“बाबा, तुम्ही इतक्या जोरात घालण्याचा प्रयत्न करताय ना म्हणूनच नीट जात नाही आत. अगदी हळूहळू घाला ना. नाहीतर तुमच्या गोट्या सटकून इकडे तिकडे हलतात.”
बेडरूममधून हे संभाषण ऐकून मी चमकले.
ह्या ऊन्हाळ्याच्या दिवसांमध्ये स्वयंपाक करणे म्हणजे किती कठीण काम. मी इथे किचनमध्ये घामाने निथळत होते. आणि मधूची परीक्षा कालच आटोपली. मला घरकामात मदत करावी की नाही तिने? पण कारटी आत बेडरूममध्ये बापासोबत खेळायला म्हणून गेलीय. तिचाच आवाज आहे हा, पण नेमका कोणता खेळ खेळताहेत ते दोघे?
मधू आता अकरावीला होती. ह्या वयात अशी भाषा हिच्या तोंडी कशी? आणखी कमाल म्हणजे चक्क स्वतःच्या बाबांनाच म्हणतेय मेली ‘जपून घाला, हळूहळू’ म्हणजे काय? माझे माथे सणकले, तरातरा चालत मी बेडरूमकडे निघाले. पण मध्येच थबकले!
मला वाटले नव्हते आमचे हे असे काही करतील म्हणून. बाहेर एक वेळ शेण खाल्लेले मी समजू शकते. पण अगदी स्वतःच्या घरातच? आणि ते सुद्धा आपल्या सख्ख्या मुलीसोबत? मी इथे किचनमध्ये खपत असताना? हे म्हणजे अतिच झाले हं! पण थांबा, जरा वेळ त्यांचे संभाषण बाहेरूनच ऐकूया. मग ऐनवेळी आत जाऊन रंगेहात पकडते मेल्यांना!
माझे मिस्टर म्हणजे अगदी ‘गोगलगाय आणि पोटात पाय’ म्हणतात तसले निघाले. माझ्याकडे बघायची ह्यांना शुद्ध नाही. रोज रात्री मी सारी कामे आटोपून मोठ्या आशेने झोपायला जाते ह्यांच्या जवळ तर स्वारी घोरत पडली असते. गेल्या कित्येक दिवसात माझ्या अंगावरून साधा हात सुद्धा फिरवलेला नाहीय ह्यांनी आणि आता लेकीच्या कुठे कुठे काय काय घालताहेत, अन तेही जोरजोरात!
मोठ्या मुश्किलीने महिन्यातून एखादे दिवशी मी फारच लाडात आली की कसेबसे उभे करते ह्यांच्या त्या पडेल उमेदवाराला. मिनिटभर सुद्धा धड उभा राहत नाही तो. मग मलाच वरून यावे लागते. आत गेला की झाला खल्लास आणि आता मधूच्या कोवळ्या ठिकाणी जोरात घालताहेत म्हणे!
मधू माझी आहेच सुंदर. गोबर्‍या गालाची लाडाने वाढलेली मुलगी आहे माझी. शेजारीपाजारी असे बुभुक्षित सारखे बघतात तिच्याकडे. छाती आता वर यायला लागलीय तिची. स्कर्टमधून दिसणार्या तिच्या मांड्यांकडे शेजारचे भाटकर काका टक लावून बघत होते परवा तेव्हा मी हटकले त्यांना, तर म्हणतात कसे साळसुदासारखे,
“भलते सलते मनात आणू नका हो ज्योतीताई, माझ्या मुलीसारखी ती.”
मुलीसारखी म्हणे! मधूच्या मांड्या बघून धोतरात उठलेला तंबू काय लपून राहिला होता काय माझ्या नजरेपासून? चांगला हातभर लांबला होता मेल्याचा!
पण त्यांचे तरी काय चुकले म्हणा! जमानाच असा आहे. कुणी वयात येणारी मुलगी पाहिली की सारे पुरूष पाघळतात मेले. कोवळी काकडी खायला टपले असतात सारे लांडगे. कुणाला काय बोलावे? आणि घरात चक्क माझे मिस्टरच जोरजोराने घालतात मुलीच्या कुठे कुठे!!
बघायला तर हवेच मला. पण आधी त्यांचे संभाषण काय चाललेय ते ऐकू या दाराला कान लावून. खेळ रंगात आला की पकडू या त्यांना मुद्देमालासकट. म्हणून मी दाराजवळ आवाज न करता उभी झाले अन ऐकू लागले.
“हे काय हो बाबा? अजून तुम्हाला नीट आत घालता येत नाही म्हणजे कमाल आहे. शाळेत आमचे फडके सर आहेत ना, ते एका शॉटमध्ये घालतात मस्त. खूप मजा येते त्यांच्यासोबत खेळायला. आणि इथे तुम्ही मघापासून किती वेळा मागे-पुढे करताय पण अजून आत जात नाहीय नीटपणे.” मधूचा आवाज आला.
बापरे! म्हणजे ही मुलगी आता शाळेतल्या मास्तरकडून सुद्धा घालून घेते? बरीच पुढे गेलेली दिसते ही! मी तर मधूला अगदी निरागस समजत होते. म्हणजे दोष फक्त हिच्या बापाचा नाही. मुलगी सुद्धा चांगलीच चालू आहे माझी!!
पण अजून ह्यांना आत घालता येत नाही त्याचे कारण काय असावे बरे? हो, बरोबर आहे. समोर मधूसारखी कोवळी मुलगी बघून जास्तच जाड अन कडक झाला असेल ह्यांचा. म्हणूनच तिच्या लहानशा भोकात जात नसेल. मी पुढल्या संभाषणाची वाट बघत उभी राहिले.
“अगं मधू बेटी, मला प्रॅक्टीस नाही तुझ्या फडके सरांसारखी. त्यांना शाळेत इतक्या सार्‍या मुलींसोबत खेळण्याची प्रॅक्टीस झाली असेल.” ह्यांचा आवाज आला.
म्हणजे शाळेतला तो मास्तरडा ह्यांच्या मुलीशी कसले घाणेरडे खेळ खेळतो आणि ह्यांना त्याचे काहीच वाटत नाही? शी!!
“थांबा बाबा, मी घालून दाखवते तुम्हाला. द्या इकडे माझ्या हातात. हे बघा. असा नेम धरायचा आणि असा हळूच सोडायचा म्हणजे बरोबर आत जाईल. तुमच्या त्या दोन काळ्या गोट्या आहेत ना, त्या बघा कशा ह्या भोकाच्या बाहेर अडकल्या आहेत. आधी एक गोटी आत घाला आणि मग हळूच दुसरी. एक साथ दोन्ही गोट्या नाही जाणार हो बाबा. हे भोक तेवढे मोठे नाहीय.” पुन्हा मधूचा आवाज आला.
मी दचकलेच. माझ्या लग्नाला आज वीस वर्षे झालीत आणि अजून मी असला प्रकार कधी केला नाहीय. दांडा आत घेणे म्हणजेच केवढी कसरत करावी लागते आम्हा स्त्रियांना. आणि इथे ही मधूसारखी पंधरा-सोळा वर्षांची मुलगी दांडाच नव्हे तर दोन्ही गोट्यासुद्धा आत घालायचे शिकवतेय आपल्याच बापाला? नवीन पिढी खूपच पुढे गेलीय बाई!
“खरंच मधू, तू म्हणल्याप्रमाणे जोर न लावता हळूच नेम धरून शॉट मारला तर आतमध्ये गेलीसुद्धा एक गोटी माझी. पण आता ही दुसरी गोटी जाईल असे वाटत नाही मला.” ह्यांचा आवाज आला.
लाज कशी वाटत नाही मी म्हणते ह्यांना? लेकीच्या भोकात दांडाच नव्हे तर आपली काळी केसाळ गोटी सुद्धा घातली ह्यांनी. तेवढ्यात मधूचा आवाज आला,
“असे काय करताय बाबा? तुम्ही कधी हा खेळ केला नाही का? थोडा धीर धरावा लागतो. एक गोटी गेलीय ना आतमध्ये? दुसरी सुद्धा जाईल. काळजी करू नका. घाला तुम्ही, काही होत नाही.”
अन त्या पाठोपाठ ह्यांचा आनंदित आवाज आला,
“व्वाऽ व्वाऽऽ मधू, गेली दुसरी गोटी सुद्धा भोकात! व्वाऽऽ!! अशी मजा कधीच नव्हती आली बुवा मला!”
आता मात्र माझा धीर सुटला. धाडकन दार उघडून मी बेडरूममध्ये घुसले. आज मला ह्या प्रकरणाचा सोक्षमोक्ष लावायलाच हवा. माझ्या घरात असले घाणेरडे चाळे मी नाही चालू देणार. तावातावाने मी बेडजवळ गेले अन थबकून उभीच राहिले.
बेडवर कॅरमचा बोर्ड मांडला होता. एका बाजूला मधू आणि दुसर्‍या बाजूला तिचे बाबा बसले होते. ते दोघेही माझ्याकडे आश्चर्याने बघत होते. मला काय बोलावे ते सुचत नव्हते.
“काय झाले गं आई? अशी एकदम आत धावत आलीस? आणि तुझा चेहरा किती लाल झालाय?” मधू माझ्या जवळ येत म्हणाली.
हे उठून जवळ आले आणि माझ्या पाठीवर हात ठेवून मला विचारू लागले,
“काय झाले गं ज्योती? अशी घाबरल्या सारखी का करतेस? आणि डोळ्यात हे पाणी कशासाठी? काही भलता सलता फोन आला की काय?”
खरेच आता शरमेने माझ्या डोळ्यात पाणी आले होते. काय उत्तर देणार मी त्यांना? ते दोघे बिचारे कॅरम खेळत बसले होते आणि मी त्यांच्यावर कसला घाणेरडा संशय घेत होते.
ते कॅरमच्या काळ्या गोटीबद्दल बोलत होते. कॅरमच्या पॉकेटमध्ये गोटी कशी घालावी हे शिकवित होती मधू आपल्या बाबांना आणि मी भलत्याच गोट्यांचा विचार करून खोलीत धाव घेतली होती. अखेर ‘फोडणीचा धूर डोळ्यात गेलाय’ असे कारण सांगून मी डोळे चोळत बाहेर आले.
