“नाही हो, मॅडम. आ पण एकत्र नाही जायचे. आधी मी अकराला जाईन काहितरी कारण सांगून. तुम्ही अकरा वीसला निघा मागून. दहा मिनीटात पोहचाल थिएटरवर. त्याला कळणारच नाही की आ पण एकत्र आहोत ते.”
“अरे पण साहेबांचा फोन आला तर तो काय सांगणार? आ पण दोघे कुठे गेलो आहोत त्याबद्दल.” माझ्या आयडियाने त्या थोड्या इंटरेस्टेड झाल्या पण तरीही त्यांनी शंका काढली.
“मी सांगेन मी कंसल्टंटकडे जातोय म्हणून. आणि तुम्ही सांगा तुम्ही चार्टर्ड अकाऊंटंटकडे जाते म्हणून. फक्त त्याला सांगायचे की साहेबांचा फोन आला तर सांग आत्ताच दहा मिनीटापूर्वी गेलेत म्हणून. म्हणजे आ पण जास्त वेळ बाहेर होतो हे त्यांना कळणार नाही.”
माझ्या युक्तीने आता त्या खरोखर विचारात पडल्या आणि त्या शक्यतेचा नीट विचार करायला लागल्या. मी पण त्यांना पुन्हा पुन्हा बोलून पटवून देवू लागलो की आ पण गुपचूप दोघेही गेलो तर काही होणार नाही.
शेवटी त्या तयार होत म्हणाल्या,
“बरे ठिक आहे. जावुया आ पण दोघे. मी पण खूप दिवस झाले कोठला सिनेमा पाहिला नाही. आणि बेटा खूप छान आहे असे मी ऐकले होते. माधुरीने खूप डॅशींग रोल केला आहे म्हणे त्यात.”
“हो केला आहे खरे. पण तिचे काम कोण बघतय. आ पण तर बाबा फक्त तिलाच बघत बसतो. तिचे ‘धक धक’ गाणे बघून एकदम धक धक होवून जाते. आतमध्ये.” मी माधुरीचा धक धक गाण्यातला डान्स आठवून सुचकपणे म्हणालो.
“आत कुठे?” मॅडमने चावटपणे हसत विचारले.
“आत म्हणजे काळजात आणि खाली पॅन्टमध्ये.” मी लंडाकडे इशारा करत हसून म्हटले.
“नालायक कुठला! फक्त त्याचाच विचार करता तुम्ही पुरूष मंडळी. तेवढ्याचसाठी तिसर्यांदा सिनेमा बघतोय होय?” त्यांनी हसून विचारले.
“अगदी बरोबर, मॅडम! माधुरीला एकदम निवांत बघायलाच तर बघणार आहे मी पुन्हा हा पिच्चर. काय नाचते! काय हलवते! काय लचके दाखवते! उफ! आणि धक धक गाणे बघून तर असे वाटते, असे वाटते.” इतके बोलून मी माझे वाक्य सोडून दिले.
“काय वाटते रे?” त्यांनी पुन्हा कुतूहलाने विचारले.
“असे वाटते, ” मी त्यांच्याकडे पाहून मिश्किलपणे हसलो आणि हळूच म्हणालो, “तिथेच पॅन्टमधून लंड बाहेर काढावा आणि गचागच हलवून गाळावा.”
“शी! नालायक! लाज तरी वाटते का बोलायला. मी नाही बाई येणार तुझ्याबरोबर तो पिच्चर बघायला. तुझा काय भरोसा. करशीलही तसे काही चाळे तू.” त्या उगाचच घाबरल्यासारखे दाखवत म्हणाल्या.
“अहो मॅडम. मी फक्त म्हटले की तसे वाटते. पण प्रत्यक्षात तसे काही कसे करेन मी?” मी हसत म्हणालो.
“तुम्हा पुरूषांचा काय भरोसा? करतही असतील काही पुरूष तसे. अंधारात. माधुरीला जर कळले की तुम्ही पुरूष मंडळी तिच्याबद्दल काय विचार करता ते. तर ती सिनेमात काम करायचे सोडून देईल.” कविता मॅडम हसत म्हणाल्या.
“हॅऽऽऽ. म्हणजे माधुरीला हे काय माहीत नसेल असे तुम्हाला म्हणायचे आहे का?” मी म्हणालो, “तिने असे उत्तान कपडे घालून असे लचकत मटकत सेक्सी डान्स केला तर पुरूष काय तिची पुजा करणार का? तिला पण माहीत असेल की पुरूष कुठे बघत असतील तिच्या डान्समध्ये.”
“हंऽऽ तसे मी पाहिले आहे ते गाणे चित्रहारमध्ये. तिने थोडा उत्तेजकच डान्स केला आहे म्हणा. पण इतकाही वाईट नाही.”
“अहो मॅडम पण वाईट कोण म्हणतोय? उलट तिने अजून सेक्सी डान्स करायला पाहिजे होता असेच सगळ्या पुरूषांना वाटेल. अजून दाखवून देणारा. अजून हलवणारा. तिचे ते हो. मोठ्या पडद्यावर काय दिसतात तिचे ते. हे असे मोठे मोठे.” मी खूषीत हाताने साईज दाखवत म्हणालो.
“तू ना. तुझ्याशी असल्या विषयावर बोलायचे म्हणजे तू सुसाट सुटतोस. जाऊ दे. मी काही बोलतच नाही. तूच जा एकटा पिच्चर बघायला.” त्या वैतागत म्हणाल्या.
मग मी त्यांची मनधरणी करू लागलो आणि त्यांना पिच्चर बघायला चला म्हणून गळ घालू लागलो. त्यांनी थोडा वेळ ताणून धरले पण शेवटी त्या पुन्हा तयार झाल्या. मी खूष झालो आणि आनंदाने त्यांना गच्च मिठी मारली.
मग थोडा वेळ आम्ही माधुरी, तिचे पिच्चर, तिची गाणी तसेच तिच्या सेक्सी अदांबद्दल चर्चा केली. मी मुद्दाम माधुरीबद्दल थोडे सेक्सी सेक्सी बोलत मॅडमला तापवले. पण पुन्हा कोणीतरी आले आणि आमची प्रायव्हसी भंग झाली.
दुसर्या दिवशी मी खुषीतच ऑफीसमध्ये आलो. साहेब नव्हते आणि आम्हाला मोकळे रान होते. मॅडम पण अर्धा तास ऊशीरा आल्या. आज मला त्या भलत्याच सुंदर आणि सेक्सी वाटत होत्या! क्रिम कलरची साडी त्यांनी घातली होती ज्यावर चॉकलेटी रंगाची बारीक डिझाईन होती आणि त्यात त्या उठून दिसत होत्या!
साधारण पाऊणे अकराला मी मॅडमकडे गेलो आणि गुपचूप त्यांच्याशी बोलून सिनेमा थिएटरवर कुठे आणि कसे भेटायचे ते त्यांना सांगितले. मग अकराला कंसल्टंटकडे जातोय असे मोठ्याने सांगून मी ऑफीसमधून बाहेर पडलो.
मी बाहेर पडल्या पडल्या पाऊस चालू झाला. तसे तर सकाळपासून एक दोनदा सरी येऊन गेल्या होत्या पण आत्ता नेमका पाऊस चालू झाला जो हळूहळू वाढायला लागला.
थिएटरवर तसे जवळच होते आणि मी चालत जाणार होतो पण पाऊस चालू झाल्याने माझी पंचाईत झाली. माझ्याकडे छत्री नव्हती पण नशीब मी रेनचिटर घातले होते. पण मी चालत गेलो असतो तर नक्की भिजलो असतो तेव्हा मी रिक्षा करून थिएटरवर गेलो.
मॅटिनी शो होता आणि पिच्चर नवीन नसल्याने फारशी लोक नव्हती. त्यात आणि पाऊस चालू झाल्याने कोणी येणारे पण कॅन्सल करतील अशी परिस्थिती होती. तसेही ह्या थिएटरला जास्त गर्दी कधीच नसायची. मॅटिनीच्या ह्या शोला कॉलेजच्या जोड्या आणि इतर कपलच जास्त असायची, ज्यांना प्रायव्हसीची गरज असायची.
अंधार होवून पिच्चर चालू झाला की सगळी कपल आपला स्वतःचा पिच्चर सेलिब्रेट करायची. अर्थात! माझ्या मनातही कविता मॅडमबरोबर तसे काही करायचा विचार होता.
मी २ तिकीटे घेताना सिटींग चार्टवर नजर टाकली तर खूप कमी सीट्स बूक झालेल्या दिसत होत्या. ह्या थिएटरमध्ये मी अनेकदा पिच्चर बघितला होता तेव्हा आतली अरेंजमेट मला माहीत होती.
कुठे आम्ही बसलो तर आम्हाला मस्त प्रायव्हसी मिळेल हे मला माहीत होते. त्याप्रमाणे मी मागून दुसर्या रोच्या कोपर्यातील सीट सिलेक्ट केल्या. मग मी कविता मॅडमची यायची वाट बघू लागलो.
पाऊस असा लागला होता की मला शंका यायला लागली की कविता मॅडम येतील की नाही? ऑफीसमध्ये फोन करून चेक करावे का असा विचार माझ्या मनात आला पण त्या निघालेल्या असल्या आणि प्युनने फोन उचलला तर उगाच त्याला संशय येईल म्हणून मी फोन केला नाही. मनातून मी धावा करू लागलो की कविता मॅडम येवू दे. येवू दे असा.
साडे अकरा वाजून गेले आणि बाहेर उभे असलेले सगळे आत गेले. आत ट्रेलर वगैरे चालू झाले आणि माझी घालमेल चालू झाली.मध्ये मध्ये एखादी रिक्षा येऊन थांबायची आणि त्यातून एखादे कपल किंवा कॉलेजची जोडी बाहेर पडायची. पळत ते आत यायचे आणि आत निघून जायचे. मी अस्वस्थपणे थिएटरच्या एंट्रन्समध्ये फेर्या मारू लागलो.
शेवटी एक रिक्षा थांबली आणि त्यातून कविता मॅडम बाहेर पडल्या. त्यांना पाहून मी खूष झालो! त्यांनी छत्री उघडली आणि त्या लगबगीने चालत आत आल्या. किंचीत त्रासिकपणे त्यांनी माझ्याकडे पाहिले आणि त्या काही बोलणार इतक्यात मी त्यांना गप्प केले. आत जाऊन बोलू असे म्हणत मी त्यांचा हात धरला आणि लगबगीने आत जाऊ लागलो.
आत थिएटरमध्ये शिरल्यावर मी डोअरकिपरची वाट न बघता सरळ आमच्या सीटकडे गेलो. मला माहीत होते की सीट कोठल्या रोमध्ये होती तेव्हा त्याला विचारायचा प्रश्नच नव्हता.
स्क्रिनवरील लाईटच्या प्रकाशात आम्ही आमच्या सीटकडे गेलो आणि बसलो. अर्थात! कविता मॅडमला मी भिंतीकडच्या शेवटच्या सीटवर बसवले होते. त्या माझ्या डाव्या हाताला बसल्या होत्या आणि मी त्यांच्या उजव्या हाताला होतो.
भारत सरकारची एक डॉक्युमेंटरी चालू होती. दहा/बारा मिनीटे डॉक्युमेंटरी चालली आणि ४/५ नवीन सिनेमाचे ट्रेलर झाले. आणि मग इंटरव्हल झाला!
ह्या थिएटरमध्ये ही एक चांगली सिस्टम होती. सिनेमाच्या सुरूवातीला अर्ध्या तासात इंटरव्हल होतो. म्हणजे नंतर सिनेमा चालू झाला की एकदम संपल्यावरच बाहेर या. ह्या सिस्टममध्ये प्रेक्षकांचाच फायदा होता. अर्ध्या तासात इंटरव्हल होतो तेव्हा लंच टाईम होत असल्याने काहितरी खाता येते.
तसेच नंतर सिनेमा चालू झाला की अगदी संपेपर्यंत अडीच तास काही डिस्टर्बन्स होत नाही. आत पाहिजे तशी मजा करा, मध्ये काही रसभंग होत नाही. म्हणून मोस्टली कपल्स ह्या मॅटिनी शोला येत असतात.
मी मॅडमला काही खायचे का म्हणून विचारले. त्यांनी समोसे आणायला सांगितले. मग मी बाहेर जाऊन समोसे घेवून आलो. तोपर्यंत इंटरव्हल संपून सिनेमा चालू झाला. आम्ही समोसे खात खात सिनेमा बघू लागलो.
ते थिएटर एअरकंडीशन नव्हते तेव्हा साईडच्या भिंतीवर पंखे लावलेले होते. त्याची हवा चांगलीच लागत होती. बाहेरील पाऊसाने कविता मॅडमची साडी आधीच थोडी ओली झाली होती आणि त्यात आतमध्ये पंख्याच्या हवेने त्यांना थंडी वाजायला लागली.
तेव्हा मी माझे रेनचिटर त्यांना घालायला सांगितले. समोसे खाऊन झाल्यावर त्यांनी खांद्यावरून माझे रेनचिटर घेवून अंग त्यात झाकून घेतले.
माधुरीची एंट्री झाली आणि आम्ही आवडीने सिनेमा बघू लागलो. मी रिलॅक्स होवून माझा डावा हात मॅडमच्या खांद्यामागून टाकला आणि त्यांना जवळ ओढले. त्या थोड्या संकोचत मला चिकटल्या.
आमच्या पुढची एक रांग सोडून दुसर्या रांगेत एक कपल बसले होते. ते सिनेमा चालू झाल्यापासून एकमेकांना बिलगले होते. मॅडमचे लक्ष त्यांच्याकडे होते की नाही माहीत नाही पण माझे जरूर होते.
जेव्हा त्या कपलेने किसींग करायला सुरूवात केली तेव्हा बहुधा कविता मॅडमचे त्यांच्याकडे लक्ष गेले. कारण त्या मला अजून चिकटल्या आणि माझ्या कानात कुजबूजल्या,
“ते बघ, ते दोघे काय करताहेत.”
“हो! मला माहीत आहे. मी तेच बघतोय.” मी हळूच पुटपूटलो.
“शी! मला वाटले तू माधुरीला बघत असशील.”
“बघतोय ना. एक डोळा माधुरीवर आहे. आणि दुसरा ह्यांच्यावर.”
त्यावर कविता मॅडमला हसू आले पण त्यांनी ते दाबून धरले. मग मी त्याच्या डाव्या हाताच्या दंडाला धरून त्यांना अजून माझ्या जवळ ओढले. त्या तरीही थोड्या संकोचत होत्या. मी त्यांनी ओढून घेतलेले रेनचिटर वर करून त्यात हात घातला आणि त्यांच्या बगलेतून नेवून त्यांच्या डाव्या उभारावर ठेवला.
त्या थोड्या अस्वस्थ झाल्या आणि माझ्या कानात पुन्हा कुजबूजल्या,
“सागर, काही चाळे करू नकोस हं.”
“मग काय झाला. अंधार तर आहे.” मी हळूच म्हणालो.
“अरे समोरून लाईट पडतोय ना. कोणाला कळले तर.”
“नाही कळणार कोणाला. तुम्ही जॅकेट घेतले आहे ना? तेव्हा नाही दिसणार माझा हात कोणाला.”
“तरी पण. नको ना.”
“अहो. येथे कोणाला वेळ आहे दुसर्याकडे बघायला. सगळे तेच करताहेत.” मी हळूच म्हणालो.
“चल काहितरीच काय. सगळे काय तुझ्यासारखे चावट आहेत काय?” त्यांना विश्वास बसला नाही.
“अहो, मॅडम. तुम्ही समोर तर बघताय ते दोघे काय करताहेत ते. जरा त्यांच्या बाजूला ४/५ सीट सोडून बघा. झालेच अजून २ रांगा खाली बघा. इकडे माझ्या उजव्या बाजूला बघा. आणि जमलेच तर उजव्या बाजूला माझ्या वर वळून बघ. सगळीकडे जोडपी तुम्हा काहितरी चाळे करतानाच दिसतील.”
