वयाच्या १२व्या वर्षापासून मी मा‍झ्या आत्याकडे मुंबईला राहत आहे. आधी मी गावी आईवडीलांबरोबर राहत होतो. घरात ४ भावंडे आणि आई, वडीलांना मिळणारा जेमतेम रोजगार यामुळे आमचे कुटुंब तंगीने पिचले होते.
आत्याचा माझ्यावर जीव होता आणि तिच्या नवऱ्याला चांगली मिळकत होती तेव्हा सातवी नंतर तिने मला पुढच्या शिक्षणाकरिता मुंबईला तिच्याकडे आणले. तिचा मुलगा, राजेश माझ्यापेक्षा २ वर्षाने मोठा होता तेव्हा त्याच्याबरोबर ती मलाही वाढवत होती.
माझी आत्या १९ वर्षाची होती तेव्हा तिचे लग्न झाले. तिचा नवरा म्हणजे आमचे दाजी त्यावेळी २८ वर्षाचे होते. आत्याचा नवरा मुंबईत एका फॅक्टरीत मॅनेजर होता व त्याचे स्वत:चे राहते घर होते. लग्नानंतर एका वर्षात आत्याला राजेश झाला. त्यानंतरची तिची काही वर्षे सुख-समाधानात गेली.
आत्याचा नवरा म्हणजे आमचे दाजी सकाळी ७:०० वाजता घराबाहेर पडायचे आणि रात्री ७:०० नंतर घरी यायचे. आत्या घर-गृहिणी असल्यामुळे घरीच असायची व दाजी जेव्हा कामावरून यायचे तेव्हा ती आनंदाने त्यांचे स्वागत करत त्यांची सगळी सेवा करायची.
त्या तिघांचे कुटुंब सुखी आणि समाधानी होते. मी आत्या बरोबर रहायला आल्यावर मी सुद्धा त्यांच्या कुटुंबात आणि आनंदात सामील झालो. दाजी तसे दिलखुलास आणि मनमिळाऊ होते. तेव्हा जेव्हा ते घरी असत तेव्हा ते सगळ्यांबरोबर गप्पा मारायचे, खेळायचे आणि आनंदाने थट्टा मस्करी करत वेळ घालवायचे.
बऱ्याचदा आम्ही सगळे गार्डनमध्ये जात असू, खरेदींकरिता मार्केटमध्ये जात असू किंवा जेवायला रेस्टॉरंटमध्ये जात असू. पण जस जसे वर्षे जाऊ लागली तस तसे आत्या आणि दाजी यांच्या मधील प्रेम आणि सलोखा कमी कमी होत गेला.
मला आठवते २ वर्षापूर्वी पर्यंत म्हणजे मा‍झ्या वयाच्या १६ वर्षापर्यंत आमच्या कुटुंबात सुख आणि शांती होती. पण नंतर सगळे बदलले. कामा निमित्ताने जास्त वेळ घराबाहेर रहायला लागल्यावर दाजी वाईट मित्रांच्या संगतीत पडले आणि दारू प्यायला व जुगार खेळायला लागले. ते कामावरून उशिरा येऊ लागले.
जेव्हा त्यांना ह्या वाईट संगती लागल्या आणि त्यांचे वागणे बदलले तेव्हा सुरुवातीला आत्याने त्यांच्या ह्या वाईट सवयी सोडवण्यासाठी खूप प्रयत्न केले. आधी आधी ते तिचे ऐकत असत पण हळूहळू त्यांनी तिच्या म्हणण्याकडे दुर्लक्ष करायला सुरूवात केली आणि मग आमच्या घराची सुख-शांती उध्वस्त झाली.
ते दु:ख कमी होते की काय कोणास ठाऊक पण राजेशही कॉलेजमध्ये जायला लागल्यावर उनाडक्या करू लागला. कॉलेजच्या शिक्षणाकडे दुर्लक्ष करून तो टवाळ आणि मवाली मुलांबरोबर राहू लागला.
आत्याने त्यालाही समजावण्याचा बराच प्रयत्न केला पण तो बदलला नाही. नंतर नंतर तोही जास्त वेळ घराबाहेर राहू लागला. त्याने आत्या अजून दु:खी राहू लागली.
प्रत्येक दिवशी दाजी दारू पिऊन घरी येत आणि आत्याशी भांडण करून तिला शिवीगाळ करत असत. कधी कधी ते तिच्यावर हात उगारत असत. आत्या नेहमी गप्प रहायची आणि त्यांना काही बोलायची नाही.
तिच्या गप्प रहाण्याने दाजी अजून चिडायचे आणि तिला अजून शिवीगाळ करायचे. कधी कधी असह्य झाले तरच आत्या त्यांना प्रत्युत्तर करायची नाहीतर शक्यतो गुपचूप रहायची. तेव्हा गेली दोन वर्षे म्हणजे आमच्या आयुष्याची सर्वात दु:ख दायक आणि त्रासदायक वर्षे होती, खास करून मा‍झ्या आत्याला.
मी १८ वर्षाचा झालो होतो व मीही कॉलेज मध्ये जात होतो. दाजींचा पगार त्यांच्या दारूच्या आणि जुगाराच्या व्यसनात जात होता व ते घरात खर्चाला पुरेसे रुपये देत नसत. आत्याला घरखर्च चालवताना फार कठीण जायचे आणि तिची ओढाताण बघून मला तिची कीव यायची. तेव्हा मी पार्ट-टाईम जॉब करायला सुरूवात केली.
संध्याकाळच्या वेळी मी एका व्हिडीओ लायब्ररीमध्ये अर्धा वेळ काम करू लागलो व त्याबद्दल मिळणाऱ्या पगारातून मी घरखर्चाला हातभार लावायला सुरूवात केली.
मला पर्याय नव्हता कारण माझा शिक्षणाचा खर्च आत्याच करत होती पण जेव्हा तिलाच पैसा कमी पडू लागला तेव्हा मला स्वत:ची सोय स्वत: करणे क्रम प्राप्त होते. तेव्हा मी पार्ट-टाईम काम करायला सुरूवात केली.
राजेश बाहेर उनाडक्या करत होता व स्वत:चा खर्च स्वत: मॅनेज करत होता. पण २० वर्षाचा तो धडधाकट मुलगा काही कमावून आणत नव्हता की आईला खर्चाला काही देत नव्हता.
मा‍झ्या तुटपुंज्या पगारात माझ्याबरोबर आत्याचाही खर्च थोडा फार निघत होता. आत्याला कल्पना होती की मी माझा खर्च आणि घरखर्च चालवण्यासाठी मेहनत करतोय.
ती नेहमी माझे कौतुक करायची व मा‍झ्या मेहनतीची वाखाणणी करायची. राजेशपेक्षा मी किती समजूतदार आहे ह्याची तिला जाणीव होती तेव्हा ती राजेशपेक्षा मला जास्त जवळचा मानत होती.
एकदा संध्याकाळी मी घरी आलो तर आत्या हॉल मध्ये दिवाणावर बसून रडत होती. तिला रडताना बघून मला कसेतरीच व्हायचे कारण मी तिला सहसा कधी रडताना पाहिले नव्हते. पण आजकाल असे वरचे वर घडू लागले होते. आज तर ती जास्तच रडत होती.
मी गुपचूप जाऊन दिवाणावर तिच्या बाजूला बसलो. तिला माझी चाहुल लागली नाही आणि ती रडत बसून राहिली. मग थोड्या वेळानंतर ती शांत झाली. मग तिला माझी उपस्थिति जाणवली आणि तिने वळून माझ्याकडे पाहिले.
तिने मा‍झ्या खांद्यावर हात टाकला आणि मला जवळ ओढले. मी माझा हात तिच्या कंबरेत टाकला आणि तिच्या खांद्यावर माझे डोके टेकवून तिला चिकटलो. आम्ही हालचाल करत नव्हतो की काही बोलत नव्हतो.
आम्ही बराच वेळ तसे एकमेकांना कवेत घेऊन बसून राहलो. मग थोड्या वेळानंतर ती गुपचूप उठली आणि आत किचनमध्ये गेली. ती माझ्याशी काही बोलली नाही की तिने काय झाले ते मला सांगितले नाही.
काही घडलेच नाही अश्या आविर्भावात ती काम करू लागली. नंतर जेव्हा दाजी कामावरून आले तेव्हा तिच्या चेहर्‍यावर कृत्रिम हास्य होते पण मला माहीत होते की आत मनातून ती फार दु:खी आहे.
हे असेच काही दिवस चालू राहले. मी संध्याकाळी घरी यायचो आणि ती हॉलमध्ये दिवाणावर बसलेली असायची. ती नेहमीच रडत नाही बसायची पण रडत नसली की शून्यात नजर लावून नुसतीच बसून रहायची.
तिचे डोळे लालसर आणि सुजलेले दिसायचे त्यावरून मी ओळखायचो की तिचे रडून झाले आहे. मग मी कधी कधी तिला चहा करून आणायचो. चहा पिऊन झाला की आम्ही एकमेकांना मिठी मारून बसून राहायचो. आम्ही बोलत नसू की जास्त हालचाली करत नसू. मी असेच आत्याचे सांत्वन करत राहलो.
मी एकदा दोनदा आत्याला विचारायचा प्रयत्न केला की तिला काय झाले आहे? तिला कसले एवढे दु:ख वाटतेय की ज्याने ती नेहमीच उदास राहतेय. पण तिने मा‍झ्या कुठल्याही प्रश्नाचे कधीही उत्तर दिले नाही.
मला कल्पना होती की तिच्या दु:खाचे कारण दाजींचे वागणे होते. ते हल्ली फार उशिरा येऊ लागले होते व यायचेच फूल दारू पिऊन, हलत-डुलत. दारूच्या नशेत ते बरगळत असत आणि शिवीगाळ करत असत. त्यांचे व्यसन आणि बेताल वागणे आत्याचा सगळा उत्साह आणि आनंद शोषून घेत होते.
एके दिवशी संध्याकाळी मी जरा लवकरच घरी आलो. पुन्हा आत्या हॉलमध्ये बसून शून्यात पाहत होती. मी तिच्या जवळ गेलो आणि तिच्या समोर उभा राहलो.
तिने मान वर करून उदासपणे माझ्याकडे पाहिले. तिचा उदासपणा पाहून मला तिची फार दया आली. मी खाली वाकून तिचे हात हातात घेतले आणि तिला कळकळीने विचारले,
“ए काय आत्या? तू नेहमीच अशी रडत बसलेली असतेस. तुला काय झाले आहे? कसले दु:ख तुला इतके खात आहे? तू मला काही सांगतही नाही? मला तुझी ही अवस्था पहावत नाही गं!”
माझी कळकळ पाहून तिला रडू आले. आपले हात खाली घेऊन ती मान खाली घालून ढसाढसा रडू लागली. हात खाली घेतल्याने व रडताना तिचे शरीर हलत असल्याने तिच्या खांद्यावरचा पदर खाली घसरला. पण तिला त्याची पर्वा नव्हती व ती तशीच बसून रडत राहिली.
मी हतबलपणे वरतून खाली पाहत होतो. पदर घसरल्याने मला तिचा ब्लाउज आणि उभार दिसत होते. तिचे मंगळसूत्र तिच्या दोन्ही उभारांच्या मध्ये लटकत होते. मी तंद्रीत असल्यासारखा तिच्या मंगळसूत्राकडे पाहू लागलो.
मा‍झ्या लक्षात आले की तिच्या डोळ्यातील अश्रु खाली तिच्या ब्लाउजवर पडत होते व तिचा ब्लाउज ओला होऊ लागला. ब्लाउजचे मटेरियल पातळ आणि विरलेले होते तेव्हा अश्रुच्या पाण्याने तिचा ब्लाउज पारदर्शक होऊ लागला. त्या गोष्टीने माझे लक्ष वेधून घेतले आणि मी नीट निरखून त्या ओल्या स्पॉटकडे पाहू लागलो.
ब्लाउज चांगलाच पारदर्शक झाला होता त्यामुळे मला आतले सगळे दिसत होते. तिने ब्लाउजच्या आत ब्रेसीयर घातली नव्हती त्यामुळे मला तिच्या छातीवरील अरोलाचा काळा भाग आणि बोंडूस स्पष्ट दिसत होते.
मला आठवत नाही की त्या आधी कधी मी मा‍झ्या आत्याचे एक स्त्री म्हणून निरीक्षण केले की नाही पण एवढे मला स्पष्ट आठवते की त्या दिवशी मला तिच्या ओलसर ब्लाउजमधून तिच्या छातीचा जो बोंडूस दिसला त्याने मा‍झ्या आत्याकडे बघण्याची माझी नजर पूर्णपणे बदलली.
मी उभा होतो व मा‍झ्या सख्ख्या आत्याच्या छातीकडे पाहत होतो. स्त्रियांचे गुबगुबीत स्तन, त्यावरील स्तनाग्रे ही मा‍झ्या सारख्या वयात आलेल्या मुलाला दिसणे म्हणजे कितीतरी मोठा अलभ्य लाभ होता.
माझे स्त्रिया आणि त्यांच्या नाजूक अवयवाविषयीचे लैंगिक आकर्षण आधीपासूनच सुरू झाले होते. मी मा‍झ्या मित्रांबरोबर सेक्सविषयी बऱ्याच गप्पा मारायचो. बऱ्याचदा आम्ही मित्र नग्न स्त्रियांची मॅगझिन चोरून बघायचो, गुपचूपपणे ब्लू-फिल्म पाहायचो.
मला ह्या व्हिडीओ लायब्ररीमध्ये अर्धा वेळ काम मिळाले त्याचे कारण असे की आम्ही ह्या व्हिडीओ लायब्ररीमधून ब्लू-फिल्मच्या कॅसेट घेत असू व त्यामुळे तो मालक मला ओळखत होता.
तेव्हा स्त्रियांच्या नाजूक अवयवांचे आकर्षण मला नवीन नव्हते आणि आता मा‍झ्या आत्याची छाती पाहून माझी तिच्याकडे पहायची नजरच बदलली.
