“अरे बापरे! डॅडींकडे माझी तक्रार करणार?” पल्लवी मुलाकडे पाहत म्हणाली, “त्यांना येऊ दे, मग मी पण तक्रार करेन की, तू मला कसा त्रास देतोस. मला कुठे कुठे काय काय टोचतोस आणि तुझी अंडरवेअर ओली करून मला धुवायला देतोस. मी सुद्धा त्यांना सर्व काही सांगेन.”
“तूच म्हणाला होतास ना की, तुला माझी साथ द्यायची आहे आणि माझा एकटेपणा घालवायचा आहे. आता तुला माझा कंटाळा आला आहे, नाही?” पल्लवी केविलवाणी नाटक करत म्हणाली.
“सॉरी, मम्मी, मला खरंच तुझा कंटाळा आलेला नाही, पण तूच माझी किती मजा घेत आहेस.”
“ठीक आहे.” पल्लवी अचानक प्रणवला अडवत गंभीरपणे म्हणाली, “जा, फ्रीजमधून थोडं थंड पाणी काढ. मी भाजी आणि पोळ्या टेबलवर नेऊन ठेवल्या आहे, अजून काही लागते का बघते. चल घाई कर आणि बाकी गोष्टींकडे कमी लक्ष दे. किती काम आहे आणि तू बोलत बसला आहेस. चल लवकर.”
प्रणव अजूनही तसाच उभा आहे पाहून पल्लवीने त्याच्या गालावर हात फिरवला.
“बेटा, मला असे टक लावून पाहणे बंद कर. मला खरंच खूप भूक लागली आहे. मला असे डोळ्यांनी खाऊन तुझे नक्की पोट भरले असेल, पण माझे तसे नाही.” पल्लवी प्रणवला चिडवत म्हणाली.
प्रणवने काहीतरी बोलण्यासाठी तोंड उघडले पण पुन्हा गप्प बसला. त्याने मान हलवली आणि सलादची प्लेट उचलून डायनिंग टेबलकडे गेला.
पल्लवी आणि प्रणव दोघेही डायनिंग टेबलवर समोरासमोर बसून शांतपणे जेवत होते. जेवण खरंच खूप स्वादिष्ट बनले होते. प्रणव इतका चिडलेला असूनही आनंदाने जेवत होता. त्याने आईकडे एक नजर टाकली, तर ती खाली बघून जेवत होती.
पल्लवीने पाण्याचा ग्लास उचलायला हात पुढे केला तर तिची आणि प्रणवची नजरानजर झाली. प्रणव तिच्याकडे रागाने पाहत होता. त्याच्या निरागस चेहऱ्यावरील राग पाहून या वेळी पल्लवीला हसू आवरता आले नाही आणि ती जोराजोरात हसायला लागली.
तिला हसताना पाहून प्रणव आणखिनच चिडला. पल्लवी स्वतःला थांबवण्याचा प्रयत्न करत होती पण ती थांबवू शकली नाही. प्रणवला सुरुवातीपासूनच माहीत होते की, त्याची आई त्याला मुद्दाम चिडवत आहे, पण आता तिला हसताना पाहून प्रणव इतका चिडला की, त्याने ताटावरून हात मागे घेतले.
त्याच्या मनात आले की, तिथून उठून सरळ त्याच्या बेडरूममध्ये निघून जावे, पण त्यालाही खूप भूक लागली होती. आईचे हातचे स्वादिष्ट जेवण सोडून उठून जायचे, त्याला मन झाले नाही.
“सॉरीऽऽऽ सॉरीऽऽ प्लीजऽऽ!” पल्लवीने लहान मुलीसारखी हातवारे करून त्याला जेवायला सांगितले.
काही वेळ दोघे शांततेने जेवत होते. प्रणव खाली पाहून जेवण करत होता. तितक्यात पुन्हा आईचा हसण्याचा आवाज त्याच्या कानावर पडला.
“बस्स! आता खूप झालं!” प्रणव स्वतःशीच पुटपुटला.
आई मुद्दाम त्याला चिडवत होती म्हणून त्याला आता राग अनावर झाला. त्याने आईकडे पाहिले आणि तो चकित झाला. ती जेवताना तिची बोटं चाटत होती. तिला असे बोटं चाटताना पाहून त्याला दुपारच्या प्रसंगाची आठवण झाली आणि तोही आईकडे पाहून हसायला लागला.
दोघांच्या हास्याने डायनिंग रूम भरून गेली होती. दोघेही जेवण थांबवून वेड्यासारखे हसत होते. बराच वेळ हसल्यावर शेवटी दोघेही थोडे शांत झाले.
“आह्ह देवा!” पल्लवीने आनंदाने उसासा सोडला.
ती खूप खुश होते. तिला आठवतही नव्हते की, या आधी ती कधी अशी मोकळेपणाने हसली होती किंवा त्या घरात कधी असा हशा घुमला होता.
पल्लवीने घास उचलला आणि खुर्चीवरून उठून प्रणवच्या जवळ जाऊन वाकून उभी राहिली. त्याने प्रश्नार्थक नजरेने तिच्याकडे पाहिले. तिने काहीही न बोलता तिचा हात त्याच्या तोंडापुढे केला. आई एवढ्या प्रेमाने घास भरवते म्हणून त्यानेही तोंड उघडून घास खाल्ला.
घास भरवल्यावर पल्लवीने अंगठ्याने त्याचे ओठ पुसले आणि काहीही न बोलता तिचे ओठ त्याच्या ओठांवर टेकवून त्याचे उत्कटतेने चुंबन घेतले. एका दीर्घ चुंबनानंतर ती थोडी मागे झाली. मग तिने जीभ बाहेर काढून मुलाचे ओठ चाटले आणि पुन्हा एक दीर्घ चुंबन घेऊन त्याच्यापासून दूर झाली.
“आय लव यु, बेटा, थॅन्क यु सो मच.” असे म्हणत पल्लवीने त्याच्या कपाळावर एक हलके चुंबन दिले.
पल्लवीचे डोळे पाणावले होते. प्रणवने आईच्या डोळ्यात पाहिले तर त्याला आईच्या डोळ्यात कृतज्ञतेचे आणि समाधानाचे भाव दिसले.
त्याची आई खरंच खूप आनंदी होती. तिने त्याच्या ओठांवर घेतलेले चुंबन नक्कीच तिच्या मुलाच्या बद्दलच्या लैंगिक वासनेने तहानलेल्या स्त्रीच्या ओठांचे चुंबन नव्हते. त्या चुंबनात प्रणवला फक्त आणि फक्त आईचं प्रेम जाणवले, बाकी काही नाही!
पल्लवी परत तिच्या खुर्चीकडे जाऊ लागली तेवढ्यात प्रणवने तिच्या गांडीवर हलकेच चापट मारली.
“आह्ह, बदमाश!” पल्लवीने मागे वळून प्रणवकडे पाहिले आणि हसत हसत परत तिच्या खुर्चीवर जाऊन बसली.
आता आई आणि मुलगा दोघेही पुन्हा जेवू लागले. दोघेही खूप आनंदी आणि खुश होते. प्रणवची नजर पुन्हा पुन्हा आईच्या चेहऱ्याकडे जात होते. इतके हसल्यावर आईचा चेहरा खुलला होता आणि थोडा लाल झाला होता.
तिच्या डोळ्यातील खोडकरपणा, ओठांवरचे हसू, चेहऱ्यावरचा निरागसपणा आणि तिचे लालसर गुलाबी गाल पाहून प्रणव भारावून गेला. प्रणव डोक्यात एकच विचार होता की, खरंच आई किती सुंदर आहे! जणू काही आईच्या सौंदर्याने तो पूर्णपणे संमोहित झाला होता.
प्रणव त्याच्या जागेवरून उठून आईच्या जवळ जाऊन उभा राहिला. पल्लवीला वाटले की, तो पण तिला घास भरवायला आला असेल, पण त्याचा रिकामा होता. तिने मान वर करून त्याच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. प्रणवने डाव्या हाताने आईचे डोके पकडले आणि त्याचा चेहरा तिच्या चेहऱ्यावर टेकवला.
प्रणव उत्कटतेने तिच्या कपाळावर, डोळ्यांवर, गालावर, नाकावर चुंबन घेऊ लागला. त्याने क्षणभर त्याचा चेहरा मागे करून आईकडे पाहिले तर तिने डोळे मिटले होते. तिच्या चेहऱ्यावरचा निरागसपणा, मनाला भुरळ पडणारे तिचे सौंदर्य आता आणखिनच वाढले होते.
प्रणवने पुन्हा त्याचा चेहरा आईच्या चेहऱ्यावर टेकवला आणि तिचे चुंबन घेऊ लागला. पूर्ण चेहऱ्यावर चुंबन घेतल्यावर जेव्हा त्याने त्याचा चेहरा मागे घेतला, तेव्हा पल्लवीने हळूच तिचे डोळे उघडले. मुलाच्या या प्रेम प्रदर्शनाने तिला किती आनंद झाला, हे तिचे डोळे सांगत होते.
प्रणवने आईच्या ताटातून घास उचलून तिच्या तोंडाजवळ आणला. पल्लवी मुलाचे प्रेम पाहून खुश झाली आणि तिने तोंड उघडून घास आत घेतला. पण तेवढ्यात तिने त्याचे बोट दातात पकडले!
(क्रमशः)
