायला! अन अशी लपाछपी आपण रोज खेळलो तर घरातल्या मोठ्या माणसांना कळणारच नाही की आपण खेळतोय अन त्यांना कुठला त्रासही होणार नाही. तेव्हा मग कोणी तक्रार घेणार नाही अन आपण रोज नेमाने ही छुपी लपाछपी खेळू शकतो. तेव्हा सांगा मला. तुम्ही सगळे तयार आहात ना अशी छुपी लपाछपी खेळायला?”
वैशूताईने पुन्हा शेवटचे सगळ्यांना निक्षून विचारले आणि सगळ्यांनी गलका करत होऽऽऽ मान्य. ॲग्री. अशी ग्वाही दिली. त्यांच्यात अर्थात, मी पण होतो अन मी पण आनंदाने ओरडत तिला अनुमोदन दिले.
कारण ह्या अनोख्या छुप्या लपाछपीचा सगळ्यात जास्त फायदा मला मिळणार होता! वैशूताईने ज्या अर्थी ही छुपी लपाछपी जाहीर केली होती त्या अर्थी त्यावर तिने काहितरी विचार करूनच हे ठरवले होते. अन त्याचा संबंध अडगळीच्या खोलीतील त्या सिक्रेट जागेत लपण्याबद्दलच होता हे मी नक्कीच ओळखू शकत होतो.
“ओके आता जेवायला चला पटापटा. जेवण झाले अन घरातले सगळे दुपारची झोप घेत असतील तेव्हा आपण ही नवीन छुपी लपाछपी गुपचूप खेळायला सुरुवात करायची. कोणाला कळणारही नाही कधी आपण खेळायला लागलो अन किती वेळ खेळत बसलोय ते.”
तिने सगळ्यांचे फायनल ॲग्रीमेंट असलेली टाळी घेण्यासाठी हात वर केला अन सगळ्या मुलांनी उड्या मारत मारत तिच्या हातावर हात मारून तिला टाळी देत आश्वासन दिले. सगळ्यात शेवटी तिने हात माझ्या दिशेने केला अन मला नजरेने इशारा केला.
मी पण गुढपणे हसून पुढे झालो अन हात वर करून तिच्या हातावर टाळी दिली. तिने वर पटकन माझा तो हात पंज्यात पकडला आणि धरून खाली घ्यायला लागली. मी तो सोडवायचा किंचित प्रयत्न केला पण तिने तो घट्ट पकडलेला होता. माझा हात पकडून खाली घेताना तिची नजर माझ्या नजरेला भिडली होती अन डोळ्यात खट्याळपणा होता.
बाकीची मुले पुढे पळाली होती अन तेथे आता आम्ही दोघेच होतो. तेव्हा आमचे काय चाललेय ते पहायला तेथे कोणीच नव्हते. माझ्या नजरेला नजर देत चेहऱ्यावर मिश्किल हास्य खेळवत वैशूताई माझा पंज्यात पकडलेला हात धरून खाली आणत होती अन तो आता तिच्या खांद्याच्या खाली गेला होता.
पुढच्याच क्षणी मला जाणवले की खांद्याच्या खाली हात नेताना माझ्या हाताचा स्पर्श तिच्या उजव्या उभाराच्या गोळ्यावर साईडने घासला गेला. तेवढा तिच्या उभाराचा भाग हातावर घासला जात असताना तिचा स्पीड कमी झालेला होता ज्यामुळे मला तिच्या उभाराचा स्पर्श किंचित जास्त वेळ मिळाला.
पण ती असे अजिबात दाखवत नव्हती की तिने तिच्या उभारावर माझा हात मुद्दाम घासला होता हे! जणू काही तिच्या उभाराचा स्पर्श माझ्या हाताला झालच नाही इतक्या सहजपणे तिने हात उभारावर घासून खाली नेला. मग वैशूताई खुदकन हसली आणि पटकन पळत आवाराच्या दरवाज्याकडे पळाली.
मी खुळ्यासारखा जागीच उभा राहून तिच्याकडे पहात राहिलो! तिने माझा हात धरून खाली करताना मुद्दामहून आपल्या उभारावर साईडने घासला होता. ते करून तिने काय सुचित केले होते ह्याचा मी विचार करून गुंग झालो.
तिला असे तर सुचवायचे नव्हते की तिच्या उभारांना आता मी स्पर्श करू शकत होतो? किंवा आता मी तिच्या उभारांना स्पर्श करायला पाहिजे, कदाचित तिच्या उभारांना मी दाबायला पाहिजे?
संभ्रमाने मी दूरवर पळणाऱ्या वैशूताईकडे पाहू लागलो. ती पळत आवाराच्या दरवाज्याजवळ गेली अन तेथे थांबून वळुन माझ्याकडे पाहू लागली. तिच्या डोळ्यात खट्याळपणा होता आणि चेहऱ्यावर मिश्किल हसू होते.
नजरेनेच तिने मला जवळ यायचा इशारा केला अन मी भारावल्यासारखा तिच्याजवळ जावू लागलो. तिच्या जवळ जेव्हा मी पोहचलो तेव्हा ती हळुच मला म्हणाली,
“ही छुपी. लपाछपी चालू झाली की आधी आपण इतरांना लपायचा चान्स द्यायचा. मग एकदा सगळे इकडे तिकडे पांगले की मग आपण गुपचूप अडगळीच्या खोलीत जायचे अन आपल्या सिक्रेट जागी लपायचे. तेथे तू आधी जावून लप किंवा मी आधी जावून लपेन. आपल्यातले नंतर कोण येईल त्याला समजेलच आधी कोण तेथे लपलेय. पण कोठल्याही परिस्थितीत इतर कोणासमोरही त्या जागेत जायचे नाही की इतर कोणाला ती जागा कळू द्यायची नाही. कळले का?” म्हणत शेवटी तिने जरबेने मला विचारले.
“हो हो, ताई. मी कोणालाही कळू देणार नाही!” मी पटकन होकार देत दिला दुजोरा दिला आणि आश्वस्त केले!
तिने एक मिश्किल हास्य चेहऱ्यावर आणले अन वळून ती माझ्या पुढे चालायला लागली. मी पण तिच्या मागे चालायला लागलो अन नकळत मी तिचे मागून निरिक्षण करायला लागलो. परकरमध्ये तिच्या नितंबाचे उठाव मला मोहक वाटायला लागले अन त्यांची डुचमुळणारी हालचाल पाहून माझा लंड कासावीस व्हायला लागला!
आता पुन्हा काही तासांनी ताईच्या ह्या हिंदळणाऱ्या नितंबावर मी नक्कीच माझा लंड दाबणार होतो ह्या विचाराने माझी उत्तेजना वाढायला लागली! आणि निव्वळ नितंबच नाही तर आता अजुन काय काय तिचे उन्नत अवयव मला स्पर्श करायला मिळणार होते.
नकळत मी ताठणारा लंड शॉर्टवरून दाबला अन त्याला गप्प बसण्याचा इशारा केला. कारण आता जर तो ताठून त्याला गाळायला लागले तर पुढची एक्साईटमेंट एंजॉय करायला पुर्ण एनर्जी रहाणार नव्हती.