सायली माझ्या जवळ आली तेव्हा मी तिला पुन्हा जवळ घेऊन आवळले आणि तिच्या ओठांचे चुंबन घेत म्हणालो,
“जरा शेवटचे रसपान करू दे मला. कविता आल्यावर न जाणो काही करायला मिळेल की नाही.”
त्यावर सायली काही बोलली नाही व नुसतीच हसत लाजत मला चुंबनात साथ देऊ लागली. तिचे चुंबन घेताना मी तिचे नितंब कुस्करत होतो तर मध्येच हात पुढे आणून तिची योनी चाचपत होतो.
सायलीही पॅन्टवरून माझ्या लंडावर हात फिरवत होती. माझा लंड कडक होत चालला होता. तिला एक क्विक शॉट मारावा का असा विचार मी करू लागलो पण तेवढ्यात दरवाज्यावर टकटक झाली. दचकून आम्ही दोघे पटकन बाजूला झालो!
सायलीने जाऊन दरवाजा उघडला आणि कविता बॅग घेऊन आत आली. सायलीने दरवाजा लावून घेतला आणि कविताच्या हातातून बॅग घेऊन कोपऱ्यात ठेवली. माझी आणि कविताची नजरानजर झाली आणि कविताने लाजून मान खाली घातली.
आता ती मला खूपच लाजायला लागली म्हणून मी तिला म्हणालो,
“कविता बस येथे चेअरवर आणि नाश्ता चालू कर.”
कविता लाजत लाजत चेअरवर बसली. मी सायलीला दुसर्‍या चेअरवर बसायला सांगितले आणि मी ड्रेसिंग टेबलचा स्टूल घेऊन त्यांच्याबरोबर बसलो. कोणीही काही बोलले नाही व गुपचूप नाश्ता खाऊ लागले.
कविता मध्ये मध्ये माझ्याकडे चोरून बघत होती आणि आमची नजरानजर झाली की ती खाली मान घालायची. सायलीही मध्ये मध्ये माझ्याकडे तर कधी कविताकडे पहायची पण ती सुद्धा गप्प होती.
आम्हा तिघांच्यात एक प्रकारचा तणाव निर्माण झाला होता. वातावरण हलके करण्यासाठी मी बोलायला सुरूवात केली. मी त्यांना नाश्यातील आयटम घेण्याचा आग्रह करू लागलो. मध्ये मध्ये एखाद दुसरे विनोदी वाक्य बोलून मी त्यांना हसवण्याचा प्रयत्न करत होतो.
माझ्या विनोदी बोलण्याने आमच्यातील थोडा तणाव कमी झाला. मग नाश्ता झाल्यावर आम्ही एक एक करून उठलो व हात वगैरे धुवून, फ्रेश होऊन आलो. मी त्या दोघींना म्हटले की आपण आता बाहेर फिरायला जाऊया.
सायली पटकन तयार झाली पण कविता थोडी बावरत म्हणाली,
“तुम्ही दोघे जा मी रूममध्ये आराम करते.”
कविताच्या वागण्यात एक ऑकवर्डनेस आला होता तेव्हा मी तिला म्हणालो,
“असं कसं कविता? तुला रूमवर ठेवून आम्ही थोडीच एकटे जाणार. कालपण आम्ही तुला आणि विजयला बाहेर फिरायला घेऊन जाणार होतो. पण तुम्हीच रूममध्ये राहणे पसंत केले. मी आणि सायली एकटेच गेलो नसतो तर कदाचित जे आमच्यात घडले ते पुढे घडले नसते.
तेव्हा ह्या गोष्टीला अप्रत्यक्षपणे तुम्हीच जबाबदार आहात. तेव्हा तुला आमच्याबरोबर यायलाच पाहिजे. तसेही तू येथे आल्यानंतर काही फिरलीच नाहीस. सायली तू तरी सांग तुझ्या मैत्रिणीला समजावून.”
मी सायलीला म्हणालो तसे सायलीही तिला गळ घालत म्हणाली,
“असे काय करतेस गं कविता? चल ना आमच्याबरोबर. आमच्यात जे झाले त्याचा त्रास तू कशाला करून घेतेस? तुला मी आमच्याबरोबर फिरायलाच तर आणले आहे. विजय नसला म्हणून काय झाले. तुला यायलाच पाहिजे.” असे बोलून सायलीने कविता हात धरला.
“अगं पण. माझ्यामुळे तुम्हाला डिस्टर्ब होईल.”
असे बोलून कविताने सायलीने धरलेला हात सोडवून घ्यायचा प्रयत्न केला. पण सायलीने तो सोडला नाही.
मीपण हसत हसत कविताचा दुसरा हात धरून तिला प्रेमळ स्वरात दटावत म्हणालो,
“आता तू जास्त आढेवेढे घेतलेस तर मी तुला धरून नेईल. सायलीने तुला सांगितले असेलच की भावजी किती चावट आहेत ते.”
काय जादू झाली कोणास ठाऊक पण मी हसत कविताचा हात पकडला व तिला प्रेमाने दटावले तर ती खुदकन हसली! आपला हात सोडवून घेत ती हसत म्हणाली,
“सोडा माझा हात भावजी. येते मी तुमच्याबरोबर. नाहीतर धराल मला सायली सारखी.”
“हो मग. मला काय? मी धरेल बुवा. सायली काय आणि तू काय. दोघीही मला सारख्याच.” मी मिश्किलपणे म्हणालो.
“भावजी माझ्या मैत्रिणी बरोबर फाजीलपणा करू नका हं!” सायलीने हसत कविताची बाजू घेत म्हटले, “ती माझ्यासारखी नाही हं.”
“तुझ्यासारखी नाही म्हणजे?” मी चावटपणे सायलीला विचारले, “मग कशी आहे तुझी मैत्रिण? कळू तर दे आम्हाला.”
“चावटपणे बोलू नका,” सायलीने हसत हसत म्हटले, “मला म्हणायचे होते की ती माझ्यासारखी बिनधास्त नाही. थोडी लाजरी बुजरी आहे.”
“हो का. कळेल कळेल. कविताबाई किती लाजऱ्या आहेत ते कळेल आम्हाला. त्या जर आपल्याबरोबर आल्या आणि आम्हाला त्यांची सोबत मिळाली तरच कळेल आम्हाला. तेव्हा कविता मॅडम चला आता.”
आम्ही तिघेही दिलखुलासपणे हसलो. कविता आल्यापासून प्रथमच आमच्यातील वातावरण इतके हलके फुलके झाले होते. मग मी त्या दोघींना म्हटले की तयार होऊन तुम्ही बाहेर या तोपर्यंत मी रिसेप्शनमध्ये जाऊन सांगतो की आम्ही दुसरी रूम आता सोडली आहे ते.
बायकांना बाहेर पडताना नट्टापट्टा, कपडे वगैरे ठीक करावे लागतात म्हणून मी त्यांना थोडा वेळ दिला. मी रूम मधून बाहेर आलो व रिसॉर्टच्या रिसेप्शनमध्ये गेलो. त्यांना मी दुसरी रूम सोडल्याबद्दल इन्फॉर्म केले आणि रूम सोडल्याची फॉरमॅलीटी पूर्ण केली.
साधारण पंधरा मिनिटांनी सायली आणि कविता रिसेप्शनमध्ये आल्या. दोघींनाही पाहून मी थोडा हरखलो! दोघींनीही कपडे बदलले होते. सायलीने दुसरा एक पंजाबी ड्रेस घातला होता ज्यातून तिचे सौंदर्य खुलून दिसत होते! कवितानेही साडी बदलली होती.
पिस्ता रंगाच्या शिफॉनच्या साडीवरून तिचा कमनीय बांधा उठून दिसत होता. क्षणभर माझी नजर तिच्या भरीव छातीच्या उभारांवर स्थिरावली पण पटकन मी नजर वळवली. कविताच्या लक्षात आले माझी नजर कुठे गेली ते कारण तिने पटकन छातीवरचा पदर सावरला.
मग आम्ही तिघे तेथून फिरायला निघालो. काल मी आणि सायली ज्या बाजूला फिरायला गेलो होतो त्याच्या विरूद्ध बाजूला आज आम्ही फिरायला गेलो. कच्च्या रस्त्याने पुढे जाताना मध्ये मध्ये पायवाट लागत होती.
पायवाटेने चालताना आम्ही कधी कधी एका मागोमाग एक लाईनीत चालत होतो. सायली पुढे असायची आणि तिच्या मागे कविता आणि कविताच्या मागे मी चालायचो. कविताच्या मागे असल्याने मला तिला पाठमोरी न्याहाळायला मिळत होते.
तिने पाठीवरून पदर घेतला होता पण साडी तलम असल्याने मला त्यातून तिचा ब्लाउज आणि ब्लाउजच्या आतली पांढरी ब्रेसीयर दिसत होती. कंबरेला किंचित सुटलेल्या चरबीच्या वळ्या फुगून दिसत होत्या. खाली गोल गरगरीत नितंब चालताना डुचमळत होते.
काल रात्री रमच्या नशेत नाचताना मी कविताच्या ह्या नितंबाला नकळत स्पर्श केले होते तेव्हा ते स्पर्श आठवून मला तिच्या नितंबाला हात लावायचा मोह झाला! पण मी माझे मन काबूत ठेवले. चालताना मी बोलत होतो व थोडी थट्टा मस्करी करत होतो. सायली आणि कविता हसत माझ्या मस्करीला साथ देत होते.
एका ठिकाणी उतारावर पायवाट वळण घेऊन खाली जात होती. मी वरतून पाहिले तर मला पायवाट वळून खाली आलेली दिसली. मी विचार केला की वाटेने जाण्यापेक्षा मधूनच उतारावरून गेलो तर एक लांबलचक वळसा वाचेल तेव्हा मी त्या दोघींना थांबा म्हणालो.
मी त्यांना माझ्या मागे उतारावरून यायला सांगितले आणि मी पायवाट सोडून बाजूचा उतार उतरायला लागलो. चांगली पायवाट सोडून मी त्यांना खडबडीत उतारावरून यायला सांगितले म्हणून त्या दोघी थोडी बडबड करू लागल्या. पण त्या दोघी निमूटपणे माझ्या मागे यायला लागल्या.
उतार खाचखळग्यांनी भरलेला होता पण तसे उतरण्यातही एक वेगळीच मजा होता. मला ट्रेकिंगची सवय होती तेव्हा तसे उतरताना मला काही त्रास होत नव्हता पण सायली आणि कविताची तारांबळ उडाली होती.
मध्ये मध्ये त्या दोघी धडपडत होत्या व मला बडबड करत होत्या. मी हसून त्यांची गंमत पहात मजेत उतरत होतो. शेवटी आम्ही उताराच्या शेवटाला पोहचलो जेथे उतार पायवाटेला मिळत होता.
पण तेथे उतार पायवाटेपासून चार फुट उंच असा संपला होता. तेव्हा पायवाटेवर यायला एकतर वरून उडी मारावी लागणार होती किंवा अश्या ठिकाणावरून खाली उतरावे लागणार होते जेथून धरून, आधार घेत उतरता येईल.
मी पुरूष असल्याने टणकन उंचवट्यावरून उडी मारून खाली पायवाटेवर आलो आणि वळून ह्या दोघींची काय मजा होईल ते पाहू लागलो. दोघी उंचवट्यावर येऊन उभ्या राहिल्या आणि खाली पाहू लागल्या की कसे खाली उतरता येईल. सायली वैतागत म्हणाली,
“काय हो हे भावजी. चांगली वाट सोडून आम्हाला तडमडत येथून आणले. आता आम्ही खाली कसे यायचे?”
“या की उडी मारून, माझ्यासारखी!” मी हसत तिला म्हणालो.
“आम्ही काय तुमच्या सारखे पुरूष आहोत, उडी मारायला?”
“का? बायका पुरूषांपेक्षा कमी नसतात ना? मग मारा ना उड्या.” मी त्यांची मस्करी करत म्हणालो.
“भावजी मस्करी करू नका. आम्ही खाली कसे येऊ ते सांगा.” कविता मध्येच गळ घालत म्हणाली.
“तुम्ही एक काम करा. ह्या उंचवट्यावरून असेच पुढे चला आणि अशी जागा बघा जेथून तुम्हाला उतरणे सोपे जाईल.” कविताच्या विनवणीने मी नरमत म्हणालो.
“भावजी तुम्हीच बघा ना, पुढे जाऊन कुठून आम्हाला उतरता येईल ते.” सायलीनेही मला विनवणी केली.
“ठीक आहे. या अश्या पुढे.”
असे म्हणत मी पुढे चालायला लागलो व पाहू लागलो की कुठून त्यांना खाली उतरता येईल ते.
दोघी वरून उंचवट्यावरून चालल्या होत्या. शेवटी एका ठिकाणी उंचवट्याच्या मध्ये एक गॅप होती जेथून आधार घेत त्या दोघी खाली उतरू शकल्या असत्या. तेथे थांबून मी त्यांना तेथून खाली उतरायला सांगितले.
ती जागा पाहून सायली तक्रार करत म्हणू लागली की तेथून त्यांना उतरता येणार नाही. मी तिला म्हणालो की मी खाली आहे. मी तुला आधार देतो तेव्हा तू खाली उतर. कुरकुरत ती तयार झाली आणि त्या चिंचोळ्या गॅपमध्ये दोन्ही हाताने उंचवटा धरून ती खाली उतरू लागली.
मी हात वर करून तिला आधार द्यायला गेलो. तिने एक हात लांब करून माझा हात पकडला आणि मी तिला खाली खेचले. तिचा तोल गेला आणि ती ‘भावजीऽऽऽऽ’ असे ओरडत खाली माझ्या अंगावर आली.
मी हसत पटकन तिला धरले आणि मिठीत घेतले. ती माझ्या मिठीत आली आणि आमचे चेहरे एकमेकांच्या चेहर्‍याजवळ आले. मी तिच्या नजरेत रोखून पाहिले आणि आम्ही दोघेही स्तब्ध झालो.
माझे हात आपोआप सायलीच्या पाठीवरून खाली सरकले आणि तिच्या नितंबावर स्थिरावले. मी तिचे नितंब धरून तिला किंचित वर उचलून धरली. तिचे ओठ माझ्या ओठांच्या जवळ होते आणि मी जवळ जवळ तिला किस करायला जाणार तेवढ्यात सायली मान फिरवत पुटपुटली, “भावजी कविताऽऽ”
पटकन मी भानावर आलो आणि सायलीला सोडत मी वर कविताकडे पाहिले. ती वरून आमच्याकडे पहात होती. ती गालातल्या गालात हसत होती असे मला वाटले. तिच्याकडे पाहून मी थोडा ओशाळलो पण स्वत:ला सावरत मी पटकन हात वर करत तिला म्हणालो,
“चल गं आता तू ये खाली.”
“सावकाश हं भावजी,” कविता पुढे होत उंचवट्याचा आधार घेत म्हणाली, ” मला सायली सारखा आधार देऊ नका. म्हणजे ओढू नका.”
