मग पुढच्यावेळी मी कविता मॅडमला हिंदी चावट कथांचे एक पुस्तक वाचायला दिले. त्या पुस्तकात झवाझवीच्या बिनधास्त गोष्टी होत्या. ते पुस्तकही त्यांना एकदम इंटरेस्टींग वाटले. मी त्यांना पुस्तक दिले की त्या ते एक दोन दिवस स्वत:कडे ठेवून घेत असत. मग जसा त्यांना वेळ मिळेल तसे त्या गुपचूप ते पुस्तक वाचत असत.
मी त्यांना पुस्तक वाचत असताना गुपचूप मार्क करायचो. पुस्तक वाचताना त्यांचा चेहरा खूपच सिरीयस असायचा. त्या चुळबूळही फार करायच्या. त्यावरून मला कळत होते की झवाझवीच्या त्या कथा वाचून कविता मॅडम उत्तेजित होत होत्या.
एकदा आम्ही एकांतात असताना मी त्यांना विचारले,
“काय, मॅडम. कश्या वाटतात त्या पुस्तकातल्या कथा?”
“एकदम इंटरेस्टींग. कुठून आणतो तू ही पुस्तक?”
“आहे एक बुक स्टॉल. गुप्त जागी.”
“मग तू ही पुस्तक विकत घेतो तेथून?”
“नाही. भाड्याने आणतो. लायब्ररी सारखी सिस्टीम आहे तेथे. पन्नास रुपये डिपॉजीट आणि प्रत्येक पुस्तक नेते वेळी पाच रुपये चार्ज.”
“मग कोणी बघत नाही तुला असली पुस्तक तेथून घेताना? तुला लाज नाही वाटत असली पुस्तक आणताना?” मॅडमने कुतुहलाने विचारले.
“तिथे बरेच जण येतात. पण ओळखीचे कोणी नसते. आणि सगळेच ही पुस्तक वाचतात मग लाजायचे काय त्यात.” मी हसत म्हटले.
“काय भाषा वापरतात त्या पुस्तकात! इतके घाणेरडे आणि गलीच्छ शब्द मी सहसा वाचले नव्हते.”
“अहो तीच तर खरी मजा आहे. तसले शब्द वाचूनच तर उत्तेजित व्हायला होते. तोच तर या पुस्तकांचा उद्देश आहे. हो की नाही?” मी मॅडमला डोळा मारत म्हटले.
“हं. ही गोष्ट खरी आहे म्हणा. फार उत्तेजित व्हायला होत वाचताना.” कविता मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
“ते मला माहीत आहे हो, मॅडम. तुम्हाला मी वाचताना मार्क केले आहे गुपचूप.” मी मिश्कीलपणे त्यांना म्हणालो.
“शी! नालायक. गुपचूप काय बघतोस मला.” मॅडमने लटकेपणे मला दटावत म्हटले.
“बर बाबा. पुढच्या वेळेपासून गुपचूप बघणार नाही. सरळ सरळ समोर येऊन बघेन.”
“तू तर बेशरमच आहे. तेव्हा करशील तसे.”
“हा! हा! हा!” त्यावर मी नुसता हसलो.
“पण, सागर. त्या पुस्तकातल्या तू सगळ्या कथा वाचतोस?” मॅडमने मल प्रश्न केला.
“हो! अगदी पहिल्या शब्दापासून ते शेवटच्या शब्दापर्यंत.” मी अभिमानाने म्हटलं.
“शी! मी नाही वाचत सगळ्या कथा.”
“काहो, मॅडम? आवडत नाही का?”
“का काय. इतर कथा ठिक आहेत. पण नात्यातील व्यक्तींचा संभोग म्हणजे काहीतरीच. इतर सगळी नाती पण ठिक आहेत पण आई-मुलगा, बहिण-भाऊ आणि बाप-मुलगी ही नाती म्हणजे अतीच झाले. प्रत्यक्षात असल्या नात्यांमध्ये असे काही घडू शकतच नाही.”
“अहो, मॅडम. तिकडे युरोप, अमेरीकेत असे घडते. आणि आपल्या इकडेही कधी कधी वाचण्यात येत. असे काहीतरी घडले की. हे बघा, मॅडम. आता त्या कथा लिहिणारे लेखक आपल्यासारखी माणसेच असतात. आणि ते कदाचीत त्यांच्या अनुभवावरून लिहीत असतील.”
“छे! मला नाही खर वाटत. असे जवळच्या नात्यातल्या व्यक्तींमध्ये संभोग शक्यच नाही. तू सांग, सागर. त्यातील बहिण-भावाची संभोग कथा वाचून तुझ्या मनात कधी तुझ्या बहिणीचा विचार आला का?”
मॅडमने मला बिनधास्त प्रश्न केला. आणि इथे माझी गोची झाली! खरे सांगायचे म्हणजे तसल्या पुस्तकातील बहीण-भावाच्या कथा वाचताना माझ्या मनात बऱ्याचदा माझ्या बहिणीबद्दल विचार आला होता. पण मी ते कविता मॅडमला सांगू शकत नव्हतो.
जर मी त्यांना खरे सांगितले तर त्या मला पापी वगैरे समजतील आणि त्याने माझी त्यांच्याशी झालेली जवळीक कदाचीत तुटेल. तेव्हा तसे होवू नये म्हणून मी त्यांना खोटेच सांगितले.
“नाही, मॅडम. माझ्या मनात माझ्या बहिणीचा विचार कधी आला नाही. पण जस्ट एक मजा म्हणून मी त्या कथा वाचतो. आणि मॅडम. ह्या कथा फक्त मनोरंजना करीता असतात. वाचायच्या. मजा घ्यायची आणि विसरून जायच्या. एवढा कोण सिरीयसली त्यावर विचार करतोय.”
“हां. हे अगदी बरोबर आहे.” असे म्हणत मॅडम हसल्या.
मग त्या नंतर मी कविता मॅडमला अशी चावट कथांची पुस्तक, नग्न मुलींची मॅगझीन, झवाझवीच्या फोटोंची मॅगझीन रेग्युलरली दाखवू लागलो. कित्येकदा तसली फोटोंची मॅगझीन आम्ही एकत्रच बघत असू.
आता तर मी आणि मॅडम लंड, पुच्ची वगैरे शब्द सुद्धा वापरायला लागलो होतो. मॅडमच्या तोंडून ते शब्द ऐकले की मी खूप उत्तेजित व्हायचो. त्यांच्या बरोबर अश्लील भाषेत बोलल्यानंतर मी कामवेडा व्हायचो आणि नंतर टॉयलेटमध्ये जाऊन मूठ मारून यायचो.
कित्येकदा मी टॉयलेटला जाऊन आलो की मॅडम माझ्याकडे बघून हसायच्या पण मला त्याचे काही वाटायचे नाही आणि मीही हसायचो.
कधी कधी आम्ही मॅगझीन बघायचो नाही की अश्लील कथांची पुस्तक वाचायचो नाही, म्हणजे ऑफीसमधे इतर कोणी असतील तेव्हाच्या वेळी. आणि अश्यावेळी मी टॉयलेटला जाऊन आलो तरी मॅडम माझ्याकडे बघून गुपचूप हसायच्या.
मीपण त्यांच्याकडे बघून हसायचो की त्यांना काय समजायचे ते समजू दे. याबद्दल त्या मला काही बोलल्या तर त्यांना काय उत्तर द्यायचे हेही मी ठरवले होते. आणि त्यांनी मला एकदा छेडलेच.
“काय सागर. आजकाल तू टॉयलेटमध्ये बऱ्याचदा जातोस. हातगाडी जोरात का?” त्यांनी मिश्कीलपणे हसत मला प्रश्न केला.
“मॅडम. प्रत्येकवेळी मी टॉयलेटमध्ये जातो तेव्हा जरूरी नाही की हातगाडी करायला जातो. आणि तुम्हाला जर तसेच वाटत असेल तर. हो! मी प्रत्येकवेळी हातगाडी करतो.” मी हसत त्यांना प्रत्युत्तर दिले.
“अच्छा. पण एक गोष्ट सांग. तू तसल्या कथा वाचतोस किंवा तसले मॅगझीन बघतोस तेव्हा उत्तेजित होतो हे मी समजू शकते पण इतर वेळी कशाने उत्तेजित होतोस?” त्यांनी मला चावट स्वरात विचारले.
“अहो मॅडम. तुमच्यासारखे मुर्तीमंत मॅगझीन माझ्या जवळपास असते. मग मी उत्तेजित होणार नाही तर काय?” मी पण त्यांना तश्याच चावट स्वरात उत्तर दिले.
“इश्श! मी काय मॅगझीन आहे का?” मॅडमने लाजून म्हटले पण त्यांना माझ्या उत्तरातील गोम कळली नाही.
“शब्दश: अर्थ घेवू नका मॅगझीन शब्दाचा. मला म्हणायचेय की त्या मॅगझीनमधील मुलीं बघून मी जसा उत्तेजित होतो तसा तुम्हाला बघून पण उत्तेजित होतो.” मी हसत हसत त्यांना म्हणालो.
“काहीतरीच काय, सागर. त्या मुलीं नग्न असतात. मी काय तशी असते? अंगभर साडी असते माझ्या अंगावर.”
“अहो, मॅडम. आता तुम्हाला काय सांगू? अंगभर साडीत तुम्ही इतक्या सेक्सी दिसता की त्या पुर्ण नग्न मुलीं बघून पण इतकी उत्तेजना वाटत नाही.”
“चल, चावट कुठला!” असे म्हणत मॅडम लाजल्या.
हीच गोष्ट मी तीन चार महिन्यापुर्वी कविता मॅडमला बोललो असतो तर त्या माझ्यावर वैतागल्या असत्या.
पण आता आमच्यात इतकी जवळीक झाली होती की अश्या वाक्यांचा मॅडमला राग तर यायचा नाही उलट त्या लाजेने चूर चूर व्हायच्या. दिवसेन दिवस आमचे संबंध एका वेगळ्या लेवलला पोहचत होते.
कविता मॅडमची एक सवय होती. आपल्या कामात असताना, आम्ही गप्पा मारत बसलेलो असताना किंवा आम्ही जेवत असताना त्या आपल्या पदराआड हात नेवून काहीतरी करायच्या. मी बऱ्याचदा ते मार्क केले होते कारण त्या माझ्या समोर असताना जर त्यांनी तसे केले तर पटकन माझी नजर त्यांच्या हाताकडे जायची.
त्या तसे का करतात हे त्यांना एकदा विचारावे असे मला नेहमी वाटायचे पण माझ्याच्याने कधी धाडस झाले नाही. पण आता आमच्यात जवळीक झाली होती तेव्हा मी एक दिवस त्यांना विचारलेच,
“मॅडम. तुम्ही नेहमी असा पदराआड हात नेवून काय करता?”
“काही नाही रे. माझ्या ब्लाऊजच्या कडेमध्ये बोट घालून फिरवते.”
“ब्लाऊजच्या कडेत? का?” मी कुतुहलाने विचारले.
“ब्लाऊजच्या म्हणजे ब्लाऊजच्या आतील ब्रेसीयरच्या पट्टीत.”
“पण का?”
“अरे. माझी ब्रेसीयर घट्ट असते. मग त्याची खालची पट्टी अंगाला रुतते. म्हणून मी पट्टीखाली बोट घालून फिरवते. मग मला बर वाटत.”
“पण मग तुम्ही ब्रेसीयर थोडी लूज का नाही ठेवत. आय मीन. त्याला दोने तीन हूक असतात ना. म्हणून.”
“बरीच माहीती आहे हा तुला. कोणाची ब्रेसीयर पाहिलीस?” मॅडमने मला डोळा मारत मिश्कीलपणे विचारले.
“कोणाची बघणार. माझ्या बहिणीची.”
“शी! मला वाटलं कोणी गर्लफ्रेंड वगैरे आहे की काय.”
“गर्लफ्रेंड असली असती तर तुम्हाला सांगितलं असता ना, मॅडम. त्या बाबतीत मी कम-नशीबी आहे.”
“बर पण बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतोस?” मॅडमने खोचकपणे प्रश्न विचारला.
“अहो पाहिली म्हणजे. घरी कधी कधी कपड्यात असते. तेव्हा इतर कपड्याबरोबर दिसते. बाकी काही नाही.” मी त्यांची शंका दूर केली.
“अक्च्युअली. माझा साईज दोन हूकच्या मधला पडतो त्यामुळे पुढचा हूक लावला तर ब्रा लूज वाटते आणि मागचा हूक लावला तर घट्ट वाटते.”
“मग एक काम करत जा, मॅडम. हूक लावतच जाऊ नका.” मी चावटपणे बोललो.
“नालायका! काहीही बोलतोस.”
“अहो. मला म्हणायचेय की. येथे आपण एकटे असताना हूक काढून ठेवत जा.”
“इश्श! हूक नाही लावला तर लूज लूज वाटेल ना. म्हणजे ब्राच्या पट्ट्या बाहेर येतील ना पाठीमागून.”
“मग काय झाल?”
“काहीतरीच काय. असे कसे पट्टे लोंबकळत ठेवणार?”
“कोणाला दिसणार आहेत? मलाच ना. मला काही वाटणार नाही त्याच.” मी त्यांना आश्वासीत करत म्हटलं.
“अरे. पण कोणी आल तर पटकन?” मॅडमने डोळे मोठे करत त्यांची शंका व्यक्त केली.
“आल तर काय? पटकन लावून टाकायचा हूक.”
“वा वा. इतक सोप नाही ते. ब्रा चा मागचा हूक लावायला काय कराव लागत हे माहीत आहे का तुला?”
“काय कराव लागत? जरा माझे पण ज्ञान वाढवा.” मी हसून म्हणालो.
“अरे. प्रथम हूक पुढे घेवून लावावा लागतो. आणि मग ब्रा फिरवून हूक मागे घ्यावा लागतो. आणि मग शोल्डर स्ट्रॅपमध्ये हात घालून ब्रा व्यवस्थित बसवावी लागते. कळल?”
“कळल. पण एवढ सगळ करायची काय गरज आहे. सरळ हात मागे घेवून हूक नाही का लावू शकत तुम्ही?”
“नाही ना. हात मागे घेवून तसे हूक लावायला खूप डिफीकल्ट जाते. जोपर्यंत कोणी हूक लावायला मदत केली तर.”
“अरे वा! मग मी आहे ना. मदत करायला.” असे म्हणत मी मॅडमला डोळा मारला.
“चल! चावट कुठला.”
“चावट काय. माझी काही हरकत नाही तुम्हाला मदत करायची. बघा विचार करा.” मी हसत हसत म्हणालो.
“उंहं. तुला काय. तू तर एका पायावर तयार आहेस. मदत करायला. पण मीही बेशरम होवू तुझ्याबरोबर?” त्यांनी उगाचच डोळे मोठे करत म्हटले.
“आता ह्यात काय बेशरमपणा, मॅडम.”
कविता मॅडमनी मला पुढे काही बोलू दिले नाही आणि तो विषय तेवढ्यात संपला.
