दुसर्‍या दिवशी मी आणि शैलाताई बाल्कनीत उभे होतो तेव्हा ती म्हणाली,
“सोनू काल आपण पकडले गेलो असतो ना. मला इतके विचित्र वाटत होते की काय सांगू.”
“हो ताई! माझ्यामुळे आपण संकटात सापडलो असतो. मला माफ कर! पण तुझी ब्रा केवढी घट्ट होती की मला हूक लावता येत नव्हता.”
“मला सुध्दा त्रास झाला हूक लावताना कारण तसे हात पाठीमागे घेऊन हूक लावणे म्हणजे एक कसरत होती.” शैलाताई म्हणाली.
“मग तुम्ही रोज कशी पटकन घालता ब्रेसीयर?” मी चावटपणे विचारले.
“आम्ही काय करतो.”
ती मला सांगायला लागली पण तिच्या लक्षात आले मी चावटपणे विचारत आहे. ती थोडी लाजत म्हणाली,
“तुला कळेल एक दिवशी.”
“एक प्रश्न विचारू, शैलाताई? रागवणार नाहीस ना माझ्यावर?”
“विचार ना!”
“तू पुढे हूक असलेली ब्रेसीयर का नाही घालत?”
“खूप खाजगी प्रश्न विचारतोयस तू, बाळा!” तिने उत्तर दिले.
“ये ताई! मी काही बाळ नाही आता. चांगला मोठा आहे मी.” मी थोड्या चढत्या आवाजात म्हटले तिला.
“ओहोहो! आणि किती मोठा झाला आहे, हा माझा छोटा भाऊ?” तिने मिश्किलपणे विचारले.
“तुला चांगलेच माहीत आहे ताई, मी किती मोठा झालो आहे ते.” मीपण मिश्किलपणे उत्तर दिले.
“हो हो! मला चांगले माहीत आहे. तू किती नालायक आणि बेशरम झाला आहेस ते.” तिने थोडे लाजतच म्हटले.
“सांग ना गं, ताई! तू का तशी पुढच्या हूकवाली ब्रा वापरत नाहीस?”
“कारण तसे काही खास नाही. पण हा! तसली ब्रा थोडी महाग असते.” तिने मला सांगितले.
“किती महाग? दुप्पट किंमतीने?” मी पुन्हा विचारले.
“नाही! नाही! थोडीच महाग असते. पण तू का एवढे खोलवर विचारत आहेस?” तिने गंभीरपणे प्रश्न केला.
“कारण तू तसली पुढच्या हूकवाली ब्रा घ्यावीस म्हणून.” मी थोडे घाबरतच उत्तर दिले.
“आई मला तेवढे रुपये देत नाही की मी तसली ब्रा विकत घेऊ शकेन.”
“रूपयांची काय काळजी करतेस, शैलाताई? मी देतो ना तुला.” मी पटकन तिला म्हटले.
“ओहोहो! तुझ्याकडे खूप पैसे आहेत का सोनू? मग दे बरं मला १०० रुपये?” असे म्हणत तिने हसून मा‍झ्या पुढे हात केला.
“का नाही ताई! १०० रुपये काय? हे घे २०० रुपये.” असे म्हणत मी माझे पाकीट काढले आणि त्यातून २०० रुपये काढून तिला द्यायला लागलो.
“अरे नाही रे! मी तर मस्करी करत होते सोनू. मला तुझे रुपये नकोत.” तिने घाईघाईत हात मागे घेत म्हटले.
“अगं असे काय करतेस, ताई! घे ना हे रुपये! प्लीज! नाही म्हणू नकोस.” असे म्हणत मी ते रुपये तिच्या हातात कोंबले.
“असे रे काय करतोयस सोनू? मी कसे काय तुझ्याकडून रुपये घेऊ?”
“मग काय झाले ताई? भाऊच आहे ना मी तुझा. तू तसली ब्रा विकत घ्यावी असे मला वाटते. नाही म्हणू नकोस आता! तुला माझी शपथ!”
“ठीक आहे सोनू! आता तू एवढी शपथ देतोयस तर मी नाही म्हणत नाही. पण फक्त आत्ताच मी तुझे रुपये घेईन. पुन्हा नाही हां.” असे म्हणत तिने ते रुपये घेतले.
“ओह! शैलाताई! तू किती चांगली आहेस! थँक्स!” असे म्हणत मी आत जायला वळालो आणि पुन्हा वळून तिला म्हटले,
“ताई काळ्या रंगाची ब्रेसीयर घे! मला काळा रंग खूप आवडतो!” असे म्हणत मी तिला डोळा मारला.
“नालायक! बेशरम! लाज नाही वाटत बहि‍णीला असे सांगायला?”
“लाज काय वाटायची त्यात, ताई? तूपण केवढी बिनधास्त वागतेस.”
“तुला मा‍झ्या अंतर्वस्त्रात खूप इंटरेस्ट आहे ना, सोनू?” तिनेपण डोळे मिचकावत विचारले.
“तुला ते चांगलेच माहीत आहे, ताई! आणि हा! त्या काळ्या ब्राला मॅचींग अशी अंडर..” तिने मला वाक्यच पूर्ण करून दिले नाही आणि “निर्लज्जा! नालायका!” असे म्हणत मला मारायला हात उगारला. मी पटकन घरामध्ये पळालो.
दुसर्‍या दिवशी मी शैलाताईला तिच्या एका मैत्रिणी बरोबर फोनवर बोलताना ऐकले की ती मैत्रिणीला खरेदीसाठी सोबतीला बोलवत होती. तिच्या मैत्रिणीने तिला सांगितले की संध्याकाळी फोन कर, वेळ नक्की करायला. नंतर मी शैलाताईला एकांतात एका कोपर्‍यात गाठले. मग मी तिला विचारले,
“ताई! मला सुध्दा काही कपडे घ्यायचे आहेत. मी येऊ का तुझ्या बरोबर?”
“पण सोनू! मी मा‍झ्या मैत्रिणीला आधीच विचारले आहे की मा‍झ्या बरोबर ये म्हणून. आणि अजून मी आईला सांगितले नाही आहे की मी खरेदीला जाणार आहे ते.”
“नो प्रॉब्लेम, ताई! तू फक्त आईला सांग की मी तुझ्या बरोबर खरेदीला येत आहे. मग ती तुला सहज परवानगी देईल जाण्याची आणि मग तू तुझ्या मैत्रिणीला फोन करून सांग की खरेदीचा प्रोग्राम कँसल झाला म्हणून. मग ती बरोबर येण्याचा प्रश्नच नाही!”
“ठीक आहे, सोनू! मी आईबरोबर बोलते आता.” असे म्हणत ती आत गेली आईला विचारायला.
आईने सहज परवानगी दिली तिला कारण मी तिच्या बरोबर जाणार म्हणून.
त्या दिवशी संध्याकाळी शैलाताई आणि मी कपडे खरेदी करायला मार्केटमध्ये गेलो. जाताना बसमध्ये खूप गर्दी होती. गर्दीमुळे नाइलाजास्तव मला शैलाताईच्या मागेच उभे राहवे लागले तिला प्रोटेक्ट करण्यासाठी!
तिला प्रोटेक्ट करता करता मीच तिच्या शारीरिक स्पर्शाचा फायदा घेत होतो. पाठून शैलाताईच्या भरीव नितंबांना मी माझा पार्श्वभाग घासत होतो तर कधी तिला चिकटून उभा राहत होतो. तिला ते कळत होते की नाही माहीत नाही पण तिचाही नाइलाज होता कारण बसमध्ये गर्दीच तेवढी होती.
मार्केटमध्ये सुध्दा खूप गर्दी होती. रस्त्यावरील स्टॉलवर जर ती काही पहायला थांबली तर तिला गर्दीच्या स्पर्शापासून वाचवत आहे असे दाखवत मी तिच्या नितंबांना माझा पार्श्वभाग पाठून चिटकायचो तर कधी त्याला हात लावायचो. जर मी काही पहायला थांबलो तर ती गर्दीच्या स्पर्शापासून वाचण्यासाठी मला एकदम चिकटून उभी रहायची.
त्यामुळे आपोआप मला तिच्या उन्नत छातीचे, कडक मांड्यांचे आणि मांसल नितंबाचे स्पर्शसुख मिळत होते. बऱ्याचदा त्यात वासनेचा भाग नव्हता कारण गर्दीमुळे ते अपरिहार्य होते आणि वासना असली तर ती मा‍झ्या मनात होती. मला तरी असे वाटत नव्हते की शैलाताईच्या दृष्टीने त्या स्पर्शांना काही अर्थ होता.
मी एक जीन्स आणि दोन टी-शर्ट खरेदी केले. शैलाताईने एक पंजाबी ड्रेस, एक स्कर्ट आणि टाप, एक जीन्स आणि दोन तीन टी-शर्ट घेतले. जवळजवळ संध्याकाळी साडेसात वाजेपर्यंत आम्ही मार्केटमध्ये फिरत होतो. शेवटी एका शॉप जवळ ती थांबली आणि तिने सगळ्या बॅगा मा‍झ्या हातात दिल्या.
तिने मला सांगितले की फुटपाथच्या पुढच्या कोपर्‍यावर जाऊन उभे राहणे आणि तिची वाट बघणे. तिला त्या शॉपमध्ये जायचे होते. मला आश्चर्य वाटले की ती मला का नाही घेऊन जात त्या शॉपमध्ये. म्हणून मी त्या शॉपमध्ये निरखून बघितले आणि माझा चेहरा खुलला.
ते लेडीज अंडरगारमेंट्स शॉप होते. मी हसून शैलाताईकडे पाहिले आणि वळून पुढे चालायला लागलो. वळताना शैलाताईचा शरमेने लाल झालेला चेहरा मा‍झ्या नजरेतून सुटला नाही. बऱ्याच वेळाने शैलाताई आली. तिच्या हातात एक बॅग होती. मी तिच्याकडे बघून हसलो आणि काही बोलणार इतक्यात ती पटकन म्हणाली,
“एक शब्दही बोलू नकोस सोनू! आणि असाच चालायला लाग!” असे म्हणून ती चालायला लागली.
मीपण काही न बोलता तिच्याबरोबर चालायला लागलो. मला एवढ्यात घरी जायचे नव्हते कारण असे शैलाताई बरोबर एकटे फिरण्याची संधी पुन्हा मिळेल ना मिळेल. मला अजून काही वेळ तिच्या बरोबर एकटे फिरायचे होते आणि शक्य झाले तर आमचे शारीरिक स्पर्शसुखाचे नवीन संबंध पुढच्या पायरीवर न्यायचे होते. मी तिला म्हटले,
“ताई! चल ना आपण समुद्र किनारी जाऊया आणि भेळपुरी खाऊया?”
“नको! आपल्याला उशीर होईल.” तिने म्हटले. पण मला तो चान्स सोडायचा नव्हता.
“असे काय करतेस गं ताई! चल ना जाऊया? आत्ताशी आठ वाजत आहेत.”
“नको सोनू! आई काळजी करेन जर उशीर झाला तर.”
“आईला माहीत आहे आपण बरोबर आहोत ताई! ती नाही काळजी करणार आपली. चल ना गं, ताई! खूप दिवस झाले भेळपुरी खाल्लीच नाही.” असे म्हणत मी तिच्याकडे पाहिले.
शैलाताईने थोडा विचार केला आणि ती तयार झाली. माझा चेहरा खुलला. मग आम्ही समुद्रकिनारी गेलो जो तेथून दहा मिनिटावर होता. समुद्रकिनारी असलेल्या भेळपुरीच्या स्टॉलवरून आम्ही दोन भेळपुरी आणि पाण्याची बाटली घेतली आणि नंतर समुद्राच्या कट्ट्यावर जाऊन बसलो.
समुद्राकडे तोंड करून, आमचे पाय खाली सोडून आम्ही एकमेकांशेजारी बसलो होतो. आम्ही बसलो होतो तेथून समुद्राची पातळी थोडी खाली होती आणि मोठं मोठाले खडक आणि सीमेंटचे ब्लॉक त्या कट्ट्याखाली टाकलेले होते. समुद्राचे खारे वारे वहात होते. पाण्याच्या लाटा खडकावर आदळत होत्या, आवाज करत आणि पाणी उडवत! खूप छान वातावरण होते ते!
आम्ही भेळपुरी खात होतो आणि बोलत होतो. मध्ये मध्ये मी शैलाताईवर नजर टाकत होतो कारण ती एवढ्या जवळ बसली होती. तिने काळ्या रंगाचा क्रेप मटेरियलचा स्कर्ट आणि राखाडी रंगाचा टॉप घातला होता.
एकदा तिने पुरीत भेळ घेतली आणि तोंडात टाकायला हात वर केला आणि अचानक आलेल्या हवेच्या झोक्याने तिचा स्कर्ट उडाला आणि तिच्या मांड्या उघड्या झाल्या. पण तिने मांड्या झाकण्याची अजिबात घाई न करता सावकाश भेळ तोंडात टाकली आणि पुरी भेळीत ठेवून सावकाश स्कर्ट खाली करून सरळ केला.
तिने स्कर्ट पुन्हा उडू नये म्हणून मांडीखाली खोचला. जरी तेथे अंधार असला तरी पुरेसा चंद्रप्रकाश होता आणि शैलाताईच्या दुधाळ मांड्या स्पष्ट दिसण्या एवढा नक्कीच होता. तिच्या मांड्याचे ते अल्प दर्शन मला उत्तेजित करण्यास पुरेशे होते. जेव्हा आम्ही भेळ संपवून पाणी वगैरे प्यायलो तेव्हा मी तिला म्हटले,
“ताई! आपण खाली त्या खडकामागे जाऊन बसूया का?”
“का?” तिने मला प्रश्न केला.
“तिकडे आपण जास्त आरामात बसू शकतो.” मी हसून तिला उत्तर दिले.
“का? येथे तू आरामात नाही बसला आहेस सोनू?” तिने पुन्हा मला विचारले. तिच्या बोलण्याचा सूर थोडा मिश्किल होता.
“आहे ना! पण येथे एकांत नाही!” मीपण मिश्किलपणे उत्तर दिले.
“एकांत कशाला पाहिजे तुला सोनू?” तिने तिरक्या नजरेने माझ्याकडे बघून विचारले.
“तुला माहीत आहे ताई, का ते!”
“नाही हा सोनू! तसले चाळे नाही करायचे मला येथे!”
“मग कोठे करायचे तसले चाळे ताई? घरात फक्त?”
“जास्त लाडात येऊ नकोस, सोनू!”
“असे काय करतेस गं, ताई? जास्त वेळ नाही बसायचे तेथे. शपथ!” मी थोडे गयावया केले.
“ठीक आहे, सोनू! पण जास्त वेळ नाही हा बसायचे. फक्त दहा मिनिटे!”
“ओके ताई!”
मी बॅगा उचलल्या आणि पटकन खाली खडकावर उतरलो. शैलाताई सुध्दा सावकाश खाली उतरली. आम्ही थोडे खाली आलो. दोन मोठ्या खडकामध्ये मला अशी जागा दिसली की जर आम्ही तेथे बसलो तर शक्यतो कोणाला दिसू शकणार नाही हे मा‍झ्या लक्षात आले.
मी पटकन तेथे जाऊन बसलो आणि आमच्या बॅगा मी पायाजवळ ठेवल्या. शैलाताईही मा‍झ्या शेजारी येऊन बसली पण थोडे अंतर ठेवून. मी तिला अजून जवळ यायला सांगितले. ती अजून थोडी सरकली पण तरीही आमच्यात थोडे अंतर होते. मा‍झ्या लक्षात आले की ती कदाचित लाजत असावी. मग मीच सरकलो आणि शैलाताईला चिकटून बसलो.
