दिवसामागून दिवस जात होते. डोक्यातून दिपकची आठवण जात नव्हती आणि तोही जवळपास अदृश्यच झाला होता. आमचा संभोग जोमध्ये तीन महीने थांबला होता तो परत जोमाने सुरू झाला होता. आज सकाळी उठताना रात्रीच्या संभोगाचा थकवा जाणवत होता. थोडेसे डोकेसुध्दा जड वाटत होते.
अजयसुध्दा माझ्याबरोबर उठला होता. नेहमीप्रमाणे मला किचनमध्ये मदत करत होता. अचानक मला चक्कर आली आणि माझी शुद्ध हरपली. काही वेळाने तोंडावर पाणी पडल्याने जाग आली. पाहिले तर अजय घाबरलेल्या चेहर्याने माझ्याकडे पाहत होता. त्याने मला उभे केले आणि थोड्याच वेळात आम्ही दवाखान्यात पोहचलो.
दवाखान्यातून बाहेर पडताना अजयच्या चेहर्‍यावर खूप आनंद होता. तसा मलाही आनंद झाला होता, पण हे अचानक कसे झाले तेच समजत नव्हते. लग्नाच्या १५ वर्षानंतर मला दिवस गेले. अजयचे पाय तर जमिनीवर नव्हते.
पण मा‍झ्या मनात एक धाकधूक होती की त्या वेळेस मी दिपक बरोबरसुध्दा झोपले होते त्यामुळे नक्की हे होणारे बाळ कोणाचे? असे विचार येत होते. आणि तेच विचार कायम मा‍झ्या मनाला खात होते. त्याचा परिणाम मा‍झ्या तब्येतीवर होत होता. माझी तब्येत खालावत चालली होती. डॉक्टरने माझी काळजी घ्यायला लावली.
तीन महिन्यांनंतर एकदा अचानक माझे सासू-सासरे, दीर-भावजय, नंदा असा सारा गोतावळा घरी आला. नक्कीच अजयने प्रेग्नंसीची वार्ता मा‍झ्या सासरी कळवली असेल. नातेवाईकांनी खूप सार्या वस्तू आणल्या होत्या. त्यांच्या वागण्या बोलण्यातसुध्दा जमीन आसमानचा फरक पडला होता. त्यामुळे मा‍झ्या मनात सासरबद्दलचा राग जवळपास सगळा निवळला होता. माझे आई-वडील मागच्याच वर्षी वारले असल्याने सासर शिवाय आता दुसरा आधार नव्हता.
पण मनातील भीती काही गप्प बसू देत नव्हती. सासूने ‘माझी मुलगी’ असा राग आळवला होता. त्यामुळे मीसुध्दा मनमोकळी बनून राहत होते. २-३ दिवसाच्या मुक्कामामध्ये सासूने मा‍झ्या औषधांचा रतीब पाहिला तेव्हा त्यांनी मला गावी नेण्याचे फर्मान सोडले.
मलासुध्दा ह्या शहराचा कंटाळा आला होता त्यामुळे मीसुध्दा जाण्याची तयारी दर्शवली. पण आजपर्यंत गावी चल म्हणणारा माझा नवरा मात्र नकार घंटा वाजवत होता. पण सासूच्या दबावाला ते बळी पडले व तेसुध्दा ७ दिवसाची सुट्टी टाकून माझ्याबरोबर यायला तयार झाले.
गावी जाऊन दिपकला समजवण्याचा विचार केला. काहीही करून त्याला आमचे रहस्य लपवून ठेवण्यासाठी प्रयत्न करायचे होते. गावी येताच नेहमीप्रमाणे अजय उठून बाहेर गेला. तो तर मोकळाच झाला होता. कारण घरी असल्यावर सुट्टीच्या दिवशीसुध्दा त्याला मला मदत करावी लागत होती, पण इथे मात्र फक्त सुट्टी होती.
माझे लक्ष घरात लागत नव्हते. आतापर्यंत सगळ्या गावाला कळले होते की मी आले आहे. पूर्ण गाव मला भेटून गेले, पण दिपक मला भेटायला आला नव्हता. मनात अनेक शंका कुशंका निर्माण होत होत्या. घरी दिवसभर मा‍झ्या मागे लागणार दिपक अजूनही भेटायला आला नाही, असे कसे शक्य आहे. पण सासूबाईंचे फर्मान होते की दिवसभर घराच्या बाहेर पडायचे नाही, आणि संध्याकाळी बाहेर निघताना कोणी ना कोणी बरोबर असायचे. त्यामुळे दिपक बरोबर भेट होत नव्हती.
तीन दिवस झाल्यानंतर मी घरातच होते, अचानक सासूबाईंचा आवाज आला, “निशा बाहेर ये.”
मी बाहेर आले, तर समोर एक आमच्यापेक्षा थोडेसे मोठे जोडपे उभे होते. सासूबाईंनी त्यांना नमस्कार करायला लावला. नमस्कार करताना सासूबाईंनी माझी ओळख करून दिली, ती म्हणजे दिवटे काका आणि काकू म्हणून. माझी नजर लगेच दिपकला शोधू लागली. पण दिपक नव्हता. माझी नजर त्यालाच शोधत होती आणि त्या भानगडीत कधी एक मुलगा दिवटे काका-काकूंच्या बाजूला येऊन उभा राहिला ते समजले नाही.
काही क्षणानंतर माझा हिरमोड झाला कारण तो दिपक नव्हता आणि जो होता तो नक्कीच त्यांचा दुसरा मुलगा असावा. म्हणून मी त्याच्याकडे पाहिले, तर तो दिपकच्या अगदी वेगळा होता. माझ्याकडे पाहतच नव्हता, एकदम लाजाळूचे झाड होते.
काकांनी त्याची ओळख करून दिली तेव्हा माझे पाय थरथर कापू लागले. कपाळावर अचानक घाम आला. सगळे घर फिरू लागले होते. आणि मी तिथल्याच खांबाला धरून खाली बसले, डोळ्यासमोर अंधारी आली. शुद्ध आली तर मी मा‍झ्या बेडरूममध्ये होती, अजय चिंतेने मा‍झ्या बाजूला बसलेला होता. त्याचा हात त्याच्या कपाळावर होता म्हणून मी जागी झालेली त्याला कळले नाही.
बेडरूममध्ये आम्ही दोघेच होतो. मनात तोच विचार आला, तो मुलगा ज्याची ओळख दिवटे काकूंनी ‘दिपक’ म्हणून केली, जर तो ‘दिपक’ असेल तर जो मा‍झ्या घरी ४-५ दिवस राहिला आणि माझ्याबरोबर झोपला तो ‘दिपक’ कोण होता?
मनात विचाराची पुर्तती होताच मी खाडकन उठून बसली. त्याचे उत्तरसुध्दा अजयकडेच होते. कारण त्याची ओळख अजयलाच होती. कारण पहिल्यापासून मी मा‍झ्या घरी आलेल्या व ह्या दिपकला ओळखत नव्हते. त्यामुळे आश्चर्याने मी अजयच्या चेहर्याकडे पाहू लागले.
काही सेकंदातच अजयला मी जागी झाल्याचे समजले तसे त्याने माझ्याकडे मान वळवून पाहिले. माझा भांबावलेला चेहरा पाहून त्याच्या चेहर्‍यावरसुध्दा प्रश्नचिन्ह उमटले.
“अहो, जर हा दिपक असेल तर मग आपल्या घरी आलेला कोण होता?” सुरूवात मी केली.
पण अजयचे एक नाही की दोन नाही, मूग गिळून बसला होता.
“मी तुम्हाला काय विचारते?” माझा आवाज आता थोडा कठोर होता.
” पण तुला काय प्रॉब्लेम आहे?” त्याने मला उलट प्रश्न केला.
“अहो पण तुम्ही त्या मुलाची ओळख दिवटे काकांचा मुलगा म्हणून केली होती नां?”
“ठीक आहे, तुला सगळे सांगतो.” अजयला एवढे चिडताना पहिल्यांदा पाहिले होते.
त्याचे प्रत्येक शब्द न शब्द धक्कादायक होता. प्रथम म्हणजे प्रेग्नंसीत मला काहीच प्रॉब्लेम नव्हता. सगळा दोष अजय मध्येच होता, पण तरीही १०% चान्स असल्याने आणि त्याच्या पुरूषी अहंकारामुळे त्याने डॉक्टरचा रिपोर्ट चक्क बदलून आणला होता. माझ्यात दोष आहे असे दाखवले होते.
त्यामुळे तो गेली १५ वर्षापासून त्या १०% चान्सचाच चान्स घेत होता पण शेवट काहीही होत नसल्याने, त्याच्या डोक्यात एक प्लॅन आला तो म्हणजे मला दुसर्या कोणाकडून तरी दिवस ठेवायचे. पण मी त्या गोष्टीला सरळ तयार झाली नसते म्हणून त्याने एक वेगळीच योजना आखली.
त्याने तीन महिन्यासाठी जुन्या मोलकरणीला फुल पगारी गावी पाठवून दिले आणि तिच्या जागी ‘रूपा’ला आणले. ती रूपा म्हणजे एक वेश्या होती. नंतर त्याने तीन महीने माझ्यापासून अंतर ठेवू लागला. पण त्याला जेव्हा कळाले की मी आता खरेच खूप दिवसांची सेक्सची उपाशी आहे, तेव्हा त्याने मुंबईचा एक हायप्रोफाईल मालिशवाला ‘दिपक’ म्हणून आमच्या घरी आणला.
पण त्याने त्या मुलाची पूर्ण मेडिकल चेकअप केले होते. जर मी डायरेक्ट दिपकला वश झाले नाही तर त्याने रूपाचा वापर करण्याचे ठरवले आणि त्याप्रमाणेच दिपक व रूपाचे मिलन घडवून आणले. त्यांचा सेक्स पाहून मी तापली जावी आणि दिपक बरोबर सेक्स करावा आणि अजयची ही योजना यशस्वी झाली!
मी माझा पूर्ण राग त्याच्यावर काढला, असे डायरेक्ट मला दुसर्‍याच्या खाली झोपवले, तेही संततीसाठी? सासू-सासर्यांचा त्रासाचासुध्दा राग मी अजयवर काढला. अजय फक्त ऐकत होता, पण उत्तर देत नव्हता, ना मान खाली घालून त्याला लाज वाटते, असे काही दाखवत होता.
तो पूर्ण शांततेने व चेहर्‍यावर कोणतेही टेन्शन नसल्यासारखा पाहत होता. माझे बोलणे, आग पाखड पूर्ण झाल्यानंतरही तो माझ्याकडे पाहतच होता. मी पूर्ण शांत झाली.
“झाले तुझे? आता माझे ऐक, संतती नसल्याने तुझे हाल पहावत नव्हते आणि त्यात माझा पुरूषी अंहकारामुळे मी माझे वंध्यत्व तुझ्यापासून लपवले. तुझ्यात प्रॉब्लेम आहे हा तुझा समज तुला स्वतः लाच त्रास देत होता. त्यामुळे ही योजना आखली.” तो अजून बर्याच वेगवेगळ्या पद्धतीने मला समजवत होता.
” पण आता हे होणारे बाळ कोणाचे?”
“१००% माझे!! कारण तुझ्या प्रत्येक गोष्टीवर माझा हक्क आहे. हे बाळ नां माझे ना त्या दिपकचे. ते फक्त तुझे आहे. आणि तुझे ते माझे.” मा‍झ्या प्रश्नावर तो बोलला.
एवढे सगळे मोठ्या मनाने मान्य केले आणि त्यात प्लॅनिंग त्याचेच होते, त्यामुळे मीसुध्दा दोन दिवस त्याच्यावर राग धरून बसले होते पण मनातून कधीच त्याला माफ केले होते कारण होते त्याचे प्रेम.
यथासांग माझे बाळंत पण झाले. जास्त वयाचे बाळंत पण असल्याने सिझरच झाले आणि डॉक्टरांनी स्ट्रिक्टली सहा महिने आराम करायला सांगितले. डिलेव्हरी होताना फक्त मुलगा झाला एवढेच कळले आणि माझी शुद्ध हरपली.
तास-दोन तासांनी जेव्हा शुद्धीवर आली, तेव्हा आजूबाजूला सगळे नातेवाईक होते आणि प्रत्येक जण माझा मुलगा घेण्याच्या ओढीत होता. सासूबाईने तर त्याचे नांवसुध्दा ठरवून टाकले. ते तर माझा बाबा म्हणूनच त्याचे पापे घेत होते.
मी पाहिले तर बाजूला अजय बसलेला होता पण पाहिजे तेवढा खुश दिसत नव्हता, त्याच्या चेहर्‍यावर एक चिंता दिसत होती. मला एक तर त्याचे असे वागणे समजत नव्हते. मला मुल देण्यासाठी त्याने ही योजना आखली. त्यात तो यशस्वी झाला आणि डिलेव्हरी होईपर्यंत तो फक्त माझी काळजी घेत होता व होणार्‍या बाळाविषयी बोलत असायचा. किती उत्साह होता त्याला? मग आज असा शांत का?
आणि तितक्यात मला त्याचे उत्तर मिळाले. सासूबाईंचा मोठा आवाज आला, “एकदम अजय सारखाच दिसतो. बापाचा चेहरा घेऊन जन्माला आले बाळ. नक्की बापासारखा हुशार निघणार.”
