प्रीताचा आवाज गोड होता आणि तिने तिच्या शाळेत संगीताचे धडे घेतले. इतकी वर्षे तिने गाणे सोडले होते, पण ती पुन्हा एकदा गाण्याकडे वळली.
सलीमने आईला गाताना पाहिलं. एखादी व्यक्ती इतकी सुंदर आणि देवदूताचा आवाज एकाच वेळी कशी असू शकते? त्याने स्वतःला गुपचूप चिमटे काढले, हे खरे आहे की नाही याची पुष्टी करण्याचा प्रयत्न केला की तो सतत स्वप्न पाहत होता.
तो त्याच्या आईच्या अर्धवट बंद डोळ्यांकडे, डोलणाऱ्या नितंबांकडे आणि ते सुंदर शब्द बनवणाऱ्या मौल्यवान तोंडाकडे पाहत राहिला. प्रीथा तिच्या गाण्यात मग्न होती; ती संपल्यावर तिने मागे वळून पाहिलं आणि सलीम बघत होता. तिला लाज वाटली; तिला आशा होती की तिने स्वत: ला मूर्ख बनवले नाही. पण त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव पाहता तसे वाटत नव्हते. तो पूर्णपणे आश्चर्यचकित झाला होता. प्रीथा काहीच बोलली नाही आणि डायनिंग टेबलच्या खुर्चीवर बसली. सलीमने टेबल सेट केले होते आणि ऑर्डरची सामग्री योग्य भांड्यात ओतली होती. त्यांच्याकडे नूडल्स, चिकन आणि सूप होते. प्रीथा सलीमकडे कौतुकाने पाहत बसली तेव्हा त्याने तिला नूडल्सचा एक भाग दिला, तिच्याकडे पाहून हसले. ते बोलत नव्हते; त्यांच्यामध्ये नदीसारखे वाहणारे प्रेम आणि आपुलकी व्यक्त करत होते. दोघेही जेवायला बसले.
प्रीथा नूडल्स खाण्यासाठी काटा चमचा वापरत होती, आणि सलीम ज्याने कधीही भांड्यातून खाण्याची विलासिता शोषली नाही त्याला ते खाणे अत्यंत कठीण होते. त्याला आयुष्यभर हाताने खाण्याची सवय होती. तिने नूडल्स तिच्या काट्या चमचात किती चोखंदळपणे गुंडाळले आणि तोंडात टाकले ते त्याने संकोचून पाहिले. तिच्यामध्ये एका उच्च जन्मलेल्या स्त्रीचे सर्व गुण होते आणि तो फक्त एक दयनीय रस्त्यावरचा मुलगा होता.
तिची खाण्याची कृती, नूडल्स गुंडाळताना तिचा हात ज्याप्रकारे वेगाने हलला, तिचे तोंड ज्या प्रकारे उघडले, खूप रुंद नाही, खूप लहानही नाही आणि तिने तोंड न उघडता चघळण्याची पद्धत आकर्षक आणि एक प्रकारे कामुकही होती. सलीमने तिच्या सारखे प्रयत्न केला पण तो काटा चमचा साध्या चमच्यासारखा वापरत होता आणि नूडल्स बाहेर सांडत होते आणि त्याचा चेहरा आणि प्लेट गोंधळत होते. तो तिच्यापेक्षा इतका कमीपणाचा वाटला की त्याच्यावर अचानक दुःखाचा डोंगर कोसळला. त्याने खाणे बंद केले.
प्रिताच्या हे लक्षात आले आणि ती त्याच्याकडे प्रेमाने हसली, ‘काय झालं स्वीटहार्ट? तुला जेवण आवडल नाही का?’ तिने विचारले.
सलीमने संकोचपणे मान हलवली, ‘नाही, मला जेवण आवडले; मी माझ्या आयुष्यात असे अन्न कधीच घेतले नव्हते. त्यांनी मला चहाच्या स्टॉलवर पैसे देण्यासाठी दिलेले तांदूळ आणि डाळ आणि कचऱ्याच्या ढिगाऱ्यातून उचलून मी जगत आहे. मी असं कधीच चाखलं नाही’, पण तो अनिच्छेने थांबला.
प्रीथाला अचानक मन दुखू लागले कारण त्याने भूतकाळातील आयुष्य पुन्हा आठवले होते. तिने त्याच्या डोक्यावर हात ठेवला आणि मनापासून म्हणाली.
‘ते दिवस गेले माझ्या लाडक्या राजा, ते कधीच परत येणार नाहीत, तुला माहीत आहे; मी वचन दिले.’
‘मला माहीत आहे आई, पण…’ सलीम संकोचून म्हणाला.
‘पण काय?’ प्रीताने पुन्हा विचारले.
‘मी..मला काट्याच्या चमच्याने गरम खायला माहीत नाही. मला शिकवशील का?’ त्याने विचारले.
सलीम इतका मोहक दिसत होता, लाजून त्याला शिकवायला सांगत होता प्रीथा मनातच हसली, ‘अरे देवा हा मुलगा त्याच्या गोंडसपणाने मला मारून टाकेल.’
‘हाहाहाहा…’ ती हसली, ‘ठीक आहे, मी तुला शिकवेन. अगदी साधं आहे…’ त्याचे लांब केस त्याच्या कानाजवळ टेकवत ती प्रेमाने म्हणाली.
‘इकडे ये, माझ्या जवळ ये.’ तिने सलीमची खुर्ची सीट खाली धरून तिच्या जवळ ओढली जणू तो वजनहीन आहे.
प्रीथाने तिच्या काट्याच्या चमच्याने नूडल्स व्यवस्थित गुंडाळले, ‘तु काट्याच्या चमच्याने ते असे रोल कर, जेणेकरून ते पडणार नाहीत.’ तिने त्याच्या तोंडासमोर चमचा नेला, ‘आता उघड…’ ती म्हणाली. सलीमने आज्ञाधारकपणे तोंड उघडले आणि प्रीताने नूडल्स आत टाकले.
‘बघ, हे कसे केल, सोप आहे.’ ती हसली. ‘आता स्वतः करून पहा.’
सलीमने स्वतःच्या काट्याने नूडल्स गुंडाळले पण खाण्यास संकोचला.
‘बरोबर करतोयस बेबी, आता तोंडात घाल.’ प्रीथा म्हणाली.
सलीमने तिच्याकडे पाहिलं आणि घाबरत तिला विचारलं, ‘मम्मी, तु मला जसा घास भरवला तसं मी तुला खायला देऊ ?’
त्याच्या प्रेमाच्या हावभावाने प्रीथा गलबलली. ‘अर्थातच स्वीटी…’ तिने तोंड उघडले आणि त्याच्या जवळ झुकली. सलीम तिच्या उघड्या तोंडाकडे पाहत काही क्षण थांबला. त्याने आयुष्यात पाहिलेले ते सर्वात सुंदर, सुंदर तोंड होते, तिचे सुबक ओठ, तिचे मोत्यासारखे पांढरे दात, उबदार गडद आणि ओलसर आतील भाग, तिच्या श्वासाबरोबर येणारा वास आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे तिच्या खालच्या ओठाच्या कोपऱ्यात चमकणारा तो सुंदर काळा तीळ.
अत्यंत सावधपणे त्याने नूडल्स आईच्या तोंडात टाकले पण त्याच्या अतिदक्षतेमुळे त्यातील काही बाहेर पडले. नूडल्स चघळताना प्रीथा हसली, तिच्या ओठांवर एक लांब नूडल लटकला होता. सलीमने आईच्या तोंडातून लटकलेल टोक त्याच्या ओठांमध्ये पकडल आणि चोखल. प्रीथा देखील खेळकरपणे चोखत होती आणि नूडल अर्धवट होईपर्यंत त्यांनी थोडा वेळ त्यांच्या ओठांशी टग आणि युद्धाचा खेळ खेळला. दोघे एकत्र हसले. आई आणि मुलाचे जिव्हाळ्याचे हास्य, दोन प्रेमींमध्ये. प्रीथा नूडल्स चघळताना सलीमने पाहिले, चघळण्याच्या गतीने तिचे ओठ हळू हळू हलत होते आणि तिच्या चेहऱ्यावर समाधानाचे मंद मंद हास्य होते. सलीमला अचानक त्याच्या आत काहीतरी अगम्य तळमळ जाणवली; त्याने प्रीथाच्या अगदी जवळ जाऊन तिच्या छातीवर हात ठेवला, डोळे मिटले आणि तोंड उघडले. तोपर्यंत त्यांचा बंध इतका खोलवर वाढला होता की प्रेथाला त्याला नेमकं काय हवंय हे कळत होतं, संवाद साधण्यासाठी शब्दांची गरज नव्हती. प्रीताने त्याचे डोके हळूवारपणे धरले, तिच्या जवळ घेतले आणि तिचे तोंड उघडले. तिने अर्धे चर्वण केलेले अर्ध द्रव अन्न जिभेने बाहेर ढकलले. ते सलीमच्या उघड्या तोंडात चिकटपणे खाली लोटले.
सलीमने त्याच्या आईच्या जेवणाची चव चाखत आनंदाने थरथर कापला, घास तिच्या तोंडाच्या लाळेने समृद्ध झाला आहे, गुळगुळीत आणि मलईदार आहे. सलीमने ते भुकेने खाल्ले आणि आणखी तोंड उघडले. प्रीताने त्याचे लाड केले; तिने आणखी नूडल्स घेतल्या आणि चघळल्या, तिच्या बाळाला खाण्यासाठी तयार केले. प्रीमॅस्टिकेशन किंवा तोंडातून तोंडात भरवण्याची ही कृती एक प्राचीन प्रथा आहे; हे चुंबन आहार अनेक संस्कृतींमध्ये पाळले गेले आहे आणि स्त्रिया मुलांना त्यांच्या जबाबदाऱ्यांची आठवण करून देण्यासाठी वापरतात. ही बिनशर्त भक्ती आणि प्रेमाची कृती आहे कारण आई स्वतःच्या तोंडाने मुलाला खायला घालते. तेच म्हणा की हे चुंबन घेण्याच्या कृतीचा अग्रदूत आहे जे प्रेम आणि आपुलकीचे प्रदर्शन आहे. हे प्रागैतिहासिक काळापासून आई आणि मुलामधील एक पवित्र बंधन आहे. सलीम जरी बाळ नसला तरी प्रेम आणि बंधनाची ही प्राथमिक कृती शक्य तितकी जिव्हाळ्याची होती. आईचे शरीर हेच मुलाच्या उदरनिर्वाहाचे एकमेव साधन असावे. तिचे आईचे दूध, तिच्या तोंडाचे अन्न हे सलीमसाठी समाधानाचे अंतिम स्त्रोत होत आणि हो तो अधिकाधिक भीक मागू लागला कारण प्रीथा त्याच्या तोंडात चघळलेल्या नूडल्स, मांस आणि भाज्यांचा घास नंतर घास थुंकून त्याचे लाड करत होती.
वेळ निघून गेला आणि त्यांचे दोन्ही ओठ आणि हनुवटी अन्न आणि लाळेने चिकट झाली होती. भरपूर प्रेम आणि आनंदाने सलीमच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत होते.
काहीवेळा त्याने प्रीथाच्या तोंडात काही पदार्थ परत ढकलले कारण त्यांनी एकमेकांना खाऊ घातले. ते गलिच्छ होते परंतु ते आनंदित झाले, त्यांचे ओठ आणि जीभ उन्मत्तपणे एकमेकांना घासत असताना ते अन्न खेळत आणि खातात.ते दोघेही कामुकतेने उत्तेजित झाले होते तसेच प्रीथाला तिच्या मांड्यांचा अंतर्भागात ओलावा जाणवत होता आणि तिच्या खालच्या प्रदेशाचा वास अन्नाच्या वासावर मात करत होता. सलीमच्या टॉवेलमधला कडक फुगवटाही तिला दिसला.
शेवटी त्यांनी धीर दिला, दोघेही समाधानी झाले, त्यांच्या पोटाची भूक शमली पण त्यांच्या हृदयातील प्रेम ओसंडून वाहत होते. त्यांनी एकत्र केलेली ही खूप गोड आणि जिव्हाळ्याची गोष्ट होती.
सलीम आणि प्रीथा दोघेही थोडावेळ गप्प बसले, लाजत नजरेने नजर चुकवत. प्रीथा आतल्या आत समाधानाने हसली आणि टेबल क्लॉथने तिचे ओले तोंड, गाल आणि मान पुसली. सलीम अजूनही बसला होता, त्यांच्या परस्पर आहाराच्या तीव्रतेने त्याचे डोके फिरत होते. प्रीताने भांडी उचलली आणि सिंकमध्ये टाकली. मुसळधार पाऊस आणि वादळ यामुळे मोलकरीण उद्या येणार नाही हे नक्की आणि प्रीथा काही दिवसांपासून घरातील कोणत्याही कामात लक्ष देत नसली तरी तिला अचानक जबाबदार वाटू लागले. प्रीथाच्या मनात घर आणि स्वयंपाकघराच्या नीटनेटकेपणाची काळजी होती, हा मुलगा वाढवण्याचा मार्ग नव्हता, कारण तिने त्याची आई होण्याची जबाबदारी घेतली होती, तिला तसे वागावेही लागेल. प्रीथाचे मन असंख्य विचारांत पोहत होते, तिने पिलेल्या वोडकाचा पुन्हा परिणाम होत होता, प्लेट्स पुसताना आणि सिंकमध्ये बुडवताना मंद चक्कर आली.
तिच्या कंबरेभोवती दोन सडपातळ हात सरकत आहेत आणि तिला घट्ट पकडले आहेत असे तिला वाटले म्हणून तिच्या ओठातून अचानक एक मंद श्वास सुटला. तिला तिच्या रुंद उघड्या पाठीवर मऊ चुंबन घेणारे उबदार ओठांची जोडी जाणवत होती, तिच्या त्वचेवर शहारे फुटले होते. सलीम इतका लहान होता की तो तिच्या पाठीच्या खालच्या बाजूस क्वचितच पोहोचू शकला आणि तो नाईट ड्रेसच्या वर तिच्या उघड्या पाठीच्या संवेदनशील भागांचे चुंबन घेत होता. त्याच्या हातांनी तिच्या मोठ्या स्तनांना धरत होता, त्यांचा जडपणा बघत होता. प्रीथा आतून हसली, तो मुलगा एखाद्या पारंपरिक पुरुषासारखा वागत होता जो आपल्या बाईला घरची कामे करताना पाहून उत्तेजित होतो.
‘मम्मी…’ सलीम मागून ओरडला, ‘…प्लीज मला भांडी घासायला दे, तु बस आराम कर’ तो म्हणाला.
‘ठीक आहे बेबी, आईला साफ करू दे.’ प्रीथा म्हणाली. ‘नाही…’ सलीम आग्रहाने म्हणाला… मी इथे असल्यामुळे तुला घरातील कोणत्याही कामाची काळजी करण्याची गरज नाही. मी या सर्वांमध्ये चांगला आहे. मी घासीन, मी साफ करीन, मी अन्न शिजवीन. तुला काही हवे असेल तर मी ते बाजारातून घेईन, तुला बोट उचलण्याची गरज नाही. जर तुझ्याकडे मोलकरीण असेल तर तिला जाऊ दे. मी येथे सर्वकाही करीन. मला इथे आपल्या घरात तिसऱ्या व्यक्तीची उपस्थिती नको आहे. आपण दोघेच असू, इतर कोणाचीही गरज नाही.’ प्रीथा वळली, सलीमचे हात अजूनही तिच्या कमरेभोवती सैलपणे गुंडाळले होते आणि तिने त्याच्या गालावर प्रेमाने चिमटा घेतला. त्याच्या डोळ्यात काहीतरी होते, ते कृतज्ञतेपेक्षा जास्त होते. घरातील कामाची काळजी घेणे हे त्याच्या देवी आईसाठी कमीत कमी आहे, असा विस्मय आणि भक्तीची चमक होती. ‘बघूया…’ ती अस्पष्टपणे म्हणाली आणि तिच्या खुर्चीवर परत बसली, तिच्या अर्धवट संपलेल्या पेयातून प्यायला चालू ठेवल आणि सलीम भांडी धुण्याचे काम पूर्ण करून लागला.
