मी, वहिनी आणि तो…!
नमस्कार मित्रानो, माझे नाव सूर्या आहे. मि आज तुम्हाला जि कथा सांगणार आहे, ती वाचून किंवा ऐकून तुमच्या अंगात करंट नक्की येणार. तर कथेला सुरूवात करतो.
माझे वय, कथा लिहित् आहे तेव्हा २४ वर्ष आहे, खरंतर हि कथा ३ वर्षा आधीपासून सुरू होते. मि पहिल्या वर्गापासून ते बारावीपर्यंत हॉस्टेल वर राहूनच शाळा शिकलो. बारावी नंतरचे तीन वर्ष घरून शिकलो. आम्ही गावात राहत नसून, गावापासून ३ ते ४ किलोमिटर अंतरावर असलेल्या आमच्या शेतात राहतो. तिथे सर्व सोय, विहीर, बोर एकूण सांगायचे झाले तर पाण्याची सोय होती. माझ्या चुलत्याचे शेत आमच्या शेताला लागून आहे. शेतात आधी माझे चुलते राहायला आले होते.
माझ्या चुलत्यांना दोन मुले आहे. त्यातल्या एका मुलाचे लग्न, मि हॉस्टेल वर शिकायला होतो तेंव्हाच झाले होते. माझ्या भावाच्या बायकोचे नाव शारदा. शारदा वहिनी गोरी किंवा सुंदर दिसत नव्हती, पण कोण्या हिरोईन पेक्ष्या कमी पण नव्हती. दिसायला काळी सावळी, लांब नाक, डोळे सुंदर, उरोज डोळ्यात भरतील एवढे. वहिनी दिसायला जेमतेम छान आहे.
आणि त्यांना अजून सुंदर बनवत त्यांचे राहणीमान. डोक्यावर पदर, फुल बाह्याचे ब्लॉउज, पूर्ण शरीर झाकून असे. मला त्यांना पाहून काहीच वाईट किंवा चावट विचार येत नव्हते, मलाच काय तर तुमच्या सुद्धा मनात वाईट विचार येणार नाही.
तर माझं फर्स्ट इयर B Aचे शिक्षण, आमच्या गावापासून १४ ते १५ किलोमीटर अंतरावर असलेल्या तालुक्याच्या कॉलेजमध्ये घेतले. आणि तसेही १३ वीला कॉलेजला कोनि जास्त जात नाही मनहून, मि पण जात नसे, आणि कॉलेजला जात नसल्या कारणाने शेतीचे कामे माझ्या मागे लागली. मित्रानो मि कधी याच्या आधी मूठ नाही मारली, हि गोष्ट जरी खरी असली तरी, शेवटी आ पण कितीही प्रयत्न केला तरी, वाढत वय आणि त्याची इच्छा आ पण थांबवू शकत नाही.
कॉलेजला जास्त जात नसल्याने, मि शेतीची कामे पाहत होतो. शेतात सर्व हिरवे गार असल्याने, मन प्रसन्न व्हयच.
वय वाढत असल्याने, शारीरिक इच्छा एखादया लाव्हारस सारखे आतली आत उंच उंच उडल्या सारखे भासत होते.
पावसाळा संपल्यानंतर हिवाळ्यात कपाशी ला, गव्हाला, हरभरा या पिकाला पाणी द्यावे लागते. मि खोटे नाही सांगत, कपाशी का पाणी देताना माझ्या जवानीचा उद्रेक झाला, मला राहवलं नाही. मि कपाशीत खालि बसलो, कपाशी उंच व दाट होती. खाली बसलो पॅन्ट काढली आणि पंप हापसायला लागलो. जवळ पास ९ ते १० मिनिट पंप मागे पुढे करत मि पाण्याची धार सोडली. ते पांढरे पाणी थोडे चिकट थोडे पातळ होते. त्या दिवसापासून माझ्यातला मर्द जागा झाला. असे वाटू लागले स्वर्गातले सगळे सुख माझ्या पायाखाली लोळत आहे.
जेंव्हा मि कपाशीत बसून पंप हापसिला, तेंव्हापासून रोजच पंप हापसून पांढरे पाणी काढावे असे वाटू लागले. माझे मन ऐकत नव्हते, तरी सगळी शक्ती, आचार विचार पणाला लावून, मि मनाला धीर देत होतो आता पंप बंद राहणार, रोज् रोज हापसायचे नाही.
मित्रानो तसे शेत् आम्हांला भरपूर नाही, आमचे घर जिथे आहे तिथे माझ्या वडीलाला आणि चुलत्याला, आजोबांनि एक एक एकर वाटून दिले होते. आणि दुसरे शेत जे जवळ पास दीड किलोमिटर दूर होते ते साडे पाच साडे पाच एकर दोघांना वाटून दिले. त्या शेताचे नाव ” नवे वावर ” असे आहे
पंधरा दिवसांनी नव्या वावरात पुन्हा एकदा कपाशीला पाणी द्यायला आलो होतो. असेच मनाला धीर होतो, आज काहीच करायचे नाही, पण त्या दिवशी शारदा वहिनी शेतात दिसली, वहिनी एकटीच होती, मनून मि मुद्दामहून, विहीर तिकडेच आहे त्यामुळे थोडे पुढे जाऊन वहिनीला विचारले, वहिनी लाईट गेली काय,… वहिनी म्हणाली: नाही हो नाही गेली.
बोलता बोलता वहिनी जवळून गेलो, तेवढ्यात त्या म्हणाल्या काय झाले,
मि सांगितलं पाणी येत नाही, असं बोलून मि पटकन विहिरीकडे गेलो. माझी धड धड वाढली होतो. माझी धड धड इतकी होती कि आवाज मला स्पस्ट येत होता. असे वाटत होते इथे कोणी नाही. मि आणि वहिनीच आहे तर, ज्या वहिनीला पाहून कधीच वाईट विचार आला नाही, त्या वहिनिला आज कपाशीत नेऊन, उघडी करून पंप चालू करून धुऊन काढावी वाटतं होते. पाच मिनिट विहिरीपासी थांबून परत आलो. वहिनीच्या जवळ येताच वाटले लगेच चढावे… मनात विचाराचा काहूर माजला होता. लगेच दुसर्या विचाराने उडी घेतली, कि वहिनी इतकी संस्कारी, सुशील, सुंदर मि काही केले तर, सगळ्यांनाच सांगून देईन. माझे हसते खेळते जीवन इथेच संपेन्, असे विचार चालू असतानाच वहिनीचा आवाज आला, काय झाले, काय विचार करता. आवाज येताच मि डचकलो. दबक्या आवाजातच मनलो ककाय कुठे काय, काहीच नाही.
वहीनी मनाली: काय नाही कुठे काय नाही, तुमच्या मनात काहीतरी विचार चालू आहे.
मी सांगितलं: हो विचारच करत होतो,
वहीनी: काय विचार करत होता?
मी त्यांना खोटं सांगितलं: मोटर चालू होती पण पाणी येत नव्हते, हाच विचार करतोय.
वहीनी हसल्या आणी सांगितलं: एक तार लाइट गेली किंवा डिम आली तर अस़अ होतं.
मी बर मनालो आणि निघणार तेवढ्यात, वहिनी मनल्या जेवण करायला या.
वर धड धड खाली टन टन होत होते. त्यामुळे डब्बा आणला नाही मनहून सांगितले आणि तिथुन् निघालो. कपाशीत गेलो पाणी दुसर्या सरिला लावले, आणि मि दाट कपाशीत जाऊन वहिनीला आठवून पंप चालू केला. चांगला १० १५ मिनिट पंप हापसिला.
