बारावीला इंद्रधनुष्य हा त्याच्या कुवतीप्रमाणे चांगल्या गुणांनी गुणवंत झाला. ज्युनियर कॉलेजच्या कुंपणाबाहेर असलेल्या जगात या पठ्ठ्याला एक्सेस भेटला. पुढे त्याने अभियांत्रिकी शाखेत जाण्याचे योजिले. पण त्याच्या टक्क्याचे वजन इतके जास्त नव्हते की त्याला मुंबई आणि पुणे या सारख्या उपनगरी निम शहरी भागात अॅडमिशन भेटेल. पण त्याच्या टक्क्याचे वजन इतके कमीही नव्हते की त्याला अभियांत्रिकी शाखेत अॅडमिशन सुद्धा भेटणार नाही.
अपेक्षेप्रमाणे चांगले टक्के भेटल्यावर इंद्रधनुष्य हा इंजीनियरिंगला अॅडमिशनसाठी प्रयत्न करू लागला. पण मुंबईमध्ये काही अॅडमिशन झाले नाही. कोकणाच्या एका अभियांत्रिकी कॉलेजमध्ये त्याचे अॅडमिशन झाले. कॉलेजचे ऑप्शन्स भेटले होते त्यात कोकणाचे कॉलेज निवडण्यामागे हेतू हाच होता की त्या कॉलेजपासून जवळच त्याच्या आईची दूरची बहीण राहत होती म्हणजे ती इंद्रधनुष्यची दूरची मावशी म्हणता येईल. पण खरच गरज असेल त्या वेळी मदत करणे म्हणजे त्या नात्याला दूरच्या नात्यापासून जवळच्या नात्यात स्थलांतर करण्यासारखे होय. तसेच नेमके त्या दूरच्या मावशीने केले.
मावशी कॉलेजपासून फक्त तीन किमी अंतरावर राहत होती. मावशीच्या घरी फक्त मावशी आणि तिचे यजमान राहत होते. कोकणात बहुधा सगळ्याची घरे विस्तीर्ण असतात. मावशीचे घर पण त्याला अपवाद नव्हते. या मोठ्या घरात मावशी आणि तिचा नवरा दोघेच राहत होते.
मावशीच्या नवऱ्याची खूप मोठी शेती आणि बागायती शेती होती. या बागायती शेतीत आंबा, फ़णस, काजू इत्यादी फ़ळांची खूप फळझाडे होती. ह्या सर्वांची निगा राखण्यासाठी शेतात काही मेहनती मंडळी त्या दांपत्याकडे होती त्यामुळे मावशी आणि तिचा नवरा निर्धास्त होते.
त्याचे घर आकारमानाने मोठे असून कोकणातल्या इतर घरासारखे कौलारु आणि टुमदार होते. घराच्या शेजारी गोलाकार झाडे लावल्यामुळे तो परिसर छान हिरवागार आणि रमणीय झाला होता. त्या हिरव्यागार निसर्गात मावशीचे घर ऐटीत उभे होते. त्याच मावशीच्या घराशेजारी एक छोटीशी वेगळी रुम काढली होती. त्याचा दरवाजा तसा मुख्य घरापासून स्वतंत्र होता. त्या वेगळ्या रुमला तुम्ही शहरी भाषेत आऊट हाऊस बोलू शकता.
या आऊट हाऊसला मावशीने छान साफ करून घेतले. याच आऊट हाऊसमध्ये इंद्रधनुष्यची राहण्याची सोय केली होती. फक्त जेवणासाठी तो मावशीच्या मुख्य घरात जात असे. मावशी तशी जेवणात सुगरण होती म्हणून तिच्या हातच्या पक्वानाचा आस्वाद घेणे म्हणजे जेवणाची लज्जत वाढत असे.
इंद्रधनुष्यच्या अभियांत्रिकी शिक्षणाचा श्रीगणेशा झाला. कॉलेजमध्ये सुरुवातीला सर्व काही बाऊंसर जात होते. त्या वेळी त्याला आपल्या बारावीच्या बायोलोजी टिचर तारुल मॅडम आठवत होत्या. पण तो निसर्ग सोडून तो कोकणात आला होता इथे फक्त अभ्यासाकडे लक्ष देणे अति आवश्यक होते.
इथे मावशीने अपेक्षेपेक्षा चांगली सोय करून दिली होती. आजूबाजूला सुंदर निसर्ग, जेवणासाठी मावशीच्या हातचे लज्जतदार आणि घरचे जेवण. मावशी आणि तिचा नवरा वेळोवेळी त्याची विचारपूस करत होते. अजून काय हवे जीवनाला? या सगळ्याचे मोल जाणताना इंद्रधनुष्य सुद्धा जोमाने अभ्यासाला लागला.
मावशी खूप प्रेमळ होती. या प्रेमळ मावशीचे नाव नाजूका. नाजूका ही जरी सावळी असली तरी हा सावळा रंग तिला खूप शोभून दिसत असे. नाजूका नाका डोळ्यानी नीटस होती. तिच्या ओठांची लज्जत तिच्या हातच्या जेवणापेक्षाही खूप लज्जतदार होती.
कोकणाच्या मातीचा लाल रंग जणू काही तिच्या ओठांनी घेतला होता. तिच्या केसांची वेणी अशी तिच्या नितंबावर लोंबकाळत होती जणू काही वड पिंपळाच्या झाडाला पारंब्या लोंबकाळत आहेत. अशीच एखादी लहानशी पारंबी तिच्या डोळ्यावर हेलकावे घेत घेत लोंबकाळत येत असे.
कोकणातील डोंगर दऱ्यातील नागमोडी वळणे नाजूका मावशीच्या कमनीय देहावर इंचा इंचाला लाभली होती. घरात नेहमीच्या वापरातील कॉटनची सुती साडी आणि त्यावर हाफ स्लीव्ह ब्लाऊज हा तिचा नेहमीचा साधासुधा पोशाख सुद्धा तिला खूपच छान दिसत असे. तिच्या देहाची श्रीमंतीवर साधे कपडे सुद्धा मोहक वाटत असे. मुळात साडी हेच मादकतेने भरलेले परिपूर्ण आणि मोहक वस्त्र आहे. त्याची सर मुंबई पुण्यासारख्या शहरात घालणाऱ्या वनपिस, शॉर्ट स्कर्ट, फ्रॉक यांना येणार नाही.
फक्त त्या साडीमध्ये असलेल्या देहाला शरम या उपजत गुणाची काळजी असल्यामुळे तो देह आपला पदर सावरत आपले सौंदर्याचा साक्षात्कार करत असतो. इतक्यात एक हवेची झुळूक येते आणि बेसावध देहाकडून तो पदर निसटतो. शरम या गुणाची तमा न बाळगता तो देह निसर्गाच्या सानिध्यात खुला होतो. इथल्या अणू रेणुत त्या उघड्या देहाचा साक्षात्कार सरमिसळ होतो. हा चमत्कार फक्त साडी नावाच्या पारंपारिक भरजरी वस्त्रातच होतो.
साडीची किमया इतर पाश्चिमात्य ड्रेसला मुळीच लागू होत नाही किंबहुना ते तोकडे ड्रेस हे अंगभर साडीच्या स्पर्धेत सुद्धा नाहीत. नाजूका नावाचे सौंदर्य अशाच सुती साडीत रोज विसावलेले असे.
अजूनपर्यंत मुंबईच्या झिरो फिगरच्या हडकुळ्या मुली आणि शॉर्ट ड्रेसवर दिसणाऱ्या मुलींना पाहण्याची सवय असलेल्या इंद्रधनुष्यला त्याच सौंदर्याची सवय होती. पण नाजूका मावशीला पाहिले आणि त्याच्या सौंदर्याच्या व्याख्या हळूहळू बदलू लागल्या.
गावाच्या लाल काळ्या मातीत बहरलेली ही नारंगी झेंडूंची फुले ही मुंबईच्या सिमेंटच्या जंगलात राहणाऱ्या रानटी फुलापेक्षा कितीतरी सरस आणि मोहक होती. इंद्रधनुष्यला हा फरक जाणवला. हीच तुलना त्याच्या मनात असलेले नाजूका मावशीचे चित्र अधिक खोलवर रूतत होते. कोकणातल्या खोल विहिरीसारखेच नाजूका मावशी त्याच्या मनात खोल घर करत होती.
नाजूकाचे वय तीस होते. पण वय तीस असले तरी पंचवीस वय असलेल्या युवतीगत कोवळी वाटत होती. तिच्या लग्नाला आठ वर्ष उलटली होती पण अजून घरात पाळणा हलला नव्हता. बाकी घरात सर्व काही होते. घरात कसलीच कमी नव्हती. घरात साक्षात लक्ष्मी स्थळ ठोकून होती पण घरात बाळगोपाळ जन्म घेत नव्हता हेच एक दु:ख त्या दांपत्यास सतावत होते.
दोघेही नवरा बायको स्वभावाने प्रेमळ. दोघेही दानधर्म करताना मागे वळून पाहत नव्हते. असे परोपकारी असून सुद्धा त्याच्या घरात एक इवलासा पाहुणा येत नव्हता. तोच पाहुणा यावा अशी त्यांची इच्छा होती. पण सध्या तरी त्यांच्याकडे एक एकोणीस वर्षांचा पाहुणा होता तो म्हणजे इंद्रधनुष्य.
इंद्रधनुष्यच्या वर्गात विशेष मुली नव्हत्या. होत्या त्या याच्या पसंतीस उतरत नव्हत्या. मुंबईच्या त्याच्या तारुल मॅडम हा चॅप्टर तो मुंबईस सोडून आला होता म्हणून सद्य परिस्थितीत त्याच्या डोळ्यांना आराम देणारी स्त्री असेल तर नाजूका मावशी.
मावशीचे उपकार त्याच्यावर इतके थोर होते की नाजूकास त्या नजरेने बघणे इष्ट नव्हते. पण शेवटी एकोणीस वर्षाच्या अल्लड अवखळ स्वभावाला कोण समजावणार. त्याने मनाला कितीही समजावले तरी रात्री झोपताना जर त्याला नाजूका आठवली तर त्याचा हात आपसूक पॅन्टमध्ये जात असे.
तिचा घाटदार घेणारा फिगर आठवून तो आपल्या लिंगावर मूठ मारत असे. तेच घर्षण, त्याच वेदना आणि शेवटी एक रोमहर्षक कळ व मग नाजूकाच्या नावे पांढरा झरा. असा हा रोजचा प्रोग्राम होता. हा प्रोग्राम झाल्यावरच त्याला रात्रीची शांत झोप लागत असे.
एके दिवशी रविवार होता. सकाळचे नऊ वाजले होते. नाजूकाचा नवरा शेतावर औषध फवारणीसाठी गेला होता. इंद्रधनुष्य आपली आंघोळ आटपून मावशीच्या घरात आला. आज कॉलेजला सुट्टी असल्याने तसली कसलीच घाई नव्हती. मावशीने त्याला नाश्त्याला बोलावले होते. तो आल्यावर मावशी म्हणाली मी आणते हा तुझ्यासाठी नाश्ता. असे बोलून ती किचनमध्ये गेली. इंद्रधनुष्य सुद्धा आपले हात धुवायला नाजूकाच्या मागून किचनमध्ये गेला.
मावशी किचन प्लॅटफॉर्म समोर उभी राहून प्लेटमध्ये कांदेपोहे भरत होती. त्या गरमागरम पोह्यांचा सुगंध त्याच्या नाकात दरवळत होता. पोहे जितके गरम होते त्यापेक्षा त्याला किचनमध्ये मावशी हॉट दिसत होती. त्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे तो एकटक पाहत होता. तिची गरगरीत नितंब बघून त्याची लाळ गळायला सुरुवात झाली होती.
तिची साडी आणि ब्लाऊजमधील उघडी कंबर काजूच्या गराप्रमाणे वळणदार आणि कमनीय होती. तिची अर्धवट उघडी पाठ आणि त्यावर आलेला मेहनतीचा घाम हा कुठल्याही मेकअपपेक्षा मादक वाटत होता. इतका मादक की त्याचे लिंग त्या थ्री फोर्थमध्ये कधीच ताणले होते.
तारुल मॅडमची योनी भेटल्यावर चटावलेल्या त्या लिंगाला खूप दिवस कोणती योनी चाखायला भेटली नव्हती. मावशीचे गरगरीत नितंब त्या चटावलेल्या लिंगास गरम करत होते. त्याने क्षणभर मावशीने केलेले उपकार आठवले आणि गुपचूप तो हात धुवून बाहेर येऊन बसला.
काही वेळातच मावशी आली आणि तिने त्याला कांदे पोह्यांची प्लेट दिली. पोहे दिल्यावर ती मात्र कामसू होती, ती कपडे धुवण्यासाठी बाथरूममध्ये गेली. इकडे इंद्रधनुष्य एकटाच पोह्यांचा आनंद घेत होता. मावशीचा आनंद त्याला सध्या तरी पोह्यांवर भागवायचा होता.
इतक्यात आतून एक आर्त किंकाळी ऐकू आली. इंद्रधनुष्यने पोह्यांची रिकामी प्लेट बाजूला ठेवून थेट आत धाव घेतली. किचनमध्ये पाहिले तर गॅस बंद होता. किचनमध्ये कोणीच नव्हते. त्याने पुन्हा वेदनेने कोणी विव्हळत आहे असे ऐकले. हा आवाज तर बाथरूममधून येतोय म्हणून त्याने बाथरूममध्ये धाव घेतली.
