सासू माझी लाडकी

२ वर्षापूर्वी श्रेयसचे लग्न सोनालीबरोबर झाले. ती सॉफ्टवेअर इंजिनीअर आहे आणि तो हार्डवेअर इंजिनीअर. दोघेही मुळचे पुण्याचे पण बॅंगलोर आयटी हब असल्यामुळे बँगलोरमध्ये सेटल झाले आहेत.
श्रेयसचे मम्मी, पप्पा पुण्यात असतात आणि त्यांचा एक्स्पोर्टचा छोटा बिझीनेस आहे. सोनालीला फक्त मम्मी आहे व तिचे पप्पा ती साधारण सोळा वर्षाची असतानाच गेले. त्यांचा पुणे सिटी बाहेर एक मोठा पोल्ट्री-फार्म आहे. तिची मम्मी धीराची होती तेव्हा पती गेल्यानंतर तिने सोनाली आणि त्यांच्या बिझीनेसचा खंबीरपणे सांभाळ केला.
सोनाली आणि त्यांच्या टिमला एका सॉफ्टवेअर रिसर्चसाठी ६ महिने अमेरिकेला जाण्याचा चान्स आला. श्रेयसने आनंदाने तिला जाण्याची परवानगी दिली कारण तिने आपल्या करिअरमध्ये खूप प्रगती करावी असे त्याला वाटायचे.
त्याप्रमाणे सोनाली तिच्या ग्रुपबरोबर अमेरिकेत गेली होती आणि त्याला साधारण चार महिने झाले होते. श्रेयसला सोनालीशिवाय एकटे राहून थोडा कंटाळा आला होता पण आता फक्त जेमतेम दोन महिने राहिले होते.
कालच त्याला त्याच्या सासूबाईंचा पुण्याहून फोन आला की त्यांचे सोनालीशी फोनवर बोलणे झाले होते आणि सोनालीला श्रेयसची थोडी काळजी वाटत होती म्हणून तिने आपल्या मम्मीला म्हणजे श्रेयसच्या सासूबाईंना थोडे दिवस बँगलोरला त्याच्याकडे जाऊन रहाण्याबद्दल सुचवले होते. त्याप्रमाणे त्याची सासूबाई काही दिवसांकरिता त्याच्याकडे रहायला येत होत्या.
त्याला आनंद झाला की थोडे दिवस त्याला तिची कंपनी मिळेल आणि वेळही जाईल.
त्याची सासू संध्याकाळच्या ट्रेनने येणार होती म्हणून तो तिला रिसीव्ह करायला रेल्वेस्टेशनवर आला होता.
ट्रेन यायला पाच-दहा मिनीटाचा अवधी होता आणि तो अधीरतेने ट्रेनची वाट पहात होता. शेवटी एकदाची ट्रेन आली आणि थोड्या वेळात त्याने बॅग घेऊन येणार्‍या सासूबाईंना पाहीले. त्यांना पाहून त्याला आनंद झाला आणि त्याने हात हलवून त्यांचे लक्ष वेधून घेतले.
जवळ जवळ वर्षभरानंतर त्याने आपल्या सासूबाईंना पाहीले होते. सोनाली अमेरिकेला जाताना त्या येणार होत्या पण त्यांच्या फार्मच्या कामामुळे त्यांना यायला जमले नव्हते. तेव्हा आता इतक्या दिवसांनी त्यांना पाहून तो खूष झाला!
श्रेयसची सासू, रिमा पंचेचाळीशीच्या घरात होत्या. देखणे रूप, उंच अंगकाठी आणि ठसठशीत बांधा असलेल्या रिमा अजूनही तरूण वाटायच्या. सोनालीचे सौंदर्य आणि आकर्षक अंगकाठी तिला आपल्या आईकडूनच मिळाली होती. तेव्हा श्रेयसला सोनाली प्रमाणेच त्याच्या सुंदर सासूचा अभिमान होता.
त्या जवळ आल्यावर श्रेयसने वाकून त्यांच्या पायाला हात लावला. रिमाने लगेच त्याच्या खांद्याला धरून त्याला वर केले आणि त्याला प्रेमाने आलिंगन दिले.
इतक्या दिवसांनी आपल्या जावयाला पाहून रिमानाही फार आनंद झाला आणि त्यांच्या डोळ्यात पाणी तरळले. श्रेयसने काय झाले म्हणून त्यांना इशारा केला तर त्यांनी काही नाही अशी मान हलवत पान पलटले.
श्रेयसने त्यांची बॅग घेतली आणि ते स्टेशन बाहेर पार्कींग लॉटमधील त्याच्या कारजवळ आले. त्याची टोयोटा करोला पाहून रिमा एकदम इंप्रेस झाल्या. सफाईदारपणे ड्रायव्हींग करत ते श्रेयसच्या अपार्टमेंटमध्ये आले.
श्रेयस आणि सोनाली बँगलोरला शिफ्ट झाल्यानंतर रिमा प्रथमच त्यांच्या घरी आल्या होत्या. लग्नानंतर आपल्या जावयाने जी प्रगती केली होती ती पाहून त्यांना त्याचा अभिमान वाटला. त्याच्या मेहनतीने त्याने जे कमवले होते आणि त्याचे व आपल्या मुलीचे लाईफ इतक्या छानपणे सेटल झालेले पाहून तिला फार फार बरे वाटले.
श्रेयसचा वेल डेकोरेटेड फ्लॅट, एक्सपेंसीव्ह कारपेट आणि एलीगंट फर्निचर पाहून त्या इंप्रेस झाल्या आणि खुशीत त्यांनी जावयाला म्हटले,
“तू फारच प्रगती केलेली दिसतेय गेल्या काही वर्षात.”
“हो! हे सगळे कंपनीने दिले. गिफ्ट म्हणून.”
“आणि ती कार?” तिने विचारले.
“ती मी स्वत: घेतली.” श्रेयसने अभिमानाने म्हटले.
“तू काय केलेस हे सगळे मिळवायला? तुझ्या बॉसची एखादी मुलगी तुझ्यावर फिदा तर झाली नाही ना?” रिमाने मस्करीत जावयाला विचारले.
“नाही, मम्मी! मा‍झ्या बॉसला मुलगी नाही.”
“मग तू हे सगळे कसे काय मिळवलेस?” तिने कुतुहलाने फ्लॅटच्या सजावटीकडे पहात विचारले.
“ते माझी बॉस मा‍झ्या चार्मने इंप्रेस झाली.” मी मिश्कीलपणे म्हटले.
“ओह. लेडी बॉस हं. पण कसे काय?” रिमाने शंकेने विचारले.
“कारण माझी बॉस तुमच्या सारखी चार्मींग लेडी आहे.”
“उगाच माझी स्तुती करू नकोस.” रिमा लाजत म्हणाल्या.
“नॉट जोकींग, मम्मी. त्यांना पाहून मला नेहमी तुमची आठवण होते. त्या तुमच्या सारख्याच पॉवरफूल लेडी आहेत.”
“ओह. म्हणजे माझी आठवण तुला फक्त तुझ्या बॉसला पाहून होते तर.” त्यांनी पुन्हा मिश्कीलपणे म्हटले.
“नाही नाही, मम्मी. तसे नाही. इतर वेळी ही होते.” श्रेयस ओशाळत म्हणाला.
“ईट्स ओके, श्रेयस. मी मस्करी करतेय.” त्या हसत हसत म्हणाल्या.
“बरे ते जाऊ दे. सोनालीला रेग्युलर फोन करतोस ना?” रिमाने विचारले.
“हो तर. दिवसातून २/३ फोन असतात माझे.” श्रेयसने उत्तर दिले.
“गुड!”
“पण ती येथे असली की एक वेगळेच लाईफ असते.” श्रेयसने थोडेसे हिरमुसलेपणे म्हटले.
“मिसींग हर?”
“येस्स. काहीसे.” त्याने लाजत म्हटले.
“काहीसे? जास्त नाही?” तिने प्रश्नार्थकपणे म्हटले.
“नाही म्हणजे. खूप खूप. अगदी एकटे वाटतेय. पण आता तुम्ही आला आहात ना. मग आता परिस्थिती बदलेल.”
“परिस्थिती कशी काय बदलेल?” रिमाने विचारले.
“थोडे दिवस मला तुमची कंपनी मिळेल ना.” श्रेयसने थोडेसे लाजत म्हटले.
“थोडे दिवस फक्त? नंतर तू मला जा म्हणून सांगणार?” पुन्हा त्यांनी त्याला मस्करीत विचारले.
“नाही, मम्मी. मी असे कसे म्हणेन. तुमचेच घर आहे. पाहिजे तितके दिवस रहा.” श्रेयस गडबडत म्हणाला.
“पण मी फक्त काही दिवसांकरिताच आले आहे.”
“पण मम्मी. तुम्ही येथेच का राहत नाही?” श्रेयसने त्यांना सुचवले.
“किती दिवस?”
“कायमचेच.”
“आणि पोल्ट्री बिझनेसचे काय? त्याची कोण काळजी घेईल?”
“तो तुम्ही कोणाला तरी चालवायला द्या. नाही तर विकून टाका. आणि आमच्याबरोबर कायमच्या रहायला या.”
“आणि माझा खर्च कसा चालेल?” रिमाने विचारले.
“कसा म्हणजे? आम्ही आहोत ना.”
“तुम्ही मला खर्चाला रुपये देणार?”
“ऑफकोर्स!”
“बघ हं. विचार कर. मी फार खर्चिक आहे.”
“असू दे ना. तुम्ही काहीही मागा. आम्ही लगेच हजर करू.”
“खरंच?”
“हो! खरंच!”
“ठीक आहे. बघू आपण पुढे.”
असे बोलून रिमा फ्लॅटमधील इतर रूम पहायला गेल्या.
श्रेयस उत्साहाने त्यांना फ्लॅटमधील अरेंजमेंटची माहिती देत होता. इतर सगळ्या रूमही वेल डेकोरेटेड असलेल्या पाहून त्या खूष झाल्या. शेवटी ते दोघे श्रेयस, सोनालीच्या बेडरूममध्ये आले.
रूममध्ये शिरताच त्या आश्चर्यचकित झाल्या! बेडरूम ऐसपैस होता आणि त्याच्या मध्यावर भला मोठा बेड होता. बेडवर महागडी अफोल्स्ट्री, कंफर्टर वगैरे होता. आणि मेन म्हणजे आजूबाजूच्या भिंतीवर कपाटांवर, भरपूर आरसे लावलेले होते.
आपले प्रतिबिंब वेगवेगळ्या अनेक आरशात पाहून रिमाना मजा वाटली आणि त्या उत्साहाने म्हणाल्या,
“किती ॲट्रॅक्टीव वाटतेय येथे.”
“तुम्हाला आवडले, मम्मी? मग तुम्ही वापरा हा बेडरूम.” श्रेयस आनंदाने म्हणाला.
“आय लव ईट! वेरी मच!” असे बोलून त्यांनी स्वत:ला बेडवर झोकून दिले.
रिमा बेडवर एकदम रिलॅक्स होऊन पडल्या आणि त्यांचा पदर थोडासा अस्तव्यस्थ झाला. त्याने त्यांचे पोट, बेंबी दिसू लागली. श्रेयसची नजर क्षणभर त्यांच्या उघड्या पोटावर गेली आणि त्याला कसेतरीच झाले.
त्याची सासू, रिमा त्याची बायको, सोनालीचीच एक भरीव आवृत्ती होती. तेव्हा क्षणभर त्याला भास झाला की सोनालीच तशी बेडवर पडली आहे. पण ती सोनाली नाही आपली सासू आहे हे सुद्धा त्याच्या ध्यानात होते.
सोनालीपासून बरेच दिवस दूर असल्याने त्याला बहुतेक असे वेगळे फिलींग होत होते. आपण असे आपल्या सासूकडे पहायला नाही पाहिजे असे स्वत:ला बजावत तो थोडासा कावऱ्या बावऱ्या नजरेने इकडे तिकडे पहात राहिला.
पण आजूबाजूच्या भिंतीवरील, कपाटांवरील असंख्य आरशात त्याला आपल्या सासूबाईंचे ते प्रतिबिंब दिसतच होते. तेव्हा मनात नसूनही त्याची नजर त्यांच्या उघड्या दिसणार्‍या पोटावर जात होती.
श्रेयसची अस्वस्थता रिमाच्या लक्षात आली. त्या पटकन उठल्या आणि श्रेयसच्या नकळत त्यांनी आपली साडी व्यवस्थित करत ठीकठाक केली. मग त्या किचनमध्ये आल्या आणि त्यांनी श्रेयसला विचारले,
“जेवणाचे काय? काही आहे का सामान वगैरे घरात?”
“वेल. बहुतेक काही नाही. मी सहसा घरात बनवून खात नाही, मम्मी.”
“पण कधी कधी घरात बनवून खाण्यात वेगळीच मजा असते.” रिमाने जावयाला सल्ला दिला.
“खरे आहे तुमचे म्हणणे, मम्मी. पण सोनाली येथे नाही तेव्हा एकटे खाण्यात काही मजा वाटत नाही. दुसरे असे की मला वेळच नसतो जेवण बनवायला. तेव्हा मी बाहेरच खातो.”
“हम्म. मग आता काय करायचे जेवणाचे?”
“आपण आज बाहेर रेस्टॉरंटमध्ये खाऊया. बाकी उद्या बघू. येथे जवळ एक सुपरमार्केट आहे तेथून उद्या आपण जेवणाचे सामान भरूया. मग तुम्ही छान छान जेवण बनवा. मी पण बरेच दिवस सुग्रास जेवण जेवलेलो नाही.” श्रेयसने रिमाना म्हटले.
“ठीक आहे. मी थोडी फ्रेश होऊन येते.”
असे म्हणून रिमा किचनजवळील टॉयलेटमध्ये फ्रेश व्हायला गेल्या.
श्रेयस हॉलमध्ये तोपर्यंत टिव्ही पहात बसला. नंतर रिमा फ्रेश होऊन आल्या आणि ते दोघे जेवायला घराबाहेर पडले. श्रेयसने आपल्या सासूबाईंना जवळील एका रेस्टॉरंटमध्ये नेले आणि त्यांनी तेथे डिनर घेतले.
जेवताना रिमा श्रेयसला त्याचे ऑफीस वगैरे गोष्टीबद्दल माहिती विचारत होत्या आणि श्रेयस उत्साहाने त्यांना सगळे सांगत होता. नंतर ते जास्त टाईमपास न करता परत घरी निघून आले.
घरात शिरल्यावर रिमाने आपल्या जावयाला विचारले,
“एखादे चांगले रेस्टॉरंट नाही का येथे?”
“आहे. पण ते तुम्ही प्रवासाने दमल्या असाल म्हणून मी तुम्हाला जवळच्या रेस्टॉरंटमध्ये नेले.”
“अरे एसी स्लिपर ट्रेनच्या प्रवासात काय दमायला होते. एनी वे! तसे हे रेस्टॉरंट पण काही वाईट नव्हते. पण यापेक्षाही जास्त चांगले रेस्टॉरंट येथे असतील ना.”
“आहेत ना. आपण उद्या एका मस्त रेस्टॉरंटमध्ये जाऊया.”
“ओके! नो प्रॉब्लम!”
“आता तुम्ही झोपा. तुम्हाला प्रवासाची दगदग झाली असेल.”
“दगदग अशी नाही. पण आराम करायला हवा. बाय द वे! कुठली रूम माझ्यासाठी आहे?”
“ही रूम. आमचा बेडरूम.” श्रेयसने त्याच्या बेडरूमकडे बोट दाखवत आपल्या सासूबाईंना म्हटले.
“आर यु श्युअर?” त्यांनी आश्चर्याने विचारले.
“येस! आय ॲम डॅम श्युअर. तुम्हाला रूम आवडली ना. मग तुम्ही येथे आहात तोपर्यंत बिनधास्त वापरा.”
“ओके! जर तुझी हरकत नाही तर मग मला नक्की आवडेल.”
असे म्हणून रिमाने आपली बॅग घेतली आणि त्यांनी श्रेयसच्या बेडरूममध्ये प्रवेश केला. त्यांनी रूमचा दरवाजा लावून घेतला आणि मग आपल्या बॅगेतून नाईट-गाऊन काढला. मग त्या बाथरूममध्ये गेल्या.
अल्ट्रा-मॉडर्न फिटींगचा बाथरूम आणि अरेंजमेंट पाहून त्या भलत्याच खूष झाल्या. मग वॉशबेसीनच्या गरम पाण्याने तोंड वगैरे धुवून त्या फ्रेश झाल्या आणि बाहेर आल्या.
आपल्या मुलीच्या आणि जावयाच्या त्या भल्या मोठ्या बेडवर जेव्हा त्या पडल्या तेव्हा त्यांना एकदम रिलॅक्स वाटले. दिवसभरातील घडामोडीचा विचार करता करता त्या मऊशार बेडवर त्यांना कधी झोप लागली ते त्यांना कळलेच नाही.