दुसर्‍या दिवशी दुपारी मी हॉलमध्ये बसून टीव्ही बघत होतो. राणीताई माझ्या बाजूला बसून काही कपड्यांना शिवणकाम करत होती. आम्ही टीव्ही बघत होतो व मध्ये मध्ये बोलतही होतो. मी रिमोटने टीव्हीचे चॅनेल एका पाठोपाठ बदलत होतो कारण दुपारच्या वेळी कुठलाही प्रोग्राम मला इंटरेस्टींग वाटत नव्हता.
शेवटी मी एका मराठी चॅनेलवर थांबलो. त्या चॅनेलवर जाहिराती चालू होत्या. रिमोट बाजूला ठेवत मी मनात म्हटले जाहिराती संपल्यावर जो काही प्रोग्राम त्या चॅनेलवर असेल तो मी बघेल. जाहिराती संपल्या व प्रोग्राम चालू झाला.
त्या प्रोग्राममध्ये ते मुंबईच्या जवळील थंड हवेची ठिकाणाबद्दल माहिती देत होते. प्रथम त्यांनी महाबळेश्वर या थंड हवेच्या ठिकाणाबद्दल माहिती दिली मग ते खंडाळ्याबद्दल माहिती द्यायला लागले.
माहिती देताना ते खंडाळ्याच्या हिरव्यागार डोंगराचे, धबधब्यांचे, तसेच निसर्गाने भरलेल्या इतर रम्य ठिकाणांचे व्हिडीओ क्लिप्स दाखवत होते. शालेय सहल, ऑफीसचे ग्रुप, प्रेमी युगुल, तसेच नवविवाहीत जोडपी, असे सगळे जण खंडाळ्याला जाऊन कशी मजा करतात, हे त्यात दाखवत होते.
“किती छान आहे खंडाळा!” राणीताई टीव्हीकडे बघत म्हणाली.
“हो! फारच छान! मी गेलो आहे तेथे एक दोनदा!” मी उत्तरलो.
“होय? कोणाबरोबर राहुल?” राणीताईने मिश्किलपणे विचारले.
“एकदा आमच्या कॉलेजच्या ग्रुपबरोबर आणि दुसऱ्यांदा आपल्या सोसायटीतल्या ग्रुपबरोबर.”
“तुला माहीत आहे का राहुल?” राणीताईने पडक्या स्वरात म्हटले, “आपली बस खंडाळ्यावरून जाते आणि जेव्हा जेव्हा मी तेथून बसने जाते तेव्हा तेव्हा माझ्या मनात इच्छा निर्माण होते की कधी मला हे रम्य स्थळ पहायला मिळेल.”
“काय म्हणतेस ताई?” मी आश्चर्याने विचारले, “तू अजून खंडाळा पाहिले नाहीस?”
“नाही रे राजा! माझे एवढे नशीब कुठे आहे!”
“कमाल आहे! तू अजून तेथे गेली नाहीस? पुण्यावरून तर खंडाळा खूपच जवळ आहे आणि जिजूंनी तुला एकदाही तेथे नेले नाही? काय म्हणतेस ताई?”
“हो तर! पण मी खरं तेच सांगतेय, तुझ्या जिजूंना वेळ तरी आहे का माझ्यासाठी?” राणीताईने फणकाऱ्यात म्हटले.
“ओह! कम ऑन ताई! तू त्यांना विचार तरी, कदाचित ते कामातून वेळ काढतील व नेतील तुला खंडाळ्याला.”
“मी विचारले त्यांना बऱ्याच वेळा,” राणीताई नाराज होत म्हणाली, “पण प्रत्येक वेळी त्यांनी दुकानाचे कारण सांगून नाही म्हटले. तुला सांगू का, ते ना रोमँटीकच नाहीत. तुला माहीत आहे का? आम्ही लग्न झाल्यानंतर कुठे हनिमूनलाही गेलो नव्हतो. त्यांना कुठल्या रोमँटीक जागी जायला आवडत नाही. अश्या ठिकाणी जायचे म्हणजे वेळ आणि पैसा वाया घालवणे, असे म्हणतात ते.”
मला पहिल्यापासून माहीत होते की माझे जिजू वयस्क आहेत, तेव्हा त्यांना रोमान्समध्ये इंटरेस्ट नसणार. आणि त्याउलट राणीताई खूप रसिक होती. मला राणीताईबद्दल खूप वाईट वाटले व तिची कीव येऊन मी म्हटले,
“ताई तुझी हरकत नसेल तर मी नेईन तुला खंडाळ्याला!”
“खरंच राहुल?” राणीताई उत्साहाने म्हणाली पण पुढच्याच क्षणी मलूल होत म्हणाली, “काश! तुझे जिजू तुझ्यासारखे बोलले असते तर. असल्या रोमँटीक ठिकाणी आपल्या जोडीदाराबरोबर जाण्यात खरी मजा असते, भाऊ आणि बहि‍णीने नव्हे.”
“कोण म्हणते तसे?” मी उसळून म्हटले, “ऐक ताई, जोपर्यंत आपण एकमेकांच्या सहवासात कंफर्टेबल आहोत व तसल्या रम्य ठिकाणाचा आनंद घेत आहोत, मग त्याने काय फरक पडतो आपण भाऊ बहीण असलो तरी? आणि आपल्यात भाऊ बहिणीच्या नात्यापेक्षा मित्र मैत्रिणींचे नाते जास्त आहे. आपण तर एकदम मित्रमैत्रिणी सारखे आहोत, नाही का ताई?”
“हो रे माझ्या भावा! माझ्या मित्रा!” राणीताईने खुश होत म्हटले, “पण तरीही मला असे वाटते की माझ्या नवऱ्याबरोबर तसल्या ठिकाणी जाणे योग्य आहे.”
“मग मला नाही वाटत तुला कधी खंडाळा बघायला मिळेल ताई, कारण जिजूंना तर फुरसत मिळणारच नाही दुकानातून.”
“हो! तेपण बरोबर आहे म्हणा. ठीक आहे, बघू आपण कधीतरी पुढे मागे खंडाळ्याला जाण्याबद्दल.”
“पुढे मागे काय ताई, आपण आत्ता जाऊ शकतो खंडाळ्याला.”
“आत्ता? काहीतरीच काय वेड्यासारखे बोलतोयस.” राणीताईने आश्चर्याने विचारले.
“आत्ता म्हणजे परवा आपण मुंबईला जाताना गं!” मी हसत तिला म्हटले.
“मुंबईला जाताना?” राणीताई विचारात पडली, ” ते कसे शक्य आहे राहुल?”
“का नाही ताई?” मी उत्साहाने तिला सांगायला लागलो, “हे बघ! आपण परवा सकाळी मुंबई चाललोय आपल्या घरी. बरोबर? आपण येथून थोडे लवकर निघू आणि खंडाळ्याला पोहचलो की तेथे उतरूया. मग तो दिवस आपण खंडाळा फिरूया आणि मग दुसर्‍या दिवशी सकाळी आपण पुढे आपल्या घरी जाऊया.”
“ते ठीक आहे रे, पण रात्री आपण खंडाळ्यात कुठे राहणार?” राणीताईने कुतुहलाने विचारले.
“कुठे म्हणजे? हॉटेलमध्ये ताई!” मी पटकन उत्तर दिले.
“हॉटेलमध्ये?” राणीताई थोडी विचारात पडली, “पण मी काय म्हणते, आपण त्याच रात्री मुंबईला परत नाही का जाऊ शकत?”
“जाऊ शकतो ताई, पण त्याने काही फायदा होणार नाही फक्त आपली धावपळ होईल फार. कारण आपण एवढे सगळे खंडाळा फिरणार त्याने रात्र तर होणारच. आणि तू तर पहिली वेळ बघणार अन फिरणार तेथे, त्याने वेळ तर जाणारच. आणि फिरून तू नक्कीच दमणार मग तुला विश्रांतीची गरज भासणार, तेव्हा रात्री आपण हॉटेलवर राहणेच योग्य होईल.”
“असे म्हणतोस तू राहुल,” राणीताईला ते जवळ जवळ पटले पण ती म्हणाली, “तसे तर ठीक आहे ते. पण फक्त एवढेच की असे रात्री एका हॉटेलमध्ये भावाबरोबर राहायचे म्हणजे कसेतरीच वाटते.”
“ओह कम ऑन ताई, आपण काही अनोळखी नाही आहोत. आपण भाऊ बहीण असलो म्हणून काय झाले आपण मित्रच आहोत. तुला अजिबात ऑकवर्ड वाटणार नाही तेथे. तू फक्त बघ, तुला खूप मजा वाटेल तेथे.”
“हो! हो! मला माहीत आहे ते, माझ्या छकुल्या भावा!” असे म्हणत तिने मजेने माझ्या गालाला चिमटा काढला. आणि मला तिने असा चिमटा काढलेला आवडत नाही.
“ताईईईऽऽ! तुला माहीत आहे ना मला आवडत नाही तू मला असा चिमटा काढते ते, मी काय लहान आहे अजून? आता चांगला मोठा झालोय मी.”
“ओऽऽ होऽऽ होऽऽ होऽऽ! तू मोठा झालाय होय? तू फक्त शरीराने वाढलायस, राहुल! पण तुझ्या या ताईसाठी तू नेहमीच छोटा भाऊ राहणार आहेस,” असे म्हणत तिने मला कवेत घेतले, “लहान छकुला भाऊ, अगदी माझ्या मुलासारखा!”
“ओह ताई मला तू खूप खूप आवडतेस. तू नेहमी आनंदी राहावीस असे मला वाटते. मी त्यासाठी काहीही करायला तयार आहे.” असे बोलत मीही तिला मिठी मारली.
“मला माहीत आहे ते राहुल, मलाही तू खूप खूप आवडतोस, तू माझा भाऊ आहेस याचा मला अभिमान वाटतो नेहमी.”
त्या क्षणाला मला काही जाणवत होते तर ते म्हणजे माझ्या मोठ्या बहिणीच्या पुष्ट छातीचे उभार माझ्या अंगावर दाबले गेले होते ते.
ठरल्याप्रमाणे तिसर्‍या दिवशी सकाळी आम्ही मुंबईला जाण्यास तयार झालो. आम्हाला व्यवस्थित जा म्हणून सांगून व प्रवासाच्या शुभेच्छा देऊन राणीताईचे मिस्टर नेहमीसारखे दुकानावर गेले.
सगळे आवरल्यानंतर राणीताई मला म्हणाली की बाहेर जाऊन पुढच्या नाक्यावरून रिक्षा घेऊन ये तोपर्यंत ती साडी वगैरे घालून तयार होते. मी गेलो व रिक्षा घेऊन आलो. त्याला बाहेर वाट पहायला सांगून मी आत आलो व राणीताईला लवकर चल म्हणून हाका मारू लागलो. ती तयार होऊन बाहेर आली आणि तिला पाहून मी हबकलो.
राणीताईने शिफॉनची छान साडी घातली होती. चेहर्‍यावर तिने हलकासा मेकअप चढवला होता. साडी तिने चांगली चापून चुपून घातली होती, ज्याने तिचे अंग अन अंग उठून दिसत होते. एकूणच ती फार सुंदर आणि सेक्सी दिसत होती.
“वाऊऊऽऽ! ही साडी तुला किती छान दिसतेय ताई! आज तू फारच छान दिसत आहेस, नेहमीपेक्षा वेगळीच!”
“काहीतरीच काय राहुल, ही साडी तर जुनीच आहे आणि मी काहीही वेगळे केले नाही नेहमीपेक्षा!”
“खोटं नाही बोलत मी ताई, खरंच तू फार फार सुंदर दिसत आहेस. मला विश्वासच बसत नाही की माझी बहीण एवढी सेक़ऽऽ! अ.. आकर्षक दिसते म्हणून.”
“ओह. म्हणजे तुला म्हणायचे की एकदम सेक्सी दिसते, होय की नाही राहुल?” राणीताईने मिश्किलपणे म्हटले.
“हं? न.. नाही म्हणजे!” मी अगदी गडबडून गेलो.
“ओह कम ऑन राहुल, तू तसे बोलू शकतोस जर तुला खरंच तसे वाटत असेल तर लाजू नकोस रे! तू विसरलास काय, आपण मित्र आहोत ना?”
“हो ताई, आपण मित्र आहोत,” मी उत्तरलो, “ते मी जरा, जाऊ दे! पण खरंच तू नक्कीच सेक्सी दिसत आहेस!”
“ओह थँक्स ब्रदर,” राणीताई खुश होत म्हणाली, “तुला खरंच वाटते का की मी सेक्सी दिसते? तुझ्या जिजूंचे तर माझ्याकडे लक्षच नसते.”
“मला जिजूंचे काही माहीत नाही ताई, पण मला विचारशील तर मी म्हणेन की तू अगदी अप्सरेसारखी दिसतेस.”
“ओह! स्टॉप दॅट राहुल! उगाच मला हरभर्‍याच्या झाडावर चढवू नकोस.”
“मी मस्करी करत नाही ताई, मी जिजूंच्या जागी असलो असतो तर नेहमी देवाचे आभार मानले असते की तुझ्यासारखी सुंदर व सुलक्षणी पत्नी दिल्याबद्दल. खरं तर मी नेहमी देवाजवळ प्रार्थना करत असतो की माझे राणीताईसारख्या मुलीबरोबर लग्न होऊ दे.”
“ओह खरंच राहुल?” राणीताईने डोळा मिचकावत म्हटले, “कधी बोलला नाहीस तू मला हे? तुला खरंच माझ्या सारख्या मुलीबरोबर लग्न करायचे आहे? मी तुझ्यासाठी मुलगी बघू का माझ्यासारखी?”
“हो ताई! नक्की बघ! अगदी तुझ्यासारखीच हवी!”
“ओके राहुल! मग आता प्रार्थना करू नकोस देवाजवळ, मी तुझ्यासाठी शोधून आणेन मुलगी, माझ्यासारखी सुंदर आणि सुलक्षणी.”
“आणि सेक्सीही!” मी डोळा मारत तिला म्हटले.
“चल चावट कुठला!” असे म्हणत राणीताईने मला चापट मारली प्रेमाने.
माझ्या बहिणी बरोबरील प्रेमळ संभाषणात मी विसरलो की बाहेर रिक्षावाला वाट पहात आहे. मग मी आमच्या बॅगा उचलल्या व बाहेर पडलो. राणीताईने घर लॉक केले व ती माझ्या मागे आली. आम्ही मग रिक्षाने बस स्टॅन्डला गेलो. आम्हाला बस पटकन मिळाली जी खंडाळ्याला थांबत होती.
पूर्ण प्रवासभर मी राणीताईची करमणूक करत होतो, मजेशीर गोष्टी सांगत, विनोद सांगत. ती सतत हसत होती व मला म्हणत होती मी खूप खट्याळ झालो आहे. खरं तर मी मुद्दाम तिला हसवत होते ज्याने तिचा मूड प्रसन्न राहवा व माझ्याबरोबर ती आणखिन मोकळी व्हावी. साधारण साडे दहाच्या दरम्यान आम्ही खंडाळ्याला पोहचलो.
आम्ही बसमधून उतरलो. मला एक हॉटेल माहीत होते जे बस स्टॅन्डपासून थोडे दूर होते पण चांगले होते. तेथे मी गेल्या वेळी राहलो होतो. बस स्टॅन्डपासून ते फार लांब नव्हते म्हणून आम्ही तेथे चालतच गेलो. राणीताईला मी रिसेप्शन लॉन्जमध्ये बसायला सांगितले व मी रिसेप्शन काउंटरवर गेलो.
मी रिसेप्शनीस्टला सांगितले की मला एक लक्झरी एअर कंडीशन डबल बेड रूम हवी. त्याने मला रूमचे भाडे वगैरे सांगितले. मी एका दिवसाचे भाडे पेड केले व हॉटेल रजिस्टरमध्ये आमचे नाव व पत्ता लिहिले. रिसेप्शनीस्टने एका मुलाला बोलावले व आम्हाला आमच्या रूमवर न्यायला सांगितले जी दुसर्‍या मजल्यावर होती. त्या मुलाने आमच्या बॅगा उचलल्या व आम्ही लिफ्टकडे गेलो.
आम्ही दुसर्‍या मजल्यावर आमच्या रूम बाहेर पोहचलो. त्या रूम बॉयने दरवाजा उघडला व आमच्या बॅगा आत नेल्या. जसे एखादा सेवक एखाद्या महाराणीला खाली वाकून हाताने इशारा करत आत प्रवेश करायला सांगतो, तसे मी प्रथम राणीताईला रूममध्ये प्रवेश करायला लावले.
तिला त्याची मजा वाटली व ती हसत हसत आत गेली. तेवढ्यात रूम बॉय बाहेर आला. मी त्याच्या हातात शंभर रूपयाच्या नोटेची सुरनळी सारली व मग मी रूममध्ये शिरलो.
ही लक्झरी रूम छान होती. दरवाज्यातून आत आल्यावर चिंचोळा पॅसेज व डाव्या हाताला लगेच बाथरूम होते. पॅसेजमधून पुढे आले की मेन रूम होती. रूमच्या मध्यावर डबल बेड होता. एका बाजूला ड्रेसिंग टेबल होते. कोपर्‍यात एक छान खुर्ची होती. एअर कंडीशनमुळे रूम बऱ्यापैकी थंड वाटत होता. एकूणच रूम छान डेकोरेट केलेली होती.
