हस्तमैथुन करता करता कधी अकरावीचे वर्ष संपले हे इंद्रधनुष्यला पण समजले नाही. बारावीचे वर्ष सुरू झाले आणि सर्व गमती-जमती आता मेहनतीमध्ये बदलण्याची वेळ आली होती. इंद्रधनुष्यने हे जाणले होते की त्याला काही मुलगी पटणार नाही मग आपण चांगला अभ्यास करून आपले स्वप्नच पूर्ण करू या.
बारावीला जाताच त्याने फिजिक्स, केमिस्ट्री, बायोलोजी आणि मॅथ्स या विषयाशी मैत्री सुरू केली. आपण अकरावीचे वर्ष कसे फुकट घालवले, ते त्याच्या डोळ्यासमोर दिसू लागले. पण मागे गेले ते विचार करण्यात कोणतेच लॉजिक नव्हते. जे समोर होते त्यास दोन हात करणे हेच यशाचे गमक होते.
अशातच त्याला ‘फास्टर फेणे’ मधला डायलॉग आठवतो की ‘मागे जाणे सोपे आहे पण पुढे जाणे गरजेचे आहे’. याच उक्तीप्रमाणे इंद्रधनुष्य पुस्तकाच्या भक्तीत रममाण झाला.
इतर काही मुले अजूनही आपल्या गर्लफ्रेंडला घेऊन कॉलेज दिवसाचा आनंद घेत होते, कदाचित त्यांना अंदाज नव्हता की आता केलेली मजा ही पुढच्या आयुष्यभर गदामजुरीचे कारण ठरते आणि आता केलेला संघर्ष हा पुढील आयुष्यासाठी फलदायी ठरतो.
इंद्रधनुष्यचे काही मित्र हे हजारो लाखो रुपये भरून मोठमोठाल्या क्लासला जाऊ लागले. इंद्रधनुष्यची इतकी ऐपत नव्हती म्हणून तो घरीच जोमाने अभ्यास करू लागला. त्याच्या मेहनतीचा परिणाम त्याच्या चाचणी परीक्षेत दिसत होता.
त्याला घरी अभ्यास करून सुद्धा छान मार्क पडले. पण बायोलोजीमध्ये हवे तसे मार्क नव्हते. म्हणून पुढे एक महिना त्याने बायोलोजीवर जोर दिला. पण बायोलोजीवर जोर दिला तर इतर विषयांसाठी वेळ कमी भेटत नव्हता. आता नाही नाही म्हणता दिवस खूप वेगाने उलटत होते. सेमीस्टर परीक्षेत त्याला चांगले मार्क भेटले पण पुन्हा बायोलोजीत गती नव्हती.
आता परीक्षेला चार महिने राहिले होते. जे काय करायचे होते ते आताच करायचे होते. शेवटी त्याच्या मित्रांनी त्याला बायोलोजीसाठी प्रायव्हेट क्लास लावण्यास सुचविले. एका अर्थी ते बरोबर सुद्धा होते. मोठ्या क्लासमध्ये जाऊन पन्नास मुलाच्या वर्गात जाऊन त्याचे बायोलोजी सुधारणार नव्हते. शिवाय सर्व क्लासचे अभ्यासक्रम पुढे गेले होते. अशातच त्याला त्याच्या एका वर्गातील मुलीने एक प्रायव्हेट क्लासची माहिती दिली.
हा क्लास घरगुती होता पण बारावीपर्यंत बरेच विद्यार्थी या क्लासमध्ये होते. शिवाय इंद्रधनुष्यकडे जास्त पर्याय नव्हते म्हणून त्याने त्या क्लासच्या मॅडमला कॉल केला. त्याने आपला प्रॉब्लेम त्या मॅडमला सांगितला. मॅडमने वर्ष संपताना त्याला पहिल्यापासून शिकवण्यासाठी चक्क नकार दिला. शिवाय त्या मॅडमकडे बारावीचे सर्व विद्यार्थी फिजिक्स, केमिस्ट्री आणि मॅथ्स शिकायला येत होते. या वर्षी एकही बायोलोजीचा विद्यार्थी नव्हता. म्हणून साहजिकच मॅडमने नकार दिला.
पण इंद्रधनुष्यला मॅडमच्या आवाजावरून मॅडम त्याचा प्रॉब्लेम दूर करू शकतील असे जाणवले म्हणून त्याने दररोज मॅडमला कॉल करून विनवणी करण्यास सुरुवात केली. शेवटी पाचव्या कॉलला त्याला यश आले आणि त्या मॅडमने त्याचा बायोलोजी क्लास घेण्याचे ठरवले. उद्यापासून त्याला क्लासला येण्यास सांगितले.
इंद्रधनुष्यने अर्धी लढाई जिंकली होती पण पुढील चार महिने त्याला लढाऊ बाणा दाखवणे गरजेचे होते. शिवाय मॅडम कशा आहेत आणि कशा शिकवणार यावर अजून प्रश्नचिन्हच होते, ज्याचे उत्तर येणारे काही दिवस देणार होते.
दुसर्‍या दिवशी मॅडमने सांगितलेल्या वेळी तो मॅडमच्या दरवाज्या जवळ हजर झाला. आतमध्ये अजून एक क्लास चालू होता म्हणून त्याने बाहेर थांबणे पसंत केले. दरवाज्यावर मोठ्या अक्षरात नावांची पाटी होती ‘श्री जिगर पटेल’. आडनावावरून मॅडम गुजराती वाटत होत्या.
इतक्यात आतला क्लास सुटला आणि आतली सर्व मुले बाहेर गेल्यावर त्या मॅडम दरवाज्या जवळ आल्या. इंद्रधनुष्यने त्या मॅडमवर पहिली कटाक्ष नजर टाकली. या आधी दोघे फक्त फोनवर बोलले होते. आवाजावरून त्या तिशी ओलांडल्यासारखे वाटत असल्या तरी प्रत्यक्षात त्या अठ्ठावीस ते तीस वर्षाची स्त्री वाटत होती.
रंगाने गोऱ्या, केस साधारण कुरळे पण केसांची वेणी कमरे खाली लोळत होती. नाका डोळ्यांनी लोभस, भुंवया कोरल्यामुळे रेखीव वाटत होत्या. लिपस्टिक न लावता सुद्धा ओठामध्ये गुलाबी रंग दाटून भरला होता. त्या मांसल ओठाच्या खाली हनुवटीवर असलेला तीळ जणू काही त्या सौंदर्याला नजर लागू नये म्हणून निसर्ग निर्मित होता. मध्येच त्या एका बोटांनी केसांची बट बाजूला घेत होत्या आणि कानाच्या मागे स्वाधीन करता होत्या. अशा या ‘तारुल पटेल’ मॅडम होत्या.
मॅडमला बघताच इंद्रधनुष्य हरखून गेला पण वेळीच भानावर येऊन तो आत क्लासमध्ये गेला. तो आत जाताच त्याच्या बरोबरच इतर बारावीची मुले होती. मॅडमने त्याच्याशी ओळख करून मुख्य विषयात हात घातला. इतर मुलांना त्या गणित शिकवत होत्या तर त्याच वेळी इंद्रधनुष्यला बायोलोजी शिकवत होत्या. पहिल्याच दिवशी त्याच्या शिकवण्याची छबी त्यास आवडली. त्याचे फंडे क्लिअर होण्यास सुरू झाले.
मॅडमने एक गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस घातला होता. ड्रेसची बाही आखूड होते ज्यातून त्याचे गोरे बाहू स्पष्ट दिसत होते. त्या गडद गुलाबी रंगाच्या ड्रेसमध्ये मॅडमच्या छातीवर असलेला डोलारा उठून दिसत होता. ३२ची वक्ष स्थळे त्या घट्ट गुलाबी ड्रेसमध्ये दबा धरून बसली होती. खाली यावे तर २८ची कंबर इतकी कमनीय वाटत होती की त्याहून एका मुलांची आई कुठेही वाटत नव्हती. अजून खाली जावे तर ३४ची बॅक दोन गुबगुबीत नितंबांना घेऊन ते सौंदर्य खाली मांसल मांड्यामध्ये अर्पण करत होते. अशी साक्षात ३२-२८-३४ या सौंदर्य मापांत स्थिरावलेली तिलोत्तमा म्हणजे तारुल मॅडम.
मॅडम आपली जाळीदार ओढणी सावरत सावरत इंद्रधनुष्यला शिकवत असे. पण मध्येच ती ओढणी त्या कोमल शरीवरून निसटून मॅडमच्या मांडीवर पडत असे. तेव्हा कितीही दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला तरी इंद्रधनुष्यचे लक्ष त्या ३२च्या वक्ष स्थळावर जातच असे. पण आपण इथे कोणत्या गोष्टीसाठी आलो आहे ह्याचे भान ठेवून आपली चोरटी नजर तो पुस्तकात नेत असे. अशाप्रकारे पहिल्या दिवशीचा क्लास संपला. इंद्रधनुष्यला कळले की मॅडमच्या घरी क्लास लावणे हा अभ्यासाच्या दृष्टीने चुकीचा निर्णय नव्हता. घरी जाताना त्याच्या मनात मॅडमने शिकवलेले रिव्हिजन होत होते. पण मॅडमचा चेहरा पुन्हा पुन्हा त्याच्या डोळ्यावर येत होता.
तारुल ही अत्यंत हुशार स्त्री होती. तिने आपले घर, आपले कुटुंब आणि आपला क्लास अत्यंत हुशारीने सांभाळ केला होता. नीटनेटके राहणे, शिक्षकी पेशाला सूट होतील असे अंगभर कपडे घालणारी तारूण्यसुलभ अशी स्त्री म्हणजे तारुल होय. ती नेहमी पंजाबी ड्रेस घालत असे. कधी सणवार असेल तर साडी. तिच्या नवऱ्याला जीन्स, स्कर्ट घातलेला आवडत नसे म्हणून ती ते घालत नसे. मग वनपिस, शॉर्ट फ्रॉक वगैरे तिच्यासाठी खूप दूरची गोष्ट होती.
मॅडम वयाने ३४ वर्षाच्या होत्या पण त्याच्या शरीरयष्टीवरून त्यांचे वय अवघे २८ वाटत असेल. त्याच्या लग्नाला नऊ वर्ष झाली होती. ‘जिगर’ हे त्यांचे पती एक बिझिनेसमन होते. त्यांना एक सात वर्षाचा मुलगा होता ‘अंश’ जो दुसरीमध्ये शिकत होता. असा तीन माणसांचा त्याचा संसार होता.
आधी मॅडम एका शाळेत शिकवत होत्या पण अंश झाल्यावर त्याची देखभाल करण्यासाठी त्यांना जॉब सोडावा लागला. त्यांना जॉब सोडायचा नव्हता पण त्याच्या नवऱ्याने म्हणजे जिगरने तिला जॉब सोडायला लावले. मग स्वत:च्या करियरला तिलांजली देत त्यांनी गृहिणी होण्याचे ठरविले. अर्थातच यात त्याच्या नवऱ्याचा दबाव जास्त होता.
मुलगा थोडा मोठा झाल्यावर त्यांनी घरीच क्लास सुरू केला. आधी एक मुलगा मग दोन, असे करत मुले वाढत गेली. आणि आता त्या या क्लासवर खुश होत्या. जिगरला हे पटत नव्हते की तो स्वत: चांगले कमावत आहे मग बायकोला त्रास घेण्याची काय गरज. पण तारूल मॅडम नवऱ्याच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करत आपला क्लास चालवत असे. बऱ्याच वेळा त्या दोघांमध्ये याच गोष्टीवरून भांडण होत असे. पण तरीही सर्व काही ठीक आणि आटोक्यात होते.
इकडे आठवडाभर इंद्रधनुष्यने मॅडमकडे क्लास घेतल्यावर मॅडमच्या लक्षात आले की इतर बारावीची मुले ज्यांनी बायोलोजी घेतला नव्हता त्याच्या शंका सोडवण्यात बराच वेळ मॅडमचा जात होता म्हणून मॅडमला इंद्रधनुष्यला वेळ द्यायला कमी वेळ भेटत असे म्हणून तारूल मॅडमने ठरविले की इंद्रधनुष्यला वेगळ्या वेळेत बोलावून त्याचा बायोलोजीचा प्रायव्हेट क्लास घ्यायचा. अर्थातच हे इंद्रधनुष्यसाठी पर्वणी होती. नाही बोलायला कुठेच जागा नव्हती.
मग दुसर्‍या दिवशीपासून तो स्वतंत्र वेळेत येऊ लागला. ज्या वेळेत फक्त मॅडम शिकवत असत आणि इंद्रधनुष्य शिकत असे. इतर कोणतीच भिंत नव्हती त्या दोघांमध्ये. मॅडम जे शिकवत होती ते तो अत्यंत चांगल्या प्रकारे ग्रहण करत होता. मॅडम पण त्याच्या हुशारीवर बेहद खुश होती. तो हुशार आहे पाहून मॅडम पण त्याच्यावर कष्ट घेत होती.
दोघेही आता एकमेकाच्या कामगिरीवर खुश होते. दोघांचा एकमेकावर विश्वास पण नक्कीच वाढला होता. इंद्रधनुष्य अगदी एक चित्ताने तारूल मॅडम जे शिकवत होत्या ते ऐकत असे. फक्त मध्येच मॅडमची ओढणी खांद्यावरून खाली पडत असे आणि त्याचे चित्त थाऱ्यावर राहत नसे.
ओढणीचे कुंपण दूर झाल्यामुळे मॅडमची स्तनांमधील घळ खुलून दिसत असे. त्या खोल घळीत मॅडमचे मंगळसूत्र मोकळेपणाने संचार करत असे. त्याची चोरटी नजर मॅडमच्या ड्रेसमध्ये घुसून मॅडमच्या गुबगुबीत वक्ष स्थळांना स्पर्श करून येत असे.
त्याला माहित होते की हे चुकीचे आहे पण ही चुकी त्याच्या वयाची होती. हा अल्लडपणा त्याच्या अठराव्या वर्षाचा होता. साहजिकच या त्याच्या चोरट्या नजरेपासून मॅडम अजून खबरदार नव्हती. तिच्यासाठी हा एक हुशार विद्यार्थी होता पण तो विद्यार्थी जेव्हा एक नर होत असे तेव्हा त्याची नजर आपल्या शिक्षिकेतील म्हणजे तारुलमधील मादी शोधत असे.
