कविता मॅडम | भाग ९

मग बरेच दिवस त्या विषयावर काही बोलणे झाले नाही. नंतर एक दिवस आम्ही असेच बोलत बसलो होतो तेव्हा कविता मॅडम सारखा आपल्या पदराआड हात नेवू लागल्या. माझ्या पण ते खास करून लक्षात आले तेव्हा मी त्यांना म्हटले,

“काय मॅडम. आज तुमचा हात जरा जास्तच पदराआड जातोय.”

“हो! काल एक नवीन ब्रा घेतली होती ती घातलीय आणि ती फारच घट्ट बसतेय.” मॅडमने त्रासीक स्वरात म्हटले.

“हो ना. मग सहन करा. मी मागे सांगितलेला उपाय तुम्हाला पटला नाही.” मी थोड्या उपहासाने त्यांना बोललो.

“हां. पण आता पटतोय. थांब. मी काढतेच हूक तिचा.”

असे म्हणत कविता मॅडमने हात पाठी नेले आणि ब्रेसीयरचा हूक काढायला लागल्या.

माझा उपाय त्यांना पटला हे पाहून मी आनंदाने हसायला लागलो.

मॅडमने बराच प्रयत्न केला पण त्यांना हूक काढता आला नाही तेव्हा मी त्यांना म्हटलं,

“काय झाल, मॅडम? हूक निघत नाही का?”

“हो रे. ब्रा नवीन आहे ना. म्हणून बहुतेक निघत नाही आहे. जरा काढून देशील का?” त्यांनी लाजत लाजत मला विनंती केली.

“वा! का नाही. मला वाटलं फक्त लावताना तुम्हाला माझी मदत लागेल. पण असे दिसते की काढताना पण तुम्हाला माझी मदत लागतेय. म्हणजे हूक हो.” मी हसून असे म्हणालो.

“हं? जास्त चावट बोलू नकोस. ही ब्रा नवीन आहे म्हणून मी तुला सांगतेय.”

कविता मॅडम उठल्या आणि माझ्या पुढे येऊन पाठमोर्या उभ्या राहिल्या. काही क्षण त्यांचे पाठमोरे निरीक्षण करून मी हात वर करून त्यांच्या बाऊजच्याकडेतून बोटे आत सरकवली. मग मी ब्रेसीयरच्या पट्ट्या पकडल्या आणि हूक दिसावा म्हणून ब्रेसीयर ब्लाऊजच्याकडेखाली ओढली.

“आऊच! हळू रे.” त्याने अर्थात मॅडमला अजून त्रास झाला आणि त्या विव्हळल्या.

“सॉरी! सॉरी” म्हणत मी हूक काढायला लागलो.

मला पण थोडा त्रास झाला हूक काढताना पण मी काढला कसातरी. हूक निघाल्याबरोबर मॅडमची ब्रेसीयर ढिल्ली झाली. मी पट्टे सोडून दिले आणि मॅडम पटकन वळून चेअरवर जाऊन बसल्या. माझ्याकडे बघून मॅडम चावटपणे हसल्या आणि ‘थँक्स’ म्हणाल्या. मीही त्यांना हसून प्रतीसाद दिला.

काही क्षणापुरता का होईना पण एका स्त्रीच्या अंगावरील आंर्तवस्त्राला स्पर्श करण्याचा माझा तो पहिलाच प्रसंग अविस्मरणीय होता. नंतर मग जणू काही घडलेच नाही अश्या आविर्भावात आम्ही नेहमीसारख्या गप्पा मारू लागलो. नंतर बर्याच वेळानी मॅडम उठल्या व माझ्या पुढे येऊन पाठमोर्या उभ्या राहिल्या.

“सागर. आता हूक लाव परत.”

“का हो, मॅडम? कोणी आले नाही तर राहू द्या थोडा वेळ अजून.” मी त्यांना म्हटलं.

“नको! परत कोणी आल तर धावपळ होईल. लाव तू.”

मग मी कविता मॅडमला काही फोर्स केला नाही आणि गुपचूप ब्रेसीयरचा हूक लावून दिला. मी विचार केला पहिल्या वेळेला एवढे खूप झाले नंतर कोण जाणे अजून काय काय आमच्यात घडते ते. मग नंतर हे नेहमीचेच झाले. जेव्हा आम्ही एकटेच असू तेव्हा कविता मॅडम मला त्यांच्या ब्रेसीयरचा हूक काढायला सांगायच्या आणि लावायला सांगायच्या.

खरे तर हा सगळा चावटपणा होता. कारण ब्रेसीयरचा हूक काढायला आणि लावायला त्यांना माझी गरज नाही हे मला माहीत होते आणि त्यांना पण माहीत होते. कारण कधी कधी कोणी आल की मॅडम पटकन स्वतःच हूक लावायच्या. पण तरीही इतरवेळी त्या मलाच सांगायच्या.

आता या गंमतीत त्यांना काय मजा वाटत होती ते त्याच जाणो पण मला त्यांची ब्रेसीयर थोडी का होईना पण हातळायला मिळायची म्हणून मी खूष असायचो. आणि त्यावर म्हणजे मला त्यांच्या अंगाला स्पर्श करायला मिळायचा म्हणून मी जास्तच खूष असायचो.

नंतर नंतर मला कविता मॅडमच्या अंगाचे स्पर्श सर्रास मिळू लागले. येता जाता होणारे नकळत स्पर्श जरा जास्तच होवू लागले. त्यांच्या मांसल नितंबाचे आणि छातिच्या उभारांचे नकळत मिळणारे स्पर्शसूख मला पागल करू लागले.

पण त्या तर जणू स्पर्श होतच नाही असे भासवायच्या. असे स्पर्शाचे चान्स देवून त्या मला काही सुचवत होत्या की काय कोण जाणे? आमच्यात घडणारी एक गोष्ट होती ज्याने मला राहून राहून वाटायचे की त्या मला सुचवत आहेत.

जेव्हा आम्हाला जेवायचे असेल किंवा टाईमपास करायला बाहेर बसायचे असेल तेव्हा कविता मॅडम मला बोलवायला ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये यायच्या. मी बोर्डवर ड्रॉईंग करण्यात मग्न असे आणि मॅडम माझ्याजवळ उभ्या राहून “सागर! जेवायला चल! बाहेर चल!” असे म्हणत रहायच्या.

मी त्यांना म्हणायचो, “हां! थांबा जरा. हा एवढा भाग पुर्ण करतो. हे एवढ काम पुर्ण करतो.” पण त्या ऐकायच्या नाहीत आणि सारख “सागर! चल सागर! चल ना.” अस टुमण लावायच्या.

मी त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करून खाली मान घालून माझे काम करत रहायचो. मग त्या जवळ येऊन बोर्डला चिटकून उभ्या रहायच्या.

आता मी खाली मान घालून काम करत असायचो तेव्हा मला कळायच नाही की कविता मॅडम बोर्डला चिटकून उभ्या आहेत. माझ्या सवयीप्रमाणे ड्रॉईंग बोर्डचा टि-स्क्वेअर सरकवण्यासाठी मी हात लांब करायचो आणि नेमका कविता मॅडमच्या छातीचा उभार माझ्या हाताला लागायचा.

कविता मॅडम बोर्डला चिटकून नेमक्या अश्या उभ्या रहायच्या की त्यांच्या छातीचे उभार बोर्डच्या साईड एजला चिटकायचे. आणि मग टि-स्क्वेअर सरकवण्यासाठी लांब केलेला माझा हात त्यांच्या छातिच्या उभारांना लागणे हे सहाजीकच होते.

आधी आधी मी त्यांना ‘सॉरी’ म्हणायचो आणि त्या ईट्स ओके म्हणत पटकन बाजूला व्हायच्या पण नंतर नंतर त्या बाजूलाही होत नसत आणि दिलगिरीही व्यक्त करत नसत.

बरे त्या असे पण म्हणू शकत नाहीत की मी हात का लांब करतो? कारण तो माझा बोर्ड होता आणि त्यावर टि-स्क्वेअर वर-खाली करणे हा माझ्या कामाचा भाग होता. तेव्हा असा त्यांच्या छातीला स्पर्श झाला तरीही जणू काही ही एक नॅचरल गोष्ट आहे अश्या आविर्भावात त्या तश्याच उभ्या रहायच्या. तेव्हा ह्या गोष्टीवरून माझी खात्री होत चालली की मी आता पुढची स्टेप घ्यावी असे त्या सुचवत होत्या.

मग मी निश्चय केला आणि ह्याचा फायदा घ्यायचे ठरवले. पुढच्या वेळी कविता मॅडम तश्या उभ्या राहिल्या होत्या आणि मी नकळत हात लांब केला. सहाजीकच त्यांच्या छातिच्या उभाराला माझ्या हाताचा स्पर्श झाला. मग मी सरळ बसून त्यांच्या डोळ्याला डोळा भिडवून म्हटले,

“मॅडम! कितीवेळा तुमच्या छातीला माझा हात चुकून लागतो. तुम्ही अश्या का उभ्या रहाता?”

“अरे पण तुझा हात चुकून लागतो ना?”

“हो! पण तुम्हीच कधीतरी म्हणाल. की मी मुद्दाम हात लावतो.”

“मी म्हणाले का तसे? मी काही तक्रार केली का?” मॅडमने मिश्किलपणे म्हटले.

“नाही केली. पण मला हे बरं वाटत नाही.” मी उगाचच संतपणाचा आव आणत म्हटले.

“अरेरेरे रे! असा बोलतोयस जणू काही तुला खूपच वाईट वाटते त्याने. मनातून उकळ्या फुटत असतील. मा‍झ्या उभारांचा स्पर्श मिळतो म्हणून.”

“बघितलत! बघितलत! बोललात ना शेवटी? मला मजा वाटते असे वाटलेच ना तुम्हाला?”

“अरे पण मला जरी असे वाटले तरी त्याने तुझे काय नुकसान होतेय? मी तुला दोष दिला का?” मॅडमने चावटपणे मला पुन्हा विचारले.

“म्हणजे ह्याचा अर्थ मी असा घ्यायचा का की तुम्हाला मा‍झ्या हाताचा स्पर्श झाल्यावर मजा वाटते?” मी बेधडकपणे त्यांना विचारले.

“ते तू काहीही समज.” कविता मॅडम सुचकपणे बोलल्या आणि हसायला लागल्या.

“हो ना. मग मी तेच समजतो आणि तुम्हाला जशी मजा वाटते तशी मलाही मजा वाटते तुमच्या छातीचा स्पर्श झाला की. तेव्हा आता मी मुद्दामच तुमच्या छातीला हात लावतो.” असे म्हणत मी हसत उठलो.

“सागर. जास्त नालायकपणा करू नकोस. मा‍झ्या अंगाला हात लावू नकोस. मी मार देईन हां. सागर!”

कविता मॅडम इकडे तिकडे पळत स्वतःचा बचाव करू लागल्या आणि मी हात पसरवून उगाचच व्हिलन सारखे हसत त्यांना पकडायला जाऊ लागलो.

मॅडम ड्राफ्टींग सेक्शनच्या बाहेर पळाल्या आणि मी त्यांच्या मागे गेलो. त्या बॉसच्या केबीनमध्ये गेल्या आणि दरवाजा लावू लागल्या पण मी पटकन दरवाजा ढकलला आणि आत शिरलो.

त्यांनी मला बाजूला ढकलले आणि त्या बाहेर पळाल्या आणि मी त्यांच्या मागे. त्या मला हात लावू नकोस म्हणून धमकावत होत्या आणि मी लावणार म्हणून बोलत होतो.

शेवटी रिसेप्शन एरीयात त्या वैतागून उभ्या राहिल्या आणि निश्चयाने म्हणाल्या,

“हां. लाव हात. बघते तुझी हिंमत. लावूनच दाखव हात.”

“हा! हा! हा! नाही हो, मॅडम. मी मस्करी करत होतो.” मी हात खाली करत हसत हसत म्हणालो.

“नाही, लाव ना हात. बघू तुझ्यात किती डेअरींग आहे.” त्या तरीही मला बोलत होत्या.

“अहो, मॅडम. मी मजेत तसे बोललो. मला खरोखर काही करायचे नाही.”

“आणि करायचे जरी असते तरी तुझी काय हिंमत. मला हात लावायची?” त्या असे काहीतरी बोलून मला उकसवू लागल्या.

“बघा हां, मॅडम. उगाच मला चॅलेंज करू नका. आता मी सिरीयसली बोलतोय.” मी त्यांना वॉर्नींग दिली.

“हो का. मग बघू ना तुझी डेअरींग.” मॅडमने उगाचच छाती ताणून मला आव्हान केले.

आणि माझा नाईलाज झाला. मी पटकन पुढे झालो आणि कविता मॅडमला मा‍झ्या मिठीत घट्ट पकडले. त्या मा‍झ्या मिठीतून सुटण्याची खोटी खोटी धडपड करू लागल्या पण मी त्यांना घट्ट आवळून धरले.

त्या मला सोडण्यासाठी धमकावू लागल्या आणि मी हसत होतो. त्यांच्या चेहर्यावरही मिश्कीलपणा होता. लटक्या रागात त्या मला सोडायला सांगत होत्या आणि मी त्यांच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करत होतो.

“सागर! सोड हां मला. लाज नाही वाटत मला अशी धरलीस ते.”

“नाही सोडणार. मला चॅलेंज करत होतात ना.”

“ऊं. मी मस्करीत बोलले.”

“ पण मी सिरीयसली पकडलेय तुम्हाला.”

“ पण तू हात लावणार होतास ना. मग मिठीत का घेतलेस?”

“अच्छा. तर मी हात लावलेले चालले असते पण मिठीत नव्हते घ्यायला पाहिजे काय. ठीक आहे. मग आता हात लावतो.”

मी कविता मॅडमला एका हाताने जखडून धरले आणि थोडे मागे होत दुसरा हात त्यांच्या छातीकडे नेला. पूर्ण वेळ त्या मा‍झ्या डोळ्यात डोळे घालून बघत होत्या आणि त्यांच्या ओठावर हलके हसू होतो. मी हात नेवून त्यांच्या छातिच्या उभारावर ठेवला आणि हलकेच त्याला दाबले.

“बघा मॅडम. लावलाच शेवटी मी तुमच्या छातीला हात.” त्यांच्या डोळ्यात खोलवर पहात मी म्हटले.

“हं. खूप उशीर केलास पण. खरे तर कधीच तू मा‍झ्या छातीला हात लावायला पाहिजे होतास.” त्यांनी लाडावलेल्या स्वरात म्हटले.

“हं? काय म्हणता? म्हणजे तुम्हाला पण मी हात लावावा असे वाटत होते तर.” मी आश्चर्याने विचारले.

“मग काय. आधी किती चान्स तू घालवलेस.”

“अच्छा! म्हणजे पहिल्यापासून तुम्हाला वाटत होते. की मी तुमच्या छातीला हात लावावा. ठीक आहे. अजूनही काही बिघडले नाही. आता मी सगळी कसर भरून काढतो.”

मी त्यांना मागे ढकलत सोफ्यावर बसवले आणि मी त्यांना चिटकून बसलो. मग त्यांच्या खांद्यावरून हात टाकून मी त्यांना जवळ ओढले. आमची तोंडे एकमेकांच्या जवळ आली. नजरेने एकमेकांना इशारे झाले. आणि आमचे ओठ एकमेकांना भिडले. हळूहळू आम्ही दोघे ओठांचे चुंबन घेऊ लागलो.