बाथरूममध्ये जाताच पाहतो तर काय, बाथरूममध्ये नाजूका मावशी गुडघ्यावर बसण्याचा प्रयत्न करत होती पण तिला ते सहज जमत नव्हते. तिचा चेहरा पडला होता. केसांचा एक झुपका डोळ्यावर आला होता. पाय हा गुडघ्याखाली लाल झाला होता.
तिची बाथरूममधील ती अस्तास्तव अवस्था पाहून हे लक्षात आले की नाजूका बाथरूममध्ये घसरून पडली होती. गुडघा जरी लाल झाला असला तरी पायाच्या घोट्यावर मुका मार लागला असावा. त्यामुळे ती उठण्याचा प्रयत्न करत होती पण तिलाच तिचे वजन झेपत नव्हते. तिने आपली साडी गुडघ्यावर घेऊन आपली जखम पाहत होती. पण इंद्रधनुष्य तिची जखम नाही तर तिच्या गुबगुबीत मांड्या बघत होता.
तिचा प्रामाणिक पदर तिच्या निसरड्या छातीवरून निसटून कधीच भूमिगत झाला होता. पण तिच्या वेदना इतक्या तीव्र होत्या की ती पडणारा पदर तिच्या ध्यानी मनी सुद्धा नव्हता. एखाद्या सुंदर नाटकाचा पडदा दूर सारला की जसे करमणूक प्रधान नाटक दिसू लागते नेमके तसेच तिचा छातीवरचा पदर दूर झाला आणि इंद्रधनुष्यसाठी तिची भारदस्त छाती खुली झाली होती.
ती आपल्या शरीराचा तोल सांभाळून उठण्याचा प्रयत्न करत होती तर तिचे मादक शरीर पाहून त्याच्या मनाचा तोल ढासळत होता. ती उठण्याचा प्रयत्न करत होती पण तिचे मादक रूप पाहून विना निमंत्रण त्याचा उठत होता. त्याच्या थ्री फोर्थमधून त्याच्या लिंगाचा उभार स्पष्ट जाणवत होता. त्याला त्याची लाज सुद्धा वाटत होती.
तो आपल्या दोन्ही मांड्या एकमेकांना चिकटवून त्या उभाराला कंट्रोल करायचा प्रयत्न करत होता पण ते प्रयत्न निष्फळ होते. पण नाजूका वेदनेने इतकी विव्हळत होती की तिला जसा स्वत:च्या छातीवरून निसटलेल्या पदराची चिंता नव्हती तसाच त्याच्या कमरेखाली आलेला अतिरिक्त पाहुणा तिच्या लक्षात येण्या जोगे तिची मनस्थिती नव्हती.
इतक्यात इंद्रधनुष्य भानावर आला. पुन्हा त्याला मावशीने केलेल्या उपकाराची आठवण आली. त्यांच्यामध्ये असलेले चांगले संस्कार हे त्याच्या वयाच्या अल्लडपणावर वरचढ झाले आणि तो मावशीच्या जवळ सरसावला. त्या अवस्थेत मावशीला, ‘कसे झाले? खूप लागले का?’ अशा निरर्थक प्रश्नाची सरबत्ती न टाकता तो मावशीला आधार देऊ लागला.
मावशीचा उजवा हात त्याने आपल्या डाव्या हातात पकडून आपला उजवा हात घाबरत घाबरत नाजूका मावशीच्या कंबरेवर ठेवला. एकदा मावशीच्या चेहर्‍यावर कटाक्ष टाकला तर मावशी काहीच बोलली नाही. तो मावशीला धीर देत देत हळू हळू उचलू लागला. मावशीचा डावा हात जो त्याच्या बाजूला होता तो अजून मोकळाच होता.
तो मावशी समोर गुडघ्यावर बसला होता. मावशीने प्रथम तो डावा हात प्रथम जमिनीवर ठेवला पण तिला नीट उठता येत नव्हते मग तिने अधिक आधारासाठी आपला डावा हात त्याच्या मांडीवर ठेवला. त्याचा उजवा हात मावशीच्या कमनीय कंबरेवर आणि मावशीचा डावा हात त्याच्या उजव्या मांडीवर!
त्या एकोणीस वर्षाच्या इंद्रधनुष्यची विकट अवस्था झाली. त्याच्या लिंगाचा ताठरपणा अजून तीव्र झाला. त्याचे लिंग तिच्या स्पर्शाने एखाद्या लाकडी काठीवरून एखाद्या लोखंडी शिगेसारखे झाले. त्या एकोणीस वर्षाच्या चिमुरड्याचे लिंग एखाद्या प्रौढ माणसाला लाजवेल असे प्रगल्भ झाले होते.
तो जरा तिच्या कंबरेला घट्ट पकडून थोडासा जोर काढून तिला उभे करू लागला. ती पण थोडा जास्त प्रयत्न करू लागली. दोघेही अर्धवट उभे राहिले. अर्धवट उभे राहिल्याने त्याच्या मांडीवरचा तिचा हात अधांतरी होता. ती दोघे साधारण उभे राहिल्यावर तिचा डावा हात जो अधांतरी होता तो आधारासाठी पुन्हा त्याच्याकडे मागे येऊ लागला.
पण त्याचे दोन्ही हात हे व्यस्त होते. पण त्याच्या आधाराने ती जशी चालू लागली तसा तिला अतिरिक्त आधाराची गरज भासू लागली. तिचा अधांतरी हात आधारासाठी मागे येऊ लागला. मग जे घडले ते अविश्वसनीय होते. नियतीच्या डावातील एक सत्य जे बहुधा समाजाला पटणारे नव्हते पण ते सत्य त्या प्रसंगात आकार घेत होते.
त्याच्या आधाराने चालताना बाथरूमचा उंबरठा ओलांडताना तिला जरा पाय अधिक उंचीवर न्यावा लागला. एकाच हाताने आधार घेणारी नाजूकाचा तोल गेला आणि ती पडू लागली. तोल जातोय हे पाहून तिने आपल्या डाव्या हाताने चाचपडत त्याच्या शरीराला पकडू लागली. काय हे आश्चर्य, एखादे लोह चुंबक हे एखाद्या लोहाकडे आकर्षित व्हावे नेमके तसेच तिचा डावा हात तिच्या नकळतपणाने त्याच्या थ्री फोर्थवरील आलेल्या लिंगरूपी उभारावर विसावला.
नकळतपणे मावशीने पकडलेल्या त्या अवयावावरील पकड आणखी घट्ट केली. मावशीच्या अजून ध्यानी मनी सुद्धा नव्हते की तिच्या हाती असलेला अवयव हा इंद्रधनुष्यची काळजी वाढवत आहे. गाफील असलेला तो इंद्रधनुष्य चांगलाच दचकला होता. आयुष्यात प्रथमच त्याचे सर्वस्व एखाद्या स्त्रीने पकडले होते. पण तो आपल्या मावशीला कसे सांगणार की तुम्ही माझा पुरुषार्थ आपल्या मुठीच्या पकडीत घट्ट पकडला आहे.
अजून तरी मावशी वेदनेने कण्हत होती म्हणून तिच्या लक्षात आले नव्हते. इतक्यात मावशीला आधार देत देत त्याने मावशीला तिच्या बेडरूममध्ये बेडवर निजवले. मावशी जशी बेडवर बसली तशी तिने आपले दोन्ही हात त्याच्यापासून विलग केले. त्याच्या लिंगावर मावशीने टाकलेला अतिरिक्त भार आता नाहीसा झाला होता. त्याने सुटकेचा निश्वास घेतला होता. त्याचे सामान अजून कोमजले नसले तरी ते थ्री फोर्थमध्ये सुखरूप होते म्हणून त्याला हायसे वाटले.
त्याने मावशीला बेडवर निजवून तो मावशीसाठी औषधे घ्यायला बाहेरच्या रूममध्ये गेला. इकडे बेडरूममध्ये मावशी क्षणभर विचार करू लागली की तिच्या डाव्या हातात काहीतरी अवजड अशी वस्तू होती, ज्या वस्तूच्या फक्त स्पर्शाने ती शहारली होती, जे तिला वेदनेच्या भरात जाणवले नव्हते पण आता बेडवर आराम करताना तिला हे प्रकर्षाने जाणवत होते.
मावशी विचारात पडली होती की तिच्या डाव्या हातात नक्की काय होते. ते इंद्रधनुष्यचे मनगट होते की त्याची मांडी, आकारावरून नक्कीच यापैकी काही नव्हते. अशातच तिच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली. तिच्या मनात आले की तो उभार म्हणजे इंद्रधनुष्यच्या कमरेखाली असलेला?
छे छे!! हे काय आपण अभद्र विचार करतोय. जो मुलगा आपल्याला रिस्पेक्ट देत मावशी बोलतो, ज्याच्या मदतीमुळे आपण बाथरूममधून इथे बेडरूमपर्यंत येऊ शकलो त्याच्याबद्दल असा विचार करणे म्हणजे चुकीचे आहे. तिने स्वत:च्या मनाला दोष देऊन तो विचार इथेच संपवायचा प्रयत्न केला.
इतक्यात इंद्रधनुष्य बाहेरच्या रूममधून औषधे घेऊन बेडरूममध्ये आला. या वेळी मावशीच्या मनातील शंकेची पाल निरसन करण्यासाठी सरसावली. इंद्रधनुष्यच्या हातात औषधे होती, त्याच्या चेहर्‍यावर स्मित हास्य होते. ते यासाठी की आपण नाजूका मावशीला मदत करत आहोत. त्याचा प्रसन्न चेहरा पाहून नाजूका पण मनात सुखावली.
पण इतक्यात तिची नजर खाली गेली तर त्याच्या थ्री फोर्थवर एक मोठा उंचवटा आला होता. हा उंचवटा कसला होता हे न समजण्या इतकी नाजूका लहान नव्हती. पण तिचे तिच्या डोळ्यावर विश्वासच बसेना. तिचा मनात मघाशी चालू होते ते विचारचक्र पुन्हा सुरू झाले. आता तिला हळूहळू समजत होते की मघाशी त्याचा आधार घेत आपण जेव्हा बाथरूमपासून बेडवर येत होतो तेव्हा आपण उजव्या हाताने इंद्रधनुष्यचा हात धरला होता तर डाव्या हाताने जे काही टणक असे पकडले होते ते दुसरे काही नसून… शी बाई!!
तिलाच स्वतःचा राग येत होता. आपल्या हातून काय घडून आले. आपल्याबद्दल इंद्रधनुष्य काय विचार करत असेल, कारण काही झाले तरी ती त्याची दूरची असेना पण मावशी होती. तो तिचा आदर करत होता आणि तिच्या हातून नकळतपणे असे घडून आले होते.
पुन्हा ती मनात तो प्रसंग आठवून स्वत:ला दोष देत होती. इतक्यात इंद्रधनुष्य तिच्या बेडवर आला आणि म्हणाला, “मावशी मी औषध आणि बाम आणला आहे.” ती विचारात इतकी गर्क होती की तिने त्याला एक स्मित हास्य दिले. तिचा होकार जाणून त्याने तिला बेडवर नीट झोपवले.
जखम गुडघ्यावर होती म्हणून त्याने हळूच मावशीची साडी वर केली. ती दुमडून गुडघ्यापर्यंत आणली. मावशीचे पाय गोरे होते. पण गुडघा लाल झाला होता. त्याने मावशीची जखम स्वच्छ पाण्याने आणि कापसाने स्वच्छ केली. जिथे जखम होती तिथे औषध लावले.
औषध लावताना तिला इतके झोंबले की तिने आपल्या डाव्या हाताने त्याचा खांदा घट्ट पकडला. तो जसे औषध लावत होता तितक्या जोरात ती त्याचा खांदा पकडत होती. मावशीच्या फक्त स्पर्शाने तो सुखावत होता. पण तो चेहर्‍यावरचे भाव तसे आणत नव्हता.
त्याने पूर्ण जखमेला औषध लावले. औषध लावून झाल्यावर मावशीने आपल्या हाताने पकडलेला त्याचा खांदा सोडला. त्याने आपले खांदे झटकले. मावशीच्या गुडघ्याभोवती मुका मार लागला होता. तो मुका मार वाढण्यापूर्वी त्याला बाम लावणे आवश्यक होते.
त्याने आपल्या दोन बोटांवर बाम घेऊन मावशीच्या गुडघ्याखाली बाम चोळू लागला. तो मावशीच्या अगदी पायाशी येऊन मावशीच्या गुडघ्याखाली बाम चोळत होता. मावशीचे गोरे पाय पाहून आणि त्यांना होणारा त्याच्या स्पर्शाने त्याचे लिंग आता पुन्हा ताठ होऊ लागले होते.
