गॅस शेगडीवरील पातेल्यातली भाजी हलवताना किचनच्या खिडकीतून राहुलने दूरवर पाहिले, तर बिल्डिंगच्या गेट मधून त्याला त्याची मम्मी येताना दिसली. खांद्याला पर्स अडकवली होती आणि दोन्ही हातात भाजीच्या पिशव्या होत्या. चेहर्‍यावर घाम अन किंचित थकल्याचे भाव होते. पण त्याचे लक्ष वेधून घेतले ते तिच्या सफेद नर्सच्या ड्रेसने.
का कोणास ठाऊक, पण राहुलला मम्मीला त्या नर्सच्या ड्रेसमध्ये पाहायला खूप आवडायचे. तो नर्सचा ड्रेस घातला की त्याला आपली मम्मी एक वेगळीच स्त्री भासायची. प्रचंड आत्मविश्वास असलेली, करारी, धडाडीची, आजच्या युगातली स्त्री असल्यासारखी ती वाटायची.
तिचे अधिकारवाणे हावभाव, आत्मविश्वासी बोलणे ह्यापेक्षा राहुलचे लक्ष वेधून घेत असे तो तिचा नर्सचा ड्रेसा. तिच्या अंगावर तो ड्रेस अगदी फिट आणि परफेक्ट बसत असे, नव्हे त्याची मम्मी तो ड्रेस असा शिवत असे की त्यातून तिची वळणदार फिगर उठून दिसावी.
तसे तर राहुलने त्याच्या मम्मीच्या हॉस्पिटल मधील इतर अनेक नर्स पाहल्या होत्या. त्याच्या मम्मीच्याच वयाच्या कित्येक जणी होत्या तर कित्येक जणी मम्मीपेक्षा तरुण होत्या. पण सहसा कोणीही त्याच्या मम्मीसारखे आपली फिगर उठून दिसेल असा नर्सचा ड्रेस घालत नसत. थोडेसे ढगळ आणि फिगर समजून येणार नाही असेच त्यांचा नर्सचा ड्रेस असायचा.
पण राहुलची नर्स मम्मी आवर्जून आपली फिगर उठून दिसेल असा, किंचित टाईट असा तो ड्रेस शिवायची. तसेही तिचे अंग भरलेले होते आणि त्यात ती असे टाईट आऊटफीट घालायची. सहाजिकच तिची फिगर उठून दिसत ती मादक दिसायची आणि त्या नर्सच्या ड्रेसमधील तिच्या मादक फिगरचा राहुल, तिचा मुलगाही नकळत चाहता झाला होता!
त्याच्या मनात तिच्याबद्दल कामवासना नव्हती. पण एक सुप्त आकर्षण निर्माण झाले होते आणि म्हणूनच तो वरतून आपल्या किचनच्या खिडकीतून दिसत असलेल्या गेट मधून आत आलेल्या मम्मीला चालत चालत पुढे बिल्डिंगपर्यंत येऊन नजरेआड होईपर्यंत पाहत राहला.
गॅसवर तो भाजी करत होता आणि किंचित धूर झाला म्हणून त्याने खिडकीला असलेला अर्ध्या उंचीचा पडदा बाजूला केला होता. म्हणून त्याला दूर येत असलेली मम्मी दिसली.
गॅस शेगडीवर राहुल जी भाजी करत होता, ती जवळ जवळ तयार होत आली होती. तेव्हा त्याने गॅस कमी केला आणि लगबगीने जाऊन फ्लॅटचा मेन दरवाजा उघडला. तोपर्यंत राहुलची मम्मी लिफ्टने वर येऊन दरवाज्याच्या समोर पोहचलीच होती अन राहुलने दरवाजा उघडला.
पटकन पुढे होत तो मम्मीच्या दोन्ही हातातल्या भाजीच्या पिशव्या घेत म्हणाला,
“दे इकडे, मम्मी. एकदम इतकी भाजी कशाला आणायची? किती जड आहेत पिशव्या.” राहुलने किंचित तक्रार करत म्हटले.
“थॅंक्यु बेटा!” रती, राहुलची मम्मी कौतुकाने हसत पुढे म्हणाली, “अरे रस्त्यात मिळाली चांगली आणि स्वस्त. तेव्हा म्हटले घेऊ एकदम.”
“अगं पण एकच पिशवी घ्यायची ना. इतक्या जड दोन पिशव्या उचलून आणल्या. दिवसभर ड्युटी करून पण दमतेस. त्यात आणि हे ओझं.” पुन्हा राहुलने काळजीच्या स्वरात म्हटले आणि पिशव्या घेऊन किचनमध्ये शिरला.
“अरे हो हो. किती काळजी करशील मम्मीची?” राहुलच्या मागोमाग किचनमध्ये शिरत डायनिंग टेबलवर हुश्श करून बसत रती पुढे म्हणाली, “आणि हे काय? आज पण भाजी करायला घेतलीस?”
“हो गं, मम्मी. म्हटलं तू येईपर्यंत मी सुरुवात करतो जेवण बनवायची.”
पिशव्या ठेवल्या नंतर राहुलने लगेच जाऊन फ्रिजमधली पाण्याची बाटली काढून एका ग्लासात पाणी ओतले अन तो ग्लास नेऊन मम्मीच्या हातात दिला.
“थॅंक्स बेटा! किती तत्परतेने काम करतोय. किती मम्मीची काळजी आहे तुला!” पुन्हा रतीने आपल्या मुलाचे कौतुक करत म्हटले.
“कसलं काय, मम्मी. मी फक्त तुला हेल्प करतो. तू माझ्यासाठी किती काय करतेस. मग मी इतकी हेल्प केली तर काय हरकत आहे?” राहुलने हसून म्हटले.
“अरे बेटा. पण तुझे हे वय नाही इतके सारे काम करायचे. तू खाली मुलांमध्ये खेळायला जायला पाहिजेस. कॉलेज स्टडी करत बसायला पाहिजेस. अन हे काय घरकाम करत बसतोस. मम्मी आली की करेल ना, राजा.” रतीने किंचित विषन्नपणे म्हटले.
“अगं इतके काय मोठे मी काम करतोय. बारीक सारीक मदत तर करतोय तुला.” राहुलने तिचे म्हणणे हसण्यावारी नेत म्हटले आणि पटकन जाऊन गॅस मोठा करत वरील पातेल्यातली भाजी हलवू लागला.
“हंम्म्म. वास मस्त येतोय भाजीचा. कसली भाजी बनवतोय?” रतीने दीर्घ श्वास घेत कौतुकाने विचारले.
“फ्लॉवर-मटर-बटाट्याची भाजी बनवतोय. ती एकदम सोपी आहे बनवायला. तरी तुला सांगतोय मला अजून भाज्या करायला शिकव म्हणजे मी रोज वेगवेगळ्या डिशेस करून तुला खायला घालीन.” राहुलने उत्साहाने मम्मीला म्हटले.
“अरे तू इतके करतोय ते काय कमी आहे का? राहू दे आता. तू जा काहीतरी कर. मी करेन चपात्या.” रतीने पुन्हा कौतुकाने म्हटले.
“अगं मम्मी भाजी तर झाली. आता तू जाऊन अंघोळ वगैरे करून फ्रेश होऊन येशील तोपर्यंत मा‍झ्या चपात्या होतील. मग काय झालं जेवण तयार.” राहुल परत उत्साहाने म्हणाला.
“बेटा राहुल. राहू दे ते. तू जा खाली खेळायला. नाहीतर अभ्यास करत बस. १९ वर्षाच्या मुलाने किती काम करावे? जेवण बनवणे आम्हा वयस्कर बायकांची कामं. तू कशाला करतोय?” रतीने हसून म्हटले.
“बस काय, मम्मी. तू हार्डली ४० वयाची आहेस. तुला कोण वयस्कर म्हणेन? तू तर माऽऽऽ मऽऽ मॅच्युअर झालीय असेच कोणी पण म्हणेन.”
राहुलच्या तोंडून ‘माल’ शब्द बाहेर पडणार होता पण वेळीच त्याने जीभ आवरली आणि मॅच्युअर असे म्हटले. पण रतीला कळले तो काय शब्द बोलणार होता ते.
ती मिश्किलपणे हसत म्हणाली, “मला माहितीये तू काय बोलणार होतास ते. मी पण तुझ्या वयातून गेलीय म्हटलं, यंग बॉय.”
“स्स्सऽऽ सॉरी मम्मी. ते मला म्हणायऽऽ” राहुल गडबडत बोलायला गेला.
“इट्स ओके, बेटा. मी समजू शकते. यंग मुलांची एक वेगळी भाषा असते बोलायची. मला कल्पना आहे.”
राहुलच्या जवळ येत हसून रती म्हणाली आणि प्रेमाने त्याच्या केसांमधून हात फिरवू लागली.
राहुलनेही मान वळवून प्रेमाने मम्मीकडे पाहिले आणि तो दिलखुलास हसला. त्याचे मोहक हास्य पाहून रतीला मायेचे भरते आले आणि तिने प्रेमाने त्याला आलिंगन दिले. राहुल गॅसवरील पातेल्यातली भाजी हलवत मम्मीच्या आलिंगनाची ऊब घेत राहला.
“बरं ठीक आहे. मी येते फ्रेश होऊन. पण तू भांडी वगैरे साफसफाईचे काम माझ्यासाठी ठेव. सगळेच तू करत बसू नकोस.” राहुलच्या गालाची पप्पी घेत रती कौतुकाने म्हणाली आणि वळून चालायला लागली.
नकळत राहुलने मान वळवली आणि तो पाठमोऱ्या मम्मीला न्याहाळू लागला. नर्सच्या ड्रेसमधली तिची पाठमोरी फिगर त्याच्या नजरेत भरली! सफेद सॅन्डल, त्याच्यावर पायात घातलेली सफेद स्टॉकींग्ज, मग वर होता तिचा किंचित टाईट ड्रेस, त्यातून दिसणारे तिचे भरीव वळणदार नितंब, मग नितंबाच्या मानाने किंचित बारीक असलेली कंबर.
मग रूंद खांदे, वर काळेभोर मोकळे सोडलेले केस अन त्यावर असलेली नर्सची कॅप. ड्युटीवर असताना तिचे केस वर बांधलेले असतात पण ड्युटी संपली की घरी येताना ती केस मोकळे सोडत असे. किचनमधून बाहेर पडून हॉलमधून तिच्या बेडरूममध्ये शिरून नजरेआड होईपर्यंत तो मम्मीला वरून खालून त्या नर्सच्या आऊटफीटमध्ये न्याहाळत होता.
आपल्या मम्मीला तसे पाठमोरे न्याहाळत असताना राहुलच्या शॉर्टमध्ये हलचल झाली तसे पटकन त्याने मान फिरवली. पुढचे जेवण करायला घेत नकळत तो मम्मीच्या फिगरचा विचार करू लागला. काही क्षणापूर्वी तिने त्याला आलिंगन दिले होते तो स्पर्श त्याला आठवू लागला.
त्याला आत्ता जाणवायला लागले की तिने त्याला कवेत घेतले होते तेव्हा तिचे भरगच्च उभार त्याच्या पाठीवर दाबले गेले होती. आपल्या मम्मीचे उभार प्रमाणापेक्षा जास्त मोठे आहेत ह्याची त्याला कल्पना होती आणि जेव्हा त्यांचा स्पर्श त्याच्या अंगाला व्हायचा त्यावरून त्यांचा भरीवपणा त्याला कळायचा.
राहुलने डोके हलवून मनातला मम्मीच्या फिगरचा विचार झटकायचा प्रयत्न केला! त्याला आश्चर्य वाटायला लागले की असे कसे आपण स्वत:च्या मम्मीच्या फिगरचा विचार करतोय? तो आणि त्याचे मित्र कॉलेजमधील मॅडमची फिगर, रस्त्यावरून येणाऱ्या-जाणाऱ्या बायकांची फिगर किंवा कॉलेजमध्ये येणार्‍या पालक स्त्रियांची फिगर चोरून पहायचे, पाहून त्यावर चावट चर्चा करायचे.
पण ही इथे त्याची मम्मी होती आणि तिच्याबद्दल त्याने असा विचार नाही करायला पाहिजे असे त्याने स्वत:ला बजावले! मग तो राहलेले जेवण बनवण्यावर लक्ष केंद्रित करू लागला.
तिकडे रती किचनमधून बाहेर पडत आपल्या बेडरूमकडे निघाली तेव्हा तिच्या मनात राहुलबद्दल कौतुक होते. वयाच्या १९व्या वर्षात तो किती मॅच्युअर झाला होता आणि घरच्या अनेक जबाबदार्‍या स्वत:वर घ्यायला लागला होता.
७ वर्षापूर्वी तो १२ वर्षाचा होता तेव्हा त्याचे पप्पा ॲक्सिडेंटमध्ये गेले होते. तो म्हटले तर लहानच होता तो धक्का सहन करण्यासाठी! आणि तिच्यासाठी सुद्धा तो एक खूप मोठा आघात होता! हार्डली ३३ वयाची असताना तिचा नवरा ॲक्सिडेंटमध्ये जाऊन ती विधवा झाली होती. नशीब ती हा नर्सचा जॉब करत होती त्यामुळे तिला आर्थिक चणचण भासली नाही.
तिचा नवरा एका कंपनीत मॅनेजर होता आणि त्याने आपल्या कमाईतून हा एक टू-बेडरूम फ्लॅट घेतलेला होता. त्यामुळे रती आणि राहुलला राहायला प्रशस्त घर होते. रती लग्नाच्या आधीपासून नर्सचा जॉब करत होती आणि लग्न झाले त्यावेळी तिला एका नामवंत प्रायव्हेट हॉस्पिटलमध्ये सिनिअर नर्सचा जॉब मिळाला होता.
तिच्या आधीच्या नर्सच्या कामाच्या अनुभवावर, तिच्या सुंदर, आकर्षक पर्सनॅलिटीमुळे, ह्या नामवंत हॉस्पिटलने तिची नियुक्ती पर्सनल नर्स ह्या कॅटेगरीत केली होती. त्या हॉस्पिटलमध्ये ट्रिटमेंट घेणाऱ्या श्रीमंत लोकांच्या प्रायव्हेट रूममध्ये एका पेशंटची पर्सनल नर्स म्हणून ती कुशलतेने काम करत पेशंटची काळजी घ्यायची. आपल्या आकर्षक पर्सनॅलिटीने, लाघवी प्रेमळ बोलण्याने आणि कामातील कुशलतेमुळे ती एक पॉप्युलर नर्स होती!
रतीचे आई-वडील ती लहान असतानाच मरण पावले. नंतर तिच्या मावशीने तिचा सांभाळ केला आणि तिला नर्स बनवण्या इतके शिक्षण दिले. आपल्या हुशारी आणि चिकाटीवर तिने नर्सिंगचे ज्ञान आणि अनुभव मिळवत जॉबमध्ये प्रगती केली.
तिच्या २० व्या वर्षीच तिच्या मावशीने तिचे एका एकुलत्या एक मुलाबरोबर लग्न लावून दिले. तिचा आणि नवऱ्याचा राजा राणीचा संसार होता. लग्नानंतर वर्षभरात राहुल झाल्यानंतर त्यांनी दुसरे मूल ठेवले नाही की त्याची अपेक्षाही केली नाही. ते दोघं राजा-राणी जीवनाचा भरपूर आनंद घेत होते. आपापला जॉब सांभाळून एकमेकांना भरपूर सुख देत होते, मजा करत होते, जीवनाचा आनंद उपभोगत होते.
पण त्यांच्या सुखी संसाराला जणू कोणाची तरी नजर लागली आणि रतीच्या नवऱ्याचा ॲक्सिडेंट होऊन त्यात तो मरण पावला! नवरा गेल्यानंतर कसे बसे रतीने स्वत:ला सावरले आणि छोट्या राहुलकडे पाहत ती पुढचे आयुष्य जगू लागली.
तिच्या नर्सच्या सेवाभावी कामामुळे तिला पर्सनल आयुष्यातले नवरा गमवायचे दु:ख विसरून जायला मदत मिळाली आणि हळूहळू नवऱ्याविना आयुष्य जगण्याची तिला सवय झाली. जसं जसे राहुल मोठा होत गेला तसे त्यालाही वडील नसल्याची जाणीव होत गेली आणि तो वयाच्या मानाने लवकर मॅच्युअर होत गेला. आणि म्हणूनच आता तो घरातल्या कामाची जास्तीत जास्त जबाबदारी घेत होता, ज्याचे रतीला खूप कौतुक वाटायचे.
